Τελικοί… 3 on 3!

Δημοσιεύτηκε στις 6 Ιουνίου 2008

Όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές πιθανότατα θα έχουν ξεκινήσει οι τελικοί του NBA, με τον πιο ενδιαφέροντα ίσως συνδυασμό για τους φιλάθλους σε όλο τον κόσμο. Λέικερς και Σέλτικς είναι δύο από τις ομάδες που όταν είναι στην κορυφή τραβάνε πολύ κόσμο. Οι κόντρες των φαντεζί Λέικερς με τους… αντιτουριστικούς, αλλά εξίσου καλούς, Σέλτικς των 80s αποτελούν μια ολόκληρη ιστορία για το αμερικάνικο μπάσκετ. Δυστυχώς, η ΕΡΤ δεν δίνει την επιλογή της αμερικάνικης αναμετάδοσης, θα χαθεί λίγο η μαγεία (θα προστεθεί κάτι άλλο, αλλά υποσχέθηκα να μην σχολιάσω), όμως το ζουμί παραμένει το ίδιο: Σέλτικς-Λέικερς για μια θέση στην κορυφή, ξανά μετά από 21 χρόνια. Ας δούμε την ακτινογραφία των δύο ομάδων, λίγη ώρα πριν παραταχθούν για το πρώτο τζάμπολ.

Ξεκινάω από την Ανατολή γιατί οι Σέλτικς είχαν το καλύτερο ρεκόρ και γιατί στην πρώτη τους χρονιάς ως φαβορί, κατάφεραν να επιβεβαιώσουν τα προγνωστικά. Τα δικά μας περισσότερο, γιατί οι Αμερικανοί επέμεναν ότι η τριάδα είναι πολύ μόνη της και ότι δεν θα μπορέσει να φτάσει μέχρι το τέλος. Μάλλον δεν έχουν καταλάβει τι απαιτείται να έχει μια καλή ομάδα στο δικό τους πρωτάθλημα.

Επικεφαλής των Κελτών ο Κέβιν Γκαρνέτ. Ο Γκαρνέτ βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Είναι η πρώτη φορά που φτάνει σε τελικό και πρέπει να αποδείξει επιτέλους ότι… ενδιαφέρεται για κάτι. Ίσως ο πιο ταλαντούχος Αμερικανός παίκτης στον κόσμο, ο παίκτης που κανείς δεν μπορεί να σταματήσει, παρά μόνο ένας: ο ίδιος του ο εαυτός. Όσοι τον έχουμε παρακολουθήσει, υπάρχουν στιγμές που βλέπουμε κάποιον ο οποίος δεν νοιάζεται για τίποτα, ούτε καν για τα στατιστικά του. Θεωρώ ότι όλα αυτά ήταν ένα σύνδρομο της ομάδας με την οποία είχε μπλέξει. Αν όχι, θα φανεί τώρα. Αν ναι, τότε ο KG μπορεί να πάρει τον τίτλο.

Δίπλα του ο Ρέι Άλεν και ο Πολ Πιρς. Με την παρουσία τους στην περιφέρεια, αμέσως καταστρέφονται όλα τα νταμπλ τιμ. Κι αν δεν παίζεις αυτούς ή τον Γκαρνέτ νταμπλ τιμ, τότε απλώς κάνεις την προσευχή σου. Ο Άλεν στη μέρα του μπορεί να σκοτώσει οποιαδήποτε άμυνα, όσο καλά κι αν τον μαρκάρει και να έχει άνετα 6-7 τρίποντα. Ο Πιρς έχει τον 3^ο υψηλότερο μέσο όρο πόντων από τους εν ενεργεία παίκτες, όταν παίζει με τους Λέικερς (πιο ψηλά οι Αρίνας, Τζέιμς). Με 27.9 πόντους όποτε βλέπει κιτρινομώβ, είναι ο εφιάλτης των Λιμνανθρώπων. Αν κρατηθεί σε τέτοια επίπεδα, τότε πρασινίζουν τα δαχτυλίδια.

Φτάνουμε και στους υπόλοιπους. Ο Ρόντο για μένα είναι πολύ καλύτερος παίκτης από αυτό που τον θεωρούν, αλλά σίγουρα θα έχει κάποιο… κόμπλεξ σε τέτοια ματς. Ο Πέρκινς είναι φιλότιμος και γίνεται πιο φιλότιμος όταν τον στραβοκοιτάζει το ίνδαλμά του (Γκαρνέτ). Από εκεί και πέρα, Πόζι, Κασέλ, Πι Τζέι Μπράουν συνιστούν έναν καλό κορμό, που δίνει στους Σέλτικς το προβάδισμα (για μένα).

Οι βασιλιάδες της Δύσης όμως, φέτος ζουν μια περίεργη χρονιά. Από εκεί που ήταν όλο γκρίνια και ο Μπράιαντ… μία έδιωχνε τον έναν συμπαίκτη, μία τον άλλον, μία έφευγε εκείνος, ξαφνικά… ήρθε η άνοιξη. Ή μάλλον ο Γκασόλ. Εκεί άλλαξαν όλα, οι Λέικερς έδεσαν, έχουν μια τρομερή δυάδα, που γίνεται τριάδα με τον απελευθερωμένο πλέον Όντομ και έφτασαν ως τον τελικό, πολύ πιο άνετα απ’ ότι πολλοί θα περίμεναν, ιδίως στη δυτική περιφέρεια. Το κλειδί εδώ λέγεται Γκασόλ (και ευτυχώς το μικρό του είναι Παού). Απ’ όταν ήρθε ο Ισπανός, οι αντίπαλοι ψηλοί έχουν τρελή δουλειά στη ρακέτα, και ο Μπράιαντ πολύ πιο εύκολη ζωή. Ο Γκασόλ είναι σέντερ που κυριαρχεί μέσα στο παρκέ, ακόμη κι όταν έχει 10 πόντους και 10 ριμπάουντ. Με τον Όντομ να έχει ανεβάσει τρομερά και τα δικά του νούμερα, προφανώς γιατί κανείς δεν σκέφτεται πρώτα αυτόν πλέον, οι Λέικερς μοιάζουν σχεδόν ανίκητοι. Γιατί ανίκητοι; Γιατί στην περιφέρεια υπάρχει ο Κόμπι Μπράιαντ, που είναι ο πιο ταλαντούχος και κλασικότερος Αμερικανός σκόρερ του σήμερα. Ο Κόμπι δεν σταματιέται αν πάρει μπροστά, έχει παρέα στη ρακέτα και πια, πάνω απ’ όλα, πιστεύει στον τίτλο. Στον πρώτο της καριέρας του χωρίς τον Σακίλ. Στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας του, είναι έτοιμος για το δαχτυλίδι.

Και γιατί «σχεδόν» ανίκητοι; Γιατί δίπλα στους τρεις, το ρόστερ είναι εμφανώς πιο άδειο από της Βοστόνης. Δεν αναφέρομαι στον Ντέρεκ Φίσερ, ο οποίος είναι ένα πολύτιμο πολυεργαλείο και θα βοηθήσει σίγουρα. Όμως, Ραντμάνοβιτς και Βούγιατσιτς είναι αρκετά μέτριοι για το ρόλο που έχουν, δηλαδή του να μοιράζονται ουσιαστικά μια ολόκληρη θέση. Ο Ουόλτον είναι σχετικά καλός, αλλά… λίγος, ενώ Φάρμαρ και Τουριάφ, συγγνώμη αλλά δεν θα πάρω.

Οι δύο ομάδες στηρίζονται σε δύο παντοδύναμες τριάδες, οι οποίες τους έφεραν μέχρι τον τελικό. Και οι δύο έχουν τον υπεραστέρα, οι Σέλτικς επένδυσαν σε βετεράνους, ενώ οι Λέικερς μοιάζουν πιο άδειοι. Ο τίτλος προφανώς παίζεται στο παρκέ και μόλις γίνει το τζάμπολ, όλες οι αναλύσεις παύουν να ισχύουν. Μετά μιλούν οι παίκτες, το πάθος και η θέληση για τη νίκη. Αυτά θα τα έχουν και οι δύο, όμως ένας μόνο θα χαμογελάσει στο τέλος.