Η μάχη της ζωής τους!

Και μετά έμειναν 4. Το Ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ έφτασε στα ημιτελικά του και όλα τα βλέμματα των μπασκετόφιλων δικαιολογημένα είναι στραμμένα στις τέσσερις ομάδες που θα βρεθούν στα τέσσερα παιχνίδια μεταλλίων. Οι ημιτελικοί της Παρασκευής αναμένονται σκληροί και κλειστοί, έχουν φαβορί, έχουν αουτσάιντερ.

Θα ενώσουν τον… κόσμο στους δύο τελικούς, αφού η τύχη (και η Ισπανία) τα έφερε έτσι ώστε ο ένας φιναλίστ να είναι ο νικητής της Ευρώπης (ανάμεσα σε Ρωσία, Ισπανία, Γαλλία, Λιθουανία) και ο άλλος φιναλίστ ο νικητής του υπόλοιπου κόσμου (ανάμεσα σε Η.Π.Α., Αργεντινή, Βραζιλία, Αυστραλία). Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας, αλλά για να έχουμε αυτή την α λα Highlander μάχη, θα πρέπει να ξεχωρίσουν οι δύο φιναλίστ, από ημιτελικούς που αναμένονται χάρμα για τους οφθαλμούς μας.   

19:00, ΡΩΣΙΑ – ΙΣΠΑΝΙΑ

Έχουν ήδη κοντραριστεί φέτος και ήταν το ματς που ανέβασε την ψυχολογία της Ρωσίας στο κατακόρυφο. Στον όμιλο οι Ρώσοι κατάφεραν να γυρίσουν τον αγώνα από το -18 και να κερδίσουν στο τέλος, για να πάρουν την πρωτιά. Τα όσα ακολούθησαν θα μπορούσαν να θεωρηθούν αλυσιδωτή αντίδραση της αναμέτρησης αυτής.

Η Ισπανία φάνηκε να «πετά» το ματς με τη Βραζιλία για να μην αντιμετωπίσει τις Η.Π.Α. ως τον τελικό, αλλά προτιμώντας να παίξει (με ποιον;) με τη Ρωσία! Οι Ρώσοι είδαν ότι η ομάδα που κέρδισαν θεωρεί ότι τους έχει, προσβολή μεγάλη. Ο Κιριλένκο μίλησε για δύο νίκες ως το χρυσό μετά την πρόκριση στην τετράδα, ο Μπλατ είπε ευθαρσώς μετά τον προημιτελικό «αν ποτέ έχω προπονήσει ομάδα που ήταν έτοιμη για το χρυσό, είναι αυτή η ομάδα τώρα». Και οι Ισπανοί απλώς χαίρονται που δεν παίζουν με τις Η.Π.Α..

Τι δείχνει το τουρνουά; Ότι η ομάδα του Σκαριόλο θα τα βρει μπαστούνια. Με το καλύτερό τους ξεκίνημα στους Αγώνες και δεν μπόρεσαν να κερδίσουν τη Ρωσία. Θα είναι τόσο τυχεροί ώστε να αρχίσει πάλι ο αγώνες με 20-2; Όχι, εννοείται πως όχι. Άρα σε τι ελπίζουν; Θα είναι τόσο τυχεροί ώστε να κάνει η Ρωσία αντίστοιχο φίνις με αυτό της Γαλλίας; Ανύπαρκτη σε ολόκληρη την 4η περίοδο; Μάλλον όχι, οι Ρώσοι φέτος τα έχουν όλα και δεν δείχνουν να έχουν κόμπλεξ.

Ακόμα και η προϊστορία δεν δείχνει Ισπανία. Από το 2000 έχουμε 6 αναμετρήσεις ανάμεσα στις δύο ομάδες, 3 έχει κερδίσει η Ισπανία, 3 και η Ρωσία. Τελευταίες δύο νίκες για τους Ρώσους, στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2007 και πριν από 6 ημέρες στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.

Οι Ρώσοι, σίγουρα είναι λιγότεροι θεαματικοί από τους Αμερικανούς, φοβίζουν λιγότερο. Όμως, φέτος δείχνουν ότι δεν τους λείπει τίποτα. Έχουν σίγουρα το καλύτερο ρόστερ της τελευταίας 20ετίας, με παίκτες-κλειδιά σε απίστευτη κατάσταση. Και έχουν και τον πιο «hot» παίκτη της διοργάνωσης. Ο Κιριλένκο ως τώρα είναι ασταμάτητος, 1ος σκόρερ, 1ος ριμπάουντερ, 1ος κλέφτης, 1ος μπλοκέρ, 5ος πασέρ, 2ος πιο εύστοχος εντός παιδιάς στη Ρωσία.

Ο Σβεντ κουράζει την μπάλα λίγο παραπάνω απ’ όσο πρέπει, αλλά το ταλέντο του είναι τόσο που τελειώνει ακόμα και φάσεις που δεν θα έπρεπε να τελειώνει (λόγω… κούρασης της μπάλας). Μοζγκόφ και Καούν στη ρακέτα γεμίζουν το «5», μία ο ένας μία ο άλλος κάνουν τη διαφορά. Ο Φριντζόν απειλεί από την περιφέρεια, ο Μόνια έχει θανατηφόρο χέρι και ο Μπλατ τον θεωρεί μακράν τον καλύτερο σουτέρ του, ενώ ο Πονκρασόφ είναι περιέργως πολύ ανεβασμένος σε σχέση με τα στάνταρς του. Για να φτάσουμε στον Χριάπα που μετά από πολύ καιρό με την εθνική είναι σε καλή κατάσταση, αφού το συνηθισμένο τα τελευταία χρόνια είναι να τραυματίζεται προς το τέλος της σεζόν και να πηγαίνει το καλοκαίρι χαμένο. Μαζί με τον Κιριλένκο συνθέτουν ένα απίστευτα σκληρό και μπασκετικό δίδυμο στα φόργουορντ.

Με έφεση στο ριμπάουντ, στην πάσα, με τρομερή άμυνα, είναι σίγουροι ότι μπορούν να μπλοκάρουν οποιοδήποτε φόργουορντ στο τουρνουά. Το τεστ των Ισπανών μπορεί να το πέρασαν ήδη μια φορά, αλλά τώρα είναι νοκ άουτ και τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα.

Απ’ την άλλη ο Παού Γκασόλ δείχνει σε όλους ότι η φράση «η χρυσή γενιά των Ισπανών» ουσιαστικά είναι ένας διαφορετικός τρόπος για να πεις το όνομά του. Όταν παίζει η γενιά των Ισπανών αυτομάτως γίνεται «χρυσή», όταν λείπει, αρχίζουν να εκλείπουν και τα κοσμητικά επίθετα. 1ος σκόρερ, 1ος ριμπάουντερ, 2ος μπλοκέρ, πιο εύστοχος εντός παιδιάς, 4ος πασέρ, ο Παού είναι και φέτος αρχή και φινάλε για την ομάδα των Ισπανών.

Και σε μια σεζόν που ο Ναβάρο είναι μέτριος, ίσως και λόγω τραυματισμού, ο Ρούντι απλώς καλός, ο Καλντερόν χειρότερος από τα συνηθισμένα. Και μένουν ο Μαρκ Γκασόλ, ο Ιμπάκα, και κατά δεύτερο ρόλο οι Λιουλ, Σαν Εμετέριο και Ροντρίγκεθ. Οι Ισπανοί δεν έχουν τη γνωστή εκνευριστική τους ευστοχία από το τρίποντο, μόλις 31% στο τουρνουά, χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο ο Ναβάρο (35%), ο Παού (36%) και ο Ρούντι (35%) είναι πάνω από τον «παγκόσμιο ιστορικό μέσο όρο» του 33%.

Κοινοί θνητοί, δηλαδή; Ίσως, αλλά η αλήθεια είναι η παρουσία του Μαρκ Γκασόλ τους δίνει πολλά. Όχι, δεν «τρελάθηκα» σαν τον Φιλ Τζάκσον να πω «πήραμε τον λάθος αδελφό», ούτε το έχασα για να θεωρήσω τον (συμπαθή κατά τα άλλα) απλώς φιλότιμο Μαρκ καλύτερο. Όμως, με τον αδερφό του να τον απελευθερώνει επιθετικά, τον Ιμπάκα να τον απελευθερώνει αμυντικά, ο Μαρκ Γκασόλ μπορεί και βοηθά πάρα πολύ. Σκοράρει χωρίς νταμπλ-τιμ, λόγω της πίεσης στον αδερφό του γίνεται μάγκας καθώς είναι αποδέκτης των περισσότερων ασίστ από κάθε άλλον στην ομάδα (σκεφτείτε ότι έχει βάλει 26 καλάθια εντός παιδιάς, όντας αποδέκτης 21 ασίστ των Ισπανών), γενικώς με την παρουσία του φέτος δείχνει να έχει βρεθεί ισορροπία στη ρακέτα των Ισπανών, παρότι συνεχίζει να κάνει παράλογα πολλά λάθη για ψηλός παίκτης (1ος σε λάθη στην ομάδα με 16).

Πού θα κριθεί το ματς; Στην άμυνα των Ρώσων, στα τρίποντα των Ισπανών, στο κατά πόσο θα βρει ο καθένας απάντηση για τον Π. Γκασόλ και τον Κιριλένκο, στην κόντρα Σβεντ-Καλντερόν, στην κατάσταση του Ναβάρο, στο dominant παιχνίδι του Χριάπα, στη μάχη των 5αριών.

Πρόβλεψη; Δεν χωρά ουσιαστικά, θα πάω με τη Ρωσία γιατί δείχνει σε καλύτερη κατάσταση, ο Μπλατ δείχνει να παίρνει πιο πολλά από τους παίκτες του σε σχέση με τον Σκαριόλο, ενώ η Ισπανία ως τώρα έχει απλώς εκλάμψεις και όχι διάρκεια στο παιχνίδι της.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πέσουν κορμιά, αν έπρεπε να μπει ένας τίτλος σε αυτό το παιχνίδι μάλλον θα ήταν «ο αγώνας του εγωισμού». Οι Ρώσοι θιγμένοι από την κίνηση των Ισπανών να τους προτιμήσουν, οι Ισπανοί θιγμένοι από την ήττα από τους Ρώσους. Το βράδυ της Παρασκευής ένας θα χαμογελάει και μαζί του μάλλον και όλοι οι μπασκετόφιλοι που θα έχουν δει αυτό το ματς.

23:00, ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ – Η.Π.Α.

Η κόντρα της Αμερικής. Μακράν οι δυο καλύτερες ομάδες της ηπείρου, έχουν προϊστορία που κάνει και τους δύο να νιώθουν δυνατοί ο ένας απέναντι στον άλλο. Οι Αμερικανοί νιώθουν κυρίαρχοι απέναντι σε οποιονδήποτε, έχουν μόλις 1 ήττα από τη στιγμή που ανέλαβε ο Σιζέφσκι (προφανώς από τη δική μας εθνική), σαρώνουν από το 2008 και μετά κάθε διοργάνωση με χαρακτηριστική ευκολία. Απ’ την άλλη οι Αργεντινοί είναι η πρώτη ομάδα που κέρδισε τις Η.Π.Α. με ρόστερ επαγγελματιών, το 2002 στην Ιντιανάπολις και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Και μετά της στέρησε και το χρυσό το 2004 στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, το μόνο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο που έχουν χάσει οι Η.Π.Α. από το 1992 και μετά.

Πειστήκατε για τη σημασία αυτού του αγώνα ή όχι ακόμα; Τζινόμπι, Σκόλα, Νοτσιόνι, Λ. Γκουτιέρεζ ήταν εκεί και το 2002 και το 2004, με τον Ντελφίνο να είναι παρών στην ομάδα του 2004. Ποιο κόμπλεξ κατωτερότητας; Οι Αργεντινοί έχουν μάθει να κοιτούν τις Αμερικανικές ομάδες στα μάτια και αυτό θα κάνουν και στον ημιτελικό της Παρασκευής με όλους τους μπασκετόφιλους να εύχονται να δούμε έναν αγώνα αντάξιο των πιο υγρών μπασκετικών μας ονείρων. Γιατί οι προϋποθέσεις υπάρχουν.

Η πιο πρόσφατη προϊστορία λέει «Η.Π.Α.», με τους Αμερικανούς να έχουν 5 νίκες στα τελευταία 6 ματς, με πιο πρόσφατη εκείνη πριν 4 ημέρες, ενώ τελευταία φορά που κέρδισαν οι Αργεντινοί ήταν το 2005.

Οι δυο ομάδες ξέρουν η μία την άλλη, με δεδομένες δυνάμεις και αδυναμίες η κάθε μία. Τι προβληματίζει τις Η.Π.Α.; Ο Λουίς Σκόλα. Αν δεν κάνει χαζά φάουλ στην άμυνα, ο Σκόλα δυνητικά μπορεί να βγάλει όλη την αμερικανική φροντ λάιν με φάουλ εκτός αγώνα. Ο Λάμας δεν τον έβαλε σχεδόν καθόλου (18 λεπτά) στο πρώτο ματς των δύο ομάδες, αλλά τώρα εκτός απροόπτου θα χτυπήσει 35+. Τσάντλερ, Λοβ, και όποιος άλλος αναγκαστεί (στο πρώτο ματς είδαμε και τον Άντονι πάνω του) θα έχει την πιο δύσκολη δουλειά στον κόσμο το βράδυ της Παρασκευής. Οι κινήσεις και το I.Q. του Σκόλα μπορούν να κρίνουν το ματς.

Μετά υπάρχει και ο Τζινόμπιλι. Παίκτης πιο μπασκετικός απ’ όλο το ρόστερ των Αμερικανών, με μόνη μη υπέρ του διαφορά το σωματότυπο και την φυσική κατάσταση, πράγματα στα οποία οι Αμερικανοί είναι αχτύπητοι. Όμως, τεχνικά ο Τζινόμπιλι μάλλον δεν έχει ταίρι στο παγκόσμιο μπάσκετ (και το γράφω με κάθε συναίσθηση αυτό προκαλώντας να σκεφτεί κάποιος καλύτερο τεχνικά παίκτη). Και μπορεί εγώ να είμαι δηλωμένος fan (και άρα μη αντικειμενικός) του μπασκετικού μεγαλείου του Τζινόμπιλι, αλλά τα όσα έχει πει ο Κόμπι και οι Αμερικανοί προπονητές κατά καιρούς, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.

Τι άλλο μπορεί να φοβούνται οι Η.Π.Α.; Το πολύ physical παιχνίδι του Νοτσιόνι, που είναι σίγουρο ότι θα παρασύρει και τους υπόλοιπους, αν τυχόν κάποιος από τους πιτσιρικάδες μπει φοβισμένος. Το σουτ του Ντελφίνο απλώς και μόνο γιατί μόνο κάποιος τρελός δεν θα φοβόταν το σουτ του Ντελφίνο. Το γεγονός ότι απέναντί τους θα βρουν μία από τις δύο ομάδες στον κόσμο που θα τους κοιτάξουν στα μάτια χωρίς φόβο και χωρίς κόμπλεξ (η Ρωσία η άλλη, δεν πιστεύω κανείς να σκέφτηκε την Ισπανία, εδώ έκατσαν να χάσουν για να μην παίξουν με τις Η.Π.Α.).

Οι Αργεντινοί τι φοβούνται; Τα φόργουορντ των Αμερικανών. Μόνη ομάδα στον κόσμο που μπορεί να κοντράρει τις Η.Π.Α. στα κορμιά είναι η Ρωσία. Οι Αργεντινοί όχι. Θα πρέπει να βρουν τρικ για να αντιμετωπίσουν τους Τζέιμς, Άντονι, Ντουράντ, ιδίως όταν είναι στην ίδια πεντάδα μαζί με Κόμπι και έναν πλέι μέικερ. Βέβαια, σε τέτοια πεντάδα ο Σκόλα θα μοιράζει κωνικά καπελάκια με «The party is here» στην επίθεση, αλλά η άμυνα είναι άλλο πράγμα.

Το ξέσπασμα του Κόμπι. Το περιμένουμε, δεν μπορεί, θα έρθει. Ο Κόμπι Μπράιαντ είναι τεράστιο μπασκετικό μέγεθος, μεγαλύτερο από τους άλλους 11 της παρέας των Αμερικανών. Εννοείται ότι αρνούμαι να θεωρήσω “ξέσπασμα Κόμπι” τα 4 τρίποντα απέναντι στους Αυστραλούς με το ματς να έχει κριθεί, αλλά ο Μπράιαντ είναι παίκτης που αρνείται να χάσει. Και αυτό είναι το τεράστιο αβαντάζ των Αμερικανών.

Τον ΛεΜπρον Τζέιμς. Όχι γιατί είναι ο βασιλιάς ή άλλα χαριτωμένα. Όχι, μιλάμε μπασκετικά εδώ. Όποιος έχει δει τις Η.Π.Α. τα τελευταία 10 χρόνια ξέρει ότι ο Καρμέλο Άντονι και ο Κέβιν Ντουράντ είναι κατά βάση καλύτεροι του Τζέιμς με την εθνική, πιο χρήσιμοι και δημιουργούν πολύ περισσότερα προβλήματα στις ευρωπαϊκές άμυνες από τον Τζέιμς. Αυτό τι σημαίνει; Ότι ο Τζέιμς, είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι, δεν είναι προτεραιότητα για τις αντίπαλες άμυνες. Το είδαμε και με τους Λιθουανούς (ο Κεμτζούρα του είχε ρίξει τον… Σάρας στο τέλος για να κλείσει τους άλλους). Βέβαια, αυτό του δίνει πλεονέκτημα, που μένει να το εκμεταλλευτεί.

Ένα ακόμα πράγμα που πρέπει να φοβούνται οι Αργεντινοί είναι το πρόβλημά τους στο ριμπάουντ όταν λείπουν Σκόλα-Νοτσιόνι από την πεντάδα, αλλά και τα ξεσπάσματα των Αμερικανών όταν κλέβουν 2-3 μπάλες συνεχόμενες. Άλλες ομάδες χάνουν τον μπούσουλα σε τέτοιες περιόδους (δείτε Αυστραλούς ας πούμε), μια τόσο έμπειρη ομάδα όπως η Αργεντινή, δεν δικαιολογείται να τα χάσει.

Πού θα κριθεί το ματς; Στη μάχη Ντελφίνο-Άντονι στο σουτ, στο Τζινόμπιλι-Ντουράντ, στο αν ο Σκόλα θα κάνει πάρτι ή ο Σιζέφσκι θα βρει τρόπο να τον περιορίσει, στο αν ο Τζέιμς θα είναι κυρίαρχος ή απλά εγκλωβισμένος, στο αν ο Κόμπι θα αφήσει στο ξενοδοχείο τη φωτογραφική μηχανή και θα μεταμορφωθεί από τουρίστα σε μπασκετμπολίστα ξανά. Στο αν θα αντέξει ο Πριτζιόνι την πίεση των Αμερικανών γκαρντ που είναι μικρότεροι, πιο γρήγοροι, πιο αθλητικοί, πιο ξεκούραστοι, αλλά λιγότεροι έξυπνοι. Το να αντέξει σημαίνει και να μην τρελαθεί και αρχίσει να θέλει να κερδίσει μόνος του το ματς. Στο πόσο γρήγορα θα κάνει 4 φάουλ ο Τσάντλερ πάνω στον Σκόλα και τι θα κάνει ο Λοβ μετά. Γιατί μετά από αυτούς, λύσεις όπως ο Άντονι και ο Ντουράντ στον Σκόλα, μόνο μειδίαμα θα προκαλέσουν στον Αργεντινό.

Πρόβλεψη; Οι Αμερικανοί είναι το φαβορί, κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτό. Βασικό τους πλεονέκτημα είναι η ταχύτητα, η ηλικία, η φυσική κατάσταση. Αυτό σε βάθος 40 λεπτών συνήθως τους δίνει τη νίκη εύκολα. Όμως, απέναντί τους έχουν την πιο μπασκετική πεντάδα απ’ όλες τις εθνικές ομάδες, 5 έμπειρους και έξυπνους παίκτες, που θα κάνουν τα πάντα ώστε να προστατεύσουν τον εαυτό τους, να κρύψουν τις ατέλειές τους και να βρουν σημεία για να εκμεταλλευτούν τα πλεονεκτήματά τους.

Ο τίτλος του ματς θα μπορούσε να ήταν «old school vs. new school». Οι Αργεντινοί είναι στο κύκνειο άσμα τους, οι Η.Π.Α. με τα αστέρια της νέας εποχής (συν τον Κόμπι). Θα είναι το τελευταίο μπιζάρισμα το πιο δυνατό για τους Αργεντινούς ή οι Αμερικανοί θα πάρουν μια ακόμα ρεβάνς για το 2002 και το 2004; Ό,τι κι αν γίνει, ο ημιτελικός της Παρασκευής έχει όλα τα φόντα να γίνει «instant classic» ή αλλιώς «a night to remember»…

Νίκος Κουσούλης