Γ. Σκιάς: Η «αρκούδα» φιλούσε υπέροχα

Προβληματισμένος επιστρέφει από τη Μόσχα ο Παναθηναϊκός που υπέστη βαριά ήττα και δεν έδωσε καλά δείγματα για τις γενικότερες προοπτικές του στο θεσμό. Η ήττα με διαφορά 16 πόντων είναι σίγουρα σκληρή για έναν πρωταθλητή Ευρώπης (και για την ομάδα που δίνεται ως τρίτο φαβορί από τους στοιχηματζήδες), αλλά η εικόνα από νωρίς δεν μας έπειθε για κάτι καλύτερο. Η πραγματικότητα του παρκέ έδειξε μια ομάδα ανίκανη να ανακόψει το ρυθμό ενός τόσο καλού αντιπάλου, ενώ παίκτες-κλειδιά όπως ο Μπατίστ και ο Διαμαντίδης εμφανίστηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

Τι να λέμε τώρα; Δεύτερο ματς με την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ, δεύτερη φορά που αποδείχτηκε περίτρανα ότι ο Παναθηναϊκός κινείται ένα επίπεδο κάτω σε λύσεις, σε προοπτικές και τελικά σε μπασκετική εικόνα. Μπορεί να έλειπε ο Κιριλένκο, αλλά αυτό δεν επηρέασε σχεδόν σε τίποτε τη δυναμικότητα των Ρώσων που πάτησαν τον πρωταθλητή Ευρώπης και πήραν μια ολοκάθαρη νίκη. Δικαιώνεται και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος που προ καιρού είχε δηλώσει ότι η ομάδα έχει στηθεί χωρίς τον Κιριλένκο και ότι ο “AK-47” προστέθηκε εκ των υστέρων, χωρίς να διαφοροποιήσει σημαντικά τη φιλοσοφία της ομάδας.

Η τέλεια… τσόντα

Και είναι γεγονός ότι αν μια ομάδα ψάχνει για ένα… μπάλωμα πολυτελείας, ο Κιριλένκο είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προκύψει. Με την έννοια ότι το παιχνίδι του είναι τόσο πλήρες και εύπλαστο που μπορεί να προστεθεί σε ένα προϋπάρχον σύνολο, χωρίς να διαταράξει τις ισορροπίες. Ο 30χρονος σουπερστάρ είναι παίκτης που μπορεί να μεγαλουργεί χωρίς να κρατάει διαρκώς την μπάλα ή να παίρνει πολλά σουτ. Η μεγαλοσύνη του έγκειται αλλού και ίσως είναι ευκαιρία να αναβαπτιστεί και στο χώρο του ΝΒΑ, όπου τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να θεωρείται υπερτιμημένος. Η πρόταση (Νετς; Κινγκς;) δεν θα αργήσει να έρθει και το θεωρώ δύσκολο να συνεχίσει να αγωνίζεται στη Μόσχα για ψίχουλα, έστω κι αν θα είναι πρώτο φαβορί για τίτλο. Ο παίκτης ανήκει στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και η ΤΣΣΚΑ μάλλον θα κληθεί να συνεχίσει χωρίς αυτόν.

Τα θαύματα των αριθμών

Πάντως, για να επανέλθουμε στο θέμα, απέναντι στον Παναθηναϊκό τα κατάφερε περίφημα με τον Κιριλένκο να παρακολουθεί περιχαρής από την εξέδρα. Οι «πράσινοι» σύρθηκαν, θέλοντας και μη, στο ρυθμό των γηπεδούχων και το γεγονός ότι προηγήθηκαν στο πρώτο ημίχρονο ήταν μάλλον «μαγική εικόνα». Σημείωσα ότι στο ημίχρονο η ελληνική ομάδα προηγούνταν με 19 βαθμούς ράνκινγκ – ιδού μια από τις περιπτώσεις που η στατιστική λέει καραμπινάτα ψέματα!

Σε σημαντικό βαθμό το προβάδισμα του Παναθηναϊκού ήταν συγκυριακό. Όσοι είδαν το παιχνίδι δεν μπορούσαν παρά να παραδεχτούν ότι η ρωσική ομάδα έπαιζε πολύ καλύτερα. Οι παίκτες του Ομπράντοβιτς είχαν τρομερά προβλήματα από το πρώτο λεπτό και χρειάστηκε να κάνουν μεγάλη υπέρβαση στην άμυνά τους για να δώσουν την (ψευδ-)αίσθηση ότι ελέγχουν την κατάσταση. Αλλά ας πάρουμε την κατάσταση από την αρχή.

Lockdown no. 13

Το κλειδί της αναμέτρησης ήταν η ασφυκτική πίεση στον Διαμαντίδη που έδειξε από νωρίς ότι δεν πάταγε καλά. Μπορεί αυτή τη φορά να απέφυγε τη φθορά των φάουλ και να κρατήθηκε για πολλή ώρα στο παρκέ, όμως η επιθετική του συνεισφορά ήταν ελάχιστη και σε ματς τέτοιου επιπέδου η ομάδα χρειάζεται περισσότερα από τον αρχηγό της. Στο πρώτο δίλεπτο ο Γκόρντον τού έκλεψε την μπάλα στο κέντρο, αργότερα ο Μήτσος ήταν πολύ νευρικός, πράγμα που φαινόταν στα αλλεπάλληλα άστοχα και εντελώς αμαρκάριστα τρίποντα. Το επιθετικό πλάνο είχε πάει στο βρόντο και ο Ομπράντοβιτς αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με τα… γιουρούσια του Λόγκαν και του Σμιθ που πάντως κράτησαν την ομάδα κοντά στο σκορ στα δύσκολα πρώτα λεπτά.

Δίδυμο από Σερβία

Την ίδια στιγμή οι γηπεδούχοι είχαν εμφανές αβαντάζ στο «5»: ο (μέχρι στιγμής κορυφαίος ψηλός της διοργάνωσης) Κρστιτς δεν παιζόταν με τίποτα και ο Ομπράντοβιτς προχώρησε σε οκτώ αλλαγές σέντερ στο πρώτο ημίχρονο! Ο Μπατίστ είχε μειονέκτημα ύψους, ο Βουγιούκας ως συνήθως έχανε τα ριμπάουντ και για τον Μάριτς καλύτερα να μη λέμε τα ίδια και τα ίδια. Κάπως έτσι η άμυνα μαζεύτηκε προς τα μέσα για να κόψει το εύκολο καλάθι και έδωσε την ευκαιρία στον Τεόντοσιτς να μοιράσει ασίστ στους… ελεύθερους σκοπευτές.

Τρως τρίποντα = κυνηγάς στο σκορ

Εκεί ήταν που φάνηκε αμέσως η διαφορά ψυχολογίας των δύο ομάδων: σε κάθε πράσινο τούβλο, η ΤΣΣΚΑ απαντούσε με μία ακόμα μαχαιριά. Ο Σβεντ και ο Γκόρντον ήταν καυτοί, ο Κριάπα το ίδιο, ενώ και οι υπόλοιποι της εκάστοτε πεντάδας δεν επέτρεπαν να τους αφήσεις ελεύθερους. Το να δέχεται μια ομάδα πολλά τρίποντα είναι ίσως ό,τι χειρότερο, με την έννοια ότι χάνεται τελείως ο έλεγχος του σκορ. Εκεί την πάτησε αρχικά ο Παναθηναϊκός που σίγουρα δεν ήθελε να πάει το παιχνίδι σε τέτοια ύψη, αλλά η ροή των γεγονότων δεν του άφησε επιλογή.

Πολύ κακό για το τίποτα

Και να το μεγάλο παράδοξο: από το 8ο λεπτό ως την ανάπαυλα οι πρωταθλητές Ευρώπης έκαναν μια τρομερή προσπάθεια να συγκρατήσουν το τσουνάμι που τους απειλούσε (προκάλεσαν 7 λάθη, έκλεψαν 5 μπάλες, νίκησαν στο ριμπάουντ) κι όμως δεν κατάφεραν παρά να βγουν δύο πόντους μπροστά. Έπαιξαν όσο καλύτερη άμυνα μπορούσαν κι όμως δέχτηκαν 21 πόντους σε 12 λεπτά! Το μόνο που κατάφεραν ήταν να κρατήσουν τον πυραυλοκίνητο αντίπαλό τους στο (όχι και πενιχρό…) 58,3% εντός παιδιάς για τη δεύτερη περίοδο, αυτήν που ήταν το καλύτερό τους διάστημα στο παιχνίδι και το μόνο δεκάλεπτο που κατάφεραν να κερδίσουν.

Κακή επίθεση, 33 πόντοι!

Το απίστευτο είναι ότι ο Παναθηναϊκός πέτυχε 33 πόντους σε εκείνο το κομμάτι (8’-20’) έχοντας κάκιστο επιθετικό παιχνίδι. Τα κλεψίματα έδωσαν μερικές γρήγορες επιθέσεις, ενώ οι Ρώσοι φάνηκαν νευρικοί και έδωσαν υπερβολικά πολλά φάουλ. Η ελληνική ομάδα πέρασε μπροστά βάζοντας 15/16 βολές, αλλά ήταν φανερό ότι αυτό δεν θα μπορούσε να κρατήσει ως το τέλος. Η επίθεση δεν είχε εναλλακτικές λύσεις και η ομάδα προσπαθούσε να βολευτεί με τα ψέματα. Ο Διαμαντίδης ήταν σε κακή μέρα, οι κοντοί δεν έβγαλαν φάσεις με τον Μπατίστ, το περιφερειακό σουτ ήταν απελπιστικό (27% στο ημίχρονο, 25% τελικά) και η μόνη σταθερή αναφορά ήταν ο Βουγιούκας που πήρε μπάλες, έκανε το καλύτερό του ματς, αλλά κόστισε στην άμυνα.

Το γνωστό θέμα

Έχουμε ξαναγράψει ότι όσο ο Βουγιούκας συνεχίζει να είναι ο πρώτος σε απόδοση ψηλός του Παναθηναϊκού, είναι απίθανο να τα καταφέρει η ομάδα σε ματς πολύ υψηλών απαιτήσεων. Για να νικήσεις αυτή την ΤΣΣΚΑ στην έδρα της θέλεις τον περσινό Μπατίστ, τον προπέρσινο Μάριτς – μην πω και τον Πέκοβιτς του ’08-’09. Στο Μπάμπεργκ οι «πράσινοι» εκτέθηκαν, στη Μάλαγα επιστράτευσαν μαγικά για να επικρατήσουν πάνω στο νήμα. Δυστυχώς, με αντιπάλους πιο σοβαρούς χρειάζεται κάτι περισσότερο.

Όταν όλα ξεκαθάρισαν

Η καταιγίδα της ΤΣΣΚΑ στο ξεκίνημα της τρίτης περιόδου ήταν λίγο πιο σκληρή απ’ ότι θα περιμέναμε, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν άλλαξε ριζικά την ως τότε… πρόβλεψη για το ματς. Πολύ απλά, οι Ρώσοι έκοψαν τα φάουλ, άφησαν τον αντίπαλο χωρίς σκορ κι από κει και πέρα απλώς… καβάλησαν το κύμα και έφτασαν στην ακτή σώοι. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να ανέβει ο (αρνητικός ως τότε) Σισκάουσκας, που όπως και στην Αθήνα ήταν ο καταλύτης για την τελική επικράτηση.

Μην πυροβολείτε τον κόουτς

Κι επειδή πολλά γράφτηκαν για την έμπνευση του Ζοτς να ξεκινήσει στο β’ μισό χωρίς τον αρχηγό του, αισθάνομαι ότι πρέπει να στηρίξω τον κόουτς που σίγουρα είδε τα 0/3 ελεύθερα τρίποντα του Διαμαντίδη και θέλησε να πάρει ένα ρίσκο, μόνο που ο Λόγκαν δεν ήταν πια ζεστός κι έτσι ο “3D” επέστρεψε άρον άρον. Φυσικά, ουδείς πίστεψε ότι η είσοδος του Γιασικεβίτσιους λίγο μετά θα μπορούσε να αλλάξει τη ροή των γεγονότων. Ο Λιθουανός για να λάμψει χρειάζεται κι έναν θετικό Μπατίστ, αλλά ο Αμερικανός έκανε άθλια εμφάνιση (και χωρίς Κιριλένκο απέναντί του).

Φέρτε πίσω τους τραυματίες!

Κάπως έτσι η κανονική περίοδος της Ευρωλίγκας τελείωσε για τον Παναθηναϊκό που μένει οριστικά δεύτερος και σίγουρα δεν άξιζε κάτι περισσότερο, αλλά ούτε και κάτι λιγότερο. Δυστυχώς η υπέρβαση δεν ήρθε στη Μόσχα κι έτσι επιστρέφουμε σε αυτά που λέγαμε ένα μήνα πριν: το επίπεδο θα ανέβει μόνο όταν επανέλθουν οι τραυματίες. Η περίπτωση του Περπέρογλου είναι πολύ tricky, όμως ο Καλάθης δεν έχει καταφέρει να τον υποκαταστήσει και η ομάδα χρειάζεται το αθόρυβο, αλλά πολυδιάστατο παιχνίδι του. Το ίδιο (και περισσότερο) ισχύει για τον Τσαρτσαρή που με την επιστροφή του θα ανεβάσει αυτομάτως και τον Μπατίστ που έχει χάσει τον συμπληρωματικό του άνθρωπο και υποφέρει σε άμυνα και επίθεση. Με την επιστροφή αυτών των δύο, άσχετα αν θα είναι σε καλή κατάσταση, θα δοθεί στο τεχνικό τιμ η δυνατότητα να δοκιμάζει πιο προχωρημένα σχήματα και να βάζει προβλήματα στον εκάστοτε αντίπαλο. Είναι παίκτες που ξέρουν χρόνια το σύστημα και μπορούν να είναι θετικοί ακόμα και στα κακά τους φεγγάρια.

Ματιά στους αντιπάλους

Κατά τα λοιπά, τα μεγάλα άγχη τελείωσαν για τους «πράσινους» που έχουν μπροστά του έναν ολόκληρο μήνα ανασύνταξης και μελέτης. Στην Ευρώπη η επόμενη φάση ξεκινάει 18/1 και τα βαθμολογικά δεδομένα μάς δίνουν μια πρώιμη εικόνα για τους πιθανούς αντιπάλους. Σίγουρα ο ΠΑΟ αποφεύγει Μακάμπι και Σιένα, πράγμα θετικό. Από κει και πέρα πολλά θα καθορίσει η κατάληξη του ομίλου A και, πιο συγκεκριμένα, η θέση που θα πάρει ο «αιώνιος». Αν οι Πειραιώτες τερματίσουν πρώτοι θα έχουν διπλή χαρά, καθώς θα μας έχουν ρίξει σε μία από τις Ρεάλ-Μπαρτσελόνα. Κατά τα άλλα, από τις διάφορες τέταρτες η άπειρη Γαλατάσαραϊ δεν χαλάει κανέναν, ενώ από το ζευγάρι Παρτιζάν-Αρμάνι προσωπικά θα προτιμούσα τους Σέρβους, παρά την κάκιστη παράδοση. Οι Λομβαρδοί έχουν ποιότητα, έχουν και λεφτά για ενισχύσεις και, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα παίξουν καλύτερα.

Για όλα αυτά θα πούμε περισσότερα στο ποστ της επόμενης εβδομάδας – τελευταίο πριν τα θλιβερά Χριστούγεννα του πικρού 2011, άλλη κουβέντα αυτή. Πάντως, για τους «πράσινους» ακολουθεί μια σειρά από εύκολα έως διαδικαστικά ματσάκια (εκτός αν κανείς ιδρώνει με το ταξίδι στο Ρέθυμνο). Είναι ευκαιρία να αποφορτιστούν οι κουρασμένοι (Σάτο, Διαμαντίδης, Καλάθης) και να βρουν ρυθμό οι παγκίτες (Μάριτς, Λόγκαν, Πατ Καλάθης), μπας και βοηθήσουν περισσότερο στη συνέχεια.

Οπωσδήποτε, πρώτο φαβορί για κούπα δεν είναι αυτός ο Παναθηναϊκός, είναι όμως ομάδα για πλέι-οφ και… βλέπουμε. Μην ξεχνάτε τη γνωστή ρήση Τομτζάνοβιτς (“don’t you ever underestimate the heart of a champion”). Κάπως έτσι την πάτησε η σούπερ Μπάρτσα του 2010-11 – και δεν είναι τυχαίο ότι φέτος φόρτωσε ακόμα περισσότερο το υπερπλήρες ρόστερ της…

Γιώργος Σκιάς

υγ. Ως προς τη γενικότερη εικόνα της λίγκας η 9η αγωνιστική ήταν όλα τα λεφτά, φέρνοντας τρία-τέσσερα εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η Σιένα έδειξε χαρακτήρα και πικάρισε τη σνομπ Μπαρτσελόνα – δόξα και τιμή στην εκπληκτική πρωταθλήτρια Ιταλίας που μετρά τρεις κολλητές νίκες, έχοντας τρομακτικά προβλήματα τραυματισμών. Η Μπάμπεργκ μας απογοητεύει: στο ματς της χρονιάς με την Ζαλγκίρις έχασε με τα χέρια κάτω – μια περίπτωση που το μπάσκετ της καρδιάς νίκησε το μπάσκετ της… πινακίδας. Η Ουνικάχα έσπασε το κακό της σερί με ένα άνετο διπλό στο Ζάγκρεμπ – τέρμα τα θαύματα για την ΚΚ. Τέλος, η Μπιλμπάο, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, νίκησε την Ούλκερ μες στο σπίτι της και πλέον ονειρεύεται 16άδα – πρέπει βέβαια να συγκρατήσει τον αγριεμένο Τελέτοβιτς. Έτσι κι αλλιώς, ο πρώτος όμιλος είναι ένα από τα μεγαλύτερα μπάχαλα της ιστορίας.