Ισπανική κορυφή με δίδυμο “χρυσάφι”!

Η Ισπανία είναι ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης, αφού στον τελικό του Ευρωμπάσκετ κέρδισε με μεγάλη ευκολία την κομπλαρισμένη Γαλλία με 98-85, για να κρατήσει τα σκήπτρα της για δύο ακόμη χρόνια! Έγινε, έτσι, η 5η χώρα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ που κατακτά τουλάχιστον 2 συνεχόμενα χρυσά μετάλλια σε Ευρωμπάσετ (Λιθουανία, Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία, Σερβία/Μαυροβούνιο οι άλλες), επιβεβαιώνοντας πλήρως την κυριαρχία της τα τελευταία χρόνια!

Το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας υποκλίνεται στο δίδυμο Παού Γκασόλ και Χουάν Κάρλος Ναβάρο, που διέλυσαν όποια άμυνα βρήκαν μπροστά τους για να οδηγήσουν τη χώρα τους εκ του ασφαλούς στο χρυσό. Ο Ναβάρο αναδείχτηκε και MVP του τουρνουά, δίκαια, καθώς είχε 31 πόντους μέσο όρο σε ημιτελικό και τελικό με μαγικές εμφανίσεις.

Την καλύτερη πεντάδα του τουρνουά συμπλήρωσαν δίπλα στον Ναβάρο οι Παού Γκασόλ, Αντρέι Κιριλένκο, Μπο ΜακΚάλεμπ και Τόνι Πάρκερ.

Μπορεί ο τελικός να μας πρόσφερε κάποιες θεαματικές φάσεις, αλλά μάλλον θα τον ξεχάσουμε γρήγορα, γιατί ήταν… ψιλομάπα και σίγουρα όχι αυτό που θα περιμέναμε να δούμε σε έναν τελικό. Οι Γάλλοι έδειξαν παντελώς ανέτοιμοι για τέτοιο αγώνα, έδειχναν από τα πρώτα λεπτά κομπλαρισμένοι ψυχολογικά και φοβισμένοι, σα να μπήκαν για να χάσουν. Δεν είχαν καμία διάθεση να ματώσουν, να πεθάνουν στο παρκέ και πολλοί θα αναρωτήθηκαν γιατί να παίζει αυτή η ομάδα στον τελικό Ευρωμπάσκετ. Η χλιαρή παρουσία τους θα μας κάνει να ξεχάσουμε τον τελικό αυτό πιο γρήγορα κι απ’ όσο σου παίρνει να πεις Χουάν Κάρλος ‘λα μπόμπα’ Ναβάρο.

Στον πιο σημαντικό αγώνα της καριέρας τους, οι Γάλλοι έπαιζαν λες και φοβόντουσαν μη σπάσουν κάποιο νύχι. Κανένα πάθος, καμία άμυνα, έμοιαζαν χορτασμένοι και ικανοποιημένοι από το ασημένιο (πλην των Πάρκερ-Νοά). Απλώς ανάγκασαν τους Ισπανούς να περιμένουν δύο ώρες μέχρι να στεφθούν και τυπικά πρωταθλητές. Δυστυχώς, οι «φόβοι» μας ότι η Γαλλία είναι πολύ «λίγη» για τέτοιο ματς επιβεβαιώθηκαν. Όπως είχε μπει για να χάσει παρατώντας το ματς με τους Ισπανούς πριν λίγες ημέρες, με τέτοια ψυχολογία μπήκε και τώρα στο παρκέ. 96 πόντοι τότε, 98 τώρα, σε τελικό Ευρωμπάσκετ.

Καμία ομάδα που σέβεται τον εαυτό της δεν μπορεί να θεωρεί ότι θα κερδίσει τελικό Ευρωμπάσκετ όταν δέχεται από 25 πόντους σε καθένα από τα 3 πρώτα δεκάλεπτα. Οι Γάλλοι έκαναν 4 κλεψίματα σε όλο το ματς, έπαιζαν αεράμυνα, ανάγκασαν τους Ισπανούς σε 8 λάθη όλα κι όλα, ενώ ήταν τόσο φοβισμένοι που η Ισπανία έκανε… ρεκόρ τουρνουά στις τάπες με 10! Αδιανόητο…

Η μοναδική στιγμή στο ματς που η Γαλλία έδειξε πάθος ήταν μετά τη βλακώδη ενέργεια του Ρούντι (που παρεμπιπτόντως θα έπρεπε να έχει τιμωρηθεί με ντεσκαλιφιέ και όχι απλό αντιαθλητικό σύμφωνα με τους κανονισμους) να… κόψει το νήμα της ζωής στον Πάρκερ, όταν και παραλίγο να είχαμε σύρραξη. Αλλά και πάλι, οι Γάλλοι πολύ γρήγορα επέστρεψαν στην πρότερη κατάσταση φόβου και ηττοπάθειας, αντί αυτή η ενέργεια να τους δώσει το κίνητρο για να «φάνε ζωντανούς» τους αντιπάλους τους. Όλα αυτά όταν λίγο πιο πριν ο Ντοκουζόφσκι είχε τόσο πάθος που έκλαιγε στον πάγκο του επειδή τα Σκόπια ολοκλήρωσαν τη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας τους χάνοντας το χάλκινο στο τελευταίο σουτ από τη Ρωσία…

Οι Γάλλοι ξεκάθαρα ή δεν ήταν διαβασμένοι σωστά ή απλώς δεν το ήθελαν και τόσο, δείχνοντας ξανά πόσο «loser» ομάδα είναι. Αλλά ας όψεται η Ελλάδα που τους χάρισε τη νίκη στην οκτάδα, γιατί κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι καν στην τετράδα, πόσο μάλλον στον τελικό. Δεν έπαιξαν διαφορετικά απ’ ότι με εμάς, απλώς τώρα είχαν απέναντί τους μια ομάδα πανέτοιμη και ισχυρή, όχι 9 παίκτες που εμφανίζονταν για πρώτη φορά σε μεγάλο τουρνουά ή έπαιρναν για πρώτη φορά αρμοδιότητες σε τέτοιο.

Οι Ισπανοί, προφανώς, και το ευχαριστήθηκαν πολύ όλο αυτό. Έκαναν το κομμάτι τους, καθώς κανείς τους δεν ήλπιζε ότι ο τελικός θα κυλήσει τόσο ξεκούραστα, πιο ξεκούραστα σχεδόν από κάθε άλλο παιχνίδι τους στο Ευρωμπάσκετ (εκτός από εκείνο με τους… Γάλλους και το άλλο με τους Λιθουανούς). Ξέροντας ότι αντιμετωπίζουν προβλήματα όταν ο αντίπαλος τους παίζει σκληρή άμυνα (Τούρκοι) ή όταν τους πάει σε αργό στιλ παιχνιδιού (Γερμανοί), οι Ισπανοί με το που είδαν ότι η Γαλλία ήθελε να… ανταλλάσει καλάθια και όποιος βάλει τα περισσότερα, ένιωσαν πρωταθλητές Ευρώπης, από τα πρώτα κιόλας λεπτά του αγώνα.

Και δικαιολογημένα, δεν υπήρχε περίπτωση και 5 μέρες να έπαιζαν να έχαναν αυτόν τον αγώνα με τη Γαλλία να παίζει τόσο χαλαρά και τόσο βλακωδώς. Ο Ναβάρο τα έκανε ξανά όλα, είχε 27 πόντους με 6/14 εντός παιδιάς και 12/12 βολές, ο Παού Γκασόλ είχε 17 πόντους, 10 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 3 τάπες και το ματς τελείωσε πολύ εύκολα. Ο Ρούντι απέναντι στον παίκτη που θα μπορούσε να τον ματσάρει καλύτερα από κάθε άλλον στη διοργάνωση (Μπατούμ) έκανε το καλύτερό του παιχνίδι, ο Καλντερόν είπε «ευχαριστώ» όταν είδε ότι κανείς Γάλλος δεν τον πίεζε στον άσο, ο Μαρκ Γκασόλ δεν το κούρασε και ήταν χρήσιμος, ενώ ο Ιμπάκα έβγαλε το άχτι του λες και έπαιζε με τα παιδιά του ρίχνοντας 5 τάπες…

Η μία ομάδα έπαιζε ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, διψασμένη για τίτλους, διακρίσεις και χρυσάφι και η άλλη ως κορεσμένοι συνταξιούχοι (όχι βέβαια ότι δεν έχουμε δει παλιότερα την Ισπανία να… πανηγυρίζει που έχασε, το 2008 το θυμόμαστε όλοι). Το ματς μετά το πρώτο πεντάλεπτο έδειξε πώς θα κυλήσει.

Οι Γάλλοι έκαναν το καθήκον τους κάπου στο 8-10 και μετά Ναβάρο και Ρούντι έγραψαν το 22-14 για την Ισπανία με τους Γάλλους να μην καταφέρνουν να επανέλθουν ποτέ. Η άμυνά τους έμπαζε σαν ελβετικό τυρί, ο Ιμπάκα τάπωνε ό,τι περνούσε από κοντά του, η Ισπανία πήγε στο 29-20 και παρότι είδε τους αντιπάλους της να μειώνουν στους 5, λίγο μετά με Ναβάρο και Γκασόλ έφτασε στο 38-26.

Ίδια κατάσταση ως το 46-34, με τον Ρούντι να προσπαθεί να δει αν μπορεί να αποκεφαλίσει με το χέρι του τον Πάρκερ, να μην τα καταφέρνει αλλά να στέλνει τον Γάλλο αστέρα στον πάγκο με 30 κιλά νεύρα και πολύ πόνο στο λαιμό και το κεφάλι. Οι Γάλλοι πήραν 5 πόντους από τη φάση (βολές και τρίποντο), μείωσαν σε 46-39, αλλά ο Ντιο πέταξε με τελείως άγαρμπο τρόπο δύο συνεχόμενες επιθέσεις για να πάμε πάλι κοντά στους 10 πόντους, ημίχρονο 50-41.

Ξανά πάνω από τους 10, 56-43, με τους Γάλλους να παίρνουν συνεχόμενους πόντους από Πάρκερ και Νοά, για να βρεθούν στο 60-54 στο 25ο λεπτό του αγώνα. Αν αυτό θεωρείται αναλαμπή, τότε ήταν η τελευταία τους στον αγώνα, αφού πολύ εύκολα έμειναν ξανά πολύ πίσω, μέσα σε 2 λεπτά η διαφορά ήταν και πάλι στους 13 πόντους και οι Γάλλοι δεν είχαν σκοράρει πετώντας με λάθη και σκοτωμένα σουτ τις επόμενες επιθέσεις.

Στο 30ο λεπτό 75-62 και τουλάχιστον η Γαλλία είχε να περηφανεύεται ότι ήταν… σταθερή σε όλο το ματς, έτρωγε 25 πόντους σε κάθε δεκάλεπτο. Για αύξηση της έντασης στην άμυνα, ούτε λόγος…

Ο τελικός είχε ήδη τελειώσει, το 79-64 από τον Σάδα έδωσε τη μεγαλύτερη διαφορά στην Ισπανία, μεγαλύτερη ως το 84-68 του 33ου λεπτού από το τρίποντο του Παού Γκασόλ. Ισπανικό πάρτι και αναμονή στέψης, γαλλική υποχώρηση, οι δυο ομάδες απλώς αντάλλασαν καλάθια ως το φινάλε, με τους Γάλλους να μην μπορούν να παίξουν ούτε καν… δείγμα άμυνας, έτσι για να λένε μετά ότι το έκαναν. Στο τελευταίο δίλεπτο μπήκαμε με τον Καλντερόν να κάνει το 94-77, Γκασόλ-Ναβάρο κάθονταν στον πάγκο, οι Ισπανοί ήδη πανηγύριζαν σαν τρελοί, το τελικό 98-85 έκανε ο Αλμπισί με κάρφωμα.

Τα δεκάλεπτα: 25-20, 50-41, 75-62, 98-85.

Ισπανία (Σκαριόλο): Π. Γκασόλ 17 (10ρ. 4ασ. 1τρ.), Ρούντι 14 (4ρ. 0/5τρ.), Ρούμπιο, Ναβάρο 27 (3τρ. 5ασ.), Καλντερόν 17 (4ρ. 4κλ. 1τρ.), Ρέγιες 2, Κλαβέρ, Σαν Εμετέριο, Λιουλ 4 (2ασ. 3κλ.), Μ. Γκασόλ 11 (6ρ. 1τρ.), Ιμπάκα 4 (5κ.), Σάδα 2.

Γαλλία (Κολέ): Νοά 11 (8ρ.), Μπατούμ 10 (4ρ. 2/8τρ.), Σεραφάν 4, Αλμπισί 1, Καουντί 3 (1), Πάρκερ 26 (5ρ. 5ασ. 2τρ.), Τραορέ 4 (4ρ.), Πιετούς 4, Ντε Κολό 2, Ντιο 12 (4ρ. 7ασ.), Τσικαμπού, Ζελαμπάλ 8 (2).

Νίκος Κουσούλης