Πού πας χωρίς… αγάπη;

Δημοσιεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 2008

Σήμερα θα μιλήσουμε με όρους αγοράς και μάρκετινγκ. Το επαγγελματικό μπάσκετ έχει ως βάση και κέντρο του τον κόσμο. Ο κόσμος ενδιαφέρεται για το μπάσκετ και θέλει να παρακολουθεί, με αποτέλεσμα ο πρόεδρος μιας ομάδας να βάζει λεφτά για να φέρει καλούς παίκτες, ώστε να προσελκύσει πιο πολύ κόσμο, οι εταιρείες να βλέπουν ότι η ομάδα έχει απήχηση και να θέλουν να διαφημίζονται μέσω αυτής, κτλ.

Όλα ξεκινούν από τον κόσμο. Όταν εκείνος γυρνάει την πλάτη στην ομάδα οι οικονομικές συμφωνίες λιγοστεύουν, οι καλοί παίκτες δεν έρχονται (δεν πληρώνει κανείς για να έρθουν), κτλ. Στον Ολυμπιακό δεν θα λείψουν τα λεφτά. Ο Αγγελόπουλος έχει αποφασίσει να πληρώσει όσο, και όσα, χρειάζεται για να φέρει τους «ερυθρολεύκους» στην πρώτη θέση. Όμως, ακόμη κι έτσι, ο Ολυμπιακός (όπως και κάθε άλλη ομάδα) στην επαγγελματική του μορφή υπάρχει μόνο και μόνο για τους οπαδούς του. Δεν είναι δυνατόν να λιγοστεύει ο κόσμος στις εξέδρες και η διοίκηση να μην ενδιαφέρεται για το φαινόμενο. Δεν γίνεται οι 3.000 που πηγαίνουν ακόμη στο γήπεδο, να βρίζουν (να πετούν αντικείμενα και να κουνάνε μαντίλια σε) έναν και μόνο άνθρωπο και η διοίκηση να το αγνοεί. Θα μου πείτε: έτσι είναι; Κουμάντο κάνει ο κόσμος στις ομάδες; Έτσι πρέπει να είναι, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αν θεωρητικά ο Ολυμπιακός δεν είχε οπαδούς, θα υπήρχε; Προφανώς όχι. Ο Αγγελόπουλος δεν θα επένδυε, ο Ματσιγιάουσκας δεν θα ερχόταν, ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε… αιώνιο αντίπαλο. Γιατί για ποιον έφερε ο Αγγελόπουλος τον Μάτσας; Για τον κόσμο. Γιατί πνεύμονας και καρδιά μιας ομάδας είναι ο κόσμος. Δεν λέω ότι κάθε φορά που οι οργανωμένοι φωνάζουν εναντίον κάποιου παίκτη η διοίκηση πρέπει να τον διώχνει· αλλά ότι έχει υποχρέωση να διαβάζει τα σημεία των καιρών. Και τα σημεία λένε: ο Γκέρσον έδιωξε τον κόσμο του Ολυμπιακού από το ΣΕΦ και ο κόσμος θέλει να διώξει τον Γκέρσον. Ο Ισραηλινός, είναι 1,5 χρόνο στον Πειραιά και έχει καταφέρει τα εξής:

– Να κόψει σχεδόν το μπάσκετ στον Σχορτσιανίτη.

– Να μαλώσει με τον Ματσιγιάουσκας.

– Να μαλώσει με τον Τζάκσον και τον Γουντς (ο οποίος νομίζω ότι πλέον καταλαβαίνετε πως επίτηδες δεν παίζει και το θέμα είναι φαύλος κύκλος –ή ο ένας ή ο άλλος).

– Να μειώσει τους διεθνείς Έλληνες παίκτες της ομάδας (Βασιλόπουλος, Μπουρούσης, Παπαμακάριος, Βασιλειάδης, Μπάρλος) και να τους στρέψει εναντίον του.

– Να καταστρέψει την ψυχολογία δύο εκπληκτικών κοινοτικών, του Ντόμερκαντ και του Στακ.

– Να διώξει τον κόσμο του Ολυμπιακού από το ΣΕΦ, για ακόμη μία φορά.

Στα παραπάνω δεν εννοώ ότι του αναλογεί το 100% της ευθύνης, αλλά δεν έχει πλέον σημασία. Ο κόσμος περιμένει αφορμή κάθε φορά για να τα ρίξει στον Ισραηλινό. Αυτό δεν θα αλλάξει ούτε αν ο Ολυμπιακός προκριθεί στους 8 της Ευρωλίγκας, νικήσει τον Παναθηναϊκό με 15 πόντους στο ΣΕΦ, οι «πράσινοι» χάσουν στο Αλεξάνδρειο και η ομάδα του Πειραιά ανέβει στην 1^η θέση της βαθμολογίας.

Θα έρθει στη συνέχεια ένα… τάιμ άουτ που δεν πήρε, ένα φάουλ που δεν ζήτησε να γίνει, μία άμυνα που δεν παίχτηκε, ένα ματς που χάθηκε, μία δήλωση από τις ανεπίτρεπτες που συνηθίζει και θα έχουμε ξανά τα ίδια.

Ο καλός πρόεδρος είναι αυτός που έχει υπομονή. Ο καλός πρόεδρος, όμως, είναι και αυτός που βλέπει τι γίνεται και δεν διστάζει να πάρει μία απόφαση, όσο δραστική κι αν είναι. Ο Αγγελόπουλος έχει ήδη αποδείξει ότι δεν είναι… Κόκκαλης στις αντιδράσεις (αμφιβάλλει κανείς ότι ο Γκέρσον με τον Κόκκαλη πρόεδρο θα είχε φύγει τη στιγμή που είπε: «ο Παναθηναϊκός έχει υψηλότερο μπάτζετ, άρα καλύτερη ομάδα από εμάς» πέρσι; Ή όταν είχε τσακωθεί με τον Σχορτσιανίτη και ο κόσμος στο ΣΕΦ φώναζε το όνομα του Big Sofo; Ή όταν έλεγε ότι «οι τρεις ομάδες του φάιναλ φορ έχουν υψηλότερο μπάτζετ από εμάς»;). Δεν χρειάζεται να εμμένει σε κάτι που κάνει κακό στον Ολυμπιακό. Κι αυτό δεν έχει σχέση με την (αδιαμφισβήτητη) αξία του Γκέρσον. Έχει να κάνει με την συντήρηση μιας νοσηρής (για το σύλλογο) κατάστασης, η οποία δίνει πάτημα σε όλους για τη διαιώνιση της μιζέριας. Αγωνιστικής και μη. Οι παίκτες, πλέον, το δηλώνουν ξεκάθαρα: «πρέπει κάτι να αλλάξει. Δεν κάνουμε προπόνηση. Είμαστε χαλαροί». Αυτό με τον Γκέρσον δεν θα αλλάξει. Η κατάσταση έχει ήδη διαμορφωθεί. Και δεν μπορείς να ζητάς από τους παίκτες να… σκοτωθούν στην προπόνηση μόνοι τους! Πώς, όταν δεν έχουν κάποιον να το επιβάλλει;

Θα μου πείτε «και ποιος να έρθει;». Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα εδώ, εξάλλου δεν είναι της παρούσης. Όταν ο Αγγελόπουλος αποφασίσει να σηκώσει το γάντι από την τελευταία δήλωση του Γκέρσον («Έχουμε μια καταπληκτική διοίκηση. Αν νομίζει ότι κάποιος θα κάνει τη δουλειά καλύτερα από εμένα… τότε το συζητάμε»), τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε με… ονοματεπώνυμα.

Προφανώς, είδατε ότι είναι η πρώτη φορά από την πρώτη εβδομάδα της Ευρωλίγκας που μετά από αγώνα, δεν αναφερθήκαμε στα αγωνιστικά. Ο λόγος είναι ότι το πρόβλημα του Ολυμπιακού στο ματς, δεν ήταν αγωνιστικό. Ήταν θέμα διάθεσης, θέμα θέλησης, ψυχολογίας και κινήτρων. Μέσα σε 12 λεπτά οι «ερυθρόλευκοι» έδειξαν ότι μπορούν εύκολα να «πνίξουν» τη Σιένα. Τζάκσον, Γκριρ και Παπαμακάριος τράβηξαν την αντεπίθεση και γύρισαν τον αγώνα. Μετά το 64-57 σταμάτησαν με 2 λεπτά να απομένουν. Τυχαίο; Ίσως. Απ’ την άλλη, ποιος από τους τρεις έπαιζε για τον Γκέρσον την Πέμπτη; Ποιος ήθελε να προφυλάξει τον προπονητή του; Κανείς και όχι μόνο κανείς από τους 3 προαναφερθέντες, αλλά κανείς από τους 17 (για σκεφτείτε το λίγο, είναι τυχαίο το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα… όλων;) και ο μόνος που φταίει γι’ αυτό είναι ο Γκέρσον, που τους έβαλε απέναντί του με τις δηλώσεις και τη στάση του. Τώρα, κανείς δεν νοιάζεται αν θα μείνει, ίσα ίσα που θέλουν να φύγει. Δεν φάνηκε στο τελευταίο δίλεπτο του ματς με τη Σιένα;

Και αυτό πρέπει να γίνει. Για έναν και μόνο λόγο: να βρει η ομάδα ξανά πνευματική ηρεμία και ψυχολογική ισορροπία στα αποδυτήρια. Α, και για να κάνει και λίγο προπόνηση. Έτσι δεν είναι, κύριε Γκέρσον;