Γ. Σκιάς: Και αρχή και φινάλε

Ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται για έναν ημιτελικό άγριας ομορφιάς κόντρα στα καθαρόαιμα της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και το «πράσινο» blog του ΑοΒ είναι και πάλι εδώ, μετά από απουσία αρκετών εβδομάδων. Ας όψεται η νερόβραστη ελληνική λίγκα που μας έχει χορτάσει χασμουρητά – άσχετα αν ο μπασκετόφιλος εαυτός μου χάρηκε πολύ τη νίκη του Κολοσσού στα ημιτελικά. Στο μεγάλο ραντεβού της Κωνσταντινούπολης, για πρώτη φορά μετά από πολλάαα χρόνια οι «πράσινοι» καταφθάνουν ως τροπαιούχοι και δηλώνουν αποφασισμένοι να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Πώς αλλιώς;

Διότι για τον «εξάστερο» τούτο το φάιναλ φορ μοιάζει να είναι η τελευταία παράσταση: με τη διοικητική αβεβαιότητα να χτυπάει όλο και πιο επίμονα την πόρτα κανείς δεν ξέρει αν σε λίγους μήνες όλα αυτά που μας έκαναν υπερήφανους τόσα χρόνια θα αποτελούν μια γλυκιά ανάμνηση. Το τοπίο παραμένει θολό και ο Ομπράντοβιτς έχει όλους τους λόγους του κόσμου να τοποθετεί το ζήτημα στο επίκεντρο της συζήτησης. Και αν με το δικό του βιογραφικό δεν θα δυσκολευτεί να εξασφαλίσει ένα λαμπρό επαγγελματικό μέλλον, είναι το παρόν εκείνο που τον καίει περισσότερο.

Το τέχνασμα

Το κλειδί για τον Σέρβο είναι να πάρει το μάξιμουμ από ένα γκρουπ παικτών που έχει περάσει μια χρονιά με μεγάλες μεταπτώσεις στην απόδοσή του. Το ταλέντο υπάρχει, η εμπειρία ακόμα περισσότερο, αλλά αυτά από μόνα τους μάλλον δεν είναι αρκετά για να βγάλουν από τη μέση μια ΤΣΣΚΑ που (σχεδόν ομόφωνα) έχει χαρακτηριστεί ως η κορυφαία φετινή ομάδα. Πέρα από τις λεπτομέρειες της τακτικής το στοιχείο που μπορεί να κάνει τη διαφορά είναι το κίνητρο.

Το παρόν γκρουπ συνολικά μετράει 26 παρουσίες σε φάιναλ φορ και 20 κατακτήσεις. Τα έχουν δει όλα, τα έχουν κάνει όλα, τα έχουν απομυθοποιήσει όλα. Ο πονηρός κόουτς ψάχνει τρόπους να αφυπνήσει τους χορτασμένους από θριάμβους παίκτες του κι έτσι παίζει φανατικά το χαρτί της τελευταίας ευκαιρίας. Καθώς η ένδοξη ιστορία του στον Παναθηναϊκό για πρώτη φορά απειλείται τόσο πιεστικά με οριστικό τερματισμό, ο Ομπράντοβιτς αρπάζει την ευκαιρία και καλεί τους αθλητές του να τιμήσουν την περίσταση με ένα αντάξιο φινάλε.

Μέσα στο παρκέ

Καλά τα mind games, ωστόσο το πρόβλημα παραμένει χοντρό: με αυτά που έχει δείξει ως τώρα η ΤΣΣΚΑ μοιάζει να κινείται ένα επίπεδο πάνω από τον πρωταθλητή Ευρώπης. Με άλλα λόγια, για να προκριθεί ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί ένα προπονητικό αριστούργημα από το δίδυμο Ομπράντοβιτς-Ιτούδη. Το κακό το έχουμε δει μέσα στη χρονιά: κανείς δεν ξεχνάει ότι η ρωσική ομάδα έχει καθαρίσει τους «πράσινους» δις.

Την πρώτη φορά ήταν στο ΟΑΚΑ το Νοέμβριο: εξαιρετικό ματς από τον ΠΑΟ (παρά τον άφαντο, λόγω φάουλ, Διαμαντίδη) που όμως κάπου στο 37ο λεπτό έμεινε από δυνάμεις (κυρίως πνευματικές) και υποτάχτηκε, φτάνοντας πάντως και στην παράταση. Ένα μήνα μετά, στη Μόσχα, το έργο ήταν τελείως διαφορετικό: παρά την απουσία του Κιριλένκο, το «τριφύλλι» με το ζόρι άντεξε το ρυθμό των γηπεδούχων για ένα ημίχρονο, για να χάσει ακολούθως το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Δυστυχώς, οι παίκτες του Καζλάουσκας είχαν μία έξτρα ταχύτητα στο σασμάν.

Αξία ανεκτίμητη

Γι’ αυτό λέω ότι πριν απ’ όλα το παιχνίδι είναι υπόθεση πάγκου: κακά τα ψέματα, το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σημείο που ο Παναθηναϊκός έχει αβαντάζ απέναντι στην ΤΣΣΚΑ είναι οι προπονητές του, καθώς και η προέκτασή τους μέσα στο γήπεδο, δηλαδή ο βασικός πόιντ γκαρντ. Τιμώ και σέβομαι τους Καζλάουσκας-Σφαιρόπουλο, θαυμάζω τις ικανότητες του Τεόντοσιτς αλλά η ιστορία μιλάει μόνη της. Οι Ζοτς-Ιτούδης και φυσικά ο Διαμαντίδης έχουν αποδείξει μέσα στα χρόνια πόσο είναι ικανοί να αλλάζουν τα δεδομένα και να μεταμορφώνουν την ομάδα στα παιχνίδια που κρίνονται τίτλοι.

Τα δύο προηγούμενα ματς ΠΑΟ-ΤΣΣΚΑ έχουν ένα κοινό σημείο: την κακή εμφάνιση του Διαμαντίδη που υπέφερε από τις εναλλαγές προσωπικών αντιπάλων και από την εξωφρενική ικανότητα των Ρώσων να προσφέρουν αμυντικές βοήθειες. Ο Μήτσος κουράστηκε, εκνευρίστηκε, είχε κακές επιλογές και άστοχα σουτ˙ γενικώς δεν κατάφερε να σταθεί επάξια ως ηγέτης της ομάδας. Με άλλα λόγια οι παίκτες του Καζλάουσκας, δύο φορές φέτος, έχουν πάρει άριστα στον βασικό τους στόχο: να μπλοκάρουν τον καλύτερο παίκτη του πρωταθλητή Ευρώπης. Αν την Παρασκευή το πετύχουν και τρίτη φορά, θα έχουν μισο-ανοίξει το δρόμο για τον τελικό. Η διαφορά βέβαια είναι πως τώρα πια δεν μιλά με για αγώνα κανονικής περιόδου.

Ωμή πραγματικότητα

Κατά τα άλλα, τα αγωνιστικά πλεονεκτήματα της ΤΣΣΚΑ δεν έχουν τελειωμό. Είναι πιο νέοι: η ελληνική ομάδα περιμένει πολλά από τους 35άρηδες Σάρας-Μπατίστ, ενώ από την απέναντι μεριά «γεροντάρα» θεωρείται μόνο ο Σισκάουσκας που μέχρι τώρα έχει πιο συμπληρωματικό ρόλο. Είναι πιο αθλητικοί: ειδικά στις θέσεις των φόργουορντ η διαφορά είναι χαώδης. Έχουν πιο αξιόπιστες λύσεις από τον πάγκο: συγκρίνετε τον Λόγκαν με τον Τζαμόντ Γκόρντον και θα συμφωνήσετε. Έχουν τον καλύτερο σέντερ της διοργάνωσης: στα ματς που προηγήθηκαν ο Κρστιτς μας άλλαξε τον αδόξαστο. Με τους Κριάπα-Κιριλένκο (στην ανάγκη και με τον Βορόντσεβιτς) έχουν τρομερή αμυντική ευελιξία και μια εκτός συναγωνισμού ικανότητα στο να δίνουν αμυντικές βοήθειες κοντά στο καλάθι – εκεί που πας να σκοράρεις, σου ‘ρχεται ο ουρανός σφοντύλι! Για το τελευταίο, ρωτήστε τον Μπατίστ…

Ο δρόμος

ΟΚ λοιπόν, είναι καλύτεροι από εμάς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το παιχνίδι είναι χαμένο. Απλώς, οι «πράσινοι» ξεκινούν με στολή αουτσάιντερ και αυτό πολλές φορές κάνει καλό, ειδικά σε τόσο κρίσιμα παιχνίδια. Όσο καλή κι αν είναι η ΤΣΣΚΑ, έχει τα δικά της ελαττώματα. Το κορυφαίο μας τεχνικό τιμ τα ξέρει και θα διδάξει στους παίκτες πώς να τα εκμεταλλευτούν. Τώρα τι θα καταφέρουν αυτοί μέσα στο γήπεδο είναι άλλη συζήτηση.

Πάντως, αφήνοντας κατά μέρος τον Κιριλένκο και τους άλλους «υπερηχητικούς», θεωρώ ότι τεράστια σημασία για το παιχνίδι του αντιπάλου μας έχουν οι δύο Σέρβοι. Κρστιτς και Τεόντοσιτς είναι εκείνοι που δίνουν μορφή στο κυρίως παιχνίδι της ΤΣΣΚΑ και που τη συγκρατούν στη γη προσθέτοντας σε αυτό το υπερταλαντούχο σύνολο το στοιχείο του μπασκετικού κυνισμού που παραδοσιακά λείπει από τη ρώσικη σχολή. Είτε ως ξεχωριστές μονάδες, είτε με τις (εμπεδωμένες από την εθνική Σερβίας) συνεργασίες τους, αποτελούν τον πρωταρχικό μοχλό κίνησης της ομάδας – πάνω εκεί έρχονται οι υπόλοιποι για να συνθέσουν αυτό το αριστούργημα που απολαμβάνουμε στις καλές βραδιές.

Σε σύγκριση με τους άλλους πενταδάτους του Καζλάουσκας, οι δύο Σέρβοι δεν αγαπούν ιδιαίτερα την άμυνα και μπορούν να βρεθούν σε δύσκολη θέση αν καταφέρει ο αντίπαλος να τους απομονώσει. Ο Τεόντοσιτς θα είναι ο κύριος στόχος των «πράσινων» με εξοντωτική πίεση όταν επιτίθεται, αλλά η διαφορά θα γίνει αν καταφέρουν να τον εκθέσουν στην άμυνα. Κάτι ανάλογο θα πρέπει να γίνει και με τον Κρστιτς που είναι έτσι κι αλλιώς άσος στον πόλεμο φθοράς, πρέπει όμως να βρει το δάσκαλό του από τους ψηλούς μας. Όσο λιγότερο χρόνο περάσει μέσα στο παρκέ τόσο θα αυξάνονται οι πιθανότητες για πρόκριση στον τελικό. Μην ξεχνάμε ότι αποτελεί τον κύριο finisher της ΤΣΣΚΑ και ειδικότερα τον πρωταρχικό αποδέκτη της μπάλας στις ασίστ του Κριάπα.

Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να εμφανιστεί πολύ διαβασμένος, πολύ συγκεντρωμένος, αλλά να πάρει και συγκεκριμένα ρίσκα, έτσι ώστε να μπερδέψει τους Ρώσους και να τους βάλει σε κατάσταση πίεσης. Γιατί μπορεί να αγαπάμε τον Γιόνας Καζλάουσκας, αλλά είναι αποδεδειγμένο ότι δεν τα πολυκαταφέρνει στις περιπτώσεις που βρίσκεται στριμωγμένος στα σκοινιά. Για να φτάσουμε βέβαια σε αυτή τη συνθήκη, θα πρέπει οι «πράσινοι» να έχουν κατορθώσει να μείνουν κοντά σε όλη τη διάρκεια και στην ουσία να καταστρέψουν το παιχνίδι ενός αντιπάλου που, αν βρει καλό ρυθμό, βάζεις και στ’ αφτιά σου!

Να πούμε ότι θέλουμε θετική παρουσία από όσους πατήσουν παρκέ; Να πούμε ότι χωρίς καλό ποσοστό σε τρίποντα-βολές είμαστε χαμένοι; Να πούμε ότι ο Ρομέιν Σάτο, ακόμα κι αν συνεχίσει να σουτάρει τούβλα, πρέπει τουλάχιστον να δαγκώνει σε άμυνα-ριμπάουντ, αν θέλουμε να έχουμε τύχη; Να πούμε ότι είναι απαραίτητο να πάρουμε και σκορ από τον Καλάθη; Όλα αυτά και άλλα πολλά είναι αυτονόητα γιατί η αλήθεια έχει ως εξής: για να προκριθεί ο Παναθηναϊκός, θα χρειαστεί να κάνει αύριο το καλύτερο φετινό του παιχνίδι. Τέλος. Η ομάδα που ίδρωσε να αποκλείσει τη Μακάμπι (πόσο μάλλον αυτή που ηττήθηκε στον Κολοσσό) δεν θα έχει καμία τύχη στο Σινάν Ερντέν.

Εδώ χρειάζεται υπέρβαση και για καλή μας τύχη στον πάγκο βρίσκεται ένας άνθρωπος που αυτή τη δουλειά την ξέρει πολύ καλά, καλύτερα από τον καθένα. Δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με «ψαλίδι» στο μπάτζετ και ο μάγκας πάλι χτυπάει κούπα και μαζί το πρώτο του γνήσιο “repeat”. Χώρια που όλα αυτά θα διαδραματιστούν στην πόλη όπου για πρώτη φορά ανέτειλε το ασύγκριτο προπονητικό του άστρο. Λες;

Γιώργος Σκιάς

υγ. Φυσικά είναι αρμοδιότητα Κρεμαστή, όμως θα κάνω κι ένα σχόλιο για τον βραδινό ημιτελικό. Η διαφορά κλάσης του Ολυμπιακού από την Μπάρτσα είναι πέρα από κάθε συζήτηση, όμως έχει εκείνα τα στοιχεία που απαιτούνται για να έρθει μια έκπληξη πρώτου μεγέθους: ενέργεια, πάθος, θράσος. Δεν κρύβω ότι είμαι μεγάλος fan της ομάδας που παρουσιάζει ο Ίβκοβιτς από το Φλεβάρη και μετά. Η ποιότητα δεν ξεχειλίζει, αλλά τα παλικάρια τα δίνουν όλα και χαίρεσαι να τους βλέπεις. Μακάρι να ποτίσουν φαρμάκι τους «καβαλημένους» Καταλανούς, θα το χαρούμε όλοι. Κατά τα άλλα, αν δούμε ελληνική μάχη την Κυριακή (έστω και σε μικρό τελικό) ακόμα καλύτερα. Φτάνει να κουβεντιάζουμε για μπάσκετ…