Γ. Σκιάς: Η άλλη πλευρά της πραγματικότητας

Μετά από μια εξοντωτική σειρά πέντε αγώνων, μετά από τέσσερα διαδοχικά ματς-θρίλερ με τόνους αγωνίας, σκληρές άμυνες, αιφνίδιες ανατροπές, ανέλπιστους πρωταγωνιστές και, εν συντομία, σχεδόν όλα τα στοιχεία που μας κάνουν να λατρεύουμε την πορτοκαλί μπάλα, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να βγει νικητής. Για πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια βρίσκεται σε φάιναλ-φορ ως τροπαιούχος και, στην Κωνσταντινούπολη, θα έχει την ευκαιρία να υπερασπιστεί τον τίτλο του στη μεγάλη σκηνή, σπάζοντας την περίφημη κατάρα της ζυγής χρονιάς. Είναι αυτό αρκετό για να χοροπηδάω ενθουσιασμένος; Όχι ακριβώς…   

Όσο κι αν τριγύρω η άγρια χαρά επικρατούσε, όσο κι αν έβλεπα παντού χαμογελαστές φάτσες, το όλο πανηγυρικό κλίμα μέσα στο ασφυκτικά γεμάτο ΟΑΚΑ δεν ήταν αρκετό για να μου φτιάξει τη διάθεση. Στις κερκίδες, στα επίσημα, στα δημοσιογραφικά, ακόμα και μέσα στο παρκέ το γλέντι είχε ανάψει, όμως μέσα μου είχα την αίσθηση ότι τα πράγματα δεν είχαν γίνει σωστά. Περιμένοντας τη συνέντευξη Τύπου, ήμουν σαν την μύγα μες στο γάλα: χάχανα και καλαμπούρια οι συνάδελφοι, ξενερωμένος εγώ. Όταν δε ξεκίνησε να μιλάει ο Μπλατ και έδωσε συγχαρητήρια για την υπέροχη ατμόσφαιρα, λέγοντας μάλιστα ότι ούτε στιγμή δεν ένιωσε να γίνονται «ασχήμιες» από την κερκίδα, πραγματικά άρχισα να ανησυχώ για την ψυχική μου υγεία. Ευτυχώς, λίγο αργότερα, ήρθε ο Ομπράντοβιτς να με σώσει από την αρχόμενη παράνοια.

Ως προς το ματς…

Μπήκε στην αίθουσα Τύπου βαρύς, με ένα προσωπείο ακριβώς σαν εκείνο που είχε μετά το δεύτερο ματς και την αντρίκεια νίκη των Ισραηλινών στην παράταση. Κι όμως, αυτή τη φορά ο ΠΑΟ είχε νικήσει και μάλιστα καθαρίσει οριστικά την πρόκριση. Ο κόουτς στις δηλώσεις του αναφέρθηκε σε όλα αυτά. Και συγχαρητήρια στους παίκτες του έδωσε, και για μια ψυχοφθόρο σειρά μίλησε (πρώτη φορά στα 5 ματς), και για την πρόκριση στο φάιναλ-φορ. Ακόμα παραδέχτηκε ότι στο 5ο ματς είδε επιτέλους όλους τους παίκτες του να μπαίνουν στο παρκέ και να προσφέρουν κάτι.

Όμως, δεν μπορούσε να αγνοήσει την πραγματικότητα: η ομάδα του είχε κάνει ένα εξαιρετικό (σε τακτική) παιχνίδι, είχε πάρει διαφορά και είχε κρατήσει τον αντίπαλο μακριά για πολλή ώρα αλλά, τελικά, κόντεψε να τα καταστρέψει όλα στο τελευταίο πεντάλεπτο. Είναι πολύ κρίμα να έχει εκπονηθεί ένα σχέδιο ιδανικό, οι παίκτες να ανταποκρίνονται καλύτερα του αναμενομένου και στο τέλος να προκύπτει ένα τρομερό ξεφούσκωμα τόσο που να τρέμει το φυλλοκάρδι μας ώσπου να ακουστεί η κόρνα της λήξης. Όταν ο Μπουρστάιν έχασε την μπάλα στην τελευταία φάση, αυτή κατέληξε στα χέρια του Μπατίστ που την κλώτσησε (κάπως άτσαλα) προς την κερκίδα – αυτή η κίνηση λέει πολλά για την ένταση που υπήρχε στους παίκτες (και σε όλους εμάς τους γύρω-γύρω) εκείνες τις στιγμές. Από την πλευρά του ο Ζοτς καταλαβαίνει ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να παίξει και καλύτερα, ενώ, όπως είπε ο ίδιος, δεν θα έχει καμία τύχη στο Σινάν Ερντέν, αν δεν βελτιωθεί ριζικά.

Ως προς τα υπόλοιπα…

Και μιας και κανείς δεν φιλοτιμήθηκε να του κάνει πάσα με μια σχετική ερώτηση, ο Σέρβος πήρε την μπάλα μόνος του και έριξε το σχετικό σόλο για την κατάσταση στο ΟΑΚΑ. Αν δεν είχε μιλήσει ο ίδιος, η συζήτηση για τις ανυπόφορες συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξήχθη και ολοκληρώθηκε το ματς θα είχε εξαντληθεί στα ανώδυνα σχόλια ορισμένων «φλώρων» του ίντερνετ (σαν τον υπογράφοντα) που «δεν νιώθουν» το μεγαλείο του πράσινου λαού. Ομολογώ λοιπόν, ότι καθόλου δεν κατανοώ τους λόγους για τους οποίους η ΚΑΕ θέλησε να σπάσει το ρεκόρ προσέλευσης, φορτώνοντας το έτσι κι αλλιώς αχανές κλειστό με κάμποσες χιλιάδες υπεράριθμους. Η εικόνα ήταν σχεδόν εφιαλτική: δεν υπήρχε σκάλα, δεν υπήρχε διάδρομος, δεν υπήρχε ταράτσα ή εξώστης που να μην είναι κατακλυσμένος από κόσμο. Χωρίς πολλή σκέψη από τους υπεύθυνους καταστρατηγήθηκε κάθε κανόνας ασφαλείας – δηλαδή τι θα είχαν να μας πουν αυτοί οι κύριοι, αν παρ’ ελπίδα κάτι πήγαινε στραβά; Μαζί με το ρεκόρ προσέλευσης, ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε και ρεκόρ του πιο αιματηρού αγώνα της δεκαετίας; Σώνει και καλά να αποκτήσουμε και μια δική μας «Θύρα 7»…

Πέρα από το προφανές (και πρωτοφανές) των υπεράριθμων θεατών, κανείς δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά στα αμέτρητα καπνογόνα, δυναμιτάκια, λέιζερ κ.λπ. που έκαναν την κατάσταση επιεικώς αηδιαστική. Αυτά όλα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με αθλητικό πνεύμα και με τις συνθήκες που θα έπρεπε να υπάρχουν σε μια συνάντηση κορυφαίου επιπέδου και δικαίως είπε όσα είπε ο Ζοτς στη συνέντευξη Τύπου. Φυσικά και δεν είμαι ηλίθιος για να πιστεύω ότι θα φύγει από τον Παναθηναϊκό επειδή κουράστηκε τόσα χρόνια από τους κάφρους, όμως μπορώ να έρθω στη θέση του και να αισθανθώ πόσο πολύ του τη σπάει που δεν μπορεί να μείνει στο παρκέ με τους παίκτες του για να πανηγυρίσουν μια (την εκάστοτε) σπουδαία νίκη.

Master of P.R.

Όσο για τον Μπλατ που τα βρήκε όλα καλώς καμωμένα, προφανώς ήθελε να κάνει δημόσιες σχέσεις με την ελληνική πιάτσα μπας και χρειαστεί κάποτε να επιστρέψει στα μέρη μας. Για να τα λέμε όλα, ο κόουτς της Μακάμπι, ακόμα κι αν τελικώς μένει εκτός φάιναλ-φορ, έχει κάθε λόγο να τρίβει τα χέρια του για την έκβαση της σειράς με τον Παναθηναϊκό. Η δική του ομάδα ήταν εμφανώς κατώτερη από τον πρωταθλητή Ευρώπης, δεν είχε αβαντάζ έδρας, κι όμως η πρόκριση παίχτηκε ως την τελευταία κατοχή του πέμπτου παιχνιδιού και κρίθηκε 100% στις λεπτομέρειες. Ο πονηρός Αμερικανοεβραίος ξέρει πολύ καλά πως βγαίνει από τη σειρά με τις μετοχές του ανεβασμένες, αφού η δική του ομάδα ήταν που έκανε την υπέρβαση και κόντραρε στα ίσα τον ανώτερο αντίπαλο. Το επιμέρους 13-22 των τελευταίων πέντε λεπτών ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα.

Μπάσκετ του ενστίκτου

Το κλειδί της παρολίγο ανατροπής από πλευράς Ισραηλινών ήταν ο έλεγχος του ρυθμού. Οι παίκτες της Μακάμπι απέφυγαν τα λάθη, είχαν άριστη κυκλοφορία μπάλας (τι έκπληξη για την φετινή Μακάμπι να βγάλει ματς με 22 ασίστ και σχεδόν μισά λάθη!) και κράτησαν τον ΠΑΟ εκτός επιθετικού ριμπάουντ σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο. Το κόλπο γύρισε στα τελευταία λεπτά όπου οι φιλοξενούμενοι είδαν την πίεσή τους να αποδίδει: βρήκαν το χέρι τους και πέτυχαν τα μεγάλα σουτ που κόντεψαν να στείλουν αδιάβαστο τον «εξάστερο».

Μπορεί η «ομάδα του Λαού» ως σύνολο να μην έχει το επίπεδο του Παναθηναϊκού, όμως σε συνθήκες ροντέο αποδίδει καλύτερα, είτε γιατί έχει περισσότερους παίκτες με ικανότητα στο «ένας με έναν», είτε γιατί έχει μάθει να παίζει περισσότερο με το ένστικτο. Γενικότερα, το «ένστικτο» έπαιξε μεγάλο ρόλο σε αυτή τη σειρά και αυτός είναι ένας λόγος που ο Γιασικεβίτσιους είχε τόσο καθοριστικό ρόλο. Εν πάση περιπτώσει, οι φιλοξενούμενοι κατάφεραν στο φινάλε να πάρουν μαζί τους την ψυχολογία και να κάνουν τους δικούς μας να πανικοβληθούν. Κάπως έτσι ήρθαν οι 1/6 βολές στο τελευταίο δίλεπτο και πριν αναλάβει δράση ο (από άλλο ανέκδοτο) Διαμαντίδης και σώσει την παρτίδα.

Απόλυτος

Πραγματικά ο αρχηγός ολοκλήρωσε μια θαυμάσια σειρά με τον ιδανικό τρόπο και μας θύμισε τον MVP της περασμένης περιόδου. Θεωρώ ότι ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης των φετινών πλέι-οφ (στατιστικά είναι ο μόνος που στέκεται σε επίπεδο Κιριλένκο) και μένει να δούμε αν θα μπορέσει να παίξει το ίδιο καλά και κόντρα στην ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό. Δεν ξεχνάμε ότι η πρωταθλήτρια Ρωσίας ήταν η ομάδα που κατάφερε να βγάλει off τον Διαμαντίδη στα παιχνίδια της κανονικής περιόδου. Σε κάθε περίπτωση, οι «πράσινοι» δεν θα έβλεπαν φάιναλ-φορ χωρίς τη δική του επιθετικότητα στο πέμπτο ματς – πολλά κερδισμένα φάουλ, 15/18 βολές, 25 πόντοι.

Κατά τα άλλα ο Παναθηναϊκός είχε την τύχη να βρει επιτέλους θετική συνεισφορά από πολλούς διαφορετικούς παίκτες του. Δεν είναι ότι έβγαλαν μάτια, όμως σε επιμέρους σημεία του παιχνιδιού έδωσαν αυτό που έπρεπε – εξυπακούεται ότι βγάζω εκτός το τελικό δίλεπτο. Ο Σάτο κυνήγησε στην άμυνα και ξεπέρασε τον κοιμισμένο εαυτό του, ο Περπέρογλου έδωσε ανάσες με μακρινά σουτ (αν πρόσεχε λίγο και τις μύτες των ποδιών του…), ο Μάριτς έδειξε στοιχεία κυριαρχίας στη ρακέτα, ο Σμιθ είχε ωφέλιμο χρόνο και γενικώς επανήλθε στο lineup, ο Λόγκαν δούλεψε αποτελεσματικά με τα πλαϊνά ντράιβ. Όλα αυτά είναι θετικά στοιχεία για τη συνέχεια, αλλά υπάρχουν και κάμποσα αρνητικά όπως τα πολλά λάθη, τα 2/6 τρίποντα από τους φόργουορντ ή τα μηδέν επιθετικά ριμπάουντ στο δεύτερο ημίχρονο. Ως το φάιναλ-φορ έχουμε καιρό…

Ακόμα ένα F4

Επαγγελματίες είναι οι άνθρωποι, τεράστια πείρα πάνω στο θέμα «τίτλος» διαθέτουν, και ελπίζω πως θα καταφέρουν να παρουσιάσουν την καλύτερη δυνατή εικόνα – μένει να φανεί αν αυτό θα είναι αρκετό. Για το θηρίο που λέγεται ΤΣΣΚΑ θα μιλήσουμε μια άλλη φορά, παραμονές του Φ4, να είναι και πιο της παρούσης. Αυτό που δυσκολεύομαι να αποφύγω είναι μια αίσθηση μελαγχολίας για τη σεζόν που τελειώνει και μοιάζει ταυτόχρονα με τέλος εποχής για αυτή τη σπουδαία ομάδα. Από πλευράς ιδιοκτησίας η διάθεση αποχώρησης συζητιέται εδώ και ένα χρόνο, ο Ζοτς μόνο που δεν μας έχει αποχαιρετήσει, ενώ παίκτες σαν τον Σάρας, τον Μπατίστ και τον Τσαρτσαρή δεν θα παραμείνουν για πολύ καιρό ακόμα σε αυτό το επίπεδο. Όσο για τον Διαμαντίδη, θα καταδεχτεί ως παίκτης τέτοιας κλάσης να μείνει στην ομάδα τελευταίος σημαιοφόρος;

Με κάτι τέτοιες σκέψεις η διοργάνωση της Κωνσταντινούπολης αποκτά έναν αέρα “Last waltz” για τον εξάστερο. Ας το απολαύσουμε όσο κρατήσει.

Γ.Σκιάς