Ν. Κρεμαστής: Η αχαριστία του… πρώην και η χρονοκαθυστέρηση του νυν!

«Καλύτερα 10ος στον πρώτο παρά 1ος στον δεύτερο». Τάδε έφη Θοδωρής Παπαλουκάς πριν λίγες ημέρες σε συνέντευξή του στην Ευρωλίγκα. Θα ξεκινήσω ανάποδα σήμερα, θεωρώ ότι η αδιανόητη βλακεία και αχαριστία της δήλωσης Παπαλουκά το επιβάλλει. Μετά θα πάμε και στα της Κωνσταντινούπολης, τα λάθη του Ίβκοβιτς, τα… τραβηγμένα από τα μαλλιά του Σπανούλη και το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έχασε μέσα από τα χέρια του ένα ματς το οποίο… δεν άξιζε να πάρει.  

Όλα σου τα ‘μαθα μα ξέχασα μια λέξη…

Γνωστή η ρήση, ταιριάζει μάλιστα γάντι και στην περίσταση. Δεν ξέρω αν ο Παπαλουκάς έκανε τη συγκεκριμένη δήλωση επειδή δεν το σκέφτηκε (κλασσικός λόγος δηλώσεων από μπασκετμπολίστες), επειδή νιώθει (για κάποιο λόγο που είναι μόνο στο μυαλό του) θυμό για τον Ολυμπιακό και προσπαθεί να πικάρει την ομάδα ή επειδή απλώς δεν φτάνει το μυαλό του παραπέρα.

Όμως, όποιος κι αν ήταν ο λόγος, η δήλωση ήταν απαράδεκτη και δεν δικαιολογείται με τίποτα. Προφανώς και είναι «φωτογραφική» για τον Ολυμπιακό, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας να λέμε ότι αντικατοπτρίζει το… σθένος του παίκτη, το γεγονός ότι είναι νικητής και θέλει να κερδίζει. Για να δείξεις νικητής υπάρχουν πολλοί τρόποι να το πεις. Ο πιο απλός; «Θέλω να κερδίζω σε κάθε ματς και είμαι έτοιμος να προσαρμοστώ σε οποιονδήποτε ρόλο, είτε παίζω 20 λεπτά είτε παίζω 20 δευτερόλεπτα». Μια χαρά θα μπορούσε να το πει και να μην το συζητήσει κανείς. Όμως, δεν το είπε. Είπε: «Είτε παίζεις 20 λεπτά είτε 10 δευτερόλεπτα για μια πάσα, μια άμυνα, είναι σημαντικό. Το σημαντικό είναι να κερδίζει η ομάδα. Είναι καλύτερο να είσαι ο 10ος παίκτης στην πρώτη ομάδα, παρά ο 1ος παίκτης στη 2η ομάδα. Για μένα τουλάχιστον».

Ξεκαθαρίζω, πριν προχωρήσω, ότι τον Παπαλουκά τον σέβομαι απεριόριστα ως παίκτη. Μαζί με τον Διαμαντίδη, τον Σισκάουσκας και τον Γιασικεβίτσιους, τους θεωρώ τις 4 μεγαλύτερες μπασκετικές οντότητες στην Ευρώπη τα τελευταία 10 χρόνια, βάσει τίτλων, επιτυχιών και πορείας.

Όμως, τέτοιες δηλώσεις δεν συνάδουν με την μπασκετική του αξία. Είναι «μικρές», «λίγες», πικρόχολες και άδικες για τον Ολυμπιακό και τον τρόπο που του συμπεριφέρθηκε η ομάδα τόσα χρόνια. Να τα δούμε ωμά, ψυχρά, με τη λογική;

Ο Παπαλουκάς πήρε 10 εκατομμύρια από τον Ολυμπιακό σε 3 χρόνια, ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος Έλληνας παίκτης, ο πιο ακριβοπληρωμένος Ευρωπαίος παίκτης, του συμπεριφέρθηκαν σα σε βασιλιά όλοι στην ομάδα και ιδίως οι Αγγελόπουλοι, που του πρόσφεραν τα πάντα. Σε έναν παίκτη που ήρθε στην ομάδα στα 31 του και πληρώθηκε πάνω από 10 εκατομμύρια ως τα 34 του για να μην προσφέρει απολύτως τίποτα.

Γιατί αν θέλετε να τα πούμε όλα, ο Ολυμπιπακός 2ος έβγαινε και χωρίς τον Παπαλουκά. Αφήστε που αν τα 10 αυτά εκατομμύρια τα… μοίραζε σε 4-5 άλλα συμβόλαια, θα είχε καλύτερη μοίρα. Μη μπασκετικό επιχείρημα, αλλά εξίσου δίκαιο με την ατάκα του Παπαλουκά.

Ο Παπαλουκάς ουσιαστικά πρόσφερε μόνο την πρώτη χρονιά στην ομάδα, με την απόδοσή του να πέφτει πάρα πολύ από τη δεύτερη σεζόν και μετά και να μη δικαιολογεί με τίποτα ούτε τα λεφτά του, ούτε την (μη διαπραγματεύσιμη) μπασκετική του αξία, ούτε το λόγο για τον οποίο τον πήρε ο Ολυμπιακός.

Χαρακτηριστικά, οι μέσοι όροι του από το 2008-09 στο 2010-11 κυμάνθηκαν ως εξής: 33% πιο κάτω στο μέσο όρο πόντων, 23% πιο κάτω στο μέσο όρο ριμπάουντ, 39% πιο κάτω στο μέσο όρο ασίστ, στην Ευρωλίγκα. Άρα, μήπως ο «2ος» ήταν δεύτερος και με υπαιτιότητα του Παπαλουκά;

Για να μην πιάσουμε τη συζήτηση για το πόσο πρώτη είναι η Μακάμπι και πού. Πέρα από το Ισραήλ, δηλαδή, που παίζει μόνη της και παρόλα αυτά καταφέρνει πού και πού να χάνει τον τίτλο, στην Ευρωλίγκα τελευταία φορά πρώτη ήταν το 2005, όταν ο Παπαλουκάς έπαιζε στην ΤΣΣΚΑ. Αλλά δεν έφυγε από εκεί για να… πάει στους πρώτους.

Να πούμε και για τον κόσμο της ομάδας; Γκρίνιες υπήρχαν, μουρμούρες επίσης, στο ΣΕΦ ήμασταν όλοι. Όμως, συμπεριφέρθηκε ο κόσμος χωρίς σεβασμό στον Παπαλουκά; Όχι. Εκείνος γιατί το έκανε στον κόσμο του Ολυμπιακού; Για μένα ο Παπαλουκάς έκλεισε την πόρτα της ομάδας (όχι όσον αφορά στις αγωνιστικές του ημέρες, αυτές τελειώνουν ούτως ή άλλως, μιλάω για τα υπόλοιπα μελλοντικά πόστα) και είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος δεν θα ξεχάσει αυτή του την ατάκα. Και δεν πρέπει να την ξεχάσει.

Του χάριζαν τη νίκη και δεν την ήθελε!

Τι ήταν αυτό πάλι που είδαμε στην Πόλη; Ο Ολυμπιακός ήταν τραγικός κατά διαστήματα, ο Ίβκοβιτς έβλεπε το ματς σε… live delay και έπαιρνε τα τάιμ άουτ με χρονοκαθυστέρηση, αλλά η Γαλτασαράι δικαίωσε ακριβώς αυτό που είπα: μέτρια ομάδα, χωρίς πείρα, ομάδα που θα δώσει στον Ολυμπιακό την ευκαιρία να κερδίσει.

Τελικά, παρά τα… θαύματα, χάσαμε. Και δικαιολογημένα. Κάθε φορά που η Γαλατά ανέβαζε ρυθμό ο Ίβκοβιτς περίμενε η διαφορά να πάει στους 10 και μετά έπαιρνε τάιμ άουτ, λες και το έκανε επίτηδες. Με συγχωρείτε που θα το ξαναπώ, αλλά ο φετινός Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα που μπορεί να γυρνά δυο φορές σε έναν αγώνα από διψήφιες διαφορές.

Ή μήπως είναι; Στο ματς το έκανε δυο φορές. Έπαιξε πολύ καλή άμυνα, πήρε πόντους σωστά στην επίθεση, γύρισε το ματς. Όμως, και τις δύο έκανε πάρα πολλά λάθη όταν πλησίαζε. Έχανε το ρυθμό του στο άψε σβήσε, πέταγε μπάλες, έπιανε τον Σπανούλη μανία να καθαρίσει το ματς μόνος εναντίον όλων και η διαφορά ανέβαινε και πάλι.

Έτσι έγινε την πρώτη φορά δηλαδή. Τη δεύτερη λίγο από αυτά, λίγο ο Ίβκοβιτς που νόμιζε ότι τα 2-3 δευτερόλεπτα χωρίς τάιμ άουτ ήταν… μια ολόκληρη ζωή, και ο Ολυμπιακός πέταξε το ματς από την κανονική διάρκεια. Εντάξει, χαρήκαμε όλοι με το κουλό τρίποντο του Σλούκα, τα χάσαμε περίπου όσο και ο τύπος στην αναμετάδοση της Ευρωλίγκας (που έκανε κάτι ανάμεσα στη χειρότερη και την πιο αμήχανη περιγραφή buzzer-beater στην ιστορία του μπάσκετ), φωνάξαμε, είδαμε μια νέα ευκαιρία να έρχεται από το πουθενά για τη νίκη, αλλά το ματς είχε χαθεί στον τρόπο που το χειρίστηκε ο πάγκος στα τελευταία δευτερόλεπτα.

Η Γαλατά είχε επίθεση στα 32 δευτερόλεπτα και αντί να κάνει ο Ολυμπιακός τα… 3 φάουλ που έπρεπε για να τη στείλει στις βολές τότε, τα άφησε για το τέλος. Αποτέλεσμα; Του έμειναν 2 δευτερόλεπτα χωρίς τάιμ άουτ, με επαναφορά από τη δική του μπασκέτα. Ασχέτως κατάληξης της προσευχής Σλούκα, αν αυτό θεωρείται σωστή διαχείριση του χρόνου, τότε εγώ κλείνω το blog και δεν ξαναγράφω (Κουσούλης: «Κάτσε εκεί που κάθεσαι και μην ψάχνεις φτηνές προφάσεις, δεν μας φτάνουν τα του server…»).

Ο Ίβκοβιτς τα έκανε λίγο σαλάτα ξανά στο ματς και όσο περνά η σεζόν δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι κάθε φορά που τον βλέπω την κλασσική φράση από το ανέκδοτο με τον Κολοκοτρώνη: «δεν πειράζει, δεν θα το είδε ο γέρος του Μοριά, έχει μεγαλώσει κιόλας».

Εκτός αν πρέπει να πούμε ότι δικαιώθηκε απόλυτα γιατί είναι τόσο… έμπειρος που το είχε δει να έρχεται το buzzer-beater του Σλούκα…

Στην παράταση… τρεις λαλούν και δυο χορεύουν

Κι μετά από όλα αυτά, σε ένα ματς στο οποίο βρέθηκες δύο φορές με -14 πίσω στο σκορ, σε ένα ματς που έχανες σε όλη τη διάρκειά του, σε ένα ματς που 2 δευτερόλεπτα πριν το τέλος ήσουν στο -3 και χρειάστηκες σουτ 23 μέτρων για να ισοφαρίσεις, σου δίνεται η ευκαιρία να το πάρεις στην παράταση. Και σα να μην έφτανε αυτό, σε ένα ματς που είχε 3 τρίποντα κι ένα θαύμα σε 40 λεπτά, βάζεις 2 τρίποντα σε ένα λεπτό στην παράταση για να προηγηθείς με 3 πόντους.

Και τι κάνεις μετά; Αντί να κάνεις 1-2 σωστές επιθέσεις να πας στις βολές ή να σουτάρεις με καλές προϋποθέσεις, κάνεις ντρίμπλες μέχρι την εκπνοή του χρόνου σου και μαρκαρισμένα τρίποντα χωρίς λογική. Επίσης, βλέπεις την πρώτη φορά ότι ο Λούκας περνά από σκριν (με τον Ολυμπιακό να αλλάζει σε όλα τα σκριν στην παράταση) με μόνο στόχο τον Πρίντεζη, να πάρει την μπάλα στα 7 μέτρα και να τον παίξει στα πόδια. Το είδε στο ματς; Το θυμόταν από πέρσι και προτιμούσε να παίξει μαζί του; Έτυχε και το κράτησε; Δεν έχει σημασία.

Γίνεται την πρώτη φορά, τρως καλάθι εύκολα (72-72). Δώσε εντολή το σκριν του Λούκας να μην αλλάζει. Ή φοβήθηκες την ακαριαία εκτέλεσή του από τα 7 μέτρα; Δεν το βλέπεις…

Γίνεται δεύτερη φορά, τρως καλάθι εύκολα (76-75). Να το δεχτώ, δεν το κατάλαβες; Δεν το πρόλαβες; Δεν το είδες; Δεν το φώναξες; Δεν το άκουσαν; Όμως, να γίνει και τρίτη φορά συνεχόμενη ακριβώς το ίδιο πράγμα και να αντιδράσεις με ακριβώς τον ίδιο τρόπο (78-77); Ξεπερνά τα όρια του χαζού. Κι εντάξει, οι παίκτες μέσα έχουν 160 σφυγμούς και κολλάει το κεφάλι τους, έχουν και τη δική σου εντολή, αλλάζουν στα σκριν, ξαναστέλνουν τον Πρίντεζη στον Λούκας. Εσύ από τον πάγκο δεν το είχες δει να το πεις; Θα έπρεπε…

Κάπου εκεί χάθηκε το ματς, ο Ολυμπιακός στην τελευταία επίθεση έκανε μια τρύπα στο νερό. Έχανε με έναν πόντο αλλά δεν κυνήγησε το ντράιβ, δεν κυνήγησε το ένας εναντίον ενός, στήθηκε απ’ έξω, έπαιξε για το σκριν και το σουτ, το σκριν δεν βγήκε, το σουτ ήρθε μαρκαρισμένο από τον Σλούκα. Λάθος. Ήττα.

Και τώρα τι;

Τώρα ο Ολυμπιακός θέλει δύο νίκες επί της Εφές και… βλέπουμε. Εύκολο; Όχι. Αδύνατο; Όχι. Ας δούμε πρώτα το ματς στο ΣΕΦ, ας το πάρει με μια καλή διαφορά και βλέπουμε. Αν η ΤΣΣΚΑ πάει στο 6-0 τότε ο 2ος του ομίλου μπορεί να έχει μέχρι και 2-4 (αν έχουν και οι 3 άλλοι 2-4). Σε αυτή την περίπτωση μετρούν οι διαφορές. Το -1 στην Τουρκία είναι ιδανικό ως διαφορά. Όμως, το ματς με την Εφές είναι η τελευταία ευκαιρία. Νίκη εκεί και στη χειρότερη περίπτωση να κρατήσει τη διαφορά στο 4ο ματς. Αλλιώς… χαιρετίσματα.

Νώντας Κρεμαστής

ΥΓ: Ο Λάζος λείπει απίστευτα από τη γραμμή των ψηλών της ομάδας, αλλά και από το… IQ της ομάδας. Οι μισές από τις βλακώδεις επιθέσεις θα είχαν άλλη λογική με αυτόν στο παρκέ.

ΥΓ2: Τον Λο τον πήρε για να τον έχει στα… πλέι οφς της Α1; Ούτε ο Ίβκοβιτς τον πιστεύει να τον βάλει να παίξει όπως ξέρει, ούτε ο Αμερικανός τολμά, δείχνοντας πιο πιασμένος και από γριά σε «πι» που κοιμήθηκε με το air-condition αναμμένο. Ανέτοιμος, άτολμος, εκτός λογικής και ψυχολογίας αγώνα ξανά. Άντε να δούμε…

ΥΓ3: Το θέμα που είχε το σάιτ με το σέρβερ του και η επακόλουθη αδυναμία να ανέβουν τα άρθρα, μου έδωσε την ευκαιρία να επιστρέψω στο άρθρο το απόγευμα του Σαββάτου για να σχολιάσω στα πεταχτά το θέμα που δημιουργήθηκε με την επιστολή Αγγελόπουλων και την απάντηση Συρίγου σχετικά με τις… μπασκετικές δηλώσεις του Θάνου Μικρούτσικου στην εκπομπή των Συρίγων στη NOVA.

Σε γενικές γραμμές δίκιο έχουν οι Αγγελόπουλοι που θίχτηκαν, τα όσα είπε ο Μικρούτσικος ήταν απαράδεκτα, πλακίτσα ή μη πλακίτσα. Δεν έχει σημασία αν «κάναμε πλάκα, κάναμε πλάκα» που είπε μετά ο μπαμπάς Συρίγος. Σημασία έχει πού έκαναν την πλάκα και ποιοι. Η εκπομπή είναι μπασκετική και, πρώτον, θα έπρεπε να έχει ανάλογο επίπεδο και, δεύτερον, ανάλογου (μπασκετικά) επιπέδου καλεσμένους. Το να καλείς τον Μικρούτσικο είναι σαν τις επιτροπές κριτών στα καρφώματα στα all-star game με τον Φερεντίνο… Ο Συρίγος απάντησε προσπαθώντας να μη ρίξει λάδι στη φωτιά, αλλά η παροιμία με αυτή που θέλει να κρυφτεί αλλά δεν μπορεί, ισχύει στην περίσταση αυτή.

Από εκεί και πέρα με τρώει το χέρι μου και θα σχολιάσω και το επικό κατά τη γνώμη μου «[…] Απλά θα σημειώσω ότι για τη συγκεκριμένη άποψη του Θάνου Μικρούτσικου διαφωνούσα, έχω μία άλλη άποψη, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Δεν εκλήθη ο Μικρούτσικος στο στούντιο για να ακουστεί η δική μου άποψη […]» που είπε ο Φ. Συρίγος στην απάντησή του. Κι εγώ που νόμιζα ότι όλοι καλούνται στο στούντιο για να ακουστεί η άποψη του Φ. Συρίγου; Τουλάχιστον έτσι μας έχει συνηθίσει ως τώρα. Άλλαξε κάτι;