Γ. Σκιάς: Με κάτι τέτοια ψηλώνει το… οικοδόμημα

Το πρώτο θετικό βήμα στη δεύτερη φάση του Ευρωμπάσκετ είναι γεγονός για την «Αγαπημένη» και φαίνεται πως οι περίπου δέκα μέρες που έχουν περάσει οι διεθνείς στη δροσερή (πού τέτοια τύχη κι εδώ!) Λιθουανία έχουν αρχίσει να μετρούν θετικά στην αγωνιστική αξία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Με εμπειρία κτηθείσα εν τω στρατεύματι, οι παίκτες του Ζούρου αντεπεξήλθαν στις αναποδιές του αγώνα με τη Σλοβενία και βγήκαν αλώβητοι, παρά τα ανησυχητικά δείγματα της τρίτης (κυρίως) περιόδου. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ανέδειξαν και καινούριους πρωταγωνιστές. Με άλλα λόγια, το πρότζεκτ πηγαίνει καλά.

Σε γενικές γραμμές δεν είδαμε παρά το αναμενόμενο κακής ποιότητας μπάσκετ ή αν θέλετε ένα μπάσκετ για βιτσιόζους. Με άλλα λόγια, ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς κατάφερε να βάλει τη σφραγίδα του σε αυτό το παιχνίδι το οποίο είχε ποοολύ αργό ρυθμό και έδινε μεγάλα περιθώρια για να επικρατήσει η τακτική. Ο κόουτς της Σλοβενίας φάνηκε να ελέγχει την κατάσταση και τελικά μπορεί μάλλον να είναι και ευχαριστημένος παρά την ήττα. Γιατί αυτή η ήττα ήρθε από… αστάθμητους παράγοντες*, πράγματα στα οποία ο υπερόπτης Μπόζα δίνει την ελάχιστη σημασία. Αλλά μάλλον κάποιος θα πρέπει να του υπενθυμίσει ότι ΕΧΑΣΕ….

Και ο Μάλκοβιτς έχασε, διότι οι Έλληνες τον νίκησαν. Άσχετα αν αυτή η νίκη ήρθε με ορθόδοξο ή μη τρόπο (μεγάλη συζήτηση αυτή), είναι μια νίκη υπέρβασης. Επτά λεπτά πριν το τέλος το παιχνίδι είναι στην κόψη του ξυραφιού (σκορ 52-52) με τους Σλοβένους να έχουν φέρει την κατάσταση στα μέτρα τους με τρόπο αργό και βασανιστικό. Η επίθεσή μας έχει κολλήσει, φάουλ δεν κερδίζουμε με τίποτα ώστε να πάμε τουλάχιστον στο μπόνους και το μέλλον προδιαγράφεται δυσοίωνο. Και τότε αρχίζουν τα… μεταφυσικά που βγάζουν τους Σλοβένους νοκ-άουτ (και κάνουν τους υπερπατριώτες να παραληρούν). Σκορ τελικού επταλέπτου 8-17 και η ελληνική ομάδα έχει κάνει παπάδες με 7/13 σουτ, ενώ στα τελευταία 71’’ πετυχαίνει 11 πόντους. Πόντους που δεν μπήκαν σε καταστάσεις foul game με μπαράζ ελευθέρων βολών. Απεναντίας, ήταν όλοι προϊόν νορμάλ επιθέσεων με ασίστ!

Χάλασε ο κόσμος, δηλαδή. Ο Μάλκοβιτς δεν πίστευε στα μάτια του. Το πρώτο περίεργο ήταν τα δύο απανωτά τρίποντα του Παπανικολάου που ούτε κλασικός σουτέρ είναι, ούτε ιδιαίτερα πεπειραμένος – κάθε άλλο. Η συνέχεια ήταν εκείνο το απίθανο καλάθι του Φώτση: μετά από επαφή-φάουλ, τρεκλίζοντας και με το αριστερό! Εκεί κάπου νιώσαμε ότι κάτι καλό μπορεί να συμβεί. Η ρέντα επέστρεψε στην ομάδα μας, η επαφή με το καλάθι αποκαταστάθηκε, η άμυνα έκανε τις σωστές επιλογές και ήρθαν στο τέλος τα τρίποντα των Ζήση-Φώτση για να κλείσουν οριστικά το θέμα νίκη. Τα περί ελληνικής ψυχής κ.λπ. θα βρεθούν άλλοι να σας τα σερβίρουν. Αυτό που εγώ ξέρω είναι ότι η ομάδα έβγαλε χαρακτήρα σε μια πολύ δύσκολη αγωνιστική συνθήκη, πράγμα που σημαίνει ότι μετά από έξι αγώνες έχει συντελεστεί ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΟΔΟΣ.

Γράψαμε από την αρχή ότι οι δυνατότητες της ομάδας είναι περιορισμένες και το ζητούμενο είναι να ατσαλώσουμε το χαρακτήρα μας, ώστε να μπορούμε να ελπίζουμε σε στιγμές υπέρβασης – μοναδικός δρόμος για μια σπουδαία διάκριση. Κόντρα στη Σλοβενία οι στιγμές αυτές ήρθαν. Επίσης, ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο η άμυνά μας λειτούργησε σωστά στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Ακόμα και στην τρίτη περίοδο που επιθετικά ήμασταν πεθαμένοι, η άμυνα μάς κράτησε εντός παιχνιδιού. Δεχτήκαμε 21 πόντους, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς ήρθαν από ζόρικα καλάθια των Σλοβένων. Μόνο 2-3 φορές εκτεθήκαμε από κακές τοποθετήσεις/επιλογές – καραμπινάτη περίπτωση το τρίποντο του Σμόντις για το 46-44 στο 29’ που ήταν δωράκι του Κώστα Κουφού.

Αυτό που μου άρεσε περισσότερο από την έκβαση του αγώνα ήταν το γεγονός ότι κρατήσαμε τη νίκη παίρνοντας μεγάλη βοήθεια από παίκτες που ως τώρα δεν είχαν διακριθεί, ενώ και το κοουτσάρισμα του Ηλία Ζούρου στην τελευταία περίοδο είχε τεράστια βαρύτητα προς το αποτέλεσμα. Γιατί μπορεί να στεκόμαστε αναπόφευκτα στα τρία τρίποντα των αρχηγών μας (όντως, αν είχαν πάει στο σίδερο θα είχαμε άλλη κουβέντα τώρα), όμως το παιχνίδι είναι πολύ πιο σύνθετο και η ελληνική ομάδα έδωσε τα στοιχεία που έπρεπε. Αφήνουμε λοιπόν κατά μέρος τον κορυφαίο Ζήση και τον επίσης καθοριστικό Φώτση για να πιάσουμε τους τρεις unsung heroes του παιχνιδιού.

Ο Παπανικολάου (που είναι ρούκι και που είναι μόλις 21 ετών) αγωνίστηκε σε όλη τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου και για την ακρίβεια ήταν σταθερά μέσα στο παρκέ στα τελευταία 13μισι λεπτά του αγώνα, πράγμα που δεν ισχύει για κανέναν άλλο παίκτη της ομάδας μας. Ο νεαρός φόργουορντ κάνει απίστευτη τελευταία περίοδο και είναι ο παίκτης που ανάβει τη σπίθα για την αντεπίθεση. Θαυμάστε: 6 πόντοι, 2/3 τρίποντα, 3 αμυντικά κι 1 επιθετικό ριμπάουντ, 2 ασίστ, 1 τάπα και τρομακτική μη μετρήσιμη προσφορά στην αμυντική μας λειτουργία είναι αυτά που καταφέρνει ο Παπανικολάου στη δ’ περίοδο. Επιπλέον αυτά τα δύο τρίποντα που βάζει έρχονται να τερματίσουν εξίμισι λεπτά επιθετικής ανυπαρξίας και είναι ηλίου φαεινότερον ότι μας κράτησαν στη ζωή τη στιγμή που βρισκόμασταν στο χείλος του γκρεμού.

Για πρώτη φορά στο τουρνουά ο Δημήτρης Μαυροειδής έπαιξε τεράστιο ρόλο στην εξελιξη αγώνα. Μπορεί η συμμετοχή του να ήταν χρονικά περιορισμένη, αλλά σε μια πιο ποιοτική θεώρηση η βοήθειά του ήταν ανυπολόγιστη. Στην ουσία ο 26χρονος σέντερ έφερε στη ρακέτα μας τα στοιχεία που έλειψαν στην τρίτη περίοδο: νεύρο, αντίληψη και ατελείωτη όρεξη για χαμαλίκι. Η στατιστική δεν έχει πολλά να του επιδαψιλεύσει, όμως στα μη μετρήσιμα στοιχεία ο μάγκας έκανε ρεκόρ. ΟΚ, δεν έχει τα προσόντα του Κουφού, παίζει όμως πολύ πιο μυαλωμένα, είναι πολύ πιο ΜΕΣΑ στις φάσεις και αυτό φάνηκε καθαρά. Ο Μαυροειδής κρατούσε τον παίκτη του σωστά, εμπόδισε την… αιμορραγία στα ριμπάουντ και ήταν πιο κινητικός στην επίθεση στην προσπάθεια που έκανε η ομάδα να βρει ανοικτά σουτ ή μισμάτς. Αυτά θα τα χρειαστούμε και στα επόμενα ματς, μαζί και την ικανότητα του «γιατρού» να παίζει έξυπνα στις επαφές κερδίζοντας φάουλ. Μακάρι να του φύγει το άγχος, γιατί είναι χρησιμότατος.

Ο τρίτος της παρέας είναι ο Βασιλειάδης, αυτός ο natural born killer, ο άνθρωπος που θα μας έλυνε το επιθετικό πρόβλημα και σήμερα είχε 5 πόντους με 28,6% ευστοχία. Ε, και; Χωρίς να κάνει θέμα στην επίθεση μπαίνει άνετα στους διακριθέντες και δεν είναι τυχαίο ότι ο Ζούρος τον κράτησε μέσα 28μισι λεπτα, περισσότερο ακόμα κι από τον ηγέτη Νίκο Ζήση. Παρακολουθήσαμε τη μεταμόρφωση του άσου την Μπιλμπάο που αναδείχτηκε σε κορυφαίο παίκτη ομάδας, δίνοντας ρέστα στις άμυνες και στην επιθετική κινητικότητα. Επιπλέον, πέρασε 4 ασίστ (έτσι για να αποδείξει ότι δεν είναι μονοδιάστατος) και έλυσε επιτέλους το θέμα με τον παρτενέρ του Ζήση, όταν ο τελευταίος γίνεται πόιντ γκαρντ. Ήταν ιδιαίτερα δραστήριος και απασχολούσε την αντίπαλη άμυνα που δεν θα τον άφηνε ποτέ ελεύθερο. Κάπως έτσι άνοιξε ο χώρος για τα 5/7 τρίποντα στην τελευταία περίοδο. Αλλά, η καλύτερη στιγμή του ήταν η τάπα-φάουλ στον Μπέγκιτς, περίπου δύο λεπτά πριν τη λήξη. Με την Εθνική στο +1 ο Σλοβένος γίγαντας κέρδισε επιθετικό ριμπάουντ και σηκώθηκε για κάρφωμα, αλλά τον πρόλαβε ο Βασιλειάδης και τον οδήγησε στη γραμμή για δύο βολές – φυσικά, ο ψηλός τις έχασε, αυξάνοντας την πίεση στην ομάδα του.

Τελικά, η Ελλάδα έκανε μια σπουδαία νίκη – πρώτη φορά που μένει πίσω στο σκορ και καταφέρνει να επανέλθει δριμύτερη – και δείχνει ότι έχει το χαρακτήρα να κυνηγήσει τις πιθανότητες της σπουδαίας διάκρισης. Ακολουθεί το παιχνίδι με τη Ρωσία που, αντίθετα με τη Σλοβενία, ελάχιστα μας μοιάζει ως ομάδα. Οι Ρώσοι έχουν το κέντρο βάρους στα φόργουορντ όπου οι κύριοι Κιριλένκο, Κριάπα, Μόνια, Βορόντσεβιτς και Πονκρασόφ, (μπορούν καταρχήν να αποτελέσουν ωραιότατη πεντάδα) σχεδόν αποκλείουν κάθε δυνατότητα μισμάτς. Θα χρειαστούμε πολλή περιφερειακή πίεση και πολλούς πόντους από ποσταρίσματα των σέντερ μας.

Άντε να δούμε αν αυτή η ενδιαφέρουσα διαδρομή στον αγώνα πρόσκτησης χαρακτήρα θα έχει άλλο ένα θετικό βήμα. Και τότε θα λέμε για τη μεγαλειώδη ελληνική ψυχή που κατατρόπωσε την παθιασμένη ρώσικη ψυχή και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Και μην ακούω κουβέντα για πλασαρίσματα στην τετράδα. Είπαμε: οι «απέναντι» μάλλον δεν παίζονται – τι Ισπανία, τι Λιθουανία, δηλαδή – και δεν πολυέχει νόημα να μπουμε στη διαδικασία. Ας επωφεληθούμε όσο γίνεται περισσότερο από τα δυο ματς που μεσολαβούν και βλέπουμε. Μονό παιχνίδι είναι κι ο προημιτελικός.

Γιώργος Σκιάς

* Σε μια θεώρηση πιο κυνική, ο Μάλκοβιτς έχασε το παιχνίδι, γιατί οι παίκτες του δεν μπορούν να σουτάρουν βολές. Γύρω στο 59% είχαν μέχρι χθες και παρέμειναν πιστοί στις συνήθειές τους και κόντρα στη δική μας ομάδα, πετώντας στα σκουπίδια 10 ξεκούραστους πόντους (14/24). Ας πρόσεχαν.