Γ. Σκιάς: Έτσι πας μπροστά

Η πρώτη αγωνιστική του τοπ16 δύσκολα θα μπορούσε να έχει πάει καλύτερα για τον Παναθηναϊκό που έδειξε ότι αξίζει τον τίτλο του φαβορί, έκανε ένα σεμνό σόου στο Μιλάνο και εξέθεσε πλήρως την προβληματική (παρά τις γενναίες επενδύσεις του καλοκαιριού) Αρμάνι. Μπορεί οι γηπεδούχοι να ήταν (και πάλι) κατώτεροι των περιστάσεων και να κέρδισαν με το σπαθί τους το κράξιμο της εξέδρας, όμως αυτό δεν θα πρέπει να μειώσει την προσπάθεια των πρωταθλητών Ευρώπης που είχαν σωστή νοοτροπία και φάνηκαν έτοιμοι για τις μεγάλες προκλήσεις που θα ακολουθήσουν.

Αν αναλύσουμε το παιχνίδι θα βρούμε πολλά μελανά σημεία στον Παναθηναϊκό και κυρίως στην επίθεση (6/16 δίποντα οι σέντερ, 1/6 τρίποντα τα 4άρια, κακή αναλογία ασίστ-λαθών), όμως τίποτε από αυτά δεν μας κόστισε, αφού η άμυνα έδιωχνε κάθε κίνδυνο. Το πιο σημαντικό είναι ότι η ομάδα δεν έδειξε την παραμικρή νευρικότητα και μπήκε στο ματς αποφασισμένη να επιβάλει την κυριαρχία της από το πρώτο πεντάλεπτο. Επίσης, ήταν από τις λίγες φορές φέτος που ΟΛΟΙ οι παίκτες του ρόστερ μπόρεσαν να προσφέρουν ΚΑΤΙ θετικό, άσχετα αν ήταν σε καλή μέρα ή όχι.

Πρώτα η άμυνα

Η άμυνα λειτούργησε εξαιρετικά και οι γηπεδούχοι υπέπιπταν στο ένα λάθος μετά το άλλο. Πρώτη δουλειά ήταν το σταμάτημα του Κουκ: η επιλογή της τακτικής ήταν να μην έχει ο Αμερικανός δυνατότητα διείσδυσης (ρισκάροντας το τρίποντο) κι έτσι τον ανάγκασαν να δημιουργεί μόνο από μακριά, χωρίς να προκαλεί αμυντική ανισορροπία. Αυτό σε συνδυασμό με το καλό κλείσιμο του «πολυεργαλείου» Μαντσινέλι έκοψε την ιταλική ομάδα στα δύο τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός έβρισκε δρόμο προς το καλάθι και έχτιζε διαφορά (8-22 στο 9΄).

Όταν λύθηκε η ζώνη

Το μόνο σημείο που δυσκόλεψε το «τριφύλλι» ήταν στο ξεκίνημα της δεύτερης περιόδου που ο Σκαριόλο πόνταρε στη ζώνη. Οι «πράσινοι» έμειναν άποντοι για σχεδόν 4 λεπτά (ευτυχώς η άμυνα κράτησε), ώσπου ο Καϊμακόγλου σκόραρε με coast to coast. Χρειάστηκε ένα τάιμ-άουτ του Ομπράντοβιτς, για να ηρεμήσει το παιχνίδι και να ξαναπάρει μπρος η επίθεση. Ο γρίφος της ζώνης λύθηκε είτε με γρήγορες επιθέσεις, είτε με πάσες στην καρδιά της ρακέτας, είτε με σπλιτ-άουτ και το αποτέλεσμα ήταν μια διαφορά ασφαλείας που, ουσιαστικά, τελείωσε το ματς από νωρίς.

Επιτέλους κανονικό τριάρι

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η επιστροφή του Περπέρογλου έχει δώσει φτερά στο παιχνίδι των πρωταθλητών Ευρώπης. Εν μέρει αυτό είναι απολύτως αναμενόμενο: το προηγούμενο διάστημα είχαμε επανειλημμένα μιλήσει για την ευελιξία που δίνει στην ομάδα ο συγκεκριμένος παίκτης που είναι ιδανικός για την κάλυψη χώρου στην άμυνα, έχει πολύπλευρη προσφορά στην επίθεση, ενώ σε συνδυασμό με τις άλλες λύσεις του ρόστερ δίνει στον Ομπράντοβιτς τη δυνατότητα να επιλέγει πολύ ενδιαφέρουσες πεντάδες. Εδώ όμως υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο καθώς η «σκουριά» της οκτάμηνης αποχής απ’ τους αγώνες μοιάζει να αποτελεί ήδη παρελθόν.

Κι αν στο καθαρά αθλητικό κομμάτι (ενέργεια, δυνάμεις, εκρηκτικότητα κλπ) μπορεί κανείς να εντοπίσει ακόμη ορισμένα σημεία που θέλουν βελτίωση, τη διαφορά κάνει η διάθεση που δείχνει ο παίκτης μέσα στο παρκέ. Ο Περπέρογλου έβαλε την υπογραφή του στο εκπληκτικό πρώτο δεκάλεπτο, όπου δεν δίστασε να πάρει πρωτοβουλίες, να παίξει με την μπάλα και να καλυφθεί έτσι η αδυναμία που δείχνει ο Σάτο στη δημιουργία. Η βασική πεντάδα του ΠΑΟ είχε μόνο έναν κλασικό δημιουργό (Διαμαντίδης), η περιφέρεια έμοιαζε μάλλον αμυντικογενής και παρ’ όλα αυτά η μπάλα κινήθηκε άψογα με αποτέλεσμα ένα πολύ γρήγορο +10 που «σκότωσε» τη συγκέντρωση του αντιπάλου.

Προς αλλαγή πλεύσης

Ο Παναθηναϊκός της κανονικής περιόδου είχε μερικά στάνταρ και έμοιαζε αρκετά με τη μορφή που είχε η ομάδα στο κλείσιμο της προηγούμενης χρονιάς. Ως τώρα βλέπαμε την περιφέρεια να στηρίζεται στο τρίο Σάτο-Καλάθη-Διαμαντίδη (οι παίκτες με το μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής). Ε, λοιπόν, την Πέμπτη οι τρεις αυτοί δεν έπαιξαν μαζί ΠΟΤΕ! Ο Ομπράντοβιτς έχει διανύσει πολύ δρόμο χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα τους δύο ψηλούς και αθλητικούς πλέι-μέικερ του, αλλά πλέον φαίνεται να το πηγαίνει αλλού. Στο Μιλάνο το ιερό δίδυμο ήταν Διαμαντίδης-Σάτο και οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους: 19΄ κοινής παρουσίας, 38-22 το επιμέρους σκορ, δηλαδή, το απόλυτο πνίξιμο του αντιπάλου.

Σε αυτά τα σχήματα περισσότερα ήταν τα λεπτά με τον Σάτο στο «2» (και τριάρι τον Περπέ), ενώ όταν ο Κεντροαφρικανός έπαιξε φόργουορντ είδαμε σαν σούτινγκ γκαρντ πότε τον Γιασικεβίτσιους (β’περίοδος, όταν η ομάδα σκόραρε κόντρα στη ζώνη και άνοιξε τη διαφορά) και πότε τον Λόγκαν (γ’ περίοδος, όταν επιτέλους το παιχνίδι ξανάρχισε να ψιλοβλέπεται). Συνεπώς οι Διαμαντίδης-Καλάθης μοιράστηκαν το χρόνο στον άσο (συνέπεσαν μόνο για ενάμισι λεπτό), κάτι που είχαμε να δούμε από τον Φεβρουάριο του 2011. Το αν μπορούμε να μιλάμε για αλλαγή στρατηγικής θα αποδειχθεί στα επόμενα ματς. Πάντως, οι Σάρας (που είναι κλασικό πόιντ) και Λόγκαν (μάλλον κόμπο γκαρντ) έπαιξαν συνολικά 29 λεπτά και ήταν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ρόλο δυαριού – αυτό μάλλον κάτι δείχνει για το μοίρασμα των αρμοδιοτήτων.

(Don’t) do it like Mike

Πολύς λόγος έχει γίνει για την παρουσία του Λόγκαν που βρήκε χώρο δράσης και έκανε το κομμάτι του. Η στατιστική του εικόνα (πρώτος σκόρερ, πολύ εύστοχος, πρώτος σε ράνκινγκ) ξεγελάει όποιον δεν είδε το παιχνίδι. Η αλήθεια είναι ότι ο Αμερικανός έπαιξε δεκαπεντέμισι συνεχόμενα λεπτά (τα τελευταία του αγώνα) όταν όλα πια είχαν κριθεί και η διαφορά είχε ήδη παγιωθεί στο 20+. Ψυχολογικά σίγουρα θα ανέβει (στο μεταξύ έκανε κι ένα ακόμα σόου κόντρα στον ΚΑΟΔ), όμως περιμένουμε να δούμε τι ρόλο θα έχει (και τι ψάρια θα πιάσει) σε πιο δύσκολες συνθήκες. Αν κάτι κρατάω από την εμφάνισή του είναι η διάθεσή του να παίζει σαν κοντός και όχι σαν… θεός. Μπορεί εκείνος να αρέσκεται στις θεαματικές φάσεις όπου θα νικήσει τον ψηλό στον αέρα, είναι όμως πιο εύκολο να νικήσει τον ψηλό στο έδαφος. Στο Μιλάνο, αντί να κάνει επίδειξη hangtime, σπρίνταρε γρήγορα προς το καλάθι και σκόραρε με ταμπλό πριν τον προλάβει ο αντίπαλος. Αν αυτό συνεχιστεί, κάτι μου λέει ότι ο Αμερικανός θα πάψει να βλέπει τα ματς από τον πάγκο. Αν βάζει και κάνα τρίποντο, ακόμα καλύτερα.

Περιμένουμε νεότερα

Στο χώρο των ψηλών η κατάσταση του Μπατίστ είναι όλο και καλύτερη – ήδη δικαιούται να καλύπτει το 50% του χρόνου στο «5». Για το άλλο μισό θα πρέπει να αναλάβουν τα ψηλότερα παιδιά και όλο το παιχνίδι είναι η άνοδος του Μάριτς (όταν προκύψει). Ο Βουγιούκας προοδεύει σταθερά και βελτιώνεται στις αδυναμίες του, όμως ο καλός Μάριτς είναι ασυναγώνιστος στο αμυντικό ριμπάουντ (τη μεγάλη αδυναμία του ΠΑΟ) και θα δώσει το κάτι παραπάνω, αν βρει τον εαυτό του. Την Πέμπτη «έφαγε» όλα τα ριμπάουντ, όμως συνεχίζει να δυσκολεύεται στα υπόλοιπα κομμάτια.

Όσον αφορά τα τεσσάρια, το ροτέισον έχει πια τεράστιο ενδιαφέρον. Το θέμα είναι πώς θα αξιοποιηθεί καλύτερα ο Τσαρτσαρής που είναι και ψηλός (συμπληρώνει τον Μπατίστ) και σούπερ αμυντικός (συμπληρώνει τον Ίαν). Η αρχική ιδέα του κόουτς (αν την διαβάσαμε σωστά) ήταν τα εξής ζευγάρια: Σμιθ-Μάριτς, Καϊμακόγλου-Βουγιούκας, Τσαρτσαρής-Μπατίστ – φυσικά το γλυκό χάλασε με τον τραυματισμό του τελευταίου. Στο Μιλάνο ο Βεροιώτης δούλεψε κυρίως στο πλάι του Βουγιούκα, καθώς ο Ζοτς ήθελε να διατηρήσει σε καλό επίπεδο την άμυνα, πράγμα που κατάφερε επί 30 λεπτά (δέχτηκε μόλις 33 πόντους!).

30άρηδες πρώην «γαύροι»

Για τη συνέχεια ο «εξάστερος» παραμένει στο ΟΑΚΑ, καθώς, μετά το ξεμούδιασμα με τον ΚΑΟΔ, ακολουθεί το καθοριστικής σημασίας παιχνίδι με την Ούνιξ. Σε περίπτωση νίκης ο Παναθηναϊκός γίνεται μόνος πρώτος στον όμιλο, πράγμα που θα πρέπει να διατηρήσει ως το τέλος αν θέλει να αποφύγει την Μπαρτσελόνα. Η περσινή σειρά μπορεί να ήταν απολαυστική, κανείς όμως δεν θέλει να ξαναζήσει αυτή την ένταση – μεγαλώνουμε κιόλας, έχουμε και καρδιά. Η Ούνιξ πάντως ξεκίνησε με πειστική νίκη επί της Φενέρ και δείχνει ικανή να πάρει μια από τις δύο θέσεις, εκθρονίζοντας κάποιο από τα φαβορί. Είναι κλασική ομάδα τριαντάρηδων που παλεύει τα παιχνίδια ως το τέλος και αυτό θα κάνει στο τοπ16, όπου ως πρωτοεμφανιζόμενη δεν έχει και τίποτα να χάσει.

Ο Πασούτιν (που εκδιώχθηκε από την ΤΣΣΚΑ ως λίγος για να τα κάνει ακολούθως μούσκεμα ο Ντουλε Βουγιόσεβιτς, τέλος πάντων) έχει κάνει εξαιρετική δουλειά και δημιούργησε τη δεύτερη (σε αποδοτικότητα) άμυνα της διοργάνωσης. Οι αντίπαλοι της ρωσικής ομάδας σκοράρουν μόλις 66,1 πόντους, νούμερο που δεν αλλάζει καθόλου στα εκτός έδρας παιχνίδια! Η άμυνα της Ούνιξ είναι λιγότερο επιθετική από του Παναθηναϊκού και βασίζεται στο μπλοκάρισμα της ρακέτας, όπου υπάρχουν κάμποσα δυνατά παλικάρια. Η δε περιφέρεια βρίθει από παίκτες με χάρισμα στο σκοράρισμα και κυρίως στο μακρινό σουτ.

Αναμένεται ένα πολύ κλειστό παιχνίδι και ελπίζω να γίνει σε ένα γεμάτο ΟΑΚΑ – άλλωστε οι άγριοι της εξέδρας θα βρουν τρεις πρώην Ολυμπιακούς (Σαβρασένκο, Γκριν, Ντόμερκαντ) κι έναν πρώην Αρειανό (Ουίλκινσον) για να βγάλουν τα απωθημένα τους. Συνέχεια στο παρκέ, λοιπόν, και… σεμνά.

Γιώργος Σκιάς