Γ. Σκιάς: Μάτι γυαλιστερό και ένδυμα περιπάτου

Το ελληνικό μπάσκετ μπορεί για μια βραδιά να ξεχάσει τα προβλήματά του και να πανηγυρίσει, καθώς η Εθνική Ομάδα πέτυχε – και με τι αέρα! – τον κύριο στόχο της για το 2011. Η νίκη επί της Σερβίας (κι η συνακόλουθη πρόκριση στο προολυμπιακό τουρνουά) ήρθε πολύ πιο εύκολα από το αναμενόμενο – κάτι σαν best case scenario που λένε και τα παπαγαλάκια των δελτίων ειδήσεων. Ο αντίπαλός μας παρουσιάστηκε χωρίς προσανατολισμό και με καμένα λάδια (σε σώμα και μυαλό). Δηλαδή, εύκολη λεία για τους παίκτες του Ηλία Ζούρου που ένιωσαν τη σημασία της στιγμής και καθάρισαν την πρόκριση με συνοπτικές διαδικασίες.

Η ελληνική ομάδα πήρε αυτό που ήθελε στηριγμένη στην τρομακτική προσήλωση των βασικών της στελεχών. Η κατάσταση απαιτούσε άμεση αλλαγή εγκεφαλικού τσιπ και ο κόουτς, σοφά σκεπτόμενος, στηρίχτηκε σχεδόν αποκλειστικά σ’ εκείνους που ξέρουν πώς γίνεται η δουλειά. Οι συνθήκες του αγώνα λειτούργησαν 100% υπέρ μας και με τους Μπουρούση-Ζήση-Φώτση κι από κοντά τον Καλάθη να κάνουν… όλα, πήραμε την πιο εύκολη νίκη μας στο τουρνουά. Την πιο εύκολη και την μαζί πιο σημαντική. Δίδαγμα: οι μεγάλες νίκες δεν είναι πάντα απαραίτητο να προκύπτουν από αναλόγως μεγάλα παιχνίδια.

Γιατί αυτό που μας χαροποιεί μετά την επικράτηση αυτή είναι καθαρά το αποτέλεσμα – τόσο σε μικροοικονομική, όσο και σε μακροοικονομική θεώρηση. Η Εθνική προερχόταν από μια κουραστική μάχη στα προημιτελικά. Το ματς εκείνο είχε χτυπηθεί με όλες τις δυνάμεις ως το τέλος, αλλά η Γαλλία νίκησε γιατί ήταν καλύτερη και αυτό (δεν μπορεί παρά να) αποτέλεσε τεράστια ματαίωση για τους αθλητές μας. Το ζητούμενο ήταν να ανασύρουν τα παιδιά από μέσα τους κουράγια, καθαρό μυαλό και δίψα για νίκη, ώστε να παλέψουν ξανά με ισάξιο πάθος και μάλιστα με απόσταση ελάχιστων ωρών. Αποστολή εξετελέσθη.

Εξάλλου, η ομάδα ξεκίνησε την πορεία της μέσα από σημαντικότατα, εξουθενωτικά προβλήματα απουσιών – που, μην ξεχνάμε, προέκυψαν και μετά την day one της προετοιμασίας. Αυτά αναγκαστικά κατέβασαν χαμηλά τον πήχη τον απαιτήσεων: η «προσγειωμένη» πρόβλεψη για τη φετινή Εθνική έλεγε ότι η πρόκριση στο προολυμπιακό ισοδυναμεί με χρυσό μετάλλιο. Μπορεί εμείς κατά μια έννοια να μην ανήκουμε στους προσγειωμένους – ειδικά αν πρόκειται για τη μία ομάδα τη οποίας δηλώνουμε οπαδοί – αλλά σίγουρα τα παιδιά αξίζουν κάθε έπαινο για την σημαντικότατη αυτή πρόκριση. Διότι έτσι στο Πουέρτο Ρίκο θα δούμε τη δεύτερη φάση της «εποχής Ζούρου» και ο κόουτς θα έχει την ευκαιρία να προχωρήσει το έργο του πάνω σε ένα σύνολο με υψηλό δείκτη κινήτρου. Άλλωστε μια πρώτη ματιά στους αντιπάλους μας δικαιολογεί κάποια αισιοδοξία, αν και είναι ακόμα πολύ πολύ νωρίς.

Ως λαός (και ως σινάφι) ζούμε για τη σπέκουλα, αλλά για την ώρα θα επικεντρωθούμε στον (ανέλπιστο, το ομολογώ) θρίαμβο επί των Σέρβων. Που ήταν 100% υπόθεση κινήτρου. Γιατί μπορεί η Σερβία να είχε κατά τι καλύτερο υλικό, όμως η διαφορά σε ταλέντο και ικανότητα δεν μπορεί σχεδόν ποτέ να υποσκελίσει τον ψυχολογικό παράγοντα που είναι το Α και το Ω στα σπορ και δη τα ομαδικά. Η ομάδα μας πήρε τη νίκη γιατί (αυτή τη φορά) αγωνιζόταν για τη ζωή της.

Ο χαμηλός πήχης (που λέγαμε πριν) μας έκανε μαλθακούς στα προημιτελικά. Το ματς με τη Γαλλία δεν το είδαμε ποτέ σαν ζωής-θανάτου, οι παίκτες ένιωθαν ότι είχαν και εναλλακτική λύση σε περίπτωση ήττας. Η ομάδα δεν είχε ζυμωθεί με το όραμα του μεταλλίου ή της κούπας, αλλά με το πολύ πιο μετριοπαθές όραμα της 6ης θέσης. Για τους hardcore οπαδούς της αυτό ήταν κάπως απογοητευτικό, όμως η όποια απογοήτευση αίρεται μετά το βροντερό comeback που έκανε η Εθνική κόντρα στους Σέρβους. Αυτός ήταν ο πραγματικός μας τελικός και, μα το Δία, η ομάδα μπήκε στο γήπεδο με μυαλό για τελικό. Το +26 επί τέτοιου αντιπάλου μετά από 12 λεπτά αγώνα τα λέει όλα και ίσως να είναι άσκοπο να αναλωθούμε σε λεπτομέρειες.

Συνοπτικά, δουλέψαμε με λογική «χωρίς αύριο», εξού και το μικρό ροτέισον. Ο κόουτς προστάτευσε π.χ. τον Βασιλειάδη που σίγουρα ήταν σε κάκιστη ψυχολογική κατάσταση μετά την άσχημη εμφάνισή του την Πέμπτη. Σε συγκέντρωση και κίνητρο ήμασταν πολύ πάνω από τον αντίπαλο με αποτέλεσμα να πάρουμε τον έλεγχο από πολύ νωρίς. Οι Σέρβοι όσο κι αν προσπαθούσαν (από μπασκετικό εγωισμό περισσότερο) δεν κατάφεραν παρά μόνο να ισοσκελίσουν τη στατιστική εικόνα του παιχνιδιού – αν κρύψουμε το σκορ και τις ελεύθερες βολές, όποιος διαβάσει το φύλλο της στατιστικής θα μαντέψει ότι έγινε ντέρμπι! Η Εθνική κατάφερε να κρατήσει καλό προβάδισμα ως το φινάλε, πρώτον, γιατί οι ξεψυχισμένοι Σέρβοι δεν μπορούσαν να πιέσουν στην άμυνα και, δεύτερον, γιατί το αγωνιστικό στυλ της Σερβίας (πολλά ποσταρίσματα στο «5») ταίριαζε γάντι στην αμυντική μας λειτουργία. Το δε ζευγάρι Μπουρούσης-Κρίστιτς ήταν όλα τα λεφτά με τον δικό μας να κάνει πρωτοφανή όργια – μόνο καρέκλα που δε σήκωσε!

Πλάκα-πλάκα, οι Σέρβοι δεν μιλούσαν από (παρα-)πρόπερσι για τους Ολυμπιακούς του 2012; Μα τι απέγινε ο εθνικός τους στόχος; Τζάμπα πήγε η πετυχημένη σαπουνόπερα του χειμώνα με τίτλο «Ντούντα, ο αναποφάσιστος». Ε σόρι, αλλά μας είχε… γκαστρώσει ο «Σοφός» μέχρι να πει τελικά το “ναι” στην ομοσπονδία του και να αναλάβει την καθοδήγηση των «δικών του παιδιών» ως το Λονδίνο.

Αμ, δε! Η καριέρα του πολύπειρου τεχνικού στην εθνική φαίνεται ότι θα τελειώσει άδοξα – ο ίδιος έχει θέσει το 2012 ως τελικό όριο της προπονητικής του ζωής – καθώς η ομάδα του (και κάποτε… ομαδάρα) έμοιαζε σαν να έχει ξεχάσει το σκοπό της, απέναντι σε μια Ελλάδα που ήξερε ακριβώς τι ήθελε. Ο πήχης μπήκε ψηλά κι από ψηλά γκρεμίστηκε η Σερβία. Οι παίκτες του ονειρεύονταν μετάλλιο και η αποτυχία τούς βύθισε στην ανυπαρξία, ενώ εμείς για μετάλλιο δεν μιλήσαμε ποτέ κι έτσι οι παίκτες μας μπήκαν μεσημεριάτικα στην άδεια (10% πληρότητα) αρένα του Κάουνας με πνεύμα τελικού. Και, πολύ απλά, πάτησαν τον μπόσικο αντίπαλο στο λαιμό. Και δεν μας χάλασε.

Η αλήθεια είναι πως η εικόνα του αγώνα έκοψε πολλούς πόντους ηδονής από τη νίκη μας αυτή, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Δηλαδή, ωραία η άνετη νίκη, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση η άνεση ξεκίνησε από το τζάμπολ και έλειψε παντελώς το στοιχείο του δράματος. Ακόμα και ο τραυματισμός του Ζήση – σκεφτείτε το: του απόλυτου ηγέτη μας – πέρασε «ντούκου», καθώς το διψήφιο προβάδισμα συντηρήθηκε ως το τέλος που βρήκε τους δικούς μας να πανηγυρίζουν σαν τρελοί. Η πιο μεγάλη συζήτηση για την Εθνική στο Ευρωμπάσκετ είναι το αν η πρόκριση αυτή συνιστά υπέρβαση ή όχι και μάλλον θα επανέλθουμε σε μελλοντικό ποστ.

Η ομάδα έχει ακόμα ένα παιχνίδι στο πρόγραμμα, όλοι όμως καταλαβαίνουμε ότι το τουρνουά έχει στην πραγματικότητα ολοκληρωθεί και οι παίκτες μας δικαιούνται να αισθάνονται δικαιωμένοι για τον τρομερό κόπο που κατέβαλαν αυτούς τους δύο σκληρούς μήνες. Η περίοδος Ζούρου ξεκινάει με θετικότατο πρόσημο και η παρουσία μας στο προολυμπιακό του 2012 εξασφαλίζει τη αδιατάρακτη συνέχεια. Με το καλό να επιστρέψουν και οι απόντες (όσοι από αυτούς γουστάρουν, τέλος πάντων) και να παρουσιαστούμε ακόμα δυνατότεροι. Με άλλα λόγια, να παρουσιαστούμε ικανοί για μεγάλες νίκες σε μεγάλα παιχνίδια και (γιατί όχι;) για ακόμα μεγαλύτερες διακρίσεις.

Γιώργος Σκιάς

– Το ωροσκόπιο το έδειχνε καθαρά ότι οι… γείτονες δεν θα περάσουν στον τελικό καθώς η Ισπανία παίζει σε άλλη κατηγορία. Τα έδωσαν όλα (45 πόντοι στο ημίχρονο), αλλά έχασαν γιατί δεν κράτησαν το παιχνίδι στα μέτρα τους.

– Το τρίποντο που έβαλε ο Ναβάρο τρέχοντας και πατώντας με το ένα πόδι ήταν σκηνή ανθολογίας, που λένε και οι σινεφίλ.

– Οι FYROMIANS, έστω κι αν καταλήξουν 4οι, πρέπει να κερδίσουν ένα νοερό χρυσό μετάλλιο. Πρόκειται για την πιο overachiever ομάδα του τουρνουά, ενώ θα είναι ντροπή αν ο ΜακΚάλεμπ δεν χρισθεί Πολυτιμότερος Παίκτης. Και θα είναι ο πρώτος Αμερικανός MVP Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος!

– Πραγματικά δεν μπορώ να αποφασίσω αν οι Ρώσοι ή οι Γάλλοι θα προσέφεραν πιο δύσκολο matchup στους πρωταθλητές Ευρώπης. Θα το σκεφτώ και θα επανέλθω.