Γ. Σκιάς: Να δεις τι σου ‘χω για μετά…

Το Ευρωμπάσκετ μάς τελείωσε, οι διεθνείς έχουν ήδη επιστρέψει στις βάσεις τους και – 20 Σεπτεμβρίου πια – θα προσπαθήσουν να ξεκλέψουν λίγες μέρες ξεκουρασης πριν αφιερωθούν στους συλλόγους τους. Χωρίς αμφιβολία, η παρουσία της Εθνικής στη Λιθουανία κρίνεται επιτυχημένη, έστω κι αν οι πιο die hard οπαδοί της θα ήθελαν κάτι περισσότερο. Τελικά, όλα τα πράγματα είναι θέμα οπτικής γωνίας, αλλά και σημείου εκκίνησης.

Η Εθνική υπάρχει πριν από όλα για να μας βοηθάει να νιώσουμε το αίσθημα του οπαδού με έναν τρόπο υγιή που έχει πια εξαφανιστεί από τις κερκίδες των ομάδων. Παράλληλα με αυτό παίζεται και μπάσκετ, στο οποίο η «αγαπημένη» κατάφερε και φέτος να έχει ένα πρόσωπο αξιόμαχο και κυρίως αξιόπιστο. Μετά από ένα πρωτοφανές τουρνουά-μαμούθ η ομάδα βγαίνει κερδισμένη τόσο σε αποτελέσματα, όσο και σε υποθήκες για το μέλλον. Οι παλιοί μας παίκτες έχουν πια περισσότερα γαλόνια. Οι έχοντες κάποια εμπειρία, πλέον απέκτησαν και ρόλους. Τέλος, οι πρωτοεμφανιζόμενοι πήραν την «κρυάδα» και θα γυρίσουν αγριεμένοι του χρόνου για το προολυμπιακό.

Κάναμε υπέρβαση;

Επειδή ο όρος «υπέρβαση» χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον, πρέπει κάτι να πούμε επ’ αυτού. Υπέρβαση, λοιπόν, είναι να προκύπτει μια καλά δομημένη ομάδα μετά από τόσες (αιφνιδιαστικές ή μη) αλλαγές. Γιατί μπορεί ο Διαμαντίδης να είχε ξεκαθαρίσει μήνες πριν ότι δε θα είναι παρών, άλλοι όμως βγήκαν απ’ τη μέση μετά την έναρξη της προετοιμασίας. Το ότι ο Ζούρος και οι συνεργάτες του κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα σοβαρό σύνολο πρέπει να τους πιστωθεί. Βρέθηκαν σε μια κατάσταση κρίσης με παίκτες να χάνονται ξαφνικά, με σχεδιασμούς μηνών να καταρρέουν κι όμως κατάφεραν να βρουν λειτουργικές λύσεις, εν μέρει ξεκινώντας από το μηδέν.

Είναι θέμα παιδείας

Αυτή η περιπέτεια είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τονιστεί ότι το ελληνικό μπάσκετ χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο τακτικής παιδείας. Στην Εθνική είχαμε ένα αστεράτο τεχνικό τιμ, υπήρχε όμως και το κατάλληλο υλικό. Ο μέσος Έλληνας παίκτης έχει δουλέψει πολύ πάνω στην τακτική από πολύ νεαρή ηλικία και έτσι γίνεται (λίγο κουραστικός ως αθλητικό θέαμα/προϊόν μεν, αλλά) ιδιαίτερα… προπονήσιμος. Αν ο Ζούρος είχε στα χέρια του μια ομάδα π.χ. Λιθουανών, θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να παρουσιαστεί αξιόμαχος χωρίς να έχει τα μεγάλα αστέρια. Με τους Έλληνες τα χέρια του ήταν λυμένα: ήξερε ότι από τη στιγμή που θα έφτιαχνε ένα πλάνο ρεαλιστικό και ταιριαστό με τις δυνατότητες του ρόστερ, οι αθλητές του και θα το εμπέδωναν γρήγορα, και θα το έβγαζαν αποτελεσματικά στα παιχνίδια.

Ψυχρή λογική

Το τι έγινε στο τουρνουά ήταν μια τελείως διαφορετική ιστορία, καθώς η Εθνική πήρε 100% αυτό που της άξιζε βάσει εμφανίσεων και ταμπλό. Ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα. Όλες μας οι νίκες ήταν επί κατώτερων ομάδων και όλες μας οι ήττες από ανώτερες ομάδες. Δύο μόνο παιχνίδια μας χρειάζονται περαιτέρω επεξήγηση. Η μεν ΠΓΔΜ μπορεί να ήταν σαφώς κατώτερη ομάδα, αλλά βρέθηκε στη βέλτιστη δυνατή κατάσταση και κατάφερε να πετύχει πολύ περισσότερα από το μάξιμουμ των δυνατοτήτων της (4η θέση και πρόκριση στο προολυμπιακό). Επίσης η Σερβία μάλλον ήταν για περισσότερα πράγματα από εμάς, έχασε όμως στο μεταξύ μας παιχνίδι με τα χέρια κάτω, αφενός γιατί είχε τρομακτικά προβλήματα χημείας και, αφετέρου, γιατί ο προγραμματισμός του παιχνιδιού πραγματικά έκαψε την ομάδα του Ίβκοβιτς.

Συμπτωματικά, αυτά τα δύο παιχνίδια ήταν και τα σημαντικότερα του τουρνουά για την Ελλάδα. Το πρώτο ήταν που χάλασε τη φυσική ροή των πραγμάτων και μας έβαλε σε περιπέτειες, ενώ το δεύτερο ήταν που μας έβγαλε τελικά στον αφρό δίνοντάς μας αέρα επιτυχίας.

Υπέρβαση, μέσα στο μυαλό

Το τουρνουά είχε για την ομάδα μας στιγμές υπέρβασης, δυστυχώς όμως αυτές δεν σημειώθηκαν εντός, αλλά μάλλον εκτός παρκέ. Η απρόσμενη και βαριά ήττα από τη FΥROM με τα ακόλουθα βλακώδη σχόλια του… πατριωτικού μπλοκ, θα μπορούσε να τσακίσει το ηθικό των παιδιών, πράγμα που ευτυχώς δεν συνέβη – έδειξαν χαρακτήρα. Εξίσου πικρή και οδυνηρή ήταν η ήττα από τη Γαλλία στους «8», όμως οι διεθνείς λίγες ώρες αργότερα μπήκαν στην αρένα για τον ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ τελικό και έτρωγαν σίδερα. Η όποια υπέρβαση, λοιπόν, έγινε μέσα στο μυαλό των παικτών μας και δυστυχώς, όχι μέσα στο γήπεδο. Γιατί το στραβωμένο παιχνίδι με τη FYROM θα μπορούσε να σωθεί και δε σώθηκε. Επίσης τα όντως πολύ δύσκολα ματς με τη Ρωσία και τη Γαλλία κατέληξαν σε ισάριθμες ήττες. Άρα, για ποια υπέρβαση μιλούν;

Κερδισμένη

Τελικά, η Εθνική πήρε στη Λιθουανία αυτό που άξιζε και αυτό που κατά βάση έψαχνε. Για πρόκριση στην Ολυμπιάδα μιλούσαν όλοι και όχι για κούπες και μετάλλια. Ο στόχος ήταν να σωθεί αυτή η δύσκολη χρονιά για να πάμε του χρόνου πλήρεις να κάνουμε κάτι περισσότερο. Η ομάδα δούλεψε για το μέλλον της και για την επιβίωσή της. Η πρόκριση στο προολυμπιακό δίνει φτερά στον Ζούρο που θα συνεχίσει τη δουλειά του με παίκτες αφοσιωμένους. Σκεφτείτε να μην είχαμε προκριθεί, ποιοι θα είχαν όρεξη να κάνουν προπονήσεις και φιλικά του χρόνου, χωρίς ορατό στόχο. Πολύ απλά, θα ήταν καταστροφή για αυτή την ομάδα που έχει συνηθίσει να κινείται στα υψηλά κλιμάκια.

Όταν γυρίσουν οι απόντες…

Το θέμα λοιπόν είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα. Ομολογουμένως, ο κορμός που δημιουργήθηκε φέτος μας έχει ανοίξει την όρεξη για το μέλλον. Είναι σαφές ότι με την επιστροφή των απόντων θα έχουμε μπροστά μας ένα πολύ αξιόλογο σύνολο και θα είναι πολύ δύσκολο να κλείσει η 12άδα για του χρόνου, αν όλοι είναι υγιείς και διαθέσιμοι. Η δυναμική της Εθνικής θα είναι τελείως διαφορετική, αν στο μίγμα προστεθεί ο Σπανούλης με το τρομερό του επιθετικό ταλέντο και τη μανία που βγάζει μέσα στο παρκέ ή ο Σοφοκλής με την ωμή του δύναμη μέσα στη ρακέτα. Πόσο μάλλον αν ξαφνικά επέστρεφε ο Διαμαντίδης που πλέον αποτελεί πανευρωπαϊκό μπασκετικό ίνδαλμα, όχι μόνο για την απαράμιλλη αμυντική του ικανότητα, αλλά και για τη συνέπεια που δείχνει στις κρίσιμες στιγμές των μεγάλων αγώνων.

Μην πέσουμε στη λούμπα

Ένα ανησυχητικό σημείο υπάρχει και αυτό αφορά την αντιμετώπιση των απόντων από την ομοσπονδία, αλλά και από την ίδια την ομάδα. Δυστυχώς, τις τελευταίες μέρες υπάρχει μια τάση απαξίωσης των παικτών που απουσίασαν – εννοούμε εκείνων που δεν έχουν έναν τραυματισμό για δικαιολογία. Πράγματι, είναι πικρό για τον φίλαθλο (και για τον συμπαίκτη) να λέει όχι ένας αθλητής ακμαίος, υπερπολύτιμος και υγιέστατος, πρέπει όμως να έχουμε ωριμότητα και να μην αρχίσουμε τις σταυροφορίες. Η Εθνική θέλει παίκτες πρόθυμους – όσοι δεν θέλουν να δεσμευθούν με γεια τους με χαρά τους. Πρέπει να υιοθετηθεί μια πιο μεγαλόψυχη στάση και όχι να γεμίσουμε με μαύρα πρόβατα. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορούμε να ρίξουμε πόρτα σε καλούς παίκτες για τέτοιους λόγους. Ένας Σχορτσανίτης (γι’ αυτόν κατά βάση χτυπάει η καμπάνα, μια και ο Διαμαντίδης είναι στο απυρόβλητο) είναι πολύ δυνατό χαρτί για να το αγνοήσει οποιοσδήποτε. Δηλαδή, οι Ισπανοί κινούν γη και ουρανό για να έχουν παγκίτη τον Ιμπάκα κι εμείς θα το παίζουμε ιδεολόγοι;

Κορμό έχουμε

Εν πάση περιπτώσει, την ιστορία γράφουν οι παρόντες και το Ευρωμπάσκετ του 2011 μπορεί να γίνει τομή στην ιστορία της Εθνικής Ομάδας. Στο Άλιτους, στο Βίλνιους και στο Κάουνας ένα πειραματικό σύνολο παρουσιάστηκε ως ομάδα σοβαρή και αξιόμαχη. Ο Ζούρος είχε… προειδοποιήσει ότι η ομάδα του θα είναι ανταγωνιστική, όμως πέρα από την επίτευξη αγωνιστικών στόχων υπάρχει και μια σαφής επένδυση για το μέλλον. Ο κόουτς πλέον έχει στα χέρια του έναν δικό του κορμό στον οποίον θα μπορεί να βασιστεί. Παίκτες σαν τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη ήταν ως πέρυσι κομβικοί για τη λειτουργία της ομάδας, τώρα όμως τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Η ομάδα που φτιάχτηκε δεν θα πεταχτεί στα σκουπίδια και όσοι επανεμφανιστούν του χρόνου θα είναι πια (δραστικότατες και ευπρόσδεκτες) ενέσεις ποιότητας σε ένα άλλο σύνολο.

Νέα δεδομένα

Μετά το πρόσφατο Ευρωμπάσκετ υπάρχουν νέα στοιχεία τα οποία θα βρουν μπροστά τους όσοι, για σοβαρό ή μη λόγο, έλειψαν από την περιπέτεια του 2011. Πλέον, και σε αντίθεση με αυτό που συνέβαινε παλιότερα, ο Νίκος Ζήσης είναι ο ηγέτης. Ο Γιάννης Μπουρούσης είναι ο πρωταγωνιστής. Ο Νικ Καλάθης είναι βασικός. Οι Καϊμακόγλου–Παπανικολάου–Μπράμος είναι εκείνοι που δένουν την ομάδα, βοηθώντας τον αρχηγό Αντώνη Φώτση. Ο Κώστας Κουφός είναι εκείνος που αλλάζει το παιχνίδι, προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Ο Κώστας Βασιλειάδης ξέφυγε πια από την κατηγορία “what if” και του χρόνου θα είναι βετεράνος! Με τους δύο τελευταίους αξίζει να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο γιατί είναι παιδιά που, λόγω παικτικών χαρακτηριστικών, μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω.

Yankee come home

Ο Κουφός δείχνει πως δεν επηρεάζεται τόσο από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα: το αν είναι καλός ή κακός σε ένα παιχνίδι οφείλεται μάλλον σε δικούς του εσωτερικούς λόγους. Για την Εθνική ήταν φέτος ο παίκτης που μπορούσε να χτυπήσει κοντά στο καλάθι, ενώ ήταν και πολύ αποτελεσματικός στο αμυντικό ριμπάουντ – αυτός είναι ο βασικός λόγος που έπρεπε να φάει τη θέση του Βουγιούκα. Πρόβλημα δείχνει να έχει στο θέμα της ταχύτητας – ταχύτητα στο κορμί, αλλά και στη σκέψη – ενώ και η τεχνική του πολύ απέχει από το ιδανικό. Πραγματικά, απορεί κανείς τι διάολο δουλεύουν εκεί στο ΝΒΑ. Το 2008 παρέλαβαν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα των τελευταίων ετών και έχουν βαλθεί να τον καταντήσουν πορτιέρη σε στριπτηζάδικο. Μετά από τρεις σεζόν στο «μαγικό κόσμο», δεν καταλαβαίνουμε τι μέλλον μπορεί να υπάρχει γι’ αυτόν τον παίκτη που πρέπει επειγόντως να έρθει στην Ευρώπη για να βρει το δρόμο του. Εννοείται ότι η θέση του στην Εθνική δύσκολα θα κινδυνεύσει στο μέλλον.

Να ηρεμήσουμε λίγο

Μετά από αρκετά χρόνια που δεν πήρε τις ευκαιρίες που του άξιζαν – αποκορύφωμα το ιδιαίτερα άκομψο κόψιμό του το 2010 από τον Καζλάουσκας – ο Κώστας Βασιλειάδης ήταν στην Εθνική, υποσχόμενος επιθετικές λύσεις κόντρα σε κλειστές άμυνες. Δυστυχώς, φάνηκε πολύ επηρεασμένος από τις υψηλές απαιτήσεις που (ανέκαθεν) τον συνόδευαν. Η απόδοσή του ήταν ασταθής, ενώ το ποσοστό του έξω από την καμπύλη ήταν πολύ μακριά από το αναμενόμενο. Προσπάθησε να είναι ωφέλιμος για την ομάδα, αλλά όταν έχανε τα σουτ, έχανε μαζί και το ηθικό του με αποτέλεσμα να γίνεται πηγή κινδύνων σε δεδομένες στιγμές. Σίγουρα θα είναι και στην επόμενη κλήση, μία χρονιά στην Ευρωλίγκα θα του κάνει πολύ καλό, πρέπει όμως να είναι λιγότερο σκληρός με τον εαυτό του και πιο υπομονετικός. Η υπέρ-ενοχοποίηση δεν κάνει καλό και ειδικά σε έναν παίκτη με γονίδια “killer”. Όταν θα είναι πιο ήρεμος θα είναι και πιο εύστοχος.

Άρα τι;

Καλά να είναι τα παλικάρια, η φετινή πορεία σίγουρα θα κάνει πολύ καλό στο μέλλον της ομάδας μας. Για του χρόνου υπάρχει το δύσκολο προολυμπιακό τουρνουά όπου θα διεκδικηθούν τρεις θέσεις για το Λονδίνο. Αν οι FYROMians δεν παρουσιαστούν το ίδιο γκαζωμένοι, θα κληθούμε κατά βάση να αποκλείσουμε μία από τις Ρωσία, Λιθουανία και Πουέρτο Ρίκο, ενώ δεν ξέρουμε τι θα στείλουν οι Ασιάτες – η Κίνα πάντως είναι ιδιαίτερα αξιόμαχη.

Σίγουρα, το task δεν ακούγεται και τρομακτικά δύσκολο, αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι οι παίκτες θα πάνε στην Καραϊβική σκοτωμένοι. Το πάρτι αρχίζει στις 2 Ιουλίου (και 28 Ιουλίου οι Ολυμπιακοί), συνεπώς οι διεθνείς μας θα έχουν ελάχιστο χρόνο για διακοπές, αν υπολογιστεί μια προετοιμασία μίνιμουμ 15 ημερών. Είναι ομολογουμένως κουραστικό, όμως η εμπειρία της τελετής έναρξης αξίζει κάθε τέτοια θυσία.

Γιώργος Σκιάς

ΥΓ. Με το κείμενο αυτό κλείνει και η σειρά των άρθρων μου για το Ευρωμπάσκετ και την Εθνική Ομάδα. Τρεις εβδομάδες με εξαντλητικό μπασκετικό θέαμα και πολλή ύλη για σκέψη και συζήτηση – πάντως (όπως κάθε φορά) οι μέρες κύλησαν σαν νεράκι. Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τον Νίκο Κουσούλη για τη φιλοξενία, και φυσικά τους αναγνώστες του AoB για την προσοχή τους.