Πράσινος δυνάστης!

Δημοσιεύτηκε στις 5 Ιουνίου 2008

Σπονδυλωτό θα είναι το σημερινό κείμενο, χωρισμένο σε τρία μέρη. Θα αρχίσω όπως αρμόζει σε κείμενο που αναφέρεται στον νέο πρωταθλητή. Θα κάνω συνέχεια με λίγο μεγαλύτερη ένταση για να τελειώσω όπως τελείωσε και ο 5^ος τελικός του 2007-08: ντροπιασμένος.

Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στο ελληνικό μπάσκετ, αφού ούτε και φέτος μπόρεσε να του αμφισβητήσει κάποιος τα πρωτεία. Και με το κάποιος εννοώ βεβαίως τον Ολυμπιακό. Οι δύο αιώνιοι ήταν πιο ισοδύναμοι από ποτέ τον 21^ο αιώνα, αλλά το τέλος ήταν ξανά πράσινο! Μεγάλος κυρίαρχος ο Παναθηναϊκός, με χαρακτήρα ομάδας που έχει ψηθεί στα ντέρμπι και στα κρίσιμα, μπόρεσε και πήρε αυτό που ήθελε από τον 5ο αγώνα. Τα στατιστικά θα τα διαβάσετε κι αλλού, απλώς να πω ότι είναι το 10 πρωτάθλημα σε 11 χρόνια και το 10 σε 16 χρονιές για τους Γιαννακόπουλους, οι οποίοι άρχισαν… αργά, αλλά πλέον έχουν πάρει απεριόριστη φόρα. Πρωταγωνιστές του τελικού ήταν ο Γιασικεβίτσιους, ο Μπατίστ, ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης. Ο Λιθουανός, για μένα ο MVP των τελικών, ήταν «παρών» όποτε τον χρειάστηκε η ομάδα του και στα τελευταία 40 λεπτά, αλλά και γενικά στα 5 παιχνίδια. Ο Σπανούλης στον 5^ο αγώνα ήταν πολύ καλύτερος από τα προηγούμενα, απειλώντας ουσιαστικά το καλάθι του Ολυμπιακού, ενώ ο Μάικ Μπατίστ ήταν μεστός και πρόσφερε ηρεμία κάτω από το καλάθι του Παναθηναϊκού. Ο Διαμαντίδης ήταν ξανά αρκετά καλός, περιόρισε όσο μπορούσε τον Γκριρ, που στη μέρα που ήταν σε άλλη άμυνα θα είχε βάλει 30-35 πόντους, και βοήθησε τα μέγιστα στον τίτλο.

Το ματς για τον Παναθηναϊκό ήταν μια από τα ίδια με τα προηγούμενα. Και πάλι εγκλωβιζόταν στη ζώνη του Ολυμπιακού, και πάλι έχανε εύκολα διαφορές, αλλά και πάλι εκμεταλλευόταν στο έπακρο κάθε ευκαιρία που είχε να πάρει σημαντικό προβάδισμα. Κι έτσι έφτασε στη νίκη.

Για τον Ολυμπιακό, ο αγώνας θύμιζε περισσότερο το πρώτο ντέρμπι του Γιαννάκη στο ΣΕΦ, αλλά με την ομάδα να είναι σαφώς πιο έτοιμη. Η ήττα ήρθε όπως και τότε. Με τα τρίποντα και τα αβίαστα λάθη των παικτών του. Ο Δράκος δεν προστάτευσε την ομάδα του και χωρίς να καλέσει τάιμ άουτ σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, ουσιαστικά την άφησε να δουλεύει με αυτόματο πιλότο. Αποτέλεσμα; Αν με ρωτάτε, έτσι χτίστηκαν οι δύο διψήφιες διαφορές του Παναθηναϊκού, έτσι ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να περάσει μπροστά κάθε φορά που πλησίαζε.

Συμπέρασμα; Και φέτος όλα θα είναι πράσινα στην Α1, με τον Παναθηναϊκό να δείχνει στους διώκτες του ότι δεν θα παραδώσει τα σκήπτρα, όπως πολλοί φαντάζονταν. Ο Αλβέρτης δήλωσε ότι συνεχίζει και παραμένει (εγώ δεν σχολιάζω, βλέπετε) και η πράσινη αρμάδα ετοιμάζεται για την επιστροφή στο θρόνο. Της Ελλάδας, αλλά και της Ευρωλίγκας.

Μέρος 2^ο: Ο Ολυμπιακός έχει παράπονα από τη διαιτησία, τα οποία είναι δικαιολογημένα. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι στο δεκάλεπτο που χτίστηκε η διαφορά (το 3^ο) οι βολές ήταν 17-0 υπέρ του Παναθηναϊκού, μπορεί να δώσει πάτημα σε οποιονδήποτε να μιλήσει για αδικία. Φανταστείτε ο ένας να «ματώνει» σε κάθε επίθεση για να σκοράρει απέναντι σε ασφυκτικό man–to–man και ο άλλος να σουτάρει βολές άνετος, απέναντι σε ζώνη. Τουλάχιστον περίεργο. Δεν λέω ότι δεν ήταν τα φάουλ του Ολυμπιακού, λέω ότι δεν υπήρχε ισότιμη αντιμετώπιση και στις δύο άκρες. Όμως, καλώς ή κακώς (κακώς αν με ρωτάτε), όταν θες να εκθρονίσεις τον βασιλιά, αυτό θα το αντιμετωπίσεις. Αποκορύφωμα ήταν το μπρος-πίσω που δεν δόθηκε, το οποίο όσο και να επιμένουν οι δυο-τρεις που επέμεναν, ήταν μπρος-πίσω.

Κλείνω με τη διαιτησία, λέγοντας πως βεβαίως δεν αμφισβητώ τον τίτλο των «πρασίνων», καθώς πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός θα το έχανε το ματς και με σχετικά καλύτερη αντιμετώπιση. Ο λόγος τα πολλά λάθη των παικτών του (μιλάω για αβίαστα λάθη), που έδειξαν στις λεπτομέρειες έχαναν πολύτιμους πόντους. Όμως, θα ήθελα να δω τα 6-7 φάουλ που δεν σφυρίχτηκαν στον Ολυμπιακό στο 3^ο δεκάλεπτο να σφυρίζονται. Βασικά, για να έχω ντέρμπι στο τέλος. Και γιατί ο Ολυμπιακός δεν άξιζε να είναι στο -15 στο 30ο λεπτό. Και γιατί έχω την ψευδαίσθηση ότι θα δω έναν τελικό που δεν θα έχει κανείς λόγο να γκρινιάζει στο τέλος. Και ο ένας χτες είχε, δικαιολογημένα.

Και μιας και έφτασα στο τέλος, να εξηγήσω και το «ντροπιασμένος» με το οποίο ξεκίνησα. Για μένα ο τελικός τελείωσε 6 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Όταν τα ζώα έκαναν ομαδική επέλαση ηλιθιότητας στον αγωνιστικό χώρο πετώντας ό,τι μπορούσαν να βρουν, χωρίς κανέναν λόγο. Κλισέ τα παρακάτω, αλλά θα τα πω: Ο τελικός τελείωσε ως παρωδία. Και αυτό θα μείνει στην ιστορία. Όχι για να αμφισβητεί τη νίκη, αλλά για να αμαυρώνει τη χαρά, για να ατιμάζει τον πανηγυρισμό. Για να δείχνει ότι μέχρι και τον τίτλο δεν μπορούν οι παίκτες να χαρούν, αλλά ότι θα πρέπει ακόμη και στη στιγμή-αποκορύφωμα της χρονιάς τους, να παρακαλάνε τους υπάνθρωπους.

Η σκηνή με τον Διαμαντίδη να κλοτσάει ό,τι βρίσκει και να υστερίζει προς την εξέδρα εμένα με πλήγωσε. Όχι επειδή μειώνει τον Μήτσο. Αλλά επειδή μειώνει το μπάσκετ, ότι 6 δευτερόλεπτα πριν στεφθεί πρωταθλητής, ο Διαμαντίδης έπρεπε να νιώσει έτσι. Ντρέπομαι…

Ο Παναθηναϊκός θα φάει 1-2 αγωνιστικές (όπως και ο Ολυμπιακός) και όλοι θα το ξεχάσουμε. Όμως, κρατήστε το. Ήταν το επόμενο βήμα. Ήταν την ώρα του θριάμβου, που μερικοί έδειξαν ότι ούτε καν γι’ αυτή τη στιγμή δεν πάνε στο γήπεδο. Κρατήστε το γιατί ήταν η πρώτη φορά που γίνεται. Τη δεύτερη δεν θα μας κάνει εντύπωση. Και μέχρι την τρίτη, θα έχει γίνει κάτι ακόμη χειρότερο. (Και μετά μου λέτε να απαντήσω στα σοβαρά αν πρέπει εξαιτίας αυτών των υπανθρώπων να φύγει ο Γιαννάκης από την εθνική)

Μπράβο στον Βασιλόπουλο, τον Μπουρούση και, κυρίως, (γιατί ήταν εντός έδρας) στους Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή, Σπανούλη, για τα ειρωνικά χειροκροτήματα προς τα ζώα, όταν έβριζαν τον Σοφοκλή στο τέλος. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιοι αντέδρασαν. Ελπίζω να γιγαντωθεί στο μέλλον, μέχρι να διώξουμε το φίδι αυτό από το μπάσκετ μας.

 

Υ.Γ.: Ο Πανιώνιος πήρε το εισιτήριο της Ευρωλίγκας, κερδίζοντας ένα τεράστιο στοίχημα. Το Μαρούσι πλήρωσε τα λάθη του και τον «Ικαρισμό» του. Εξήγηση γι’ αυτό και περισσότερα, τις επόμενες ημέρες.