Νέα εθνική, νέο κεφάλαιο, νέα όνειρα

Η εθνική Ελλάδας άλλαξε σελίδα. Η ανανέωση έγινε βίαια, απότομα και κατά το μεγαλύτερο μέρος της αναγκαστικά, αλλά το ποιος φορά τη γαλανόλευκη μικρή σημασία έχει για όσους αγαπούν την εθνική ομάδα.

Ο Ηλίας Ζούρος στον πάγκο, ώριμος, έμπειρος πια και με περγαμηνές, αναγνωρισμένος, έχοντας ξεπεράσει τους τεράστιους σκοπέλους που συνάντησε στην αρχή της καριέρας του, μερικοί από την παλιά φρουρά, μια νέα φουρνιά με όνειρα, φιλοδοξίες και έτοιμη να πουλήσει το τομάρι της πολύ ακριβά. Όμως, ποια είναι αυτή η νέα εθνική; Τι να περιμένουμε; Τι δε θα δούμε; Πού στοχεύει η Ελλάδα στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας;   

Οι απόντες

Πολλές είναι οι γνώριμες φάτσες που θα αναζητήσουμε στο ρόστερ της φετινής εθνικής, αλλά δεν θα δούμε. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης σταμάτησε πέρσι, ο Θοδωρής Παπαλουκάς έχει σταματήσει από τότε που τον έβρισε ο Βασιλακόπουλος αλλά το φέρνει απ’ έξω απ’ έξω στην ομοσπονδία και τον κόσμο, ο Κώστας Τσαρτσαρής ξεκουράζεται (σταμάτησε δηλαδή), ενώ και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος δεν θα είναι παρών, για προφανείς λόγους.

Εκτός από αυτούς εκτός ρόστερ βρίσκεται ο Βασίλης Σπανούλης λόγω του τραυματισμού στους προσαγωγούς και της εγχείρησης που έκανε, αλλά και ο Στράτος Περπέρογλου, που έπαθε το σύνδρομο της οικονομικής θέσης. Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης αρνήθηκε την κλήση για προσωπικούς λόγους, ενώ ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης αποχώρησε από την προετοιμασία κάπου στα μισά.

Ούτε λίγο ούτε πολύ 8 παίκτες που αν ήταν παρόντες και διαθέσιμοι θα ήταν λογικά και στη δωδεκάδα. Αυτό απ’ τη μία μας κάνει να κολυμπάμε σε σκοτεινά νερά ευχόμενοι να μην μας έρθει κάτι από εκεί που δεν βλέπουμε, αλλά απ’ την άλλη δίνει μια ευκαιρία στη νέα γενιά του ελληνικού μπάσκετ.

Μπορεί ο Πατ Καλάθης, ο καλύτερος Έλληνας του περσινού πρωταθλήματος, να μην είναι στο ρόστερ, μπορεί ο Βαγγέλης Μάντζαρης να κόπηκε, καθότι ακόμα αρκετά άγουρος, μπορεί ο Ίαν Βουγιούκας να κόπηκε γιατί προτιμήθηκαν άλλοι, όμως η νέα γενιά του ελληνικού μπάσκετ είναι εδώ. Το πώς θα ξεκινήσει την πορεία της στα γαλανόλευκα είναι στο δικό της χέρι. Αν θα το κάνει εξίσου εντυπωσιακά με την προηγούμενη γενιά μένει να φανεί, αν και η σύγκριση μάλλον δεν είναι σωστή. Άλλωστε από το 1987 πέρασαν 18 χρόνια ως το 2005…

Το «νέο αίμα»

Ποιους θα δούμε, λοιπόν, φέτος; Μαζί με τους «παλιούς» Νίκο Ζήση, Αντώνη Φώτση, Γιάννη Μπουρούση, και τους… «ημίπαλιους» Νικ Καλάθη, Κώστα Κουφό, Κώστα Καϊμακόγλου, θα δούμε και 6 νέα πρόσωπα στη δωδεκάδα της εθνικής σε μεγάλη διοργάνωση.

Ο Βασίλης Ξανθόπουλος έφτασε στα 27 του στην εθνική, λίγο λόγω των τραυματισμών, λίγο λόγω του ότι ο Ζούρος… αυτόν ξέρει αυτόν εμπιστεύεται, λίγο λόγων των δύο πολύ καλών σεζόν που είχε τα τελευταία χρόνια.

Ο Δημήτρης Μαυροειδής μπορεί να μπήκε από το παράθυρο, αλλά πήρε μια θέση που τη δικαιούταν και που δικαιολογημένα θα κατέχει στο Ευρωμπάσκετ. Και στο Μαρούσι και στην Ισπανία δείχνει πόσο χρήσιμος είναι, πόσο μπορεί να βοηθήσει μια ομάδα, είτε ως βασικός είτε ερχόμενος από τον πάγκο.

Ο Κώστας Παπανικολάου εξαργύρωσε την καλή σεζόν στον Ολυμπιακό, πρώτη ουσιαστικά στην οποία ψήθηκε και έπαιξε αρκετά. Το πρόβλημα της Ελλάδας στα τριάρια είναι γνωστό και μόνιμο, οπότε, με τους Βασιλόπουλο και Περπέρογλου να απουσιάζουν, από καθαρά τριάρια έμενε αυτός και ο Πατ Καλάθης, με τον Ζούρο να προτιμά αυτόν.

Ο Κώστας Σλούκας έχει από πολλούς «βαφτιστεί» ως ο επόμενος μεγάλος Έλληνας πλέι μέικερ. Πρώιμο, αλλά κανείς δεν μπορεί προς το παρόν να το διαψεύσει, καθώς ο νεαρός άσος δείχνει πολύ καλά στοιχεία και στιγμές κλάσης. Αυτές θέλει να εκμεταλλευτεί στη Λιθουανία ο Ζούρος και τον κράτησε στην τελική δωδεκάδα.

Ο Μάικ Μπράμος έκανε την εμφάνισή του στην Ελλάδα πριν 2 χρόνια, πιο άγουρος τότε, αλλά θεαματικός, με αμερικάνικη παιδεία και καλά στοιχεία στο παιχνίδι του. Σαφώς βελτιωμένος, καλός αμυντικός, καλός στατικός σουτέρ, με άλμα και διάθεση για ριμπάουντ και παιχνίδι πάνω από το στεφάνι, έχει πολλά από τα στοιχεία που χρειάζονται στην εθνική.

Τέλος, ο Κώστας Βασιλειάδης δεν είναι νέος στην εθνική, αλλά θα μου επιτρέψετε να τον βάλω στους καινούργιους, καθότι αυτή θα είναι η πρώτη του μεγάλη διοργάνωση με τους άντρες. Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου (εδώ και αρκετά χρόνια κατά την προσωπική μου άποψη) και ο Βασιλειάδης θα δώσει το δολοφονικό του σουτ στο οπλοστάσιο της εθνικής.

Ο μαέστρος

Ο Ηλίας Ζούρος είναι ο νέος άνθρωπος στον πάγκο της εθνικής ομάδας. Πάνω συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα για τη νέα σελίδα της εθνικής, και αναγκαστικά μαζί τους και την επερχόμενη κριτική. Ο ίδιος δεν άργησε να δώσει στην ομάδα τη νέα της ταυτότητα, η οποία γίνεται διακριτή πολύ εύκολα.

Ψημένος πια σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μετά από πολύ καλές χρονιές με Πανελλήνιο (καλύτερος προπονητής του Eurocup) και Ζαλγκίρις, ο Ζούρος θα δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε επίπεδο εθνικών ομάδων, και μάλιστα σε ένα από τα πιο δύσκολα Ευρωμπάσκετ όλων των εποχών.

Πώς θα τα πάει η ελληνική ομάδα θα εξαρτηθεί κατά πολύ από τα γρήγορα αντανακλαστικά του Ζούρου μέσα στους αγώνες, αλλά είναι βέβαιο ότι η χρονιά είναι ιδιαίτερη. Πολλοί λένε ότι ο Ζούρος δεν θα κριθεί αρνητικά φέτος όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της εθνικής, καθώς οι απουσίες επισκιάζουν τα πάντα και προσφέρουν την καλύτερη δικαιολογία. Άλλοι ότι η ομάδα με τις έως τώρα εμφανίσεις της έχει δημιουργήσει απαιτήσεις.

Το πρόσφατο παρελθόν κάνει τη φετινή χρονιά ιδιαίτερη. Αναλαμβάνει ο Ζούρος την 11η του περσινού Μουντομπάσκετ; Μια ομάδα πολύ μέτρια, κουρασμένη και κορεσμένη, που μας απογοήτευσε; Ή αναλαμβάνει την κραταιά ομάδα που επί 5 χρόνια ήταν στην αφρόκρεμα του κόσμου; Με βάση ποια από τις δύο θα κριθεί;

Μάλλον η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, αν και δεν νομίζω ότι ο Ζούρος ή οι διεθνείς θέλουν κανείς να τους θεωρήσει πείραμα και ομάδα μιας χρονιάς. Το να κριτικάρεις κάποιον σημαίνει ότι τον παίρνεις σοβαρά και έχεις απαιτήσεις από αυτόν. Το να του συγχωρείς τα πάντα και απλώς να τον χτυπάς στην πλάτη και να του λες «δεν πειράζει», μάλλον δείχνει ότι ποτέ δεν τον πίστεψες.

Και μη γελιέστε: και ο προπονητής της εθνικής και οι 12 παίκτες που θα βρεθούν στη Λιθουανία, είναι εγωιστές. Θέλουν να τους πάρουμε σοβαρά, θέλουν να έχουμε απαιτήσεις, θέλουν να δούμε ότι «ματώνουν» για νίκες, ότι αυτοί είναι το μέλλον της εθνικής. Και έτσι πρέπει να γίνει.

Χρονιά μετάβασης

Όμως, φέτος είναι μεταβατική χρονιά ξεκάθαρα. Με 6 παίκτες που δεν έχουν βρεθεί ποτέ σε τελικό ρόστερ της εθνικής αντρών, με άλλους 3 (Καλάθης, Κουφός, Καϊμακόγλου) που έχουν λίγες εμφανίσεις με την εθνική αντρών, η Ελλάδα είναι ένα ερωτηματικό.

Όχι τόσο ως προς το πώς θα παίζει, αλλά κυρίως ως προς το πώς θα αντιδρά σε δύσκολες στιγμές. Είχαμε καλομάθει τόσα χρόνια, όταν το ματς έμπαινε στο τελευταίο πεντάλεπτο χαμογελούσαμε, γιατί ξέραμε ότι στο παρκέ είχαμε 5 από τους πιο «clutch» παίκτες στον κόσμο.

Φέτος, η εθνική καλείται να χτίσει νέα ταυτότητα, νέες ιδιαιτερότητες, νέα δυνατά στοιχεία. Αν αυτά αποδειχτεί ότι είναι ίδια με τα παλιά, καλώς. Αλλά δεν πάει να πει ότι θα είναι.

Πρέπει να υπάρχει υπομονή, μια νέα ομάδα χτίζει τη δική της ταυτότητα και ελπίζουμε το δικό της μύθο στο μπάσκετ, αλλά δεν πάει να πει ότι όλα θα είναι ρόδινα από την πρώτη της απόπειρα. Ουσιαστικά το ρόστερ που θα παρουσιαστεί στη Λιθουανία δεν έχει παίξει παρά μόνο τα φετινά φιλικά ως έχει, οπότε πρόκειται για μια νέα ομάδα και όχι για κάτι γνωστό μας από χρόνια.

Η σημασία των «τριών Σωματοφυλάκων»

Στην προσπάθεια μετάβασης βασικό ρόλο θα έχουν οι τρεις παλιοί. Είναι εκείνοι που φέτος συνδέουν τις προηγούμενες σεζόν με την τωρινή. Ο Ζήσης στα 28 του μπαίνει αισίως στην 8η σεζόν του στην εθνική ομάδα, ο Φώτσης στα 30 του μπαίνει στη 10 σεζόν στην εθνική, με συμμετοχή σε 9 χρονιές, ενώ ο Μπουρούσης στα 27 του μπαίνει στην 6 του σεζόν με την εθνική.

Οι τρεις τους θα προσφέρουν την εμπειρία τους, τις παραστάσεις τους στους υπόλοιπους, θα τους καθοδηγήσουν και θα είναι οι ηγέτες της ομάδας. Το μεγαλύτερο βάρος, σαφώς, πέφτει πάνω στον Νίκο Ζήση, κάτι, που όποιος είδε το τελευταίο φιλικό με την Ιταλία, το κατάλαβε εύκολα. Ο Ζήσης είναι ο μόνος έμπειρος περιφερειακός, θα κατεβάζει την μπάλα στα δύσκολα, θα οργανώνει, θα παίρνει πρωτοβουλίες, θα πρέπει να νουθετεί τους υπόλοιπους και να τους συγκρατεί όταν πρέπει. Είναι το μυαλό της ομάδας και προσωπικά τον θεωρώ ξεκάθαρα τον ηγέτη της εθνικής, άσχετα αν σχεδόν σίγουρα δεν θα είναι ο πρώτος σκόρερ.

Με τους Φώτση και Μπουρούση θα πρέπει να κρατούν την ομάδα στα δύσκολα, να βοηθούν ψυχολογικά τους άλλους και να ορθώνουν ανάστημα επιδεικνύοντας ωριμότητα και σωστές αντιδράσεις και αντανακλαστικά. Δεν είναι εύκολο, ο ρόλος αυτός είναι κάτι πρωτόγνωρο και για τους τρεις στην εθνική ομάδα, μιας και τα προηγούμενα χρόνια, οι περισσότεροι του ρόστερ κινούνταν στο ίδιο επίπεδο όσον αφορά στις εμπειρίες και τις παραστάσεις από μεγάλες διοργανώσεις. Μαζί είχαν ψηθεί στα δύσκολα. Φέτος, υπάρχουν ξεκάθαρα δυο γενιές στην εθνικής (ή και τρεις ίσως) με τους πιο έμπειρους να αποτελούν μειοψηφία για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Κι αυτό είναι ένα νέο πείραμα για τη λογική της σύγχρονης εθνικής ομάδας.

Οι «κοντοί»

Στην περιφέρεια της ομάδας ο Ζούρος έχει επιλέξει 4 παίκτες που μπορούν να παίζουν στον άσο ή στο δύο, Ζήση, Καλάθη, Σλούκα, Ξανθόπουλος. Από τους 4 λογικά μόνο τον 4ο δεν θα δούμε στο «2», αλλά θα δούμε αρκετές φορές στο ασόδυο να μοιράζονται τις θέσεις δύο από τους τέσσερις.

Στην περιφέρεια υπάρχουν επίσης ο Μπράμος και ο Βασιλειάδης, που δεν θα μείνουν μόνο στο «2», αλλά μιας και η εθνική θα παίζει πολλές φορές με «κοντά» σχήματα, θα βρεθούν στο «3». Εκεί, το μοναδικό κλασικό τριάρι είναι ο Παπανικολάου, που όμως είναι και ο πιο άπειρος από τους τρεις (και μαζί με τον Σλούκα οι πιο άπειροι της δωδεκάδας).

Ο Ζήσης θα είναι ο ηγέτης της περιφέρειας και από την απόδοσή του θα εξαρτηθούν πολλά για την εθνική, όχι τόσο όσον αφορά τα στατιστικά του, αλλά όσον αφορά την καθοδήγηση που θα προσφέρει. Από το 35ο λεπτό και μετά στο ματς με τους Ιταλούς, η μπάλα περνούσε από το χέρι του σε κάθε επίθεση ως το 50ο λεπτό και η Ελλάδα κρεμόταν από τα χέρια του και στηριζόταν στο μυαλό του ξεκάθαρα. Μοναδικό πρόβλημα το γεγονός ότι έκανε αυτός τις επαναφορές για να μπαίνει η μπάλα καλά και σίγουρα στο παρκέ, οπότε αρκετές φορές που η μπάλα μπήκε από το πλάι ήταν εκτός συστήματος και η κατοχή χάθηκε πριν προλάβει να… μαζέψει τους υπόλοιπους.

Ο Καλάθης είναι ο παίκτης της δωδεκάδας που θα έχει τις στιγμές διάνοιας. Αν του βγει το ματς, αν νιώσει καλά και σίγουρος για την μπάλα που έχει στο χέρι του, μπορεί να διαλύσει κάθε άμυνα με τις πάσες του και τον τρόπο που τρέχει τον αγώνα. Με τον Ζήση ιδανικό συμπλήρωμα δίπλα του, μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ας ελπίσουμε να έχει ξεπεράσει τον τραυματισμό του και να κάνει καλό τουρνουά, όπως μπορεί, συνεχίζοντας τις καλές εμφανίσεις που έχει αρχίσει από το Μάρτιο.

Ο Σλούκας μπορεί να βοηθήσει σε όλους τους τομείς, έχει καλή πάσα, μπορεί να βοηθήσει σε ριμπάουντ και άμυνα, ενώ από τα φιλικά δείχνει άγνοια κινδύνου και σουτάρει όταν πρέπει, πράγμα που μόνο καλό μπορεί να κάνει στην ομάδα.

Ο Ξανθόπουλος μάλλον πρέπει να θεωρείται ο τελευταίος παίκτης στην περιφέρεια, αλλά θα πάρει χρόνο συμμετοχής. Στην ομάδα θα έχει το ρόλο του παίκτη που θα μπαίνει για να τρέξει στην άμυνα τον αντίπαλο πλέι μέικερ, να τρέξει στην επίθεση, να σπάσει ζώνες και κλειστές άμυνες με ντράιβ και να βοηθήσει τους άλλους έμπειρους.

Ο Μπράμος είναι στην πρώτη του χρονιά με την εθνική, αλλά είναι τύπος παίκτης που χρειάζεται σε κάθε ομάδα. Αθλητικός, αλτικός, γρήγορος, με καλό σουτ, στατικός σουτέρ, μπορεί να βγει από σκριν και να σκοράρει, μπορεί να παίξει πάνω από το στεφάνι και να τρέξει στον αιφνιδιασμό. Μπορεί να παίξει καλή άμυνα και να βοηθήσει και στο «2» και στο «3». Στα αρνητικά του είναι η απειρία του, καθότι τώρα προσπαθεί να μπει στα υψηλά στρώματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Λογικό είναι να παρασύρεται λίγο και να χρειάζεται… χαλινάρι. Όμως, υπό συνθήκες μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμος στην εθνική. Ιδίως αν δεν ενδιαφερθεί για τυχόν κακές σε ευστοχία βραδιές και συνεχίσει να παίρνει τα σωστά σουτ που θα βγαίνουν από το σύστημα.

Αυτό ξέρουμε ότι θα το κάνει ο Βασιλειάδης, που ξεκάθαρα δεν είναι σουτέρ ψυχολογίας, αλλά καθαρός σουτέρ. Ο Βασιλειάδης θεωρείται μάλλον το αδύναμο σημείο στην άμυνα της εθνικής, όμως καλύπτει μέρος της αδυναμίας στην ατομική άμυνα, με την εμπειρία του στην ομαδική άμυνα, που δεν έχουν οι νεότεροι παίκτες της ομάδας (και έχει φανεί αρκετές φορές στα φιλικά). Στη μέρα του μπορεί να σκοτώσει κάθε άμυνα, έχει πολύ γρήγορη εκτέλεση και μπορεί να ξεκολλήσει την εθνική ακόμα και στις χειρότερες βραδιές της. Αρκεί να μην πιέζει το σουτ του και να αφήνει τις φάσεις να κυλήσουν μέχρι η μπάλα να του έρθει με τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Βέβαια, και οι άλλοι θα πρέπει να παίξουν με κατεύθυνση προς τον καλό σουτέρ της ομάδας.

Ο Παπανικολάου είναι το μόνο καθαρό τριάρι στο ρόστερ και ο πιο ψηλός παίκτης της περιφέρειας. Αυτό σημαίνει ότι θα έχει ειδικές αποστολές στην άμυνα, καθώς υπάρχουν παίκτες στο Ευρωμπάσκετ που δεν μπορούν να κλειστούν από παίκτες 1.90-1.95. Πολλές φορές θα ξεκινά πεντάδα, θα βοηθά στα ριμπάουντ, αλλά το βασικό που πρέπει να προσέξει είναι να μην παρασύρεται και κάνει εύκολα φάουλ, καθώς λόγω ηλικίας είναι επιρρεπής στον τομέα αυτόν του παιχνιδιού.

Οι «ψηλοί»

Στη φροντ λάιν δεσπόζει η μορφή του Αντώνη Φώτση, που είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης της ομάδας, αλλά μόλις στα 30 του. Ο Φώτσης σίγουρα είναι ο πιο έμπειρος της ομάδας και θα τραβήξει το κουπί και σε άμυνα και σε επίθεση, με το ιδιαίτερο παιχνίδι του, που είναι εξίσου καλό κοντά και μακριά από το καλάθι. Μπορεί να μαρκάρει από ελαφρά τεσσάρια μέχρι πεντάρια και είναι σίγουρα παίκτης κλειδί στην ομάδα.

Δίπλα του ο Μπουρούσης μάλλον δείχνει ότι είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Τα όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες, από το χαμένο πρωτάθλημα και τις ατυχείς δηλώσεις, από το σκάνδαλο με τον Ψωμιάδη και την αμφισβήτηση, από την απομάκρυνση από τον Ολυμπιακό και την κριτική, φαίνεται να τον έχουν πεισμώσει. Ο Ζούρος δείχνει ότι τον εμπιστεύεται πολύ, τον έχει μάλλον ως πρώτη επιθετική επιλογή. Ο ίδιος νιώθει ελευθερία κινήσεων, πράγμα που τον βοηθά να παίζει και κοντά, αλλά και μακριά από το καλάθι, αλλά και τον παρασύρει ορισμένες φορές σε επιπόλαιες ενέργειες. Αν μείνει ψύχραιμος και δεν παρασύρεται από την ψυχολογία του (στις κακές στιγμές) θα βοηθήσει πολύ την ομάδα, καθώς στους ψηλούς είναι απαραίτητο και το επιθετικό και το αμυντικό του παιχνίδι.

Ο Καϊμακόγλου αποτελεί τη σύνδεση της περιφέρειας με τη ρακέτα, ρόλος γνώριμός του άλλωστε. Θα κληθεί να παίξει και στο «3» ανάλογα με τον αντίπαλο, αλλά και να μαρκάρει τεσσάρια. Είναι σίγουρο ότι θα δίνει ενέργεια στις πεντάδες που θα συμμετέχει, αλλά θα πρέπει να ξεπεράσει το κράτημα που έχει και να λυθεί και στην επίθεση, για να βοηθήσει όσο μπορεί. Έχει και μακρινό σουτ, αλλά και ντράιβ και μπορεί να αποτελέσει επιλογή στην επίθεση και όχι μόνο ένα καλό αμυντικό εργαλείο. Όμως, αυτό εξαρτάται εν πολλοίς από τον ίδιο και το πώς θα αντιμετωπίσει τη θέση του στην ομάδα.

Ο Κουφός μοιάζει φέτος ανανεωμένος και σε σαφώς καλύτερη κατάσταση απ’ ότι το 2009 που είχε παίξει τελευταία φορά με την εθνική. Νιώθει πιο σίγουρος για τον εαυτό του και είχε κάποια αρκετά καλά παιχνίδια με την ομάδα, τα οποία μπορούν να γίνουν περισσότερα στο Ευρωμπάσκετ. Πάντως, ακόμα μοιάζει άγουρος, ακόμα μοιάζει να παρασύρεται από την ψυχολογία του και αν το ματς δεν του βγει στην αρχή να συνεχίζει άσχημα η βραδιά ως το τέλος της (κάτι που έγινε στο τελευταίο φιλικό με Ιταλία). Με την παρουσία του μπορεί να βοηθήσει σε άμυνα απέναντι σε βαριά σέντερ, ριμπάουντ, τάπες, αλλά και επιθετικά μέσα από τη ρακέτα και πάνω από το στεφάνι.

Τέλος, ο Μαυροειδής μάλλον αποτελεί την τελευταία λύση του Ζούρου στους ψηλούς. Από την εικόνα της ομάδας στα φιλικά, ο Μαυροειδής φάνηκε ότι κέρδισε τελευταία στιγμή τη θέση του στη δωδεκάδα, δείχνοντας αρετές γνωστές σε όλους και πολύτιμες. Όπως ότι νιώθει άνετα στο ρόλο του παίκτη που προσφέρει λίγα πολύτιμα λεπτά στην ομάδα. Η παρουσία του είναι πολύ σημαντική, καθώς είναι πολύ καλός αμυντικός (ίσως ο πιο σκληρός από τους ψηλούς της ομάδας), έχει καλές κινήσεις στην επίθεση και μπορεί να βοηθήσει σημαντικά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, γιατί μοιάζει να έχει αυτοπεποίθηση και να μπορεί να προσαρμοστεί γρήγορα στον αγώνα. Θεωρώ ότι αν του δοθούν ευκαιρίες όταν πρέπει μπορεί να βοηθήσει πολύ την ομάδα.

Η εικόνα από τα φιλικά

Η εικόνα της εθνικής από τα φιλικά είναι αρκετά καλή κι ελπιδοφόρα. Αν το πάρουμε στατιστικά, με τις 22 ομάδες (οι άλλες δύο έπαιζαν… επίσημα) να έχουν συμπληρώσει τα φιλικά τους, η Ελλάδα είχε το 3ο καλύτερο ποσοστό νικών με 10 σε 12 αγώνες (83%) σκοράροντας 76.9 πόντους (10η επίθεση), δεχόμενη 64.0. Είχε τη 3η καλύτερη άμυνα απ’ όλες τις ομάδες στα φιλικά (1η η Γαλλία), ενώ κέρδιζε με την 3η μεγαλύτερη διαφορά κατά μέσο όρο (12.9 πόντους).

Αυτά λένε οι αριθμοί. Η εικόνα της ομάδας στο γήπεδο επιβεβαιώνει τα περί μέτριας επίθεσης και πολύ καλής άμυνας, αλλά δείχνει, προφανώς, και διάφορα άλλα. Όπως, το γεγονός ότι η ομάδα μοιάζει να στηρίζεται σε εξάρσεις παικτών, όταν τα συστήματα κολλάνε και δεν βγαίνουν. Ή ότι η Ελλάδα φέτος σουτάρει αρκετά τρίποντα (Μπράμος, Βασιλειάδης, Ζήσης, Φώτσης, Μπουρούσης έχουν αρκετά καλό ποσοστό).

Στην άμυνα η ομάδα παίζει πολύ σκληρά και κυνηγά κάθε μπάλα. Το φετινό ρόστερ είναι πιο διψασμένο από κάθε άλλη από τις τελευταίες χρονιές και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Οι παίκτες που το απαρτίζουν τώρα αρχίζουν να χτίζουν το όνομά τους και δεν είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν φτηνά το τομάρι τους.

Θα κυνηγούν κάθε άμυνα, θα αναγκάζουν τον αντίπαλο να ματώνει για να σκοράρει, θα μάχονται μέχρι τελικής πτώσης. Αυτά είναι χαρακτηριστικά των ομάδων του Ζούρου, αλλά θα τα δούμε μεγεθυμένα λόγω της ύπαρξης παικτών στο ρόστερ που θέλουν να αποδείξουν πολλά.

Το μόνο πρόβλημα που μας έδειξαν στην άμυνα τα φιλικά είναι ο υπερβολικός ζήλος. Είδαμε αρκετές φορές (περισσότερες απ’ όσες θα θέλαμε ή θα έπρεπε) την ομάδα να χάνει φάσεις επειδή ένας παίκτης προσπάθησε να κάνει το κάτι παραπάνω στην άμυνα και έχασε τον αμυντικό του. Στις συγκεκριμένες φάσεις, η αμυντική λειτουργία της ομάδας ήταν κακή, δεν υπήρχε η σωστή συνεννόηση και έμοιαζε να ξεχνιέται ο κανόνας ότι η άμυνα είναι ομαδική δουλειά και όχι ατομική.

Όσο πιο καλά συνεργάζεται η εκάστοτε πεντάδα στην άμυνα και όσο πιο καλά μάθει να λειτουργεί, τόσο καλύτερη θα είναι η άμυνά μας. Αυτό βέβαια έρχεται με τα παιχνίδια, έρχεται με τον καιρό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ζούρος επέλεξε η ομάδα να δώσει πολλά φιλικά, περισσότερα από κάθε άλλη από τις 22 του τουρνουά.

Στην επίθεση, η μπάλα περνά πολύ από τους 3 πιο έμπειρους παίκτες, αλλά όλοι φαίνεται να έχουν ελευθερία κινήσεων και ευκαιρίες να σουτάρουν. Το θέμα είναι να τις εκμεταλλεύονται, να μην αγχώνονται (γιατί θα έρθουν και κρίσιμοι αγώνες, εκεί θα φανούν οι πιο «σκληροί» του ρόστερ) και να κρατούν καθαρό μυαλό.

Αυτό με το καθαρό μυαλό είναι βασικό, καθώς είδαμε την ομάδα να «πετά» πολλές μπάλες στα φιλικά, στην προσπάθειά της να βρεθεί. Καλό είναι να τρέχει η εθνική (αν και τρέχει σαφέστατα λιγότερο από ομάδες όπως αυτές του Γιαννάκη) αλλά το θέμα είναι να τρέχει σωστά και να μην… χάνεται όταν το δοκιμάζει. Τα λάθη θα πρέπει να μειώνονται αγώνα με τον αγώνα και οι διεθνείς θα πρέπει να παίζουν πιο σωστά, αλλά όχι και πιο φοβισμένα, για να έρχονται τα καλά αποτελέσματα.

Επίσης, ένα πρόβλημα που βγήκε από τα φιλικά ήταν το γεγονός ότι η ομάδα είχε νεκρά διαστήματα με κακές επιλογές. Και παρατεταμένα νεκρά διαστήματα. Ολόκληρα δεκάλεπτα που την «έπαιρνε από κάτω» και δεν μπορούσε να αλλάξει τη ροή του αγώνα μέχρι την επόμενη διακοπή δεκαλέπτου. Αυτό πρέπει στα 8 πρώτα ματς στο Ευρωμπάσκετ να το καταπολεμήσει και να το διορθώσει. Δεν είναι εύκολο, εξαρτάται και αυτό από την εμπειρία των παικτών και το πόσο παίζουν μαζί. Όμως, ένα Ευρωμπάσκετ διαρκεί 20 μέρες και δεν υπάρχει χρόνος για να δέσει η ομάδα. Άρα θα πρέπει να γίνει γρήγορα.

Κάτι άλλο που παρατηρούμε είναι ότι όσο το ματς πλησιάζει προς το τέλος του, η περιφέρεια μοιάζει όλο και πιο φοβισμένη, εκτός από τον Ζήση. Μετά το 35ο λεπτό του αγώνα με την Ιταλία (το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τα φιλικά) η ομάδα αναζητούσε τον Ζήση κάθε στιγμή και όταν η μπάλα δεν ήταν στα χέρια του, έμοιαζε να είναι ρευστό το πού θα πάει. Εκείνος το χειρίστηκε πολύ καλά το θέμα, αλλά απέναντι σε σκληρές ομάδες σε νοκ άουτ αγώνες (Ισπανία, Σερβία, Γερμανία, ας πούμε) θα δεχτεί τρομερή πίεση και θα πρέπει να έχει περισσότερη βοήθεια.

Ο όμιλος

Σχετικά τυχερή είναι η Ελλάδα με τον όμιλο στον οποίο κληρώθηκε. Σίγουρα ο 1ος και ο 2ος όμιλος είναι πολύ πιο δύσκολοι από τον δικό μας, ενώ και ο 4ος μοιάζει πιο δύσκολος. Το θέμα δεν είναι μόνο ότι η Ελλάδα δεν έχει κάποιο μεγαθήριο μαζί της και έχει σαφείς πιθανότητες να τερματίσει πρώτη, αλλά και ότι πρόκειται για μια νέα ομάδα που θα θέλει διάστημα προσαρμογής στους επίσημους αγώνες. Και ο όμιλός μας δείχνει να μπορεί να μας προσφέρει αυτό το διάστημα προσαρμογής.

Η ΠΓΔΜ, η Βοσνία και η Φινλανδία πρέπει να είναι τρεις νίκες και μάλιστα εύκολες νίκες, καθώς είναι ομάδες με αρκετές αδυναμίες και χαμηλό ταβάνι, ενώ Μαυροβούνιο και Κροατία είναι σαφώς πιο δυνατές και στοχεύουν στην κορυφή του ομίλου, αλλά η πρώτη είναι πιο άπειρη από εμάς, ενώ η δεύτερη δεν είναι φόβητρο (ιδίως με την απουσία του Ούκιτς). Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα μπορεί στα πρώτα 5 ματς της στο Ευρωμπάσκετ να πάρει μια από τις δυο πρώτες θέσεις του ομίλου και παράλληλα να αρχίσει να χτίζει momentum, ψυχολογία και αυτοπεποίθηση.

Ένας άλλος όμιλος (ο πρώτος μαζί με Λιθουανία, Τουρκία, Μ. Βρετανία, ή ο 2ος με Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) μπορεί να αποδεικνύονταν τραυματικοί για την ομάδα μας, που θα έπαιζε ακόμη και για την πρόκριση.

Τώρα αυτή πρέπει να θεωρείται δεδομένη, όχι επειδή πήραμε ψηλά τον αμανέ, αλλά επειδή θα είναι παταγώδης αποτυχία να μην περάσει η ομάδα μας από αυτόν τον όμιλο. Και μάλιστα με μια από τις δύο πρώτες θέσεις στο χέρι της, θα πρόσθετα.

Το σύστημα

Το σύστημα της διοργάνωσης κι αυτό φαίνεται να μας διευκολύνει, καθώς στη δεύτερη φάση θα συγκρουστούμε με τις ομάδες του 4ου ομίλου. Δηλαδή, λογικά, Ρωσία, Σλοβενία και μια αρκετά μέτρια (από τις Ουκρανία, Γεωργία, Βουλγαρία, Βέλγιο). Δηλαδή, κακά τα ψέματα, χωρίς τρελές πορείες και τρομερά πράγματα, η Ελλάδα μπορεί να φτάσει στην οκτάδα σχετικά εύκολα. Ιδίως αν δεν χάσει 2 αγώνες στην πρώτη φάση της διοργάνωσης.

Εκεί το διασταύρωμα θα είναι πάρα πολύ δύσκολο ανεξαρτήτως θέσης (λογικά μια από τις Ισπανία, Σερβία, Τουρκία, Λιθουανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, καθώς το πιθανότερο είναι 6 από αυτές τις 7 να σχηματίσουν τον όμιλο της δεύτερης φάσης). Εκεί θα φανεί πόσο μακριά μπορεί αν φτάσει η Ελλάδα, αλλά ακόμα απέχουμε πολύ από αυτό το σημείο της διοργάνωσης.

Το σύστημα μας διευκολύνει, βοηθά την ομάδα να ψηθεί μέσα από 8 αγώνες που μπορούν με λογικά αποτελέσματα να τη φέρουν οκτάδα, χωρίς μεγαθήρια, χωρίς υπερπροσπάθειες και παράλληλα να τη σκληρύνουν για τη συνέχεια.

Κίνδυνοι και φόβοι

Σίγουρα, κάθε αρχή και δύσκολη. Η φετινή εθνική είναι μια καινούργια ομάδα. Ο μεγαλύτερος φόβος (μετά βεβαίως από το να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας) είναι να αποδειχτεί ότι η ομάδα δεν είναι τόσο «ομάδα» με τη ρομαντική έννοια της λέξης.

Τα παιδιά να μην έχουν δέσει μεταξύ τους, οπότε το κλίμα να χαλάσει στην πρώτη στραβή (ιδίως αν μπουν αγχωμένοι στο πρώτο ματς και έρθει η αναποδιά εκεί), αλλά και να μην έχουν δέσει αγωνιστικά όσο θα έπρεπε για να μπορέσουν να ορθώσουν ανάστημα μέσα στο γήπεδο στα δύσκολα.

Οι κίνδυνοι πολλοί: ομάδα άπειρη και νέα, παίκτες άπειροι, χωρίς κοινό παρελθόν και χωρίς να έχουν σφυρηλατηθεί, όπως η προηγούμενη γενιά, που μας είχε καλομάθει, νέος προπονητής, νέα φιλοσοφία, πολλές απουσίες που για πολλούς σημαίνουν πολλές δικαιολογίες (έχετε προφανώς ακούσει τα λόγια που ήδη λέει ο πρόεδρος της ΕΟΚ πριν καν το Ευρωμπάσκετ). Μπορεί οι τρεις πιο έμπειροι να μην αντέξουν το βάρος της διοργάνωσης. Μπορεί όλα να πάνε στραβά και να μη διορθώνεται τίποτα από μια ομάδα που δεν έχει μάθει να κρύβει τις αδυναμίες της, όπως η προηγούμενη.

Όλα αυτά μπορεί να στοιχίσουν στην ομάδα, να την κάνουν κατώτερη των προσδοκιών. Γιατί, κακά τα ψέματα, προσδοκίες υπάρχουν. Και σωστά υπάρχουν. Δεν μας κατέστρεψε τόσο το περσινό Μουντομπάσκετ που να θεωρούμε… τιμή τη συμμετοχή και να αδιαφορούμε για το αποτέλεσμα.

Όμως, όλοι οι φίλοι της εθνικής σίγουρα θα έχουν ένα κράτημα κάθε φορά που θα στήνονται μπροστά στην τηλεόραση για να δουν τους αγώνες της ομάδας. Η σκέψη ότι η ομάδα αυτή μπορεί να είναι χειρότερη, να μην αντέξει, να μην μπορεί, να έχει ταβάνι, να μην έχει αντιστάσεις, τη στιγμή, μάλιστα, που η περσινή, με την προηγούμενη γενιά, απέτυχε οικτρά, βρίσκεται σίγουρα στο μυαλό όλων.

Τα ντέρμπι θα έρθουν στο Ευρωμπάσκετ. Και τότε δεν θα υπάρχουν στο παρκέ εκείνοι που μας έκαναν να νιώθουμε άτρωτοι σε αγώνες χαμένους όπως με τη Γαλλία το 2005, με τις Η.Π.Α. το 2006 ή με τη Σλοβενία το 2007. Η ομάδα αυτή δεν είναι μόνο νέα για τον εαυτό της, είναι νέα για όλους μας. Όπως ο ένας παίκτης θα μαθαίνει τον άλλο κάθε λεπτό αγώνα που θα περνά, έτσι θα μαθαίνουμε και οι φίλαθλοι τη ομάδα κάθε λεπτό που θα παίζει.

Όμως, η ανανέωση ήταν επιβεβλημένη. Μπορεί να ήρθε λίγο απότομα, ίσως αναγκαστικά εν μέρει, όμως έπρεπε να έρθει. Η περσινή ομάδα ήταν ξεκάθαρα κορεσμένη, χωρίς υπομονή, διάθεση και θέληση για μάχη και αίμα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο που άλλαξε: η φετινή ομάδα θα πεθαίνει στο γήπεδο σε κάθε αγώνα.

Στόχοι και φιλοδοξίες

Οι στόχοι είναι λίγο πολύ γνωστοί: όλοι θέλουμε να είμαστε παρόντες στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εφικτό; Ναι. Εύκολο; Όχι. Με τα ως τώρα δεδομένα, στους Αγώνες περνούν οι 2 πρώτοι του Ευρωμπάσκετ (εκτός αν η Μεγάλη Βρετανία παίξει τελικό, οπότε περνά και ο 3ος της διοργάνωσης).

Όταν όλοι μιλούν για το δυσκολότερο Ευρωμπάσκετ όλων των εποχών, από τον Μπλατ μέχρι τον Ίβκοβιτς και από τον Κολέ μέχρι τον Μπάουερμαν, φαίνεται πολύ εύγλωττα το πόσο δύσκολο θα είναι να φτάσεις στον τελικό.

Η λογική λέει ότι κάθε αγώνας του δεύτερου γύρου στην… από εκεί πλευρά του συστήματος θα μπορούσε να είναι κάλλιστα και ο τελικός, ενώ στην οκτάδα δεν θα υπάρξει εύκολο ματς. Θα υπάρχουν 8 ομάδες που θα θέλουν τον τίτλο.

Η Ελλάδα πάει με τη γνωστή συνταγή του να βλέπουμε τον κάθε αγώνα ξεχωριστά και… ίδωμεν. Φέτος πιο πολύ από κάθε άλλη χρονιά, καθώς ούτε η ίδια δεν ξέρει τις δυνάμεις της. Κανείς δεν θα βγει να πει αυτό που είπε ο Ίβκοβιτς όταν ανακοίνωνε τη δωδεκάδα, ή το «θέλουμε Ολυμπιακούς» που είπε ο Κολέ εννοώντας «θέλουμε να παίξουμε τελικό», ή το «είμαστε η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη» του Παού Γκασόλ.

Όμως, το σύστημα ευνοεί την εθνική μας. Θεωρώ την οκτάδα απαραίτητη με βάση τις αντιπάλους που θα συναντήσουμε ως εκεί. Εφικτός στόχος και παταγώδης αποτυχία αν δεν τα καταφέρουμε (απ’ την άλλη σκεφτείτε ότι μια από τις Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Σερβία δεν θα προκριθεί καν από τους «24»!).

Από εκεί και πέρα, τα νοκ άουτ είναι πάντα μια ιδιαίτερη υπόθεση. Μια νίκη θα μας πάει στα ημιτελικά, μια ήττα θα μας στείλει να παλεύουμε στις 5-8. Του χρόνου υπάρχει και το Προολυμπιακό, στο οποίο θα συμμετέχουν όπως λέγεται 4 ευρωπαϊκές, λογικά οι 3-6 του Ευρωμπάσκετ. Οπότε ακόμη και ο αποκλεισμός στην οκτάδα δεν θα πρέπει να σημάνει απογοήτευση και αδιαφορία για τη συνέχεια.

Η μόνη διαφορά σε σχέση με τις υπόλοιπες χρονιές είναι ότι φέτος η Ελλάδα δεν θα μπει σε κανένα νοκ άουτ ως το φαβορί του αγώνα. Θα είναι το αουτσάιντερ και θα πρέπει να ανατρέψει τα προγνωστικά. Όσο κι αν θέλουν να τα παρουσιάζουν αλλιώς τα πράγματα τα στοιχηματικά πρακτορεία και οι ξένοι δημοσιογράφοι.

Μπορεί κανείς στην ομάδα να μην μιλάει ανοιχτά για στόχους, αλλά οι φιλοδοξίες είναι άλλο πράγμα. Δεν χρειάζεται να «μιλήσει» κανείς γι’ αυτές, τις βλέπεις στα μάτια των παικτών όταν παίζουν. Αυτή η ομάδα είναι τόσο φιλόδοξη όσο ήταν εκείνη του 2005. Διψασμένη για δόξα, για να ανέβει στην αφρόκρεμα της Ευρώπης, για να κάνει αισθητή την παρουσία της στο ευρωπαϊκό μπασκετικό χρηματιστήριο ως μιας από τις μεγάλες δυνάμεις. Θέλει να είναι η συνέχεια της καλύτερης γενιάς της Ελλάδα (από πλευράς επιτυχιών) και όχι η αρχή μιας μαύρης σελίδας ανάλογης εκείνης του 1999-2003.

Η νέα εθνική είναι… μικρή, άπειρη, με ατέλειες και κρυφά χαρτιά. Όμως, είναι σκληρή, αποφασισμένη, φιλόδοξη, παθιασμένη και έτοιμη να παλέψει για κάθε εκατοστό αέρα στο παρκέ, για κάθε… σπυρί της μπάλας, για κάθε πόντο, για κάθε κατοχή, για κάθε χτύπο της καρδιάς μας, για κάθε βλέμμα αγάπης των φιλάθλων της, για κάθε χαμόγελο ή δάκρυ ευτυχίας που μπορεί να φέρει μια επιτυχία. Κι εμείς θα είμαστε μαζί της στο ταξίδι της…

Νίκος Κουσούλης