Ευρωμπάσκετ 2011: αποχαιρετώντας τη Λιθουανία…

Οι αγώνες στα γήπεδα της Λιθουανίας τελείωσαν και το Ευρωμπάσκετ μας αφήνει πολλές αναμνήσεις καθώς γέμισε τις τρεις προηγούμενες εβδομάδες μας με μπάσκετ, αλλά και μια γλυκόπικρη γεύση, καθώς έλειψαν για την εθνική μας οι συγκινήσεις των τελευταίων διοργανώσεων (3 στη σειρά με την Ελλάδα στην τετράδα), ήρθε όμως το εισιτήριο για το προολυμπιακό τουρνουά του 2012.

Ας συνοψίσουμε το ταξίδι της Λιθουανίας σε 17 σημεία, όσες και οι αγωνιστικές ημέρες του Ευρωμπάσκετ, σημεία που περιλαμβάνουν τις σημαντικότερες στιγμές του Ευρωμπάσκετ, όλα όσα μας έμειναν στο μυαλό από το τουρνουά: 

– Αυτό ήταν μάλλον το πιο αστεράτο Ευρωμπάσκετ όλων των εποχών. Οι περισσότεροι αστέρες όλων των ομάδων έδωσαν το «παρών», εκτός από απώλειες όπως αυτές των Σπανούλη, Τουριάφ, Μ. Πιετρούς και Μπομπουά, που προήλθαν λόγω τραυματισμών. Το δέλεαρ των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν τεράστιο, με αποτέλεσμα ελάχιστοι να σνομπάρουν τη διοργάνωση (κάτι που αναμένεται να γίνει… αβέρτα το 2013). Παού Γκασόλ, Ναβάρο, Νοβίτσκι, Κάμαν, Πάρκερ, Κιριλένκο, Πατσούλια, Ντενγκ, Κρστιτς, Γκ. Ντράγκιτς, είναι μερικά από τα ονόματα που στόλισαν με την παρουσία τους το Ευρωμπάσκετ.

– Οι Ισπανοί έγιναν η 5η χώρα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ που κατακτά 2 (τουλάχιστον) συνεχόμενα Ευρωμπάσκετ. Πρώτοι το είχαν κάνει οι Λιθουανοί το 1937 και το 1939, μετά ακολούθησαν οι Σοβιετικοί (1951-53 και 1957-59-61-63-65-67-69-71), ύστερα ήταν σειρά της Γιουγκοσλαβίας (1973-75-77), ύστερα πάλι οι Σοβιετικοί (1979-81), η Γιουγκοσλαβία (1989-91), η μεταπολεμική βερσιόν της ως Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (1995-97) και τώρα οι Ισπανοί, Συνολικά 5 χώρες, Λιθουανία, Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία, Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας και Ισπανία. Η Ισπανία, μάλιστα, φέτος έφτασε για 7η συνεχόμενη φορά σε τετράδα Ευρωπάσκετ.

– Η Λιθουανία δεν μπόρεσε να επαναλάβει τον θρίαμβο του 1939 και να κατακτήσει και πάλι Ευρωμπάσκετ που έγινε στη χώρα της. Συνολικά 9 φορές έχει κατακτήσει το χρυσό η χώρα που διοργανώνει το Ευρωμπάσκετ, με 7 χώρες να το έχουν καταφέρει. Πρώτοι ήταν οι Λιθουανοί, μετά η… Αίγυπτος (1949), η Σοβιετική Ένωση (1953, 1965), η Ουγγαρία (1955), η Γιουγκοσλαβία (1975, 1989), βεβαίως η Ελλάδα (1987) και η Γερμανία πιο πρόσφατα το 1993.

– Αυτή η διοργάνωση πρόσφερε στον Χουάν Κάρλος Ναβάρο το 1ο του MVP σε Ευρωμπάσκετ και στον Τόνι Πάρκερ το 1ο βραβείο 1ου σκόρερ. Συνολικά, ήταν η 29η διοργάνωση που ο MVP ήταν άλλος από τον 1ο σκόρερ, από τα 37 Ευρωμπάσκετ που έχουν γίνει ως τώρα. Ο Πάρκερ έγινε ο 1ος Γάλλος που κατακτά το σχετικό βραβείο, ενώ ο Ναβάρο ο 6ος Ισπανός (μετά τους Ραφαέλ Μαρτίν, Εμιλιάνο Ροντρίγκεθ, Ουέιν Μπάρμπεντερ, Χουάν Αντόνιο Κορμπαλάν και Παού Γκασόλ).

– Στο τουρνουά της Λιθουανίας είδαμε για πρώτη φορά σε Ευρωμπάσκετ το Μαυροβούνιο και τη Γεωργία, για να ανέβει ο αριθμός των χωρών που έχουν λάβει μέρος έστω και σε ένα Ευρωμπάσκετ στις 45 με πιο… περίεργες συμμετοχές αυτές των Συρίας, Ιράν, Λιβάνου και Αιγύπτου. Η Γαλλία προηγείται με 36 συμμετοχές, η Ιταλία έχει 34, ενώ μετά βρίσκεται η Ισπανία με 28 και ακολουθούν Πολωνία (25), Ελλάδα (24), Βουλγαρία (24) και Τσεχοσλοβακία (24).

– Για πρώτη φορά είδαμε ένα τόσο μεγάλο τουρνουά, καθώς μέχρι το 2011 δεν είχαν λάβει ποτέ μέρος περισσότερες από 16 ομάδες σε Ευρωμπάσκετ, ενώ φέτος ήταν 24.

– Τρεις ήταν οι ομάδες που δεν έκαναν νίκη στο Ευρωμπάσκετ, η Πορτογαλία, η Λετονία και το Βέλγιο. Δύο ήταν από την άλλη εκείνες που τελείωσαν με 10-1, η πρωταθλήτρια Ισπανία και η 3η Ρωσία. Η Ελλάδα τελείωσε με 7-4.

– Το νέο σύστημα της FIBA δικαιώθηκε πλήρως, παρόλη τη γκρίνια από δημοσιογράφους και λοιπούς. Εκτός του ότι οι ομάδες φάνηκε να συμφωνούν, εκτός του ότι το μπάσκετ, κακά τα ψέματα, έφτασε και σε χώρες που δεν θα έβλεπαν Ευρωμπάσκετ φέτος, όπως δεν έβλεπαν καμία προηγούμενη σεζόν, οι ομάδες που μπήκαν από το παράθυρο δεν ήταν… φτωχοί συγγενείς. Για να μην αναφέρουμε το πόσο καλά πήγαν τα τηλεοπτικά, με τη θεαματικότητα να είναι πολύ υψηλή καθ’ όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης.

Ας δούμε στον παρακάτω πίνακα τι έκαναν οι 9 ομάδες που ευνοήθηκαν από την επέκταση της FIBA (8 είναι κανονικά, αλλά με το νέο σύστημα δεν ξέρουμε ποια θα ήταν εκείνη που θα περνούσε από τις 9).

Συνολικά οι ομάδες αυτές έκαναν 14 νίκες στη διοργάνωση, οι 7 εκ των οποίων ήταν εναντίον ομάδων που είχαν προκριθεί με το παλιό σύστημα στο Ευρωμπάσκετ. Οι δύο από αυτές προκρίθηκαν στη Β φάση της διοργάνωσης, με τη Φινλανδία να χάνει την πρόκριση στους «8» μόλις στον τελευταίο αγώνα

– Πέραν αυτών, οι ομάδες αυτές άνοιξαν το δρόμο και στη μεγάλη έκπληξη της διοργάνωσης, ΠΓΔΜ. Οι Σκοπιανοί έφτασαν ως την 4η θέση, έχοντας 3 νίκες σε 3 αγώνες με αυτές τις ομάδες και 4-4 με τις υπόλοιπες. Οι εκπλήξεις και οι ιστορίες των αδύναμων που πάνε ως το τέλος αρέσουν σε όλους (ποιοι είμαστε εμείς άλλωστε για να πούμε κάτι διαφορετικό, έστω κι αν το κάναμε σε άλλο άθλημα;) και το νέο σύστημα ευνόησε την ΠΓΔΜ να κάνει τη μαγική της πορεία…

Η ΠΓΔΜ ήταν η ομάδα που κανείς δεν περίμενε, εκείνη που αύξησε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον για τη διοργάνωση. Μπορεί να μην είχε πολλά αστέρια, να μην είχε πολλούς ακριβοπληρωμένους παίκτες, αλλά ο Μάριν Ντοκουζόφσκι την είχε στήσει στην εντέλεια, φτιάχνοντας μια ομάδα που δεν έχανε παρά μόνο πολύ δύσκολα. Οι νίκες επί της Ελλάδας, της Κροατίας και της Σλοβενίας στους ομίλους το δείχνουν αυτό, ενώ το πιο μεγάλο παράσημο ήρθε στα νοκ άουτ με τη νίκη που πέταξε έξω τους διοργανωτές Λιθουανούς στην οκτάδα. Συνολικά έχασε 4 ματς στο Ευρωμπάσκετ, δύο φορές από τους Ρώσους στο καλάθι, ένα ματς με το Μαυροβούνιο στο τελευταίο λεπτό και στον ημιτελικό από την Ισπανία μετά από σκληρό ντέρμπι. Υπόκλιση σε μια τρομερή ομάδα.

– Η ΠΓΔΜ ήταν η ομάδα με τη μεγαλύτερη υπέρβαση στο τουρνουά, οπότε δεν θα μπορούσε παρά να έχει έναν παίκτη που ξεχώρισε. Μπορεί ο Μπο ΜακΚάλεμπ να μην πήρε το MVP του τουρνουά, αν και ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας που ξεπέρασε περισσότερο από κάθε άλλη τις προσδοκίες (βέβαια η επιλογή του MVP ήταν λογική και όχι λανθασμένη), αλλά μπήκε στην καλύτερη πεντάδα και έκανε τη διαφορά περισσότερο από κάθε άλλον παίκτη στη διοργάνωση.

Ασταμάτητος, ανίκητος και ακούραστος, ο ΜακΚάλεμπ έπαιξε 11 ματς σε 19 ημέρες, με 34.2 λεπτά ανά αγώνα (σε κανένα ματς δεν έπαιξε κάτω από 31 λεπτά και σε κανένα από τα 5 τελευταία κάτω από 34 λεπτά) και είχε 21.4 πόντους, 3.1 ριμπάουντ, 3.7 ασίστ και 2.1 κλεψίματα ανά αγώνα! Σούταρε με 52,4% στα δίποντα, 31% στα τρίποντα και 85.3% στις βολές. Απλά απίστευτος…

– Πολλοί ήταν οι παίκτες που ξεχώρισαν στο Ευρωμπάσκετ και μας βοήθησαν στο να απολαύσουμε ακόμα περισσότερο τη διοργάνωση αυτή. Η παρακάτω λίστα δεν είναι εξαντλητική (μιας και δεν περιλαμβάνει όλους τους παίκτες της διοργάνωσης), παίκτες όπως ο Νοβίτσκι, ο Γκαλινάρι, ο Γιασικεβίτσιους, ο Πατσούλια και τόσοι άλλοι που έκαναν τα… αυτονόητα που περιμέναμε από αυτούς λείπουν, αλλά η λίστα μάς θυμίζει παίκτες που άφησαν το στίγμα τους στο τουρνουά και είτε επιβεβαίωσαν το μεγαλείο τους είτε ανέβασαν κατακόρυφα τις μετοχές τους.

Όπως, ας πούμε, ο Σβεντ που στην 1η του μεγάλη διοργάνωση με τη Ρωσία στάθηκε πάρα πολύ καλά στα 23 του, ο Κάμαν που τελείωσε το τουρνουά με 5 double-double σε 8 ματς, 1ος στο τουρνουά, ο Μπερίσα που πριν κλείσει τα 23 του έδειξε ότι θα κάνει αίσθηση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ο Κούκσικς που στα 23 του ήταν 1ος σκόρερ της Λετονίας, ή ο Μπαρνιάνι που έκανε ρεκόρ καριέρας πόντων με την εθνική. Η λίστα:

– Υπήρχαν, βέβαια, κι εκείνοι που απογοήτευσαν. Η λίστα πάλι δεν είναι εξαντλητική, αλλά περιλαμβάνει μερικούς από εκείνους που θα θέλαμε να ξεχάσουμε ότι έπαιζαν στο Ευρωμπάσκετ και, πιστέψτε με, δεν θα δυσκολευτούμε καθόλου. Παίκτες όπως ο Λαβρίνοβιτς, ο Μπάρατς ή ο Μαριάνοβιτς δεν είναι στη λίστα, καθώς δεν έφταιγαν αυτοί που δεν έπαιζαν.

Ευτυχώς είναι λίγοι. Ο Ρίκι Ρούμπιο, που τελείωσε τη διοργάνωση με 1.5 πόντο και 7% στα τρίποντα, αστοχώντας στα πρώτα 12 που επιχείρησε στο τουρνουά, μάλλον παίρνει το LVP (Least Valuable Player). Ο Μίλος Τεόντοσιτς που ήταν απλά μέτριος με 11.3 πόντους, 5.7 ασίστ και 3.4 ριμπάουντ, ενώ ήταν 1ος σε λάθη με 3.8 ανά αγώνα και σούταρε με 27% από το τρίποντο παίρνοντας 5 τρίποντα ανά αγώνα, με τα 9 λάθη εναντίον της Ρωσίας να ξεχωρίζουν στις εμφανίσεις του. Τέλος, ο Κιρίλο Φεζένκο που αν και ένας από τους δύο NBAερς της Ουκρανίας ανάγκασε τον Μάικ Φρατέλο να τον βάζει λιγότερο από 10 λεπτά σε κάθε ματς, καθώς δεν έπαιρνε ούτε τα ριμπάουντ που του αναλογούσαν, ενώ σούταρε με 45% στις βολές, με το πρώτο ματς που το τελείωσε άποντος να δίνει το στίγμα για τη συνέχεια.

– Η πρωταθλήτρια Ισπανία περνά τη λεγόμενη «χρυσή εποχή» της, με τη «χρυσή γενιά» της να κυριαρχεί: Χρυσό το 2006 στο Μουντομπάσκετ, ασημένιο το 2007 στο Ευρωμπάσκετ, ασημένιο στο 2008 στους Ολυμπιακούς, χρυσό το 2009 στο Ευρωμπάσκετ και χρυσό το 2011 στο Ευρωμπάσκετ.

Όμως, ποια είναι η «χρυσή γενιά» της Ισπανίας; Πολλοί μπορεί να πουν με δόση υπερβολής ότι η χρυσή γενιά των Ισπανών είναι… η γέννηση του Παού Γκασόλ. Μπορεί αυτό να είναι υπερβολικό, αλλά δεν απέχει πολύ απ’ την αλήθεια. Από τότε που ο Παού πέρασε τα 25, οι μόνες φορές που η Ισπανία έμεινε εκτός βάθρου (από το 2005 και μετά) ήταν οι δύο διοργανώσεις που ο Παού δεν έπαιξε με την εθνική, το Ευρωμπάσκετ του 2005 και το Μουντομπάσκετ του 2010.

Βέβαια, κανείς δεν μειώνει ή εξαφανίζει την προσφορά των υπολοίπων, όμως φαίνεται ξεκάθαρα ότι χωρίς τον Παού Γκασόλ η Ισπανία γίνεται απλώς μια καλή ομάδα και τίποτα παραπάνω.

Αυτό φάνηκε και στο Ευρωμπάσκετ του 2011, όπου ο Παού έκανε ό,τι ήθελε, ενώ μαζί με τον Ναβάρο πήραν μόνοι τους την κούπα. Για μια ομάδα που περηφανεύεται για την πληρότητά της και τα πάμπολλα αστέρια της, είναι σίγουρα τρομερή διαπίστωση να πούμε ότι η Ισπανία έπαιρνε το 46% των πόντων της από Ναβάρο και Παού Γκασόλ, ενώ στο μοναδικό ματς που δεν έπαιξε ο Παού έχασε.

– Πριν το Ευρωμπάσκετ λέγαμε ότι καμία άλλη ομάδα εκτός της Λιθουανίας δεν θα μπορούσε με τέτοιες απουσίες να σταθεί όρθια και να είναι φαβορί για κάποιο από τα μετάλλια, ακόμη κι αν έπαιζε στην έδρα της. Κλέιζα, Ντ. Λαβρίνοβιτς, Μασιούλις δεν μπόρεσαν να βρεθούν λόγω τραυματισμού στη διοργάνωση, ενώ ο Πετραβίτσιους τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια του τουρνουά. Τελικά, η Λιθουανία επιβεβαίωσε το νόμο που λέει ότι ακόμα και οι μεγαλύτερες ομάδες δεν μπορούν να ξεπεράσουν την απουσία 2-3 από τους καλύτερους παικτών τους. Έμεινε εκτός τετράδας και απογοήτευσε και απογοητεύτηκε…

– Απογοήτευση ήταν για όλους μας και η παρουσία της Σερβίας (αν και την Ελλάδα δεν… τη χάλασε καθόλου που κέρδισε στο ματς για το προολυμπιακό). Οι Σέρβοι εμφανίστηκαν ουσιαστικά διαλυμένοι και μας θύμισαν τις ομάδες 2003-2008 (6οι στο Ευρωμπάσκετ του 2003, εκτός Ολυμπιακών το 2004, 9οι στο δικό τους Ευρωμπάσκετ το 2005, 11οι στο Μουντομπάσκετ του 2006, 13οι στο Ευρωμπάσκετ του 2007, εκτός Ολυμπιακών το 2008).

Και πριν αρχίσουμε τα περί… κακής φουρνιάς, μεταβατικής περιόδου και λοιπές σάλτσες, ας δούμε λίγο τα ονόματα της ομάδας που πήρε το χρυσό το 2002 στο Μουντομπάσκετ κι αυτής που πάτωσε την επόμενη σεζόν ή αυτής που διαλύθηκε το 2005 στο δικό της Ευρωμπάσκετ.

Μποντιρόγκα, Κοτούροβιτς, Τσαμπάρκααπα, Ρακόσεβιτς, Στογιάκοβιτς, Ραντμάνοβιτς, Γιάριτς, Ντρόμπνιακ, Ντίβατς, Βούγιανιτς, Τομάσεβιτς, Γκούροβιτς πήραν το χρυσό το 2002.

Το 2005 στο δικό τους Ευρωμπάσκετ υπήρχαν 6 ίδιοι, οι Μποντίρογκα, Ρακόσεβιτς, Ραντμάνοβιτς, Γιάριτς, Τομάσεβιτς, Γκούροβιτς, όλοι εκτός από τον Μποντίρογκα και ίσως τον Τομάσεβιτς σε καλύτερη φάση της καριέρας τους, συν τους Μίλιτσιτς, Αβντάλοβιτς, Στσεπάνοβιτς, Ρέμπρατσα, Κρστιτς και Μιλόγεβιτς. Στον πάγκο ο Ομπράντοβιτς, αλλά η κατάληξη ήταν η ντροπιαστική 9η θέση (6 ίδιοι έπαιζαν και το 2003, με τον Πέτζα να είναι ένας από αυτούς).

Τα κοινά σημεία της φετινής Σερβίας με τη Σερβία/Μαυροβούνιο του 2005; Πολλά. Καμία διάθεση, κανένα πάθος, διαλυμένα αποδυτήρια, ένας τεράστιος προπονητής που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τίποτα και είχε χάσει εντελώς το παιχνίδι με τους παίκτες του, μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, με παίκτες που μάλωναν σε όλο το τουρνουά και περιορίστηκαν απλώς σε… μεγαλόστομες δηλώσεις πριν την έναρξή του. Καρμπόν. Μοναδική διαφορά ότι ο Ομπράντοβιτς είχε «τελειώσει» τότε κάποιους παίκτες κατά τη διάρκεια του τουρνουά, ενώ ο Ίβκοβιτς δεν το έκανε. Οι ηλικίες της τωρινής ομάδας είναι πολύ καλύτερες από εκείνες της ίδιας ομάδας το 2009 (8 ίδιοι στο ρόστερ και οι 8 σε καλύτερη ηλικία τώρα), οπότε τι άλλαξε;

Μήπως ό,τι είχε αλλάξει και το 2005 σε σχέση με το 2002; Καλύτερα συμβόλαια, μεγαλύτερο όνομα στο μπασκετικό χρηματιστήριο; Ξέρετε, όλα αυτά που κάνουν τη φλόγα και το πάθος να χάνονται από τα μάτια ενός παίκτη. Αν δείτε την καριέρα των, ας πούμε, Ραντμάνοβιτς, Γιάριτς και Ρακόσεβιτς οι χρονολογίες των συμβολαίων τους δείχνουν δυο διψασμένους παίκτες το 2002 και δυο με τεράστια συμβόλαια και χωρίς κίνητρο το 2005. Ο Τεόντοσιτς το 2009 στον Ολυμπιακό έπρεπε να αποδείξει τι αξίζει, ενώ φέτος θα παίρνει τα μαλλιά της κεφαλής του από την ΤΣΣΚΑ, ενώ έχει ήδη αναδειχτεί MVP της Ευρωλίγκας. Παρόμοια και για Κέσελι, Μάτσβαν, Μπιέλιτσα, Τέπιτς. Σίγουρα δεν είναι απόλυτη η σύγκριση αυτή, αλλά δείχνει μια γενική πορεία των Σέρβων τον 21ο αιώνα (κάτι που δεν «πάθαιναν» οι παλιότεροι παίκτες της προηγούμενης δεκαετίας, που προφανώς είχαν μεγαλώσει σε άλλες εποχές του μπάσκετ και με άλλη λογική).

Τότε πήρε στη Σερβία 5 χρόνια να ανακάμψει, τώρα; Η φετινή δωδεκάδα της Σερβίας έχει 8 παίκτες κάτω από 25 χρονών. Οπότε, ή κάτι πρέπει να αλλάξει στη νοοτροπία των Σέρβων όταν μαζεύονται στην εθνική, ή θα έρθουν πολλές χρονιές με παρόμοιες εμφανίσεις.

– Ήταν το «κύκνειο άσμα» του καλύτερου παίκτη στον κόσμο αυτό το Ευρωμπάσκετ; Ο Ντιρκ Νοβίτσκι δεν τα κατάφερε με τη Γερμανία και στο τέλος… κατηγόρησε τον εαυτό του, παρότι μόνο αυτός είδε ότι έφταιγε. Είχε 19.5 πόντους, 6.6 ριμπάουντ και 1.4 ασίστ με 45% στα δίποντα και 42% στα τρίποντα στη διοργάνωση.

Το 2013 θα είναι 35 ετών και από τώρα έχει πει ότι δεν θα παίξει στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας για να ξεκουραστεί. Οπότε τι μένει; Μπορεί κανείς να ελπίζει για το 2015; Τότε ο Νοβίτσκι θα είναι 37 ετών και είναι πολύ πιθανό να μην παίζει καν μπάσκετ πια. Όμως, ο ίδιος είναι που μας κάνει να ελπίζουμε: «Θα ξεκουραστώ από την εθνική ως το 2015. Τότε θα είμαι 37 ετών και θα παίξω για να βοηθήσω τα νέα παιδιά να πάρουν την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016». Μακάρι…

– Στα «δικά μας», στη Λιθουανία είδαμε την πρώτη ημέρα της νέας εθνικής ομάδας. Η καινούργια Ελλάδα άφησε υποσχέσεις και ελπίδες για το μέλλον, δεν είχε ξεκάθαρα την ποιότητα και το μέταλλο του παρελθόντος, αλλά έκανε μια καλή αρχή. Πλήρης, με Σπανούλη, Σχορτσανίτη, Περπέρογλου, συν όσους έπαιζαν φέτος, η εθνική έχει μέλλον, μας κάνει να νιώθουμε ότι θα βρίσκεται στο προσκήνιο του μπάσκετ για πολλά χρόνια ακόμα.

Στη χρονιά προσαρμογής της, η Ελλάδα έδειξε πολλές αρετές και πάνω απ’ όλα έδειξε ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης: 6 παίκτες είχαν από 6 ως 12 πόντους μέσο όρο, 9 παίκτες έπαιζαν από 14.5 ως 27 λεπτά ανά αγώνα, 8 παίκτες είχαν από 2.5 ως 5.6 ριμπάουντ, 7 παίκτες έκαναν από 5.5 ως 8.5 σουτ ανά αγώνα. Ας ελπίσουμε ότι το μέλλον θα είναι δικό της.

Νίκος Κουσούλης