Γ. Σκιάς: Στο ρελαντί, έχουμε και πρωτάθλημα…

Το 2-0 επί της (πρώην) φιλόδοξης Φενέρ είναι γεγονός για τον Παναθηναϊκό που έχει κατά 99% κερδίσει την πρόκριση στα ευρωπαϊκά πλέι-οφ, ενώ σε συνδυασμό με την γκέλα της Ούνιξ στο Μιλάνο (τιμή στον Αντώνη Φώτση!) έχει μπροστά του έναν πολύ πιο βατό δρόμο και για την πρωτιά του ομίλου. Το σημαντικότερο είναι ότι ο πρωταθλητής Ευρώπης ήταν και πάλι απόλυτος κύριος της κατάστασης, κράτησε την τουρκική ομάδα σε απόσταση ασφαλείας επί 35 λεπτά, και πλέον προετοιμάζεται απερίσπαστος (και σχετικά ξεκούραστος) για το αποψινό ντέρμπι στο ΣΕΦ. 

Είδαμε λοιπόν έναν Παναθηναϊκό να έχει σωστούς προσανατολισμούς ήδη από τις πρώτες κατοχές και να μην αφήνει τους φιλοξενούμενους να μπουν στο παιχνίδι με βλέψεις. Το κλειδί της υπόθεσης ήταν η γρήγορη φθορά των αντίπαλων ψηλών. Η τουρκική άμυνα λειτουργούσε με πολλά hedge out και ο μάστορας Διαμαντίδης είχε όλη την άνεση να κερδίζει φάουλ, κάνοντας πολύ εύκολη τη ζωή της ομάδας του. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούν οι γηπεδούχοι γρήγορα-γρήγορα στο μπόνους και να αποκτήσουν μια έξτρα επιθετική επιλογή. Αν συνυπολογιστεί και η φιλική προς την έδρα πολιτική των διαιτητών, οι «πράσινοι» δεν είχαν παρά να αναζητούν τις επαφές και να πηγαίνουν στις βολές.

Μέρες… φιλανθρωπίας

Σημειωτέον, ότι το ίδιο ακριβώς σενάριο επαναλήφθηκε καρμπόν και στην γ’ περίοδο – εκεί βέβαια, γύρω στο 25΄ επιστρατεύτηκε ο Βουγιούκας που ξεδίπλωσε τις γνωστές αρετές του και διατήρησε την άνετη διψήφια διαφορά. Συνολικά, οι γηπεδούχοι σούταραν (και πέτυχαν) υπερδιπλάσιες βολές από τη Φενέρ και με τον τρόπο αυτό ξεπέρασαν ανώδυνα μια μέτρια, στον τομέα εκτέλεση, βραδιά. Στην ουσία ο Παναθηναϊκός δεν έκανε κανένα σπουδαίο παιχνίδι: τα ποσοστά εντός παιδιάς ήταν στο 42%, επιχειρήθηκαν αδικαιολόγητα πολλά τρίποντα, ενώ στο δεύτερο ημίχρονο πέρασαν μόλις δύο ασίστ – στο ίδιο διάστημα τα αστέρια μας υπέπεσαν σε 10 λάθη (τα επτά με αντίστοιχο κλέψιμο των Τούρκων!).

Άλλο στυλ, ίδιο αποτέλεσμα

Από την άλλη, οι «πράσινοι» για δεύτερη συνεχόμενη φορά κράτησαν σε χαμηλό σκορ έναν αντίπαλο με πλούσιο επιθετικό ταλέντο (αλλά και παντελή αδυναμία στο ομαδικό παιχνίδι). Η άμυνα σε γενικές γραμμές ήταν αποτελεσματική, άσχετα αν δεν είδαμε να διαγράφεται μέσα στο παρκέ η ίδια σαρωτική υπεροχή. Ή, αν το δούμε από πλευράς αντιπάλου, η ομάδα του Σπάχια δεν ήταν στο ΟΑΚΑ τόσο αποκαρδιωτική, όσο εμφανίστηκε μία εβδομάδα νωρίτερα στο νεότευκτο παλάτι της. Την προηγούμενη φορά ο Ομπράντοβιτς είχε κρατήσει τα θηρία του στο ζωγραφιστό και είχε αφήσει τους Τούρκους να χτίζουν νέο γήπεδο (λες και δεν είχαν άλλο, ενιγουέι).

Κυκλοφορία γιοκ!

Προχθές το σενάριο άλλαξε: οι παίκτες του Σπάχια κατάφερναν να βρίσκουν φάσεις κοντά στο καλάθι, αλλά αυτό συνέβαινε με τρόπους που δεν τους βόλευαν καθόλου. Οι αγαπημένες τους φάσεις απομόνωσης δεν έβγαιναν με τίποτα και αυτό που κλήθηκαν να κάνουν είναι να δουλέψουν με κοψίματα προς το καλάθι. Αυτό προϋποθέτει άψογη κυκλοφορία της μπάλας, όπερ αδύνατον για μια ομάδα με το ανθρώπινο δυναμικό της Φενέρ. Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε ένα ρεσιτάλ λαθών από πλευράς Τούρκων και το +13 με το οποίο πήγε ο ΠΑΟ στα αποδυτήρια μοιάζει με δώρο. Στο δεύτερο μισό οι φιλοξενούμενοι έπαιξαν ομολογουμένως καλύτερα, αλλά οι δικοί μας είχαν την ωριμότητα να κρατηθούν σε απόσταση ασφαλείας, χωρίς να ιδρώσουν και πολύ. Οι διάφορες πεντάδες του Σπάχια μπορούσαν ή να αμύνονται ή να επιτίθενται (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Σαβάς που είχε έξυπνες επιλογές, αλλά στην άμυνα τα γκαρντ μας τον χόρεψαν κανονικά).

Η βραδιά του Τσαρτσαρή

Διότι έπρεπε με κάθε τρόπο να γίνει η σχετική οικονομία (φυσικών τε και πνευματικών) δυνάμεων, ένεκα ντέρμπι. Με αυτό στο μυαλό ο Ζοτς μοίρασε το χρόνο – ο Σάτο π.χ. μόνο στο Ζάγκρεμπ έπαιξε λιγότερο – και προσπάθησε να κρατήσει τους παίκτες φρέσκους. Εξαίρεση ο (σταθερά αναντικατάστατος) Διαμαντίδης, αλλά και ο τρομερά κεφάτος Τσαρτσαρής. Ο τελευταίος μπήκε γύρω στο 6΄, έπαιξε σχεδόν τέλεια και έδωσε (σε μας τους ολιγάριθμους φαν του) την ευκαιρία να τον θαυμάσουμε επί 26 λεπτά. Σε αυτά έπαιξε τη συνήθη σούπερ άμυνα, βοήθησε την ομάδα να πάρει διαφορά (έχει +14 στο +/-), αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι κάλυψε ιδανικά το κενό του Σμιθ, παίρνοντας πολλές επιθετικές πρωτοβουλίες. Μελανό σημείο ήταν τα αρκετά άστοχα τρίποντα από την κορυφή (όλα σωστές επιλογές και βάσει συστήματος), αλλά από εκεί και πέρα κανονικό σόου, με ντράιβ από όλες τις πλευρές, παιχνίδι με πλάτη, τελειώματα και με τα δύο χέρια, σουτ από την μπέις λάιν και 6/6 βολές. Με 21 πόντους ήταν ο καλύτερος του παρκέ, no doubt.

Πιστός στη «γραμμή»

Γενικώς, δεν το κρύβω ότι έπληξα στο ΟΑΚΑ, αλλά τέλος καλό όλα καλά – να μελετήσουμε μόνο καλά το ματς Αρμάνι-Ούνιξ και η πρωτιά είναι δική μας! Τώρα θα ακολουθήσω κι εγώ την περιβόητη αλλαγή τσιπ που διέταξε ο Ομπράντοβιτς. Ντέρμπι έχουμε και υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία που πρέπει να επισημάνουμε, καθώς ο αντίπαλος μοιάζει αγριεμένος – καμία σχέση με τη «βρεγμένη γάτα» του πρώτου γύρου.

Πρόβλημα

Το πρώτο θέμα αφορά την, καταπώς φαίνεται, πολύ καλή προσαρμογή του Ντόρσεϊ στο σύστημα του Ίβκοβιτς – με τον Αμερικανό στο παρκέ ο Ολυμπιακός έχει τρομερή ενέργεια και δύναμη, ενώ αμύνεται πολύ αποτελεσματικά στο πικ εν ρολ. Δεδομένου ότι αυτή η συνεργασία είναι η βάση στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, η παρουσία του Ντόρσεϊ περιπλέκει τα πράγματα. Θεωρώ δύσκολο να νικηθεί στα ίσια και κατά κράτος και θα πρέπει να προσπαθήσουν οι «πράσινοι» να τον φορτώσουν με φάουλ – που, μεταξύ μας, δεν φαίνεται και δύσκολο: το παλικάρι δουλεύει πολύ με τα χέρια.

Υπεροχή

Κατά τα άλλα, είναι πιθανό να δούμε πολλές επιθέσεις να ξεκινούν από το ποστ και κυρίως με τους περιφερειακούς μας. Αυτό είναι ένα στοιχείο που ο Ολυμπιακός δεν το έχει και θα πρέπει να το εκμεταλλευτούμε. Στην Κωνσταντινούπολη κάναμε μεγάλες ζημιές από φάσεις με πλάτη, αλλά ο Καϊμακόγλου έκανε θραύση από τα 6.75, ενώ προχθές τα 4άρια μας είχαν συνολικά 1/10 τρίποντα. Στη φάση άμυνας, με δεδομένο ότι Λάζος για την ώρα δεν υπάρχει, μοναδικός «ερυθρόλευκος» ικανός να παίξει με πλάτη είναι ο Πρίντεζης που δεν είναι δα και σπουδαίος δημιουργός. Για κοντούς που ποστάρουν, ούτε ίχνος στο αντίπαλο ρόστερ.

Οι τρύπες

Αδύνατο σημείο του Ολυμπιακού είναι η ατομική άμυνα του Σλούκα (και του Γκετσεβίτσιους), αλλά και γενικά η αντίδραση της ομάδας απέναντι σε ικανούς ντράιβερ (Γκόρντον, Λούκας, Λαφαγιέτ από τα πρόσφατα ματς). Να δούμε τι ψάρια θα πιάσει ο Ντέιβιντ Λόγκαν που είναι τρομερός σκόρερ, αλλά και πολύ ασταθής. Σημαντικό θεωρώ πάντα τον Καλάθη που πρέπει να αποτελέσει αβαντάζ για την ομάδα και να μην χάνεται πίσω από τον Διαμαντίδη – προχθές βοήθησε πολύ αμυντικά, αλλά παραμένει διστακτικός τελευταία και βέβαια πάντα τραγικός στο μακρινό σουτ. Ο Σάτο είναι σε τρομερή φόρμα και φαντάζομαι ότι όσο παίξει στο «3» θα τα καταφέρει κόντρα στον εξίσου φορμαρισμένο Παπανικολάου – αυτοί οι δύο θα είναι αιχμή του δόρατος στο επιθετικό ριμπάουντ. Το τελευταίο διάστημα οι παίκτες του Ομπράντοβιτς είναι πολύ ανεβασμένοι στον τομέα ριμπάουντ, ενώ υπάρχει και σημαντικό υψομετρικό αβαντάζ.

Ο Ολυμπιακός είναι επιρρεπής στα λάθη και θα πρέπει να τον πιέσουμε αρκούντως – εδώ, ας πούμε, η πολλή συμμετοχή του Σάρας θα είναι δίκοπο μαχαίρι. Στον πρώτο γύρο, ο Ομπράντοβιτς ήταν γενναιόδωρος με τα τρίποντα του αντιπάλου και δεν βγήκε χαμένος – ίσως να έχει νόημα μια τέτοια επιλογή τη στιγμή που ο Άντιτς π.χ. συχνά δοκιμάζει τελείως τραβηγμένα σουτ (τα βάζει στην αρχή, τα χάνει στο τέλος που μετράει). Ο Ντούντα ξέρει ότι θα χρειαστεί πόντους από μακριά και δεν είναι τυχαίο που τελευταία επανεμφάνισε τον ξεχασμένο Κέσελ. Εξάλλου, με τον Ντόρσεϊ έχει βρει έναν παίκτη ικανό να βγάλει σωστά την μπάλα έξω μετά από πικ εν ρολ.

Μπλόκο στον Σπανούλη!

Σε επίπεδο δημιουργίας ο Παναθηναϊκός υπερέχει ξεκάθαρα με περισσότερη ποιότητα, βάθος και εμπειρία. Αντίθετα, οι «ερυθρόλευκοι» μπλοκάρουν όταν δεν βρίσκει χώρο δράσης ο Σπανούλης που φυσικά θα έχει να αντιμετωπίσει παγίδες και βοήθειες κάθε είδους. Για την ώρα ο Λο δεν έχει φανεί ικανός να τον υποκαταστήσει δημιουργικά: μου έχει δώσει την εντύπωση παίκτη που παίζει κυρίως για να σκοράρει ή μάλλον, για να σολάρει. Πιστεύω πως ο Καλάθης δεν θα δυσκολευτεί να τον ελέγξει.

Τι μένει; Καταρχάς το στοιχείο της έκπληξης που πρέπει να το υπολογίζουμε πάντα, αν μιλάμε για τεχνικούς επιπέδου Ίβκοβιτς-Ομπράντοβιτς. Οι ίδιοι θεωρούν ότι το πιο σημαντικό στοιχείο είναι μέσα στο μυαλό των παικτών και πολλά θα φανούν στις πρώτες κατοχές, όταν οι δύο ομάδες θα μοιράσουν τους ρόλους για το 40λεπτο. Το κίνητρο είναι μεγάλο (άσχετα αν έχουμε επανειλημμένα κερδίσει τίτλους στο Φάληρο, γνωστά αυτά) και ελπίζω να δούμε αυτή τη φορά λίγο μπάσκετ υψηλού επιπέδου – όχι τη σούπα του πρώτου γύρου – ακόμα κι αν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα θα είναι το γνωστό αίσχος των ελληνικών ντέρμπι.

Τα ξαναλέμε μεσοβδόμαδα με τα συμπεράσματα.

Γιώργος Σκιάς

υγ. Είναι έως και γελοίο να πρέπει να περάσουμε μια τόσο σημαντική για τη χώρα μέρα γαντζωμένοι στο ντέρμπι, έστω κάνοντας τη δουλειά μας (με όσα εισαγωγικά θέλετε). Η αγάπη μας για το παιχνίδι είναι δεδομένη, αλλά και η άλωσή μας από την κοινωνία του θεάματος επίσης ισοπεδωτική. Εδώ όμως παίζεται άλλο, πολύ χοντρό παιχνίδι και η θέση μας, πιο σωστά, θα ήταν στο Σύνταγμα με τους διαδηλωτές, κόντρα στην αθλιότητα του κόσμου που (θέλουν, δε θέλουν) μας ετοιμάζουν και κόντρα στη γελοιότητα ενός πολιτικού συστήματος που ζει μέρες ‘65. Τι να πει κανείς;