The Walter Herrmann story…

Δημοσιεύτηκε στις 9 Απριλίου 2008

Τη Δευτέρα ο Βάλτερ Χέρμαν αποκάλυψε την απόφασή του να αποχωρήσει οριστικά από την εθνική Αργεντινής. Μάλιστα, ο 29χρονος παίκτης των Πίστονς (πρώην των Μπόμπκατς) δήλωσε ότι θα σταματήσει τώρα και όχι μετά από την Ολυμπιάδα του καλοκαιριού. Αυτή είναι η δεύτερη αποχώρηση (μετά από εκείνη του Σάντσεθ) μέσα σε πολύ μικρό διάστημα για τους Αργεντινούς, οι οποίοι αν συνεχίσουν έτσι, θα παραταχθούν διαλυμένοι στο Πεκίνο.

Όμως, η περίπτωση του Χέρμαν είναι διαφορετική. Η σχέση του με την εθνική είναι ιδιαίτερη. Και η ιστορία του, ίσως, η πιο τραγική ιστορία σύγχρονου αθλητή.

Ο Χέρμαν είναι ένας αθλητής με τρελά φυσικά προσόντα (άλλωστε έχει κερδίσει και δύο διαγωνισμούς καρφωμάτων), πολύ εύστοχος, ταλαντούχος και ξεχωριστός, αλλά σίγουρα ένας πολύ άτυχος άνθρωπος. Μέσα σε μία ημέρα έχασε τη μητέρα του, την αδερφή του και την αρραβωνιαστικιά του, ενώ ακριβώς ένα χρόνο μετά τον χαμό τους, πέθανε ο πατέρας του.

Το 2003 τον Ιούλιο (στις 18) ο Χέρμαν ήταν με την εθνική ομάδα και προπονούταν για την επερχόμενη διοργάνωση. Μετά το μεσημέρι πήρε τηλέφωνο στο σπίτι της αρραβωνιαστικιάς του, αλλά αντί να της μιλήσει έμαθε ότι εκείνη είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα. «Γνώριζα ότι επρόκειτο να επισκεφτούν το σπίτι της κοπέλας μου. Εκείνη την ημέρα πήρα τηλέφωνο σπίτι της κατά τις 6 το απόγευμα. Τότε ήταν που έμαθα τα νέα, αλλά μόνο για την κοπέλα μου. Δεν ήξερα για τους υπόλοιπους. Ένιωσα ότι πνιγόμουν και έσπασα τα πάντα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου», θυμάται ο Βάλτερ.

Ο Χέρμαν έφυγε κατ’ ευθείαν για το αεροδρόμιο, ταξίδεψε στο Μπουένος Άιρες και μόλις έφτασε ανακάλυψε ότι τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Εκτός από την αρραβωνιαστικιά του (η πρωταθλήτρια κολύμβησης Μαρία Γιάνινα Γκαρόνε), στο δυστύχημα είχε σκοτωθεί η μητέρα του (Μαρία Κριστίνα Χάινριχ) και η μικρή του αδερφή, Μπάρμπαρα.

Πέρασε το καλοκαίρι με θρηνώντας για τους δικούς του ανθρώπους, αλλά η μεγαλύτερη αδερφή του επέμενε να επιστρέψει στην Ισπανία (Μάλαγα) για να συνεχίσει την καριέρα του. Την άκουσε, όμως οι λόγοι δείχνουν ότι ποτέ δεν το ξεπέρασε: «Η καινοτομία της ιστορίας έκανε την Αργεντινή να είναι ένα μέρος πίκρας και πόνου για μένα και κάθε φορά που ταξίδευα εκεί ο Τύπος με ακολουθούσε. Έτσι, πήγαμε στην Ισπανία, τους πρώτους τρεις μήνες ήμουν πολύ άσχημα, αλλά στη συνέχεια αποφάσισα να κρατήσω το κεφάλι μου ψηλά. Είναι περίπλοκο. Ποτέ δεν συνηθίζεις στην ιδέα ότι έχεις χάσει την οικογένειά σου και την κοπέλα σου».

Ένα χρόνο μετά αγωνιζόταν με την εθνική Αργεντινής στο Παναμερικανικό πρωτάθλημα. Στην επέτειο του θανάτου των δικών του ανθρώπων η Αργεντινή έπαιζε στον τελικό με τη Βραζιλία. «Κοιμήθηκα χάλια την περασμένη νύχτα, ή μάλλον δεν κοιμήθηκα καθόλου. Όμως, όσο πλησίαζε το πρωί ένιωθα ότι ήταν μια ξεχωριστή ημέρα για μένα. Τους ένιωθα κοντά μου», θυμάται ο Χέρμαν. Στον τελικό με τους Βραζιλιάνους ήταν εκπληκτικός έχοντας σε 35 λεπτά 37 πόντους και 11 ριμπάουντ, οδηγώντας τη χώρα του στο χρυσό μετάλλιο.

Όμως, το βράδυ, όταν επέστρεψε στο ξενοδοχείο από το γήπεδο, έμαθε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή. Προς έκπληξη όλων, μία εβδομάδα αργότερα αποδέχτηκε την πρόσκληση του ομοσπονδιακού και ακολούθησε την Αργεντινή στην Ολυμπιάδα της Αθήνας, βρίσκοντας διέξοδο με το μπάσκετ και κατακτώντας με αυτή το χρυσό μετάλλιο.

Διέξοδο που ο ίδιος πλέον παραδέχεται ότι δεν βρίσκει. Το 2006 παντρεύτηκε και πριν από λίγες ημέρες δημοσιοποίησε τους λόγους για τους οποίους δεν θέλει να ξαναπαίξει με την εθνική: «Για μένα το μπάσκετ είναι πια μια δουλειά και τίποτε παραπάνω. Δεν βρίσκω καμία χαρά, είναι η δουλειά μου. Και την εθνική ομάδα τη βλέπω έτσι, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, θα έπρεπε να τη θεωρώ ένα ευχάριστο διάλειμμα. Γι’ αυτό και σταματάω. Θέλω να είμαι με την οικογένειά μου και τους ανθρώπους που αγαπάω», ήταν τα λόγια του Χέρμαν.

Ο προπονητής της Αργεντινής γνωρίζει την ιδιαιτερότητα της περίπτωσης και δεν προσπάθησε να τον μεταπείσει: «Καταλαβαίνω τον Βάλτερ. Δεν θέλω να αναλύσω τι σκέφτεται. Ως Αργεντινός, όμως, ελπίζω να αναθεωρήσει, καθώς είναι πολύ νέος ακόμη για να σταματήσει».