Λογικό κι επόμενο…

Δημοσιεύτηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2008

 

Το ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού για την 16^η αγωνιστική είχε αναμενόμενη εξέλιξη, με την καλύτερη ομάδα στην παρούσα φάση να κερδίζει εύκολα. Συμπεράσματα πολλά δεν μπορούν να βγουν, παρά μόνο ορισμένα αποσπασματικά με βάση την εικόνα των δύο «αιωνίων». Είναι σχεδόν βέβαιο ότι όσα πούμε τώρα θα έχουν τροποποιηθεί όταν οι δύο ομάδες συναντηθούν στους τελικούς της Α1, όμως μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου μένει μόλις ένας μήνας και μερικά πράγματα μπορεί να μην αλλάξουν.

Ο Παναθηναϊκός έλεγξε απολύτως το ρυθμό του ντέρμπι. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο από την πρόσληψη του Γκέρσον και μετά. Στα προηγούμενα παιχνίδια, οι «πράσινοι» είχαν αντιμετωπίσει πάρα πολλά προβλήματα, ιδίως μέσα στο ΣΕΦ. Ο Ομπράντοβιτς ήταν πολύ καλός και μετρημένος και μπόρεσε να «εξαφανίσει» την κακή ημέρα που είχαν ορισμένοι από τους παίκτες του.

Πριν προχωρήσω παρακάτω, θα πω ότι όσα ακολουθούν δεν αποτελούν για κανένα λόγο δικαιολογία για τους παίκτες του Ολυμπιακού, οι οποίοι πραγματοποίησαν τραγική εμφάνιση. Όμως, πρέπει να επισημάνω αυτό που θεωρώ κατά τη γνώμη μου το στοιχείο του αγώνα.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν μπόρεσε να μπει στο κλίμα της αναμέτρησης, με αποτέλεσμα να ηττηθεί κατά κράτος από τον αντίπαλό του (Ομπράντοβιτς) καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς. Ο Ολυμπιακός έχει τη δικαιολογία ότι είναι καινούργια ομάδα (πολυτέλεια χρόνου πάντως δεν έχει), αλλά ιδίως όταν είσαι καινούργια ομάδα πρέπει να αντιδράς αλλιώς στα ντέρμπι.

Ο Γιαννάκης δεν θυσίασε τίποτα, δεν έκανε καμία έκπτωση, δεν άλλαξε τίποτα από την φιλοσοφία του, την οποία προσπαθεί να περάσει στους παίκτες του Ολυμπιακού. Όμως, ο Παναθηναϊκός δεν είναι Άρης, ούτε καν Μακάμπι. Η ομάδα ψαχνόταν και για τέτοια παιχνίδια πρέπει να αφήνεις τους παίκτες να παίζουν όπως ξέρουν. Μόνο έτσι μπορείς να πάρεις ντέρμπι απέναντι σε αντίπαλο τέτοιας ποιότητας. Δεν γίνεται να μάθουν το στιλ παιχνιδιού σου απέναντι στον Παναθηναϊκό! Και με μία εβδομάδα προπονήσεων δεν γίνεται η καλύτερη επίθεση της Ευρωλίγκας να κερδίσει τον Παναθηναϊκό στην… άμυνα!

Αυτό έκανε ο Γιαννάκης με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να έχει 48 πόντους μετά από 35 λεπτά. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές: ο Γκριρ ήταν απελπιστικά άστοχος, οι ψηλοί δεν έπαιζαν άμυνα και δεν έπαιρναν ριμπάουντ, δεν βρέθηκε κανείς να μαρκάρει τον Ουίνστον, υπήρχε κακή κυκλοφορία της μπάλας, η ομάδα φάνηκε ότι δεν είχε καλή ψυχολογία, όμως όλα αυτά απλώς βαραίνουν την επιλογή του Γιαννάκη να παίξει έτσι τον αγώνα.

Μπορεί σε 3 μήνες στους τελικούς με αυτό το στιλ ο Γιαννάκης να μπορεί να κερδίσει τον Ομπράντοβιτς, όμως τώρα ήταν καταδικασμένο. Μάλιστα, φάνηκε πολύ παράξενη η επιμονή του Δράκου στο δικό του δόγμα, σε ένα ματς που έτσι δεν μπορούσε να πάρει. Ίσως δεν κατάλαβε τη βαρύτητα του αγώνα, ίσως δεν έχει συνειδητοποιήσει σε ποιον πάγκο κάθεται, πάντως σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος του Ολυμπιακού έφερε βαρέως αυτή την ήττα. Ο λόγος είναι ένας: έχουν περάσει 10 χρόνια από κάτω από τον Παναθηναϊκό οι οπαδοί του Ολυμπιακού και η υπομονή τους εξαντλείται (εξ ου και οι αποδοκιμασίες στους παίκτες τους). Αυτό για να διαβάσουμε και τα περιφερειακά σημεία του ντέρμπι.

Δυο-τρεις άλλες επισημάνσεις: το παιχνίδι μπορεί να χαρακτηριστεί και καταστροφή του μπάσκετ (με διάθεση για χιούμορ)! Γιατί; Μα γιατί όλοι πήρατε μια γεύση πώς θα είναι οι αγώνες Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού με τον Γιαννάκη στον πάγκο των «ερυθρολεύκων». Και αναφέρομαι στην αντιμετώπιση από τη διαιτησία. Ο Παναθηναϊκός παίρνει πάντα όλα τα σφυρίγματα που του αναλογούν και έχει την ευαισθησία των διαιτητών με το μέρος του, όμως κανείς Έλληνας διαιτητής δεν θέλει να πάει κόντρα στον Γιαννάκη. Έτσι φτάσαμε στο εξωφρενικό 27-28 στα φάουλ. Με 55 σφυρίγματα για φάουλ (σημαίνει ότι σφυρίχτηκαν τόσα όσα χρειάζονται για να αποβληθούν 11 παίκτες!) οι διαιτητές δεν θέλησαν να αφήσουν παραπονεμένο κανέναν. Και πράγματι έτσι ήταν. Ό,τι σφύριζαν από τη μία, το έπαιρναν πίσω από την άλλη. Με αποκορύφωμα ένα 6λεπτο στο δεύτερο δεκάλεπτο που οι δύο ομάδες σκόραραν μόνο με βολές (από το 20-30 ως το 29-32). Κάποια στιγμή το κατάλαβαν οι διαιτητές πού πήγαινε ο αγώνας (με μαθηματική ακρίβεια στο… 40-40 στα φάουλ) και σταμάτησαν να σφυρίζουν εκατέρωθεν. Όμως, δεν γίνεται να μην προσέξατε ότι ισορροπία προσπάθησαν να κρατήσουν ακόμη και στο πόσα φάουλ σφυρίχτηκαν στον κάθε παίκτη (αποβλήθηκε μόνο ο Βασιλόπουλος με το ματς να έχει κριθείς το τέλος).

Από τα άλλα ματς, θα ξεχωρίσω το τεράστιο διπλό του Αμαρουσίου στην Πυλαία, που δείχνει ότι ο Μαρκόπουλος κάνει καλή δουλειά, τη φοβερή νίκη του Αιγάλεω στη Λάρισα στην πρώτη του με Γκολντγουάιρ (για μένα ο καλύτερος παίκτης που θα μπορούσε να πάρει τώρα) και, βεβαίως, την όμορφη εμφάνιση της ΑΕΚ, που συνοδεύτηκε από σημαντική νίκη επί του Άρη.

Δεν αντέχω να μην ξαναπώ ότι… τα έλεγα για τον Ουάσινγκτον και τον Καστλ, ότι ο Χέρμπερτ πελαγώνει στον πάγκο, ότι ο Άρης δεν παίζει μπάσκετ, ότι από τη στιγμή που έφυγε ο Καστλ η οργάνωση του παιχνιδιού της ομάδας είναι για γέλια. Μάλλον δεν ήταν ο Καλαϊτζής ο αστέρας, ε κύριε Χέρμπερτ; Ένα πουλάκι (πάλι τα ίδια αρχίσαμε) μου είπε ότι ακούγονται δυνατά τριξίματα από την πλευρά της καρέκλας του Χέρμπερτ, ο οποίος ψάχνει εναγωνίως για… λάδι. Αν δεν το βρει σύντομα, μπορεί να έχει κάτι στο μυαλό του και ο Αντρέα Ματσόν, ε;

Όσο για την ΑΕΚ, βελτιώνεται, ανεβάζει απόδοση και ο Πανιώνιος δεν έχει καθόλου σίγουρη την είσοδο στην τετράδα στα πλέι οφ. Αν η Ένωση βγει 5^η ή 6^η, τότε το διασταύρωμα λέει Πανιώνιος ή Άρης…

 

Υ.Γ.: Η εικόνα του μπάσκετ «λερώθηκε» ακόμη μία φορά από τα συνθήματα των ηλιθίων κατά παικτών, αλλά και τις κροτίδες. Δυστυχώς…