Ν. Κρεμαστής: Εξοντώνοντας τη Σιένα!

Ο Ολυμπιακός έκανε μεγάλο ξεκίνημα στη σειρά με τη Σιένα. Το 0-1 μπορεί να σημαίνει και τίποτα, αλλά τουλάχιστον μέχρι την ερχόμενη Τετάρτη σημαίνει πάρα πολλά. Πρώτα απ’ όλα βάζει τους «ερυθρολεύκους» στη θέση του οδηγού στη σειρά, δεύτερον δείχνει στην ομάδα ότι μπορεί να κερδίσει τους Ιταλούς ακόμα και σε ματς που δεν της πάνε όλα κατ’ ευχήν.

Τρίτον, βγάζει προς τα έξω τη μαγκιά του Ίβκοβιτς με τους Ντόρσεϊ και Λο. Και, τέταρτον, το προφανές, φέρνει την Κωνσταντινούπολη ένα βήμα πιο κοντά μας! Ούτε τα ρούχα τους δεν πρέπει να έβγαλαν οι παίκτες της Σιένα πριν μπουν για μπάνιο το βράδυ μετά την ήττα. Πού κουράγιο από την κούραση;

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη σειρά ως αουτσάιντερ, με όλους τους παίκτες της Ευρώπης που μιλούσαν για προγνωστικά να κάνουν δημόσιες σχέσεις για τη Σιένα ότι θα είναι στο φάιναλ φορ. Όμως, το πράγμα ήταν λίγο διαφορετικό. Ο φετινός Ολυμπιακός είναι πολύ σκληρή και αθλητική ομάδα και αυτό του δίνει τη δυνατότητα να ματσάρει ακόμη και καλύτερες ομάδες, με περισσότερο ταλέντο.

Έτσι έγινε και την Τετάρτη. Ο Ολυμπιακός έχασε την άμυνα στο πρώτο ημίχρονο, αλλά στην επανάληψη έριξε… προειδοποιητική βολή στην 3η περίοδο, που θα ήταν τελείως διαφορετική αν δεν έρχονταν οι 4 πόντοι του Ρακόσεβιτς στο τελευταίο μισό λεπτό. Η Σιένα είχε βάλει 14 πόντους σε 9:30, όχι κι άσχημα για την άμυνα των «ερυθρολεύκων». Κι όμως, τα καλύτερα έπονταν.

Κάτι κουρασμένα παλικάρια…

Ο Ολυμπιακός είχε δυνάμεις και ενέργεια στην 4η περίοδο, η Σιένα όχι. Τα ατού της είχαν κουραστεί πάρα πολύ από την «ερυθρόλευκη» πίεση και αυτό άρχισε να βγαίνει. Οι Ιταλοί σκόραραν με το… δίκαννο, σκεφτείτε τι έγινε: 4 πόντους ο Ζήσης που γενικά είναι clutch παίκτης (άποντος ως τότε στο ματς), 5 πόντους ο Άντερσεν, άποντοι όλοι οι υπόλοιποι. Πού ήταν ο ΜακΚάλεμπ, ο Στόουνρουκ, ο Λαβρίνοβιτς, ο Μος, ο Ρες, ο Θόρντον; Ασφυκτιούσαν.

Ο ΜακΚάλεμπ ήταν τόσο κουρασμένος που στο λέι απ στο 73-75 δεν έφτασε ούτε κατά διάνοια εκεί που πηδάει συνήθως (κι ας ακούσαμε στη γραφική αναμετάδοση για την τάπα πολύ ψηλά του Ντόρσεϊ), η φάση μου θύμισε το… «κάνε μου τάπα» που λέγαμε πιτσιρικάδες με τους κολλητούς μας στις αλάνες. Και αποκορύφωμα, 10 δευτερόλεπτα αργότερα δεν μπόρεσε να πετύχει το χέρι του Άντερσεν σε πάσα από τα 3 μέτρα. Την έριξε… δύο μέτρα πιο πέρα από το χέρι του Αυστραλού και παρέδωσε πνεύμα (κάτι σαν τη φωτογραφία του άρθρου). Αυτά είναι δείγμα κούρασης.

Ο Άντερσεν, ίσως και συνηθισμένος από το NBA, ίσως γιατί του βγήκε το ματς, ίσως γιατί είναι παιχτούρα (όχι ότι ο ΜακΚάλεμπ δεν είναι), ή για όποιον άλλο λόγο, συνέχιζε ως το τέλος. Κι όμως, όταν κέρδισε φάουλ στο τρίποντο είχε 1/3 βολές, ενώ ως τότε είχε 5/6. Κούραση. Για τους άλλους δεν το συζητάμε. Απλώς περιφέρονταν πάνω-κάτω. Με τον Στόουνρουκ να έχει τη δικαιολογία ότι ήταν ο μόνος που “μάτωνε” στην άμυνα.

Τα κοράκια…

Η διαιτησία ήταν κακή. Όχι ότι έκρινε, τελικά, το ματς, αλλά ορισμένα σφυρίγματά της ήταν άθλια. Όπως το 5ο φάουλ του Σπανούλη, το 5ο του Άντιτς, το μη σφύριγμα στο πρώτο φάουλ που έγινε στον Σλούκα στο τέλος όταν φάνηκε ότι χάνει την μπάλα, ένα σφύριγμα για 3 δευτερόλεπτα που έδωσαν, ένα φάουλ του Ντόρσεϊ. Μικρά-μικρά, αλλά μαζεύονται πολλά αν τα συγκεντρώσεις.

Απ’ την άλλη στη φάση που ο Ντόρσεϊ μαρκάρει μακριά από την μπασκέτα και μετά τρέχει μέσα για να κόψει την μπάλα από τον Άντερσεν, θα μπορούσαν κάλλιστα να του είχαν δώσει φάουλ. Με βάση την εικόνα του ως τότε στον αγώνα. Και αυτή η φάση νομίζω καταρράκωσε ακόμα περισσότερο το ηθικό της Σιένα.

Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και μου έδειξε πόσο «θνητή» είναι η φετινή Σιένα, είναι το γεγονός ότι φαινόταν ανήμπορη στην 4η περίοδο να αποτρέψει αυτό που όλοι βλέπαμε να έρχεται. Οι Ιταλοί μας έχουν συνηθίσει σε πολύ ώριμες τέταρτες περιόδους σε ντέρμπι, ματς στα οποία είναι 4-5 πόντους μπροστά και αυτό δεν αλλάζει σε όλο το δεκάλεπτο. Αλλά στο ματς έμοιαζαν θολωμένοι, κουρασμένοι και χωρίς δυνάμεις.

Ο… Νόμος του Πρίντεζη!

Ο Κουσούλης τα έγραψε στο άρθρο για τις… απαντήσεις που δίνει ο Πρίντεζης φέτος σε όσους τον αμφισβήτησαν. Ο Έλληνας φόργουορντ κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, έχει δουλέψει απίστευτα σε όλους τους τομείς, έχει βελτιώσει όλες τις πτυχές του παιχνιδιού του και έχει μετατραπεί σε πολύ μεγάλο όπλο.

Στην 4η περίοδο είχε 10 πόντους. Όποτε έπαιρνε την μπάλα έγραφε. Με γυριστό από κοντά, με γρήγορη εκτέλεση σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό, με δύο τρίποντα-χρυσάφι που έκριναν τον αγώνα. Ασταμάτητος και, πλέον, ο Ολυμπιακός μπορεί να νιώθει ότι η παρουσία του Πρίντεζη δημιουργεί μις-ματς υπέρ του στην επίθεση και όχι εναντίον του στην άμυνα (όπως σε παλιότερες χρονιές). Πραγματικά, η αποκάλυψη της φετινής σεζόν.

Όταν είχε έρθει στην ομάδα ο Έισι Λο είχα ενθουσιαστεί και το είχα γράψει. Εδώ και αρκετούς μήνες έκανα υπομονή στα άρθρα, τον ανέφερα στους πιθανούς κινδύνους για τον αντίπαλο, αλλά βλέπαμε μόνο εκλάμψεις της αξίας του. Την Τετάρτη στην 4η περίοδο είδαμε το μάξιμουμ που μπορεί να δώσει.

Μη μου πείτε ότι σας χάλασε, ε; Με 7 πόντους και 4 ασίστ είχε άμεση συμμετοχή στους 17 από τους 24 πόντους της ομάδας στο δεκάλεπτο (οι ασίστ ήταν 2 σε δίποντα και 2 σε τρίποντα). Δυο πόντους έβαλε ο Σπανούλης, 2 με κάρφωμα ο Ντόρσεϊ από επιθετικό ριμπάουντ και 3/4 βολές από Χάινς και Σλούκα στο τέλος. Μαγικό ματς από τον Λο, που έδειξε ότι στα καλά του είναι από τους καλύτερους γκαρντ στην Ευρωλίγκα (το ξέραμε, απλώς περιμέναμε να το δούμε).

Spanoulis who?

Όχι, δεν θα την πω στον Σπανούλη. Δεν θα το κάνω φέτος αυτό για κανένα λόγο. Ο Σπανούλης ήταν, είναι και θα είναι ο ηγέτης του φετινού Ολυμπιακού, ακόμα και στα ματς που ίσως μείνει… άποντος. Μόνο και μόνο ότι οι αντίπαλες ομάδες προετοιμάζουν όλη τους την άμυνα για να τον σταματήσουν, δείχνει τη σημασία του για τον Ολυμπιακό, αλλά και το πόσο μπορεί να τον εκμεταλλευτεί η ομάδα.

Κι όμως, ο Ολυμπιακός έπαιξε πολύ καλά χωρίς τον Σπανούλη. Και δεν ήταν λίγο. Ένα ολόκληρο πεντάλεπτο (4:38 για την ακρίβεια) στο τέλος, με τον Σπανούλη να παίζει μόλις 23 λεπτά στο ματς. Η άμυνα της Σιένα έμοιαζε πιο μπερδεμένη χωρίς τον Σπανούλη στο παρκέ, ο Λο έκανε τρομερό παιχνίδι και η απουσία του αστέρα του Ολυμπιακού δεν φάνηκε. Μαγκιά…

Μαγκιά = Ίβκοβιτς

Ο Ίβκοβιτς δείχνει να έχει βρει τα κουμπιά της ομάδας του. Όλοι μας, σίγουρα, θα έχουμε ενστάσεις, άλλος να παίζει περισσότερο, άλλος λιγότερο, άλλη σύνθεση, άλλο χτένισμα και τα λοιπά, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ηρεμία και η υπομονή με την οποία έπαιξε ο Ολυμπιακός στο πρώτο ματς στην Ιταλία, είναι χαρακτηριστικά ομάδων του Ίβκοβιτς στα καλύτερά τους σημεία.

Και εκεί φτάνει ο Ολυμπιακός. Αυτό μόνο αισιόδοξο μπορεί να με κάνει, ανεξαρτήτως της εξέλιξης της σειράς με τη Σιένα (έχουμε και τελικούς στην Α1). Πράγματα που δεν πιστεύαμε ότι θα δούμε πριν από 2-3 μήνες, τώρα πια ο Ολυμπιακός τα έχει εντάξει στην καθημερινή διάταξη στα παιχνίδια του. Μπράβο στον Ίβκοβιτς…

Νώντας Κρεμαστής

ΥΓ1: Πόσο πολύ γουστάρετε να καθαρίζει ο Ντόρσεϊ παντού; Σκυλί ανήμερο είναι το παλικάρι και αυτόν τον παίκτη ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να τον χάσει. Όταν πάει να μαλώσει και με την εξέδρα για να προστατεύσει τους υπόλοιπους, τι άλλο να ζητήσεις; Την… άμυνα την παίζει ήδη.

ΥΓ2: Για να την πούμε λίγο και στους… από εκεί. Γράφω το blog πριν το Κύπελλο, δεν λέει κανείς τίποτα. Τελειώνει ο τελικός, μπαίνεις και αφήνεις σχόλιο να μου την πεις για όσα έγραψα για τον Ομπράντοβιτς. Μα, αν τον πίστευες τον κόουτς σου φέτος τόσο πολύ, θα μου την είχες πει πριν τον τελικό, όχι εκ του ασφαλούς όταν κοιμήθηκε ο θεός (του μπάσκετ) και το πήρες. Λέω εγώ τώρα…

ΥΓ3: Ζητώ συγγνώμη που δεν έγραψα άρθρο μετά το Κύπελλο. Δεν προσπάθησα να κάνω τον Κινέζο λόγω ήττας. Αδιαφορώ, άλλα ματς τα παίρνεις, άλλα τα χάνεις. Ήθελα πολύ να το κάνω και θεωρώ, διαβάζοντας τα περισσότερα μέσα, ότι αρκετά που έπρεπε να ειπωθούν δεν ειπώθηκαν από κανέναν (ίσως γιατί οι περισσότεροι εμμένουν στην καφρίλα και όχι στην μαπσκετική ανάλυση). Αλλά κάποιες υποχρεώσεις που με υπερβαίνουν με κράτησαν μακριά σας.

ΥΓ4: Και ρωτάω το εξής: αν ο Ολυμπιακός μπορεί να εξοντώσει σωματικά και τη Σιένα, υπάρχει κάποια πιο σκληρή ομάδα από τους “ερυθρολεύκους” στην Ευρώπη;