Γ. Σκιάς: Η σκληρή αλήθεια του… Καλάσνικοφ

Στην ταινία «Ο μεγάλος Λεμπόφσκι» των (ιδιοφυών) αδελφών Κοέν κυκλοφορεί ένας αφηγητής με μορφή κλασικού καουμπόι – συμβολίζει, ας πούμε, τη φωνή της χαμένης Αμερικής – που λέει κάθε τόσο διάφορα χαριτωμένα. Το πιο ξεχωριστό από αυτά είναι μια παροιμία που έχει ως εξής: “sometimes you eat the bear and sometimes… well, sometimes he eats you”. Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, την Πέμπτη στο ΟΑΚΑ συνέβη το δεύτερο.

Και που να πάρει ο διάολος είναι κρίμα, γιατί οι «πράσινοι» και αναποδιές συνάντησαν και έξυπνες λύσεις βρήκαν και κρατούσαν (με την ψυχή στο στόμα) μια διαφορά εννέα πόντων ως το 36’ και το προβάδισμα μέχρι το 40’. Κι όμως δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το ανδραγάθημα και να αποτελειώσουν την «αρκούδα» την ώρα που την είχαν μπροστά τους ζαλισμένη και ευάλωτη. Αλίμονο, δυο-τρία λάθη και μερικά χαμένα «πέναλτι» ήταν αρκετά για να αλλάξουν τη ροή της ιστορίας και να φέρουν την ΤΣΣΚΑ στη θέση του οδηγού. Γιατί οι 16.000 άνθρωποι που βρέθηκαν στις κερκίδες, όλοι τους, ένιωσαν αμέσως πόσο χαμένο ήταν πια το παιχνίδι στα βασανιστικά λεπτά της παράτασης. Καθαρά θέμα ψυχολογίας.

Επιτέλους!

Τα κακά μαντάτα ξεκίνησαν νωρίς για τους πρωταθλητές Ευρώπης που είδαν για μία ακόμη φορά τους βασικούς τους ψηλούς να μην πείθουν για την αγωνιστική τους ετοιμότητα (μη γράψω σοβαρότητα και γίνω κακός). Ο Μάριτς γύρω στο 3’ τελείωσε άψογα δυο απανωτά πικ εν ρολ (ασίστ Μήτσου, εννοείται) και μετά χάθηκε από το γήπεδο, με αποτέλεσμα να τρέξει η ΤΣΣΚΑ ένα σερί 8-0. Την ίδια ώρα ο Σμιθ έμοιαζε (και πάλι! επιμόνως!) εκτός κλίματος και ο Ομπράντοβιτς απευθύνθηκε στον συνήθη ύποπτο για να δέσει την άμυνά του.

Παρένθεση

Φοβάμαι ότι όσοι φίλοι Παναθηναϊκοί παρακολουθούν τα κείμενα θα με έχουν ήδη κατατάξει στην επάρατη λίστα των γκαντέμηδων. Στο ποστ της προηγούμενης εβδομάδας εκθείασα την αγωνιστική προσφορά του Κώστα Τσαρτσαρή – παρ’ τον κάτω για ένα μήνα! Υπογράμμισα τις αμυντικές βοήθειες που δίνουν οι Κιριλένκο-Κριάπα ιδίως κοντά στο καλάθι – οκτώ τάπες μοίρασαν οι δύο Ρώσοι! Ανησυχούσα για τις άγριες διαθέσεις του Κρίστιτς – έκανε θραύση στο δεύτερο ημίχρονο συγκεντρώνοντας συνολικά έξι επιθετικά ριμπάουντ!. Και, last but non least, αναφέρθηκα στην πιθανότητα να κληθεί ο Ραμούνας Σισκάουσκας να πετύχει το μεγάλο σουτ στο φινάλε. Ούτε ο Μητσοτάκης…

Habemus problem

Με τον Τσαρτσαρή νοκ-άουτ (μετά από 48’’ συμμετοχής!) το ροτέισον του ΠΑΟ πραγματικά καταστράφηκε καθώς εξαφανίστηκε η πιθανότητα να πάρει λεπτά στο «3» ο Καϊμακόγλου για να χαλαρώσει λίγο ο ηρωικός Ρομέιν Σάτο που βγήκε πρώτη φορά αλλαγή στο 29’! Αποτέλεσμα: η κούραση του παίκτη ήταν τέτοια που χρειάστηκε να μείνει στον πάγκο επί 8 συνεχόμενα λεπτά και να επανέλθει παγωμένος (και εκτός κλίματος παιχνιδιού) για να γίνει κι εκείνος μοιραίος για την ομάδα του. Το θέμα είναι ότι οι «πράσινοι» θα πρέπει να ζήσουν με το κενό του Τσαρτσαρή για κάμποσες εβδομάδες κι ενώ ακολουθούν τρία δύσκολα παιχνίδια (Μπάμπεργκ εκτός, ΟΣΦΠ εντός, Μάλαγα εκτός). Ο Ζοτς ήδη σπάει το κεφάλι του να επινοήσει μια λύση, καθώς η ομάδα του θα δοκιμαστεί χωρίς έναν από τους αμυντικούς της στυλοβάτες – προφανώς θα δούμε τον Πατ Καλάθη να περνάει στο ρόστερ, αλλά δεν πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος παίκτης μπορεί να δώσει λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα.

ΑΚ-(whatever)

Επιστρέφοντας στο παιχνίδι, θα λέγαμε ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε να ελέγξει την κατάσταση στο πρώτο ημίχρονο, κόβοντας στα δύο το παιχνίδι της ΤΣΣΚΑ (μέτρια παρουσία από Κιριλένκο, Κρίστιτς, Τεόντοσιτς), αλλά στο δεύτερο ημίχρονο δυσκολεύτηκε πολύ για να συντηρήσει το προβάδισμά του και όσο η απόδοση του αντιπάλου ανέβαινε ήταν εμφανές ότι οι γηπεδούχοι έχαναν την αυτοπεποίθησή τους. Ο Καζλάουσκας είδε με ανακούφιση τον Κιριλένκο να μεταμορφώνεται στο γνωστό «τέρας» – ο έρμος ο Μπατίστ θα είχε απ’ το γυμνάσιο να μαζέψει τόσες τάπες! Αφότου ξεμπλοκαρίστηκε το AK-47 το μόνο που χρειαζόταν ήταν να βρεθεί η σωστή πεντάδα και το έργο γύρισε όταν ο Σβεντ απελευθερώθηκε από την καταδυνάστευση του Τεόντοσιτς και του Γκόρντον (παικτάρα, αλλά μάλλον όχι για ομάδα κορυφής) και πήρε εκείνος την μπαγκέτα. Το γλυκό έδεσε με τον Κρίστιτς να βάζει την πονηριά, τους Κριάπα-Κιριλένκο να βάζουν την αμυντική πανταχού-παρουσία και τον Σισκάουσκας να βάζει την ωριμότητά του και την τόσο λιθουανική επιθετική αποτελεσματικότητα. Ο Θεός να σε φυλάει, δηλαδή…

Όσο κρατήσει το λοκ-άουτ…

Όπως διδάσκουν οι γνωρίζοντες, το μεγάλο κλειδί του παιχνιδιού βρίσκεται μέσα στο μυαλό του παίκτη και είναι το πώς θα καταφέρνει να έχει φουντωμένο το κίνητρο και τονισμένη τη συγκέντρωση. Δυστυχώς, η ελληνική ομάδα τσάκισε στην πολλή πίεση και έχασε μοναδική ευκαιρία για μια ηχηρή νίκη που θα έδινε πόντους ψυχολογίας ακόμα και σε έναν εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης. Η πικρή αλήθεια είναι ότι (με τα παρόντα ρόστερ) η ΤΣΣΚΑ δείχνει πως θα νικήσει τον Παναθηναϊκό τουλάχιστον έξι στις δέκα φορές, γιατί έχει μεγαλύτερη ποιότητα. Ποιότητα που συνίσταται σε τρομερές αμυντικές βοήθειες από τα φόργουορντ, σε περισσότερη δημιουργικότητα από τις θέσεις 2-4 και σε πληθώρα παικτών ικανών να δώσουν προσωπικά καλάθια. Από την άλλη, ακόμα και με τον Διαμαντίδη να εξουδετερώνεται από τα φάουλ, τον Τσαρτσαρή στα πιτς και τον Μπατίστ να βλέπει αστεράκια, η ομάδα θα μπορούσε να έχει επικρατήσει. Κι αν την άλλη βδομάδα λήξει το λοκ-άουτ;

Θεωρία των α-πιθανοτήτων

Κάπως έτσι μπαίνουμε στην υπέροχη σφαίρα του “what if”. Τι θα είχε γίνει αν ο Γιασικεβίτσιους έβαζε ένα από τα ελεύθερα τρίποντα που έχασε; Αν στο λέι-απ του Καλάθη η μπάλα είχε προλάβει να αγγίξει το ταμπλό πριν την σαρώσει το χέρι του Κριάπα; Αν ο Γκόρντον είχε (δικαίως!) χάσει εκείνο το θρασύ (με τα πόδια στο έδαφος!) τρίποντο που επιχείρησε μπροστά στον (αφηρημένο!) Διαμαντίδη; Τι θα γινόταν αν ο Καϊμακόγλου δεν έκανε εκείνο το επιθετικό φάουλ στον αιφνιδιασμό; Ή αν ο Γιασικεβίτσιους έκανε σωστά εκείνη την πανεύκολη πάσα στον ελεύθερο Διαμαντίδη;

ΟΚ, το ξέρω ότι η Ιστορία αποτελείται από γεγονότα και όχι από φαντασιώσεις – τουλάχιστον έτσι γίνεται συνήθως, αν και στην ελληνική πολιτική σκηνή προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Επειδή όμως αυτή η λίστα των “what if” θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον, προκύπτει ένα συμπέρασμα: το μεγάλο αυτό ματς που παρακολουθήσαμε το βράδυ της Πέμπτης κρίθηκε στις λεπτομέρειες και γέμισε το μυαλό μας με μια ατέλειωτη συλλογή από καθοριστικά (και εξίσου υπέροχα) στιγμιότυπα. Μακάρι τα μισά από τα παιχνίδια που θα παρακολουθήσουμε τους επόμενους μήνες να έχουν αυτή τη δύναμη και τη γοητεία. Ε, και λίγο πιο χαρούμενο τέλος.

Γιώργος Σκιάς