Ν. Κρεμαστής: Υπόκλιση στον βασιλιά της Ευρώπης!

Είπα να περιμένω δυο-τρεις μέρες για να ηρεμήσουμε από τον θρίαμβο και μετά να γράψω. Εξάλλου, τη Δευτέρα, ούτε εγώ είχα όρεξη να γράψω, ούτε εσείς φαντάζομαι να διαβάσετε. Ήμασταν τόσο γεμάτοι από τα όσα είδαμε την Κυριακή το βράδυ που τα λόγια περίττευαν. Η επική ανατροπή από το -19 που κατόρθωσε ο Ολυμπιακός στα τελευταία 12 λεπτά ήταν κάτι ανεπανάληπτο για τελικό Ευρωλίγκας.

Η ομαδάρα με τα κόκκινα μάς έδωσε δικαίωμα να πανηγυρίζουμε, να τρελαθούμε, να το χάσουμε, να φωνάξουμε, να βγάλουμε τον πιο γελοίο εαυτό μας προς τα έξω αφού ξανά «πήραμε την Πόλη», «ακούστηκε ο ελληνικός ύμνος στην Πόλη», «πήραμε την κούπα σε χώμα ελληνικό». Εγώ ξέρω ότι στην Κωνσταντινούπολη πήγαμε για μπάσκετ και αυτό που είδα μπασκετικά δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Τώρα το αν κάποιο λευκό περιστέρι θα καθόταν στο κεφάλι του Σπανούλη την ώρα που σήκωνε το τρόπαιο αλλά δεν το έκανε γιατί το γήπεδο ήταν κλειστό και δεν μπορούσε να μπει, είναι άλλου συζήτηση!

Μάγκες, ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής Ευρώπης, καθαρά και με το σπαθί του (και τι σπαθί!) και μπορούμε να το απολαύσουμε ηδονικά!    

Το παραλήρημα του τέλους

Την στιγμή που ο Παπανικολάου πηδάει για το τελευταίο αμυντικό ριμπάουντ και ούτε ένας παίκτης της ΤΣΣΚΑ δεν ήταν γύρω του κατάλαβα ότι οι Ρώσοι το είχαν χαμένο το ματς. Φόβος και μόνο φόβος μπορεί να κάνει μια ομάδα με τόσα… ψηλά παιδιά να μην προσπαθήσει καν να δυσκολέψει το ριμπάουντ με 9 δευτερόλεπτα για το τέλος. Ο Παπανικολάου το κατέβασε για πλάκα, η πρώτη πάσα βρήκε τον Σπανούλη τελείως ελεύθερο και κάπου εκεί είχε τελειώσει ο τελικός.

Βέβαια, χρειάστηκε ο αστέρας του Ολυμπιακού και MVP του φάιναλ φορ να διασχίσει το γήπεδο και δείχνοντας την αδιανόητη κλάση του να πασάρει στον εντελώς αμαρκάριστο Πρίντεζη τη στιγμή ακριβώς που όλη η άμυνα της ΤΣΣΚΑ έκανε κίνηση για να κλείσει αυτόν. Ο Πρίντεζης έβαλε το καλάθι της ζωής του και η κούπα ήρθε στον Ολυμπιακό με τον Γιώργο Αγγελόπουλο να τρέχει σαν τρελός μέσα στο παρκέ.

Όχι, σταθείτε. Είχαμε ακόμα άλλα 7 δέκατα. Κάπως έτσι ο Αγγελόπουλος αναγκάστηκε να… παραδοθεί στον σεκιουριτά από τον οποίο είχε ξεφύγει για να δει τον Χάινς να κλείνει και τυπικά τον τελικό. Μετά δεν είχαν σημασία ούτε τρόπαια, ούτε ύμνοι, ούτε τίποτα στο γήπεδο. Το ομολογώ, τα έχασα! Τρελάθηκα, πώς το λένε. Αδικαιολόγητα; Όχι βέβαια. Να δούμε λίγο κάποια σημεία του τελικού που πιστεύω ότι αξίζουν;

Η κλάση του Σπανούλη

Πρώτα και πάνω απ’ όλα η τύχη του Ολυμπιακού να έχει αυτόν τον παίκτη στο ρόστερ του. Παρότι είναι το νούμερο ένα της ομάδας, παρότι είναι απίστευτα εγωιστής ως παίκτης (για καλό το λέω αυτό), παρότι ήταν σε καλή μέρα, παρότι κρινόταν ο τίτλος, παρότι θα ολοκλήρωνε με τον πιο επικό τρόπο το πιο επικό τρόπαιο, παρότι θα ανέβαζε τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης, βουλώνοντας τα στόματα όσων (αμπασκετικών αν με ρωτάτε) τον αμφισβήτησαν από τους «πρώην» όταν επέλεξε (λόγω μπασκετικού εγωισμού) να φύγει, ο Σπανούλης δεν τελείωσε τη φάση μόνος του.

Η απίστευτη μπασκετική του κλάση τον οδήγησε να κάνει κάτι που εγώ προσωπικά μόνο ελάχιστες φορές μπορώ να θυμηθώ γίνεται στο παγκόσμιο μπάσκετ σε τέτοιες καταστάσεις. Και πάντα από παίκτες ασύγκριτους. Έκανε… μάγκα τον Πρίντεζη. Όχι, δεν μειώνω το χουκ του Πρίντεζη, η μπάλα ήταν περίπου 300 κιλά εκείνη τη στιγμή, αλλά ήταν εντελώς μόνος σε μια προσπάθεια που τη συνηθίζει, την κάνει όλη του την καριέρα και με την αδρεναλίνη του να τον… ντοπάρει στο μάξιμουμ. Δεν μπορούσε να αστοχήσει σε αυτό το χουκ. Όχι.

Η πάσα του Σπανούλη είναι για μένα μία από τις 2-3 μεγαλύτερες στιγμές μπασκετικής ευφυΐας που έχω δει στη ζωή μου. Πραγματικά δυσκολεύομαι να βρω κάποια άλλη για να τη συγκρίνω. Προσέξτε, μιλάω για μπασκετική ευφυΐα, ούτε για μεγάλο νικητήριο σουτ, ούτε για ατσάλινα νεύρα, ούτε για τίποτα άλλο.

Ο Σπανούλης έκανε απλώς την τέλεια κίνηση εκείνη τη στιγμή, αποδεικνύοντας ότι ο φετινός Ολυμπιακός είχε τον τέλειο άνθρωπο να τον οδηγεί. Δεν περίμενα να δώσει την πάσα, χίλιες φορές να δω το βίντεο τον περιμένω να τελειώσει τη φάση μόνος του, αλλά το «δόγμα Γιαννάκη» επεκτάθηκε στο μάξιμούμ του: μια πάσα έκανε ευτυχισμένους όχι δύο, αλλά όλους τους φίλους του Ολυμπιακού.

Υπόκλιση στο μπασκετικό μεγαλείο του Σπανούλη που (Κουσούλης: πες για τα 2 MVP με 2 ομάδες) με το MVP που κέρδισε έγινε ο πρώτος Έλληνας που κερδίζει 2 MVP σε φάιναλ φορ Ευρωλίγκας με δύο διαφορετικές ομάδες, όντας μόλις ο 4ος παίκτης στην ιστορία που έχει στην κατοχή του περισσότερα από ένα και ο 3ος στην ιστορία που το έχει κάνει με 2 διαφορετικές ομάδες. Ο Σπανούλης ήδη έχει χτίσει τον μύθο του κι αυτός στην Ευρώπη μετά τα φετινά.

Ο πρώτος ήταν ο Τόνι Κούκοτς (1990 και 1991 με Γιουγκοπλάστικα και 1993 με Μπενετόν), ο δεύτερος ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα (2002 με Παναθηναϊκό, 2003 με Μπαρτσελόνα) και ο τρίτος τώρα ο Σπανούλης (ο άλλος με περισσότερα από ένα είναι ο Διαμαντίδης, 2007 και 2011 με Παναθηναϊκό). Καταλαβαίνετε για τι κλαμπ μιλάμε! Και για να τα λέμε όλα ο Κούκοτς μπήκε στο γκρουπ από… σπόντα, τις περίφημες εποχές που δινόταν το MVP πριν τελειώσει ο αγώνας και είχαν κερδίσει MVP ο Κούκοτς με την Μπενετόν να χάνει και ο Πάσπαλι (1994) παρότι ήταν μοιραίος στον τελικό με την Μπανταλόνα.

Αυτό (by the way) ήταν το 5ο MVP για Έλληνα παίκτη στην Ευρωλίγκα (ο Παπαλουκάς αυτό που περισσεύει).

Αν απάντησε στα όσα του έλεγαν για να τον μειώσουν οι «πρώην» όταν έφυγε; Τον θεωρώ πολύ μεγαλύτερη μπασκετική οντότητα από μια τόσο «μικρή» απάντηση. Για μένα είναι ο πιο πλήρης τεχνικά και ο πιο ταλαντούχος μπασκετικά Έλληνας παίκτης και το έλεγα εδώ και 2-3 χρόνια (πριν έρθει στον Ολυμπιακό) όταν είχα δει πόσο πολύ είχε δουλέψει στις ατέλειες του παιχνιδιού του (Κουσούλης: ναι το έλεγε από πριν, το βεβαιώνω). Τι μένει τώρα; Το πρωτάθλημα.

Η χαρά του Έλληνα

Ένα από τα θέματα που πρέπει να χαροποίησαν τους μπασκετόφιλους ανεξαρτήτως οπαδικής προτίμησης είναι οι χρόνοι. Και εξηγούμαι: Ο τελικός ήταν ελληνικός. Σε τελικό Ευρωλίγκας ο Ολυμπιακός είχε τους 4 πρώτους σε συμμετοχή παίκτες του να είναι Έλληνες: 30 λεπτά ο Σπανούλης, 27 λεπτά ο Παπανικολάου, 26 λεπτά ο Μάντζαρης και 25 λεπτά ο Πρίντεζης. Και πήρε την κούπα με αυτούς τους τέσσερις στο παρκέ στα τελευταία 6 λεπτά και 3 Έλληνες στην πεντάδα από το 28ο λεπτό ως το 34ο (από το 53-34 και μετά δηλαδή).

Η ηρεμία του Ίβκοβιτς

Όταν ο Κουσούλης έλεγε (πριν καν γνωριστούμε, σίγουρα πολύ πριν συνεργαστούμε) εδώ και πολλά χρόνια ότι ο Ίβκοβιτς είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος προπονητής, οι αντιδράσεις μετρούσαν τίτλους και κύπελλα φωνάζοντας. Αλλά για έναν μπασκετικό όπως εγώ η εξήγηση βρισκόταν στα… small things, που λένε και οι Αμερικανοί.

Όπως την ηρεμία του το 1997 όταν στη Ρώμη ο Ολυμπιακός ξεκίνησε άθλια και βρέθηκε πίσω με 2-9 μετά από 7 λεπτά αγώνα έχοντας 0/10 εντός παιδιάς στο διάστημα αυτό. Ο τηλεοπτικός σχολιαστής έλεγε «έτσι ο Ολυμπιακός δεν υπάρχει περίπτωση να παλέψει τίποτα», οι περισσότεροι στα σπίτια τους χτυπιόντουσαν βρίζοντας, η εξέδρα ήταν στην καλύτερη περίπτωση αμίλητη.

Και ο Ίβκοβιτς έβλεπε τον Σιγάλα να πετά το ένα άστοχο τρίποντο μετά το άλλο, τον Φασούλα να χάνει το ένα χουκ μετά το άλλο και τον Νάκιτς να αστοχεί σε λέι απ στον αιφνιδιασμό και… χειροκροτούσε, έκανε με τα χέρια νόημα ψυχραιμίας στους παίκτες του, με την έκφραση του προσώπου του να είναι σαν να έχει φτάσει στη νιρβάνα.

Πού οδήγησε όλο αυτό; Σε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο του Ολυμπιακού, με τους παίκτες να καταφέρνουν να ηρεμήσουν κατά τη διάρκεια του τελικού και να εξαφανίσουν την Μπαρτσελόνα ως το τελικό 73-58.

Την Κυριακή στην Κωνσταντινούπολη ο Ολυμπιακός έχανε 34-53 με 12 λεπτά για το τέλος και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι ότι δεν κατάφερε καν να το παλέψει. Αποκλεισμένος επιθετικά, με την ΤΣΣΚΑ να είναι καλύτερη, στη λογική ότι ευτύχησε να πάρει τα 3 συνεχόμενα τρίποντα του Τεόντοσιτς από τη λάθος άμυνα του Λο (δικαιολογημένος γιατί ήταν τραυματίας και, λογικά, για να προστατεύσει τον εαυτό του από ενδεχόμενο ντράιβ ήταν αυτό το μισό βήμα πιο πίσω απ’ όσο έπρεπε) και μετά με την κλάση της κατάφερνε να διαχειριστεί την κατάσταση χωρίς πρόβλημα. Στενοχωριόμουν που έβλεπα την ομάδα με το πιο μεγάλο πάθος φέτος στην Ευρώπη να κολλάει τόσο πολύ επιθετικά που να αδικεί τον εαυτό της.

Η δεύτερη περίοδος ήταν τραγική και η 3η πήγαινε στις ίδιες βάσεις. Μετά το 7-6 ο Ολυμπιακός είχε χάσει 27-47 τα επόμενα 21 λεπτά του αγώνα. Τίποτα δεν προδίκαζε αυτό που είδαμε. Σε τουλάχιστον 4-5 περιπτώσεις παίκτες του Ολυμπιακού φοβήθηκαν να σουτάρουν στην 3η περίοδο και έψαχναν τον Παπανικολάου και τον Σπανούλη, δείγματα ομάδας που δεν έχει πια αντιστάσεις για να επιστρέψει. Ως το 28ο λεπτό μόνο Σπανούλης, Παπανικολάου και Άντιτς είχαν σκοράρει και αν το έλεγες αυτό σε οποιονδήποτε μπασκετικό θα γέλαγε αν πρόσθετες ότι ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε. Και την ίδια στιγμή είχες και τον Ίβκοβιτς ήρεμο στον πάγκο την ώρα που εσύ έβραζες.

Κι όμως, ο Ίβκοβιτς ίσως δίδαξε την Κυριακή το μεγαλύτερο μάθημα της καριέρας του. Στο 34-53 με τον τελικό ουσιαστικά χαμένο τόλμησε κάτι που έμοιαζε αδιανόητο με βάση την εικόνα του ματς, αυτοκτονία. Έβγαλε τους μοναδικούς 3 που είχαν σκοράρει ως τότε για την ομάδα του και έβαλε στο παρκέ μια πεντάδα που εκτός του Πρίντεζη είχε εμφανώς αμυντικό χαρακτήρα: Σλούκας, Μάντζαρης, Χάινς, Κέσελι και Πρίντεζης. Και αίφνης η ομάδα λύθηκε… επιθετικά.

Ο Ίβκοβιτς είναι ξεκάθαρα προπονητής τεράστιων αγώνων, των ματς εκείνων που ξεχωρίζουν τους άντρες από τα μωρά. Και πάντα νιώθει τόσο σίγουρος στα ματς αυτά που ανεβάζει την ομάδα του σε στιγμές χαμένες.

Η απίστευτη ανατροπή

Οι 5 του παρκέ (συν τους 2 που μπήκαν στην 4η περίοδο) έπαιζαν όπως έπρεπε στην άμυνα, λες και δεν υπήρχε αύριο. Είδαμε αλλαγές σε όλα τα σκριν, τον Σλούκα και τον Κέσελι στον Κρστιτς με την ΤΣΣΚΑ να παγιδεύεται στην ίδια της την υπεροχή ύψους και δύναμης και να εγκλωβίζεται επιθετικά.

Στην δε άμυνα οι παίκτες της έμοιαζαν να μην μπορούν να διαχειριστούν μια πεντάδα χωρίς τον Σπανούλη μέσα. Στα 2 λεπτά ως το τέλος της 3ης περιόδου ο Ολυμπιακός είχε κάνει ένα δειλό 6-0 προσπαθώντας να βρει δυνάμεις φάση με τη φάση. Τα δύο τρίποντα του Μάντζαρη στην εκπνοή της 3ης περιόδου και του Σλούκα στο ξεκίνημα της 4ης σίγουρα έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην ψυχολογία των «ερυθρολεύκων».

Η ηρεμία της ομάδας ήταν τέτοια που από το 43-53 και μετά όλοι το βλέπαμε ότι το ματς γύριζε και θα είχαμε ντέρμπι στο τέλος. Κάπου στο 48-53 είπα ότι μπορεί τώρα η σεζόν να κλείσει και να είμαι ευχαριστημένος, γιατί η ΤΣΣΚΑ θα χρειαζόταν να ματώσει για να πάρει αυτή την κούπα στο τελευταίο οκτάλεπτο.

Κι όμως, ο Ολυμπιακός είχε κι άλλο λάδι στο καντήλι του. Όταν ο Κιριλένκο (ο μόνος που στάθηκε στο ύψος του στην 4η περίοδο) έκανε το 52-59 με 3:19 για το τέλος θα σκεφτόταν κανείς ότι θα μπορούσε αυτό να είναι το τελευταίο χτύπημα στον Ολυμπιακό: σερί 0-4 και στο -7 τη στιγμή που έφτασε σε απόσταση ενός σουτ. Κι όμως, ο Παπανικολάου ήταν από άλλο πλανήτη στο ματς, με τρίποντο πάνω στον Κιριλένκο έσβησε όλα τα προηγούμενα που είχαμε δει στο ματς και μας προετοίμασε για ένα φινάλε for the ages που λένε και οι Αμερικανοί.

Στο τέλος, στο τελευταίο 1:12 του αγώνα η ΤΣΣΚΑ έμοιαζε να τα έχει χαμένα, πετούσε βολές, έχανε μπάλες, είχε πάρει παθητικό ρόλο. Και έχασε. Ειδική μνεία σε μια… Ολυμπιακή ψυχή, στον αγωνιστή Μίλος Τεόντοσιτς που έκανε ό,τι μπορούσε στο 4ο δεκάλεπτο για να χάσει η ομάδα του. Μη με παρεξηγείτε ο Τεόντοσιτς είναι παιχταράς. Αλλά με το ρόστερ που έχει η ΤΣΣΚΑ απαγορευόταν να μην τον βγάλει 3 λεπτά να καθαρίσει το μυαλό του…

Το… αντίο του Γιόνας

Το πόσο βλακωδώς κοούτσαρε την ομάδα του στο δεύτερο ημίχρονο ο Καζλάουσκας, νομίζω ότι είχε πάρει μια ιδέα ήδη από το τέλος του ματς. Σίγουρα όταν θα είδε το βίντεο μετά θα το κατάλαβε καλύτερα για να φτάσει στην πλήρως δικαιολογημένη δήλωση «ελπίζω να μην τελείωσε η προπονητική μου καριέρα με αυτό το ματς».

Δεν θεωρώ ότι τελείωσε ή ότι πρέπει να μην τον ξαναπάρει ομάδα. Απλώς η δήλωση δείχνει πόσο απαράδεκτα διαχειρίστηκε το ματς. Ήταν όντως «career ending» ο τρόπος που διαχειρίστηκε τον αγώνα και απέδειξε και πάλι ότι δεν μπορεί να αντιδράσει μέσα στο ματς αν κάτι του πάει στραβά (εμείς τα ξέρουμε από τις εποχές που καθόταν στον πάγκο μας, αλλά και από την εθνική). Δεν πειράζει Γιόνας, κράτα γερά…

Ο μέγας Αντρέι Κιριλένκο Κώστας Παπανικολάου

Μέσα σε 48 ώρες κλήθηκε να μαρκάρει τους πέντε καλύτερους φόργουορντ της Ευρώπης: Πιτ Μάικλ, Τσακ Έιντσον, Αντρέι Κιριλένκο, Βίκτορ Χριάπα και Ραμούνας Σισκάουσκας, με ολίγη από Αντρέι Βορόντσεβιτς. Βέβαια, στον τελικό ουσιαστικά είναι μόνο τον Κιριλένκο, αν βγάλουμε τις αλλαγές (οι οποίες τον έστειλαν μέχρι και στον Κρστιτς κάποια στιγμή).

Αποτέλεσμα; Μετά το φάιναλ φορ όλοι τους να είναι υποταγμένοι, ο Ολυμπιακός να έχει κερδίσει και στον ημιτελικό και στον τελικό τη μονομαχία που έμοιαζε αδύνατο να κερδίσει και ο Παπανικολάου να μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν είναι δυνατόν να είναι παίκτης τόσο τεράστιας κλάσης.

Γιατί, με συγχωρείτε, αν βλέπατε ένα τέτοιο τριάρι σε μια ξένη ομάδα, να παίζει έτσι στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, θα τον βάζατε αμέσως στην ίδια πρόταση με τον Έιντσον, τον Μάικλ και τον Κιριλένκο για τον καλύτερο φόργουορντ στην Ευρώπη. Για ελάχιστα έχασε το MVP του φάιναλ φορ, MVP που αν έπαιρνε κανείς δεν θα το θεωρούσε ούτε στο ελάχιστο παράλογο.

Ο τρόπος που έπαιξε αυτό το διήμερο είναι ο καλύτερος τρόπος που έχει παίξει Έλληνας τριάρι τα τελευταία 15 χρόνια. Χωρίς υπερβολή και προκαλώντας σας να βρείτε έναν οποιονδήποτε άλλο. Δεν ξέρω αν θα ξαναδούμε ποτέ αναλόγου επιπέδου εμφανίσεις από τον Παπανικολάου (αν σταθεροποιηθεί εκεί θα μιλάμε για έναν από τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη), αλλά σίγουρα το παιδί έδειξε ότι έχει απίστευτα περιθώρια και τεράστιο ταλέντο!

Και τώρα το πρωτάθλημα

Τα περί «εξοχικού» και «πράσινης» κυριαρχίας στα εγχώρια τα ακούω σήμερα βερεσέ (όπως και την περίφημη συνωμοσία της Ευρωλίγκας για να πάρει η ΤΣΣΚΑ το κύπελλο, συνωμοσία που άλλωστε αποδείχτηκε την Κυριακή). Λέω εδώ και τώρα ότι δεν ανταλλάσσω αυτή την κούπα και τα όσα ένιωσα και είδα την Κυριακή ούτε με 10 πρωταθλήματα Ελλάδας. Σόρι μάγκες, εγώ είμαι… ευρωπαϊστής.

Από εκεί και πέρα, δεν θεωρώ ότι χρειάζεται να ανταλλάξω κάτι. Έχω πει εδώ και καιρό ότι ο φετινός Ολυμπιακός είναι καλύτερος του Παναθηναϊκού. Ψυχολογία του έλειπε ως τώρα τις φορές που έπαιξαν μεταξύ τους. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται καν να αναφερθούμε στο αν θα έχει τώρα…

Όμως, οι τελικοί είναι από άλλο ανέκδοτο. Δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα. Ο περσινός πρωταθλητής Ευρώπης ένιωσε ταπεινωμένος στην Πόλη, ιδίως την Κυριακή το βράδυ. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού θα είναι πληγωμένοι στους τελικούς και θα θέλουν να δώσουν απαντήσεις. Θα θέλουν να πάρουν «εκδίκηση», να γελάσουν τελευταίοι αυτοί στη χρονιά.

Άρα, μην περιμένετε κάποιον περίπατο. Θεωρώ κλειδί τον πρώτο τελικό. Αυτόν βλέπω ως τον πιο δύσκολο. Είναι το πρώτο ματς μετά τα τρελά πανηγύρια του Ολυμπιακού, όλοι λίγο πολύ θα έχουν εκεί το μυαλό τους, ο Πρίντεζης στο τελευταίο χουκ, ο Παπανικολάου στο καλύτερο διήμερο της μπασκετικής του ζωής, ο Σπανούλης στην πάσα και το MVP, οι άλλοι στο τρόπαιο.

Θα χρειαστούν τεράστιες προσπάθειες αυτοσυγκέντρωσης και ηρεμίας για να αντιμετωπίσει η ομάδα τον Παναθηναϊκό την Πέμπτη. Έστω και στο ΣΕΦ. Κανείς δεν πρέπει να δει το ματς ως φιέστα, γιορτή, πανηγυράκι, πλάκα στον «βάζελο» ή άλλα τέτοια φαιδρά. Οι τελικοί ξεκινούν από το 0-0 και τα όσα χωρίζουν τις δύο ομάδες είναι ελάχιστα.

Ο Ομπράντοβιτς αυτό ακριβώς περιμένει για να κλέψει τη σειρά χωρίς να το καταλάβει κανείς. Δεν πρέπει ο Ολυμπιακός να του δώσει το δικαίωμα, όσο δύσκολο κι αν είναι 4 μέρες μετά το δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας σου και μετά από τη μεγαλύτερη ανατροπή της ιστορίας σου να βρεις ψυχικά αποθέματα και ηρεμία για να αντιμετωπίσεις μια τόσο καλή ομάδα όσο ο Παναθηναϊκός.

Πάντως, για να τα λέμε όλα, θεωρώ ότι αν ο Ολυμπιακός επαναλάβει το μπάσκετ που έπαιξε στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα θα πάρει τους τελικούς χωρίς πρόβλημα (εννοείται ότι δεν μιλάω καν για το μπάσκετ που έπαιξε στα τελευταία 12 λεπτά της φετινής Ευρωλίγκας).

Με νίκη στο πρώτο ματς και μάλιστα καθαρή, η ψυχολογία της ομάδα θα εκτοξευθεί όσο πιο ψηλά γίνεται (γίνεται ψηλότερα;) και πιστεύω ότι μπορεί να λήξουν και 3-0 οι τελικοί. Με οριακή νίκη θα τραβήξει το πράγμα, ενώ με ήττα θα στραβώσει πολύ άσχημα. Ξαναλέω, όπως το έχω πει από τη μέση της χρονιάς πολλές φορές: οι φετινοί τελικοί είναι του Ολυμπιακού για να τους χάσει. Είναι καλύτερος και μπορεί να στεφθεί πρωταθλητής. Δείτε το σαν το τέλειο κερασάκι στην πιο νόστιμη τούρτα!

Νώντας Κρεμαστής

ΥΓ1: Απαντάω πραγματικά με καλή διάθεση στον φίλο που με είπε λίγο-πολύ κολλημένο με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο. Εννοείται πως είμαι. Για μένα κάποιες μπασκετικές οντότητες δεν μπορείς να τις υποτιμάς ή να τις «ξεχνάς». Ο Λάζος είναι από τους καλύτερους Ευρωπαίους σέντερ του 21ου αιώνα, έχει κάνει απίστευτα πράγματα στην καριέρα του και έχει δείξει τρομερή μπασκετική ευφυΐα. Το αν ταιριάζει ή όχι στο φετινό μπασκετικό σύστημα του Ίβκοβιτς δεν μειώνει σε κάτι την αξία του.

Ναι, με τέτοιους παίκτες είμαι κολλημένος, άλλωστε γι’ αυτούς βλέπω μπάσκετ. Αν τώρα τύχει να έχουν παλέψει και για πράγματα και (μπασκετικά) εργασιακά δικαιώματα που άλλοι εξίσου πλούσιοι και βολεμένοι δεν τόλμησαν καν να υποστηρίξουν με την ψήφο τους, τότε κολλάω ακόμα περισσότερο. Αν μετά κι απ’ αυτό, ζω από κοντά (λόγω δουλειάς) το βρώμικο παιχνίδι που τους παίζει το μπασκετικό δημοσιογραφικό κατεστημένο σε βάρος μάλιστα όλη της εθνικής ομάδας, τότε κολλάω κι άλλο. Κι αν μετά απ’ όλα αυτά, ο Λάζος είναι ένα από τα καλύτερα παιδιά και τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στον αθλητικό χώρο, τότε καταλαβαίνεις που τον έχω στην υπόληψή μου και πόσο τιμή μου θεωρώ το να με λένε «κολλημένο με τον Λάζο».

ΥΓ2: Είδατε τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στον ημιτελικό; Τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός είχε χάσει το ματς από το 30ο λεπτό ο Σάρας έπαιζε μόνος του δείχνοντας ότι δεν έχει ταίρι ούτε στα 36 του. Μπασκετικό μεγαλείο, ασύγκριτος θρύλος, ελπίζω μόνο να μην τα λέω αυτά και μετά τους τελικούς (όπως το 2008 που μας κέρδισε μόνος του) με πόνο στην καρδιά.

ΥΓ3: Πάρτε και μια κούπα για να κλείσουμε με τον πιο γλυκό τρόπο: