Γ. Σκιάς: Μπορεί, αλλά για πόσο;

Μετά από δύο παιχνίδια στους τελικούς της Α1 το σκορ είναι ισόπαλο και αυτό είναι που μετράει περισσότερο, ό,τι κι αν λένε οι εντυπώσεις. Μπορεί ο Ολυμπιακός να έχει πλεονέκτημα, αλλά ο Παναθηναϊκός την κατάλληλη στιγμή έδειξε την ποιότητά του και κανένας δεν μπορεί να πει με ασφάλεια τι θα γίνει παρακάτω. Το πιο καλό της ιστορίας είναι ότι στον πόλεμο των κάφρων έχει κηρυχθεί ανακωχή (με καλή θέληση των δύο ΚΑΕ) κι έτσι, παρά την ντροπιαστική έναρξη της ιστορίας «τελικοί», το ενδιαφέρον έχει επιστρέψει στα εντός του παρκέ. Μέχρι στιγμής βλέπουμε ενδιαφέροντα ματς με τρομερό πάθος και άγρια ομορφιά.

Για να επιστρατεύσουμε τα κλισέ, ο νέος είναι ωραίος, ο παλιός είναι αλλιώς και αυτό είναι που λίγο-πολύ έχει επιβεβαιωθεί για την ώρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εντυπώσεις είναι αυτή τη φορά υπέρ του Ολυμπιακού που αποτελεί το «καινούριο πράγμα» και έχει μια επιπλέον γοητεία. Οι «πράσινοι», παρά την τεράστια πείρα και τεχνογνωσία τους, βρίσκονται φέτος σε θέση αουτσάιντερ και όχι μόνο λόγω μειονεκτήματος έδρας. Στο ΣΕΦ δεν μπορούσαν να ελέγξουν την κατάσταση, στο ΟΑΚΑ ξέφυγαν μεν αλλά καρδιοχτύπησαν στο τέλος και γενικώς μοιάζουν να μην κρατούν πια στα χέρια τους το χαρτί της ψυχολογίας. Δεν εννοώ ότι ο Παναθηναϊκός είναι καταδικασμένος, όμως η αλήθεια είναι ότι αν τελικά καταφέρει να πάρει τον 10ο συνεχόμενο τίτλο του θα έχει… ιδρώσει πιο πολύ από ποτέ. Ιδρώτας στο κορμί για να ανταπεξέλθει στην πρωτόγνωρη ενέργεια που βγάζει ο αντίπαλος, αλλά και ιδρώτας από το… μυαλό που παραμένει το μόνο πραγματικό αβαντάζ για τον «εξάστερο».

Fresh

Δεν χρειαζόταν μία νέα σειρά αγώνων ανάμεσα στους δύο για να διαπιστώσουμε την υπεροχή του Ολυμπιακού σε αθλητικά προσόντα και αυτό που λέμε «ενέργεια». Μια ματιά στο μέσο όρο ηλικίας των δύο ρόστερ είναι αρκετή για να καταλάβουμε τι γίνεται. Ακόμα περισσότερο που ο Ολυμπιακός δεν είναι απλώς μια νεανική ομάδα με αθλητικά παιδιά, αλλά έχει ήδη κερδίσει τον τίτλο της πιο αθλητικής ομάδας στην Ευρώπη (μαζί βέβαια με την κούπα της Ευρωλίγκας, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση). Στα δύο πρώτα παιχνίδια το πλεονέκτημα του Ολυμπιακού φάνηκε καθαρά – τόσο στην άνεση με την οποία οι «ερυθρόλευκοι» κράτησαν το προβάδισμα στο πρώτο παιχνίδι, όσο και στην επιμονή με την οποία μάζεψαν μια διαφορά 16 πόντων στο δεύτερο. Πολύ απλά, αν ο Παναθηναϊκός ήταν σε θέση να ματσάρει την ένταση του αντιπάλου του σε ένα δεδομένο 40λεπτο, θα είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να σπάσει την έδρα στο πρώτο ματς.

Το θέμα είναι μείζον, μιας και το πιο πιθανό σενάριο προβλέπει σειρά πέντε αγώνων: αρχές Ιουνίου πια, οι τριαντάρηδες του «εξάστερου» ίσως να βρίσκονται μισό βήμα πίσω σε κάθε προσωπική μονομαχία. Άλλωστε μέχρι στιγμής βλέπουμε κλειστά παιχνίδια, γεμάτα ανατροπές και με κύριο χαρακτηριστικό τη δύναμη. Οι μπάλες κερδίζονται με πάλη και με αίμα – σκεφτείτε μόνο την πολυσυζητημένη φάση του τελευταίου λεπτού στο ΟΑΚΑ με τις αλλεπάλληλες αερομαχίες, την ανέλπιστη ασίστ του Καϊμακόγλου και το κάρφωμα του Μπατίστ για το 81-78. Πιθανότατα το πράγμα θα πάει έτσι ως την τελική ανάδειξη του πρωταθλητή και, επειδή οι λεπτομέρειες έχουν τη σημασία τους, υπενθυμίζω ότι οι «πράσινοι» έχουν στα πόδια τους δύο ματς παραπάνω (από τα πλέι-οφ Ευρωλίγκας και Α1, αντίστοιχα).

Μαγικό τρίο

Οι Πειραιώτες, λοιπόν, έχουν αβαντάζ έδρας (συν τις αποκατεστημένες σχέσεις με τους οπαδούς τους), αβαντάζ ψυχολογίας (πανάξιοι Πρωταθλητές Ευρώπης, γαρ), αβαντάζ «ενέργειας», αλλά και ένα ακόμα υπέρ τους σημείο που αφορά την καλή φόρμα συγκεκριμένων παικτών. Με τον Χάινς να τα δίνει όλα και τους Πρίντεζη-Παπανικολάου να παίζουν χωρίς συζήτηση το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας τους, ο Ίβκοβιτς κερδίζει ένα εκρηκτικό τρίο στη φροντλάιν που μπορεί να υστερεί σε μπόι, αλλά προσφέρει αμυντική ευελιξία, τρομερά άλματα και συγκεκριμένες επιθετικές δεξιότητες που ως τώρα έχουν κάνει μεγάλη ζημιά. Με αυτούς τους τρεις ο Ολυμπιακός συνθέτει αυτές τις undesized, αλλά τρομερά επικίνδυνες πεντάδες και ουσιαστικά θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού. Μένει στον Παναθηναϊκό να βρει τις απαντήσεις – η ΤΣΣΚΑ πάντως απέτυχε παταγωδώς, αν σημαίνει κάτι αυτό.

Αλλαγή δεδομένων

Αυτό που (μην το κρύβουμε) πανικοβάλει τους φίλους των «πράσινων» είναι ότι ξαφνικά βλέπουν την ομάδα τους να έχει καραμπινάτο μειονέκτημα σε θέσεις που θεωρούσαν δεδομένο ότι υπερτερεί. Και εννοώ αυτές των φόργουορντ, όπου οι «πράσινοι» έχουν πλέον απωλέσει τα πρωτεία και αυτό θα συνεχίζεται όσο ο Σάτο παραμένει σε ρηχά νερά και όσο τα 4άρια δεν παίρνουν τα τρίποντα που πρέπει (ή τα στέλνουν όλα στο σίδερο). Ο Παναθηναϊκός είναι πάντα μια ομάδα που ξέρει να κινείται υπομονετικά στην επίθεση και να δημιουργεί σωστά περιφερειακά σουτ. Από το αν θα είναι και εύστοχα τα σωστά σουτ θα εξαρτηθούν πολλά. Για να το πω αλλιώς, με 4/17 μέσα στο ΣΕΦ δεν γίνεται δουλειά.

Τα σημαντικά σουτ

Γενικώς το καλό τρίποντο λύνει πολλούς γρίφους στην επίθεση μιας ομάδας. Στο ΣΕΦ ο Παναθηναϊκός είχε λύσεις από μακριά μόνο με τον Διαμαντίδη και τα τρίποντα του βασικού σου χειριστή δεν είναι τόσο σημαντικά για την ανάπτυξη του παιχνιδιού. Το κλειδί είναι να έχεις ευστοχία από τους «τρίτους» παίκτες, αυτούς που κινούνται έξω από το βασικό πλέι. Επειδή στον Παναθηναϊκό όλα ξεκινούν από πικ-εν-ρολ συνεργασία ανάμεσα στο «1» και το «5», τα σημαντικά σουτ είναι αυτά που θα δώσουν οι υπόλοιποι. Στο ΣΕΦ, λοιπόν, οι υπόλοιποι του Ομπράντοβιτς έδωσαν 1/8 και με τέτοια ποσοστά δεν έχεις καμία τύχη. Ο Παναθηναϊκός αναγκάστηκε να ποντάρει πολύ στον Βουγιούκα που πέτυχε μεν πολλούς πόντους, αλλά τους έδωσε πίσω λόγω της αμυντικής του αδυναμίας ειδικά με κοντούς και γρήγορους αντιπάλους σαν αυτούς που προσφέρουν οι «ερυθρόλευκοι».

Τέρμα τα τρίποντα

Ο Ομπράντοβιτς πήγε στο δεύτερο ματς με την πλάτη στον τοίχο και έδωσε σαφή εντολή να αποφεύγουν οι παίκτες του το τρίποντο – τέτοιες ώρες δεν είναι να παίρνεις ρίσκα – παρά τον «αέρα» που τους έδινε το αντίπαλο μαρκάρισμα. Οι παίκτες του «τριφυλλιού» έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να περισώσουν το αμυντικό τους ριμπάουντ και, στην επίθεση, έπαιξαν μεθοδικά τοποθετώντας περιφερειακούς στο χαμηλό ποστ. Το κυνήγι του μισμάτς (κυρίως με τον Περπέρογλου) ήταν το νο.1 στοιχείο στο παιχνίδι τους και κατάφερε να τους κρατήσει κοντά στο σκορ, παρά την εξωφρενική απόδοση των φιλοξενούμενων στη β’ περίοδο – ο «κοντός» Κάιλ Χάινς κέρδιζε ΟΛΕΣ τις μονομαχίες από τους ψηλούς μας!

Ξέσπασμα, αλλά…

Στο δεύτερο ημίχρονο οι «πράσινοι» άλλαξαν τη ροή του αγώνα στηριζόμενοι στην τετράδα που τους έχει κρατήσει σε όλες τις φετινές τους επιτυχίες. Μιλάω για τους τρεις βετεράνους – Διαμαντίδη, Μπατίστ, Γιασικεβίτσιους – συν τον Κώστα Καϊμακόγλου που πραγματοποιεί μια σπουδαία σεζόν. Η δική του ετοιμότητα και η ιδιοφυΐα του Σάρας έφεραν αυτό το ξέσπασμα για το +16 που πάντως δεν ήταν αρκετό για να καθαρίσει το παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός για άλλη μία φορά δήλωσε παρών και έδειξε πόσο σημαντική είναι η υπεροχή σε φυσικές δυνάμεις. Ίσως την επόμενη φορά ο Σπανούλης να ευστοχήσει στο τρίποντο και να πάρει το διπλό στο ΟΑΚΑ και μαζί τη γλυκιά εκδίκηση που (εμφανέστατα) ποθεί όσο τίποτε άλλο.

Λείπουν οι λύσεις

Εδώ και μήνες επαναλαμβάνουμε ότι οι «πράσινοι» χρειάζονται περισσότερα από περισσότερους και δυστυχώς βλέπουμε και στους τελικούς να υπάρχουν πολλοί αρνητικοί παίκτες. Ο Καλάθης έχει χάσει παντελώς την ικανότητα δημιουργίας και πάλι καλά που προχτές ευστόχησε σε ένα τρίποντο. Ο Σάτο έδειξε διάθεση να παλέψει (ήρωας στην περίφημη φάση του τελευταίου λεπτού), αλλά πρέπει να γίνει και πιο απειλητικός επιθετικά. Ο Μάριτς είναι σκέτη αυτοκτονία: στο ξεκίνημα έχασε το δρόμο προς το καλάθι γιατί βρήκε μπρος του τον «βράχο» Μάρκο Κέσελ! Ο Λόγκαν έχει φάει τόση ταπείνωση φέτος που θα ήταν περίεργο να καταφέρει να σηκώσει κεφάλι τέλη Μαΐου. Ο Σμιθ παραμένει εκτός λογικής ομάδας: η μπασκετική του σκέψη είναι νηπιακού επιπέδου και μπορεί π.χ. να καθαρίζει τα αμυντικά ριμπάουντ (γι’ αυτό έπαιξε 13μισι συνεχόμενα λεπτά στο πρώτο ημίχρονο) , αλλά μοιάζει εντελώς ανίκανος να πάρει μια σωστή απόφαση όταν βρίσκεται μακριά από την μπάλα (είτε στην επίθεση, είτε στην άμυνα). Αγαπάμε τον Στιβ Σμιθ, αλλά για το μπάσκετ του Ομπράντοβιτς φαντάζει τελείως ακατάλληλος.

Ένα μάτσο… ρίσκα

Με όλα αυτά γίνεται σαφές ότι ο Παναθηναϊκός καταδικάζει τον εαυτό του σε έλλειψη βάθους. Παίκτες στον πάγκο υπάρχουν, αλλά δεν μπορούν να αποδώσουν αυτό που θέλει να βλέπει ο προπονητής τους. Οι κ.κ. Λόγκαν, Μάριτς, Σμιθ και Βουγιούκας μπορούν σίγουρα να αλλάξουν τις ισορροπίες σε ένα παιχνίδι, αλλά η παρουσία τους στο παρκέ είναι δίκοπο μαχαίρι για το «τριφύλλι». Κατά τη γνώμη μου, το ρίσκο είναι απαραίτητο. Πολύ απλά, δεν γίνεται να βγει σειρά αγώνων τέτοιας έντασης με τους συνήθεις 6-7. Που και αυτοί εξαφανίζονται στην τέταρτη περίοδο, όπου ο Ζοτς δεν μπορεί παρά να εμπιστευτεί μία σταθερή πεντάδα (άντε και τον Καλάθη να ξεκουράζει τον Σάρας). Ο Καϊμακόγλου, ας πούμε, έπαιξε χωρίς ανάσα στα τελευταία 18 λεπτά!

Προβληματικός άξονας

Το πιο μεγάλο ρίσκο αφορά τη θέση του σέντερ που το «τριφύλλι» έχει τα κορμιά και πρέπει να τα εκμεταλλευτεί, έστω και σε μικρές χρονικές περιόδους. Σε μικρά διαστήματα, έχουμε δει τον Ίαν και τον Μάριτς να προβληματίζουν (έως καταπίνουν) τους (πάντα χαμηλότερους) αντιπάλους τους, αλλά δυστυχώς οι ψηλοί δεν μπορούν να παίξουν μόνοι τους. Πρέπει κάποιος να τους δίνει την μπάλα και εκεί είναι το μεγάλο σουξέ του Ίβκοβιτς που έχει περιορίσει δραστικά το περίφημο πικ-εν-ρολ του Παναθηναϊκού. Το πρώτο μέλημα των Πειραιωτών είναι να κόψουν τη δυνατότητα πάσας στον ψηλό που βουτάει προς το καλάθι μετά το σκριν (το είχε κάνει πετυχημένα η Μπάμπεργκ το φθινόπωρο και χάσαμε, αν θυμάστε).

Δυστυχώς για μας, ο Ίβκοβιτς έχει στα χέρια του παίκτες ικανούς να το πετύχουν και η λύση αναγκαστικά θα έρθει από τους κοντούς που έχουν την μπάλα στα χέρια και πρέπει να γίνουν πιο επιθετικοί. Κάπως έτσι είδαμε την Πέμπτη άλλη μια επίδειξη μεγαλοσύνης από τον Διαμαντίδη που πήρε τους διαδρόμους προς το καλάθι και ένα από τα καλύτερα φετινά του παιχνίδια. Όποιος αντίπαλος κι αν του έπεφτε μπροστά, ο αρχηγός βρήκε τον τρόπο να σκοράρει ή να κερδίσει φάουλ.

Είναι και για τον ίδιο παράξενο να εξαρτάται η ομάδα τόσο πολύ από εκείνον στον τομέα σκοράρισμα, αλλά όπως έχει φανεί ως τώρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Οι Ολυμπιακοί έχουν διαβάσει πολύ καλά το μάθημά τους και χωρίς έναν εξαιρετικό Διαμαντίδη με διάθεση φουλ επιθετική, δύσκολα θα κρατήσουμε τα πρωτεία εντός συνόρων. Γιατί εκτός…

Γιώργος Σκιάς