Αποχαιρετώντας το Λονδίνο…

Το Age of Basketball λέει «αντίο» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου κρατώντας κάποιες από τις στιγμές που μας συγκίνησαν, μας έκαναν να γελάσουμε ή να ενθουσιαστούμε. Ένα ημερολόγιο που (προφανώς δεν είναι εξαντλητικό αλλά) ξεφεύγει από τα μπασκετικά όρια αναζητώντας ξεχωριστές στιγμές σε όλα τα αθλήματα. Είπαμε, Ολυμπιακοί Αγώνες είναι αυτοί, τους αξίζει…

– Οι Αγώνες του Λονδίνου ήταν οι πρώτοι Αγώνες στην ιστορία στους οποίους όλες οι χώρες που έλαβαν μέρος είχαν και γυναίκες αθλήτριες στη σύνθεσή τους. Ήταν η πρώτη φορά που έλαβαν μέρος γυναίκες αθλήτριες από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και το Μπρουνέι. Ένα ακόμα τείχος έπεσε με αφορμή τον αθλητισμό; Στη θεωρία ναι, αλλά η παρακάτω ιστορία ίσως μας βάλει σε σκέψεις.

– Άλλο ένα τεράστιο τείχος έπεσε σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τη συμμετοχή της Βόινταν Σαχερκανί, της πρώτης γυναίκας από τη Σαουδική Αραβία που συμμετείχε ποτέ σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η 16χρονη κοπέλα μπορεί να έτρεμε στα χέρια της (σχεδόν ανύπαρκτης μπροστά της) συνοδού της καθώς την κρατούσε για να την οδηγήσει στα παρασκήνια μετά τον αγώνα της, αλλά μάλλον είναι η πιο θαρραλέα γυναίκα των Αγώνων. Μέσα σε 1:22 λεπτά είχε χάσει τον αγώνα της στα υπερβαρέα του Τζούντο, αλλά η νίκη που πέτυχε θα μείνει άλλος ένας σταθμός στην ιστορία των Αγώνων.

«Φοβόμουν πολύ, αλλά ελπίζω αυτή να είναι η αρχή μιας νέας εποχής», είπε. Κι ας μην είχε καν μαύρη ζώνη, κι ας κάνει τζούντο μόλις για δύο χρόνια, κι ας ήταν αυτό το πρώτο τουρνουά της καριέρας της! «Λίγο της χαρίστηκα. Λίγο», είπε η αντίπαλός της, Πορτορικανή Μελίσα Μοχίκα «αλλά δεν την λυπάμαι, όχι. Μόνο απεριόριστο σεβασμό νιώθω».

Ο αγώνας τελείωσε γρήγορα, η Σαχερκανί αγκάλιασε τον πατέρα της κι έκλαιγαν μαζί για αρκετή ώρα με τον κόσμο στις εξέδρες να τους αποθεώνει. Η πραγματική ηρωίδα των Ολυμπιακών Αγώνων;

Για πολλούς ναι, για άλλους στη Σαουδική Αραβία όχι. Παρά τις πιέσεις της ΔΟΕ για να συμμετέχουν και γυναίκες από τη χώρα στους Αγώνες και το γεγονός ότι τελικά αυτό έγινε, ελάχιστοι είδαν αυτή τη συμμετοχή με καλό μάτι. Η Σαχερκανί και η Ατάρ έχουν ήδη ονομαστεί «πόρνες των Ολυμπιακών Αγώνων», τα τηλεοπτικά δίκτυα στη χώρα της αρνήθηκαν να δείξουν τον αγώνα της, οι γείτονές της μιλούν για ντροπή και γυρίζουν την πλάτη στην οικογένειά της, ακόμα και μετά τον αγώνα της οι υπεύθυνοι της αποστολής της απαγόρεψαν να μιλήσει στον τύπο. Απαντούσαν αυτοί στις ερωτήσεις, ενώ η Σαχερκανί βρισκόταν πίσω από ένα έξτρα σετ από κάγκελα ώστε να μην την ακουμπήσουν οι άντρες δημοσιογράφοι. Ο κόσμος έχει ακόμα πολλά βήματα να κάνει προς τα μπροστά…

Κι επειδή πολλές φορές το πρόγραμμα είναι αυτό που καθορίζει την ιστορία, ας μην ξεχνάμε την Σάρα Ατάρ, η οποία λίγες ημέρες αργότερα έγινε στα 800 μέτρα η δεύτερη αθλήτρια από τη Σαουδική Αραβία που λαμβάνει μέρος στους Αγώνες, η πρώτη στον στίβο.

– Μια πολύ δύσκολη στιγμή έζησε ο Ματίας Στάινερ, χρυσός Ολυμπιονίκης του 2008 στην άρση βαρών στα +105 κιλά. Ο Στάινερ δεν κατάφερε να σηκώσει την μπάρα στα 196 κιλά στο αρασέ, με αποτέλεσμα αυτή να του πέσει προς τα πίσω, να τον χτυπήσει στον αυχένα, τα χέρια και τους ώμους. Η στιγμή «πάγωσε» όλη την αρένα, οι υπεύθυνοι ανοίγουν πανί ανάμεσα σε αυτόν και τους θεατές, αλλά λίγο αργότερα σηκώνεται και αποχωρεί χαιρετώντας τον κόσμο. Ο Στάινερ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, οι γιατροί φοβούνταν τα χειρότερα, γιατί ο αυχένας δεν είναι για να παίζει κανείς, αλλά τελικά ο τραυματισμός του αποδείχτηκε επιπόλαιος, στερώντας του απλώς την υπεράσπιση του χρυσού του μεταλλίου.

– Για πάντα θα θυμάται αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες η Ιζαμπέλ Γιακούμπου. Εκτός από το ασημένιο μετάλλιο με τη Γαλλία στο μπάσκετ, όπου είχε περίπου 10 πόντους και 5 ριμπάουντ μέσο όρο, η σέντερ της γαλλικής ομάδας έζησε μια τελείως σουρεαλιστική στιγμή στους Αγώνες.

Με λιγότερο από ένα λεπτό για το τέλος του προημιτελικού Αγώνα ανάμεσα στη Γαλλία και την Τσεχία και με το σκορ στο 69-66, την ώρα του τελευταίου τάιμ άουτ του ματς, κάποιος από την εξέδρα άρχισε να φωνάζει επιτακτικά το όνομά της. Η Γιακούμπου γύρισε και είδε το αγόρι της να κρατάει ένα πλακάτ που έγραφε «Ίζα Γιακουμπου θα με παντρευτείς;». Η Γιακούμπου ξέσπασε σε κλάματα και άρχισε να φωνάζει… ναι: «Ήταν κατά τη διάρκεια του τελευταίου τάιμ άουτ, με φώναξε γιατί τον κοιτούσα σε όλο τον αγώνα και είπα ‘Τι;’ και τότε είδα την ταμπέλα. Θεέ μου! Είπα ναι, ναι και ναι! Είναι ένα όνειρο για μένα. Δεν είχε πάει καν το μυαλό μου ότι θα το έκανε».

Ευτυχώς και για το… υπόλοιπο γαλλικό έθνος, οι Γαλλίδες κέρδισαν με 71-68 το ματς παρά τη συγκίνηση που γέμισε την ομάδα.

– Ο Ρόμπερτ Χάρτινγκ μάλλον ήταν το πιο… επικό πρόσωπο των Αγώνων. Κέρδισε τη δισκοβολία με βολή στα 68.27 και έγραψε το όνομά του στο Ολυμπιακό πάνθεον με χρυσά γράμματα. Μετά, κατά την προσφιλή του συνήθεια, έσκισε την μπλούζα του α λα… Χουλκ («αν με δεις να βγαίνω από το στάδιο χωρίς μπλούζα, ξέρεις ότι κάτι καλό έγινε») και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά το γύρο του θριάμβου, είδε τα εμπόδια που είχαν ήδη στηθεί για τον τελικό των 100 μέτρων μετ’ εμποδίων γυναικών και άρχισε να κάνει την κούρσα και να τα πηδάει ένα ένα! Το κατάφερε στην πλάκα του, 80.000 θεατές παραληρούσαν, μετά προσπάθησε να αρπάξει μία από τις δάδες από το σύμπλεγμα της Ολυμπιακής φλόγας χωρίς να τα καταφέρει, αλλά αν νομίζετε ότι αυτό ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς του, γελιέστε.

Έφυγε από το στάδιο με φίλους και πήγαν να γιορτάσουν το χρυσό σε μια νύχτα που θα θυμούνταν για πάντα. Όλοι εκτός του Χάρτινγκ. Οι μπύρες διαδέχονταν η μία την άλλη σε ποταμόπλοιο αγκυροβολημένο στις όχθες του Τάμεση (το MS Deutschland) και ο Χάρτινγκ έχασε επαφή με την πραγματικότητα κάποια στιγμή της νύχτας. Τελικά, του έκλεψαν τα πάντα εκτός από τα ρούχα του: ταυτότητες, διαπιστεύσεις, χρήματα, ό,τι άλλο είχε η τσάντα που είχε μαζί του για να αναγκαστεί να κοιμηθεί σε σταθμό τρένου (!!!) αφού ήξερε ότι χωρίς διαπίστευση δεν θα του επιτρεπόταν η είσοδος στο Ολυμπιακό χωριό τη νύχτα. Στο Χωριό γύρισε τα ξημερώματα, όπου προφανώς και του απαγόρεψε την είσοδο η ασφάλεια!

Τι ήταν το πρώτο που έκανε; Έγραψε tweet για να ενημερώσει τον πλανήτη «Μόλις με λήστεψαν όσο έκανα φιλανθρωπική δουλειά για να ευχαριστήσω τον φίλαθλο κόσμο. Έχασα κάθε διαπίστευση για το Ολυμπιακό Χωριό, δεν μπαίνω μέσα!».

Λίγο αργότερα κατάφερε να επικοινωνήσει με τον μάνατζερ της γερμανικής ομάδας, Ζίγκφριντ Σόνερτ, αλλά αναγκάστηκε να περιμένει στην είσοδο ως τις 8 το πρωί μέχρι να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες για νέα διαπίστευση ώστε να μπει μέσα. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε… έπεσε «νεκρός» σε ένα κρεβάτι, χωρίς μάλιστα να ξέρει ότι δεν είχε καν φόρμα και αθλητικά είδη πια (του τα είχαν κλέψει κι αυτά), πράγμα το οποίο κατάλαβε όταν… ξύπνησε.

Στις 9 το πρωί της επόμενης του αγώνα του ημέρας ήταν προγραμματισμένη η παρουσία του σε εκδήλωση για το κοινό, για φωτογραφίες και αυτόγραφα, όπως γίνεται με όλους τους Γερμανούς αθλητές που παίρνουν μετάλλιο, η οποία, προφανώς, αναβλήθηκε για το απόγευμα. Αν μπορούσαν ας έκαναν κι αλλιώς οι υπεύθυνοι της αποστολής κι ας προσπαθούσαν να τον ξυπνήσουν. Ο τύπος είναι απλώς θρύλος…

– Ιστορία έγραψε ο Γιουσέιν Μπολτ στους Αγώνες του Λονδίνου, καταφέρνοντας να πάρει 3 χρυσά μετάλλια, υπερασπιζόμενος όλα τα χρυσά που πήρε στο Πεκίνο. Έτσι, έγινε ο πρώτος αθλητής στίβου που καταφέρνει κάτι αντίστοιχο (3×3) στην ιστορία των Αγώνων και ποιον… προσέβαλε με το κατόρθωμά του αυτό; Μα τον Καρλ Λιούις.

Ο Λιούις ρωτήθηκε για τα κατορθώματα της Τζαμάικα στους Αγώνες και έδειξε άλλη μια φορά το… μεγαλείο του, αρχίζοντας τις γελοίες κατηγορίες χωρίς λόγο: «Καμία χώρα δεν είχε ποτέ τέτοια κυριαρχία. Η Τζαμάικα δεν έχει τυχαίους ελέγχους ντόπινγκ, κάτι που σημαίνει ότι οι αθλητές μπορούν να περάσουν και μήνες χωρίς να ελεγχθούν. Όταν με ρωτάνε για τον Μπολτ λέω ότι θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος αθλητής όλων των εποχών. Αλλά όταν κάποιος τρέχει 10.03 δευτερόλεπτα τη μια χρονιά και 9.69 την επόμενη και δεν το αμφισβητείς αυτό σε ένα άθλημα που έχει τη φήμη που έχει, τότε είσαι ηλίθιος. Τελεία».

Ο Μπολτ, που δεν έχει βρεθεί ποτέ θετικός προς το παρόν, πρέπει να φόρτωσε πολύ άσχημα, καθώς η απάντησή του, πέραν της υπεράσπισης γενικά των αθλητών της Τζαμάικα και της αναφοράς στη δουλειά που γίνεται εκεί, ήταν σκληρή: «Έχασα κάθε σεβασμό στον Καρλ Λιούις, κάθε σεβασμό. Ποιος είναι ο Καρλ Λιούις; Νομίζω ότι κανείς δεν μιλά πια γι’ αυτόν, όλοι τον έχουν ξεχάσει και γι’ αυτό ψάχνεται για να τραβήξει την προσοχή».

Άουτς. Βέβαια, πέραν της όλης αστείας πια κουβέντας για τα αναβολικά, καθώς το θέμα έχει καταντήσει φαιδρό με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται από τη ΔΟΕ και την IAAF, μιλάμε για τον ίδιο Καρλ Λιούις που έχει αναφερθεί ως «Αθλητής του Αιώνα» για τον 20ο αιώνα, ή ως «ο καθαρότερος αθλητής της εποχής του», έτσι;

Μάλιστα. Ή αν προτιμάτε, τον Καρλ Λιούις που το 2003 αποδείχτηκε ότι είχε βρεθεί ντοπαρισμένος 3 φορές μόνο μόνο μέσα στο 1988, πριν τους Αγώνες της Σεούλ. Ξέρετε, εκεί που ακυρώθηκε ο Μπεν Τζόνσον επειδή ήταν ντοπέ. Ο Λιούις είχε τιμωρηθεί την πρώτη φορά με 6μηνο αποκλεισμό, αλλά θα έχανε τους Αγώνες κι έτσι στην έφεση η αμερικανική επιτροπή αποφάσισε να τον τιμωρήσει με… προειδοποίηση και να σφραγίσει το φάκελο με τα δείγματά του, κανένα εκ των τριών θετικών δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας, ως το 2003, που αποκαλύφθηκε το όλο σκάνδαλο ότι ο Λιούις ήταν ντοπέ. Και η ΔΟΕ, στη δική του περίπτωση, δεν αφαίρεσε κανένα από τα μετάλλια. Για να βγει τώρα να αμφισβητήσει την καθαρότητα των Τζαμαϊκανών, αποδεικνύοντας ότι ο κόσμος του στίβου έχει γίνει «κόσμος του παραλόγου».

– Ρεκόρ έσπασαν οι κοπέλες της εθνικής Η.Π.Α. με το χρυσό που πήραν στο μπάσκετ στους Αγώνες του Λονδίνου. Ήταν το 5ο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο, επεκτείνοντας το δικό τους σερί, που ξεκίνησε στην Ατλάντα. Μάλιστα, με το 86-50 στον τελικό επί της Γαλλίας, οι Αμερικανίδες έσπασαν και το ρεκόρ διαφοράς σε τελικό, το οποίο είχε η Σοβιετική Ένωση από το 1980 με 104-73 επί της Βουλγαρίας.

– Η ιστορία του Φέλιξ Σάντσεζ είναι από τις πιο ξεχωριστές των Αγώνων. Χρυσός Ολυμπιονίκης το 2004 στην Αθήνα στα 400 μέτρα μετ’ εμποδίων ο Σάντσεζ επέστρεψε το 2008 για το δεύτερο χρυσό. Το πρωί πριν τα προκριματικά στο αγώνισμά του, ενημερώθηκε για το θάνατο της γιαγιάς του, της γυναίκας που τον μεγάλωσε. Αρχικά σκέφτηκε να τα παρατήσει και να μην αγωνιστεί καθόλου. Τελικά, πείστηκε να τρέξει, αλλά έκανε τον 22ο χρόνο από τους 25 δρομείς.

«Έτρεξα απαίσια, έκλαιγα όλη μέρα. Μετά από αυτούς τους Αγώνες υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κερδίσω ένα χρυσό μετάλλιο για εκείνη». Το 2012 στο Λονδίνο έκανε το αδύνατο: 47.63 και 8 χρόνια μετά το τελευταίο του χρυσό μετάλλιο (σε οποιαδήποτε διοργάνωση) έπαιρνε το 2ο Ολυμπιακό χρυσό.

Στα 35 του σχεδόν ο Σάντσεζ έγινε ο γηραιότερος αθλητής που κερδίζει ποτέ κούρσα Ολυμπιακών Αγώνων σε απόσταση 400 μέτρων ή πιο κάτω. «Ξεκίνησα μάλλον υπέρ το δέον δυνατά. Πέρασα το 10ο εμπόδιο και ήμουν πολύ κουρασμένος. Και για 3-4 βηματισμούς, περίπου 5 μέτρα, περίμενα κάποιος να με περάσει. Μετά, 10-15 μέτρα από τον τερματισμό ήξερα ότι σε αυτό το σημείο κανείς δεν θα μπορούσε να με περάσει. Και ύστερα έγινε σουρεαλιστικό, ξεχείλισε το συναίσθημα μέσα μου». Έβγαλε τη φωτογραφία της γιαγιάς του, τη φίλησε και άρχισε να κλαίει γοερά. Ένα ψιλόβροχο ξεκίνησε να στάζει μαζί του και ο Σάντσεζ ήταν πια στον δικό του κόσμο: «Άρχισε να βρέχει. Με έκανε να νιώσω ότι η γιαγιά μου έκλαιγε ευτυχισμένη, περήφανη για μένα» είπε ο Σάντσεζ στη συνέντευξη τύπου μην μπορώντας να σταματήσει να κλαίει.

– Αν ένας άνθρωπος μπορεί να «κλέψει» τον τίτλο του «ήρωα» από την Σαχερκάνι, αυτός είναι ο Όσκαρ Πιστόριους. Για τον Νοτιοαφρικανό δρομέα οι Αγώνες του Λονδίνου ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του. Για τον υπόλοιπο πλανήτη η πιο μεγάλη ελπίδα ισότητας παρά τις παράλογες αδικίες και τον σκληρό διαχωρισμό της φύσης ή της τύχης.

Στα ημιτελικά των 400 μέτρων ο Πιστόριους τερμάτισε 8ος, καθώς έμεινε πίσω στο ξεκίνημα, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Όλος ο πλανήτης απλώς υποκλίθηκε στο μεγαλείο ενός αθλητή που δίδαξε όλους μας για το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει κάποιος με τη δύναμη της θέλησης. Ακόμα και σε ύψη παράλογα, δυσθεώρητα και για αρτιμελείς αθλητές, σε επιτυχίες έξω από οτιδήποτε έχουμε ξαναδεί στη ζωή μας.

Ήταν 11 μηνών όταν έμεινε χωρίς πόδια. Τώρα, 24 χρόνια αργότερα κατάφερε να κάνει όλο τον κόσμο να τον δεχτεί ανάμεσα σε όλους τους υπόλοιπους αρτιμελείς αθλητές των Αγώνων. Με το «έτσι θέλω». «Δούλευα σκληρά για 6 χρόνια για να τα καταφέρω να κάνω ανταγωνιστική επίδοση», δήλωσε.

Δεν ήταν όλα ρόδινα, η ιστορία μπορεί να τελειώνει με 80.000 κόσμου να τον αποθεώνουν, αλλά δεν ξεκίνησε έτσι. Αποκλείστηκε από τους Αγώνες του Πεκίνου, καθώς τα τεχνητά μέλη «θα του έδιναν πλεονέκτημα σε σχέση με τους αρτιμελείς αθλητές», όπως κατέληξε τότε η IAAF. Ξεκίνησε δικαστικό αγώνα εναντίον τους, αγώνες που έφτασε ως το CAS, το Διεθνές Αθλητικό Δικαστήριο της Λοζάνης.

Εκεί δικαιώθηκε, αφού αποδείχτηκε ότι τα πορίσματα της έρευνας στα πόδια του ήταν εσφαλμένα. Και του επιτράπηκε η συμμετοχή στους Αγώνες του Λονδίνου. Οι αντιρρήσεις από αντίπαλους αθλητές πολλές. Η απάντηση του Πιστόριους μία: «Αφού οι λεπίδες μου δίνουν τέτοιο πλεονέκτημα, γιατί κανείς άλλος από τους αθλητές που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με μένα δεν είναι εξίσου γρήγορος; Ο κόσμος θεωρεί ότι το γεγονός ότι τα πόδια μου είναι ελαφρύτερα είναι υπέρ μου. Όμως υπάρχει μικρότερη κυκλοφορία του αίματος κι εγώ δεν έχω τένοντες στους αστραγάλους. Αυτά δεν τα λέει κανείς».

Τουλάχιστον τώρα, όσο κι αν κάποιοι το είδαν με «στραβό» μάτι, ο Πιστόριους γκρέμισε ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού στην ιστορία του αθλητισμού. Αν αυτό θα έχει συνέχεια, θα το δείξει η ιστορία. Όμως, όσοι είδαν τις κούρσες του στο Λονδίνο, θα μπορούν κάποτε να λένε ότι ήταν κι αυτοί «εκεί», μαζί του. Δίπλα στον «πιο γρήγορο άνθρωπο στον κόσμο χωρίς πόδια».

Μετά την ημιτελική σειρά, ο 19χρονος Κιράνι Τζέιμς, που τελικά κέρδισε το χρυσό στο αγώνισμα, του ζήτησε να ανταλλάξουν διακριτικά (το πανί με το όνομα και τον αριθμό του αθλητή που έχουν όλοι στον στίβο) και δίδαξε ήθος: «Είναι τεράστια έμπνευση για όλους μας, είτε είσαι αθλητής στίβου είτε απλός άνθρωπος. Μπορείς να γίνεις κάποιος ανεξαρτήτως της αναπηρίας που έχεις. Μόνο και μόνο το να έχω τη δυνατότητα να αγωνιστώ εναντίον του Όσκαρ είναι τεράστια τιμή για μένα».

– Η ιστορία του Μάικλ Φελπς είναι το ωραιότερο αθλητικό παραμύθι στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Το 2008 ο Φελπς έσπασε το μαγικό ρεκόρ του Μαρκ Σπιτζ με 8 χρυσά μετάλλια στο στήθος του, ακόμη και με τα όσα έγιναν στην κούρσα των 100 μέτρων πεταλούδας με τον Μίλοραντ Τσάβιτς. Ο Σπιτζ τότε είπε ότι ο Φελπς «δεν είναι απλώς ο καλύτερος κολυμβητής όλων των εποχών, δεν είναι απλώς ο καλύτερος αθλητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες όλων των εποχών, είναι ο καλύτερος αθλητής δρόμων που έχει περπατήσει ποτέ τη γη».

Η αρχή του στους Αγώνες του Λονδίνου δεν ήταν η ιδανική. Βγήκε 4ος στα 400 μέτρα μεικτής ατομικής, μετά πήρε ασημένιο στα 4×100 σκυτάλη ελεύθερο και ύστερα άλλο ένα ασημένιο στα 200 μέτρα πεταλούδα. Κάπου εκεί όλοι αναρωτήθηκαν αν ακόμη κι ο δικός του μύθος θα «ξέφτιζε» έστω και ελάχιστα τώρα στο τέλος.

Το χρυσό στα 4×200 σκυτάλη ελεύθερο τον έφερε να ισοφαρίσει και να ξεπεράσει την τεράστια Λαρίσα Λατίνινα, που είχε 18 Ολυμπιακά μετάλλια (14 ατομικά και 4 ομαδικά) και ήταν η αθλήτρια με τα περισσότερα μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες για 48 χρόνια. Η Λατίνινα ήταν στις εξέδρες, ζήτησε να παρουσιάσει αυτή το μετάλλιο στον Φελπς, αλλά οι… Ολυμπιακοί κανονισμοί δεν το επέτρεπαν, σε άλλη μια στιγμή παράλογης «ακαμψίας» τους.

Ακολούθησαν τα χρυσά στα 100 μέτρα πεταλούδα, στα 200 μέτρα μεικτή ατομική (εκεί έγινε ο 1ος άντρας κολυμβητής που παίρνει χρυσό μετάλλιο σε 3 συνεχόμενους Αγώνες στο ίδιο αγώνισμα) και στα 4×100 σκυτάλη μεικτή. Το τελευταίο ήταν το 18ο χρυσό μετάλλιο της καριέρας του και το 22ο συνολικά σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Τα 6 μετάλλια έφεραν τον Φελπς στην 1η θέση, ως τον πιο επιτυχημένο αθλητή στην ιστορία, μοναδικό που υπερασπίζεται το χρυσό του σε 3ους συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες! Μοναδικό ρεκόρ που ο Φελπς δεν πήρε από τη Λατίνινα, αυτό των περισσότερων μεταλλίων σε ατομικά αθλήματα, όπου έχει 13. Αμέσως μετά τους Αγώνες έκανε επίσημη την αποχώρησή του από τον αθλητισμό, κλείνοντας έτσι την πιο λαμπρή αθλητική καριέρα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

– Δεν είναι όλες οι ιστορίες ευχάριστες και δεν έχουν όλα τα παραμύθια ευτυχισμένο τέλος. Ο Λιου Ξιανγκ έμελλε να το μάθει αυτό με τον πιο σκληρό τρόπο στο Λονδίνο. Χρυσός Ολυμπιονίκης στην Αθήνα το 2004, ο Λιου ήταν εθνικός ήρωας στο Πεκίνο. Οι τραυματισμοί, όμως, τον λύγισαν και δεν κατάφερε να τρέξει καν. «Πάλεψε και πάλεψε ως την τελευταία στιγμή» είπε ο προπονητής του, αλλά λύγισε. Τέσσερις μήνες εγχειρήσεων ακολούθησαν τους Αγώνες του Πεκίνου.

Το 2010 ήταν η πρώτη φορά που έδειξε να επανέρχεται στους γνωστούς του χρόνους. Στο Λονδίνο ήταν και πάλι μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες της Κίνας για χρυσό μετάλλιο. Όλη η χώρα και πάλι τον στήριζε και τα περίμενε όλα από αυτόν.

Αυτή τη φορά βρέθηκε με πολλά όνειρα στην αφετηρία, αλλά κατάφερε να τρέξει μόλις μέχρι το πρώτο εμπόδιο. Ο 29χρονος δρομέας δεν κατάφερε να το περάσει, χτύπησε και έπεσε κάτω. Έσκυψε το κεφάλι, είδε τα όνειρά του να θρυμματίζονται για μια ακόμα φορά, στην τελευταία του πιθανότατα ευκαιρία σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο προπονητής της Κίνας είπε ότι ο (δεμένος από έναν μικροτραυματισμό πριν τους Αγώνες) αχίλλειος του Λιου δεν άντεξε από τη στιγμή που σηκώθηκε από τον βατήρα. Και μετά στο πρώτο εμπόδιο απλώς δεν μπόρεσε να σηκώσει το σώμα του όσο απαιτούσαν οι συνθήκες.

Ο Λιου κλαίγοντας σηκώθηκε και κινήθηκε προς την έξοδο πηδώντας στο ένα πόδι. Οι αντίπαλοι αθλητές τον βοήθησαν, με τον κόσμο στο στάδιο να έχει παγώσει. Τελικά, ο αχίλλειος κόπηκε και ο Λιου οδηγείται ξανά στο τραπέζι του χειρουργείου. Ας ελπίσουμε ότι οι Αγώνες του Λονδίνου δεν θα είναι η τελευταία φορά που θα δούμε τον «καλύτερο εμποδιστή ολων των εποχών», όπως τον αποκάλεσε ο χρυσός Ολυμπιονίκης του 2012, Άρις Μέριτ αν και μάλλον αυτό είναι το πικρό τέλος.

– Αν ένα πρόσωπο συγκέντρωσε τα πιο αμφιλεγόμενα σχόλια στους Αγώνες, αυτό δεν ήταν άλλο από τη 16χρονη Κινέζα κολυμβήτρια Γε Σιβέν. Στα 400 μέτρια μεικτή ατομική η Γε κέρδισε βελτιώνοντας τον προσωπικό της χρόνο κατά 5 δευτερόλεπτα. Κολύμπησε τα 50 τελευταία μέτρα στο ελεύθερο πιο γρήγορα απ’ ότι έκανε ο Αμερικανός Ράιαν Λόχτι, που πήρε το αντίστοιχο χρυσό στους άντρες.

Οι Αμερικανοί άρχισαν να μιλούν για ντοπάρισμα λέγοντας ότι η επίδοσή της είναι «αδύνατη», όλοι παραξενεύτηκαν από την επίδοση, αλλά η Κινέζα δεν έχει βρεθεί ως τώρα θετική σε έλεγχο. Το νέο φαινόμενο στην παγκόσμια κολύμβηση; Η Γε αξίζει το χειροκρότημα και την παραδοχή όλων, τουλάχιστον ακριβώς όσο την αξίζει και κάθε άλλος χρυσός νικητής που δεν έχει βρεθεί ντοπαρισμένος.

Η ΔΟΕ υπερασπίστηκε την αθλήτρια λέγοντας ότι ως τώρα είναι καθαρή σε κάθε έλεγχο που της έχει γίνει, η ίδια αναρωτήθηκε αν όλος ο ντόρος ξέσπασε επειδή είναι Κινέζα και όχι άλλης εθνικότητας (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;), ενώ η Αμερικανίδα Κέιτλιν Λέβερεντς που τερμάτισε 3η πίσω της στα 200 μεικτής ατομικής είπε: «Εύκολα ο κόσμος κατηγορεί, αλλά όπως το κάνει εδώ, μπορείς εύκολα να κατηγορήσεις τους νικητές και σε κάθε άλλη κούρσα που είναι γρήγορη. Εγώ δεν κάνω τέτοια».

– Η Σιν Α-Λαμ πέρασε μια από τις πιο τραγικές (αθλητικά) ημέρες της ζωής της στον ημιτελικό της ξιφασκίας. Η Νοτιοκορεάτισσα είδε το χρονόμετρο να της κλέβει μια θέση στον τελικό και κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Το σκορ ήταν 5-5 και ο αγώνας της ήθελε 1 δευτερόλεπτο, αλλά το χρονόμετρο κόλλησε και η αντίπαλός της κατάφερε το νικηφόρο χτύπημα «εμπρόθεσμα», ενώ στην πραγματικότητα ο αγώνας είχε λήξει και θα έπρεπε να οδηγηθεί σε άλλο γύρο.

Όλοι το είδαν, κανείς δεν μπορούσε να αλλάξει την απόφαση, έτσι αποκλείστηκε. Η Σιν Α-Λαμ έμεινε καθισμένη κλαίγοντας στην πίστα επί μία ώρα μη δεχόμενη την απόφαση των κριτών, ο προπονητής της έκανε έφεση, η έφεση απορρίφθηκε, καθώς οι κανονισμοί δεν επέτρεπαν την ανατροπή της πρώτης απόφασης. Μετά την ανακοίνωση του οριστικού αποκλεισμού της, σηκώθηκε όρθια κι έκατσε σε ένδειξη διαμαρτυρίας εκεί μέχρι που η ασφάλεια την οδήγησε έξω, με τον κόσμο να την αποθεώνει.

Χωρίς καμία ψυχολογία έχασε και τον μικρό τελικό. Αργότερα αρνήθηκε και το μετάλλιο «παρηγοριάς» που της πρότεινε η επιτροπή, που προφανώς αναγνώρισε το λάθος και το γεγονός ότι η αξιοπρέπεια του αθλήματος δέχτηκε τεράστιο πλήγμα.

– Το πιο ηλίθιο λάθος που θα μπορούσαν να κάνουν έκαναν οι διοργανωτές στην πρώτη μέρα των Αγώνων. Οι ποδοσφαιριστές της Βορείου Κορέας βγήκαν στο γήπεδο για παρουσίαση και στο φωτεινό πίνακα υπήρχαν τα ονόματά τους δίπλα στη σημαία της… Νοτίου Κορέας. Αμέσως αποχώρησαν από το γήπεδο και οι υπεύθυνοι της ομάδας άρχισαν να μιλούν για εσκεμμένη ενέργεια από τους διοργανωτές. Θέλησαν να αποχωρήσουν, τινάσσοντας έτσι όλο το τουρνουά στον αέρα, ο αγώνας καθυστέρησε πάνω από μία ώρα, τελικά έγινε και η Βόρειος Κορέα κέρδισε την Κολομβία με 2-0. Τραγελαφική βλακεία ή εσκεμμένη βλακώδης κίνηση, σίγουρα οι διοργανωτές έγραψαν ιστορία…

– Το μεγαλύτερο σκάνδαλο των Αγώνων; Τουλάχιστον από αυτά που η ΔΟΕ… αναγνωρίζει. Στο γυναικείο badminton ένα ελάττωμα στο σύστημα της διοργάνωσης έδινε πλεονέκτημα σε ομάδες που θα έχαναν αγώνες στον όμιλό τους. Αυτό που είδαμε στους αγώνες ανάμεσα στις ομάδες από την Κίνα, την Ινδονησία και την Κορέα (2 ομάδες) ήταν από τα πιο τραγελαφικά πράγματα που έχουμε δει σε Αγώνες. Οι παίκτριες προσπαθούσαν επίτηδες να χάνουν σερβίς θέλοντας να χάσουν το ματς. Ο κομισάριος του αγώνα τις προειδοποίησε πολλές φορές να παίξουν σωστά και στο μάξιμουμ των δυνάμεών τους, αλλά αυτό δεν έγινε. Ο κόσμος τις αποδοκίμασε μέχρι που έφυγαν από το γήπεδο και η ΔΟΕ τελικά απέκλεισε τις 8 παίκτριες από τους Αγώνες.

– Ποιος ήταν ο πιο σκληρός αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων; Κυρίες και κύριοι ορίστε ο Μαντέο Μίτσελ. Ο Αμερικανός αθλητής έσπασε το πόδι του στη μέση της προκριματικής κούρσας των 4×400 των αντρών, αλλά συνέχισε να τρέχει (!), για να δώσει στις Η.Π.Α. την πρόκριση στον τελικό με τον γρηγορότερο χρόνο.

Ο Μίτσελ λίγες ημέρες πριν τους Αγώνες έπεσε από κάτι σκάλες, αλλά ένιωθε καλά. Όμως, το πόδι του μάλλον είχε φτάσει στα όριά του, καθώς στη μέση της διαδρομής στο δικό του 400άρι άκουσε ένα… κρακ και άρχισε να πονά αφόρητα! Κι όμως, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται δεν έπεσε κάτω, ούτε σταμάτησε. Συνέχισε, δεν έχασε έδαφος (έτρεξε το δικό του 400άρι σε 45 δευτερόλεπτα) και οι Η.Π.Α. προκρίθηκαν στον τελικό (όπου πήραν το ασημένιο μετάλλιο).

Ο Μίτσελ είχε σπάσει την περόνη στο καλάμι του. «Το άκουσα και το ένιωσα, πίστεψέ με. Όμως, σκέφτηκα ότι κάθε άλλος αθλητής στη θέση μου θα συνέχιζε. Και αυτό έκανα». Κάπως έτσι δημιουργούνται οι θρύλοι…

– Η κατάρρευση της Λόλο Τζόουνς. Η πιο διάσημη «παρθένα αθλήτρια» του κόσμου ήταν το φαβορί στα 100 μέτρα μετ’ εμποδίων των γυναικών, μέχρι που η Σάλι Πίρσον δίδαξε τον πλανήτη πώς πρέπει να τρέχει κάποιος κούρσες με εμπόδια, με το ανυπέρβλητο στιλ της, για να πάρει το χρυσό.

Η 30χρονη Τζόουνς τερμάτισε μόλις 4η, πίσω από τις άλλες δύο Αμερικανίδες, παρότι έκανε την καλύτερη κούρσα της το 2012. Ο αμερικανικός τύπος άρχισε να λέει ότι ασχολείται μόνο με την εμφάνισή της, τα νύχια της, τα μαλλιά της και το να «διαφημίζει» ότι είναι παρθένα και η Τζόουνς ξέσπασε, σε μία από τις πιο μεγάλες… «Ολυμπιακές καταρρεύσεις» όλων των εποχών κλαίγοντας με λυγμούς μπροστά στις κάμερες και λέγοντας:

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα λένε αυτά. Με πληγώνουν. Ξέρετε εσείς πόσα έχω δώσει εγώ για να είμαι εδώ; Λένε ότι ασχολούμαι μόνο με την εμφάνισή μου, αλλά δουλεύω 8 ώρες την ημέρα 6 ημέρες την εβδομάδες, κάθε μέρα εδώ και 10 χρόνια. Γιατί τα λέτε αυτά; Μπορείτε να διανοηθείτε πόσες θυσίες έχω κάνει εγώ για να τρέξω στον τελικό των Αγώνων;».

– Η Έντιθ Μπος, Ολλανδέζα πρωταθλήτρια του τζούντο και χάλκινη Ολυμπιονίκης στο Λονδίνο, μάλλον κερδίζει τον τίτλο της… φιλάθλου των Αγώνων. Όταν μεθυσμένος φίλαθλος, ονόματι Άσλεϊ Γκιμπ-Ουέλ, πέταξε ένα μπουκάλι στους αθλητές που ήταν στην εκκίνηση για την κούρσα των 100 μέτρων, η Μπος τον… άρπαξε. Εκείνος συνελήφθη και η Μπος… ομολόγησε ότι από την αρχή τον είχε δει να φέρεται περίεργα και στο τέλος τον χτύπησε για να γίνει τελικά ηρωίδα για τον κόσμο: «Όταν πέταξε το μπουκάλι, τα συναισθήματά μου με κατέκλυσαν και τον χτύπησα στην πλάτη με την παλάμη του χεριού μου».

Ο Σεμπάστιαν Κόε έδωσε δίκιο στην Μπος: «Δεν λέω ότι η εκδίκηση είναι καλό πράγμα, αλλά υπήρχε μια ποιητική δικαιοσύνη στο γεγονός ότι έτυχε να κάθεται δίπλα σε μια αθλήτρια του τζούντο. Το να πετάς μπουκάλι στο στίβο είναι απαράδεκτο, δεν είναι απαράδεκτο μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και σε κάθε αγώνισμα και γήπεδο και όποιος το κάνει θα εκδιώκεται από το στάδιο».

Ο Τζάστιν Γκάτλιν είπε ότι κατάλαβε ότι κάτι έγινε, αλλά όχι και τι, ενώ ο Μπολτ είπε ότι δεν κατάλαβε τίποτα πριν την εκκίνηση. Η Μπος έγραψε στο Twitter: «Ένας μεθυσμένος θεατής πέταξε μπουκάλι στον στίβο. ΤΟΝ ΕΔΕΙΡΑ… απίστευτο». Απίστευτο πραγματικά…

– Όσο για την πιο… επική δικαιολογία των Αγώνων; Ο Αμερικανός τζουντόκα Νίκολας Ντελπόπολο διώχτηκε από τους Αγώνες αφού βρέθηκε θετικός σε μαριχουάνα μία εβδομάδα μετά το αγώνισμά του, όπου τερμάτισε 7ος. Τι είπε για να δικαιολογηθεί; Ότι του έδωσαν εν αγνοία του να φάει space muffins (μάφινς με μαριχουάνα δηλαδή) λίγο πριν αναχωρήσει από τις Η.Π.Α. για το Λονδίνο! Μεγάλος…

– Ο Σερ Κρις Χόι έγινε στους Αγώνες του Λονδίνου ο πιο επιτυχημένος αθλητής στην ιστορία της Σκοτίας σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ο πιο επιτυχημένος ποδηλάτης στην ιστορία των Αγώνων και ο πιο επιτυχημένος Βρετανός αθλητής στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, ξεπερνώντας σε χρυσά τον Σερ Στιβ Ρεντγκρέιβ (5 χρυσά, 1 ασημένιο). Στο Λονδίνο κατέκτησε 2 χρυσά μετάλλια, για να φτάσει συνολικά τα 6 χρυσά και το 1 ασημένιο στην καριέρα του σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Πλέον ισοβαθμεί με τον Μπράντλεϊ Ουίγκινς στην 1η θέση για Βρετανούς αθλητές με 7 συνολικά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά έχει περισσότερα χρυσά.

Ο 36χρονος Χόι αποκάλεσε την κούρσα της 7ης Αυγούστου στο Κέιριν ως τον τέλειο τρόπο για να κλείσει την καριέρα του.

– Όσο απίστευτή κι αν ακούγεται η ιστορία της Γου Μινξία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Η 27χρονη Κινέζα καταδύτης είχε κατακτήσει 2 μετάλλια στους Ολυμπιακούς της Αθήνας (χρυσό και ασημένιο), 2 στο Πεκίνο (χρυσό και χάλκινο) και εμπλούτισε τη συλλογή της στο Λονδίνο με 2 χρυσά ακόμη, ολοκληρώνοντας το μύθο της με 4 χρυσά, 1 ασημένιο και 1 χάλκινο συνολικά.

Πού είναι το περίεργο; Μετά τη διπλή της νίκη στους Αγώνες του Λονδίνου οι γονείς της της αποκάλυψαν ότι πριν από ένα χρόνο πέθανε ο παππούς της και η γιαγιά της ενώ εδώ και 8 χρόνια η μητέρα της έχει καρκίνο στο στήθος!

Ο πατέρας της δήλωσε ότι δεν την είχαν ενημερώσει για τίποτα από αυτά, επειδή δεν ήθελαν να χάσει την αυτοσυγκέντρωσή της και το στόχο της για το χρυσό στο Λονδίνο. Η Γου από 6 ετών προπονείται στις καταδύσεις, ενώ από τα 16 της ζει σε κρατικό αθλητικό κέντρο ώστε να προπονείται συνεχώς.

Εννοείται ότι η αποκάλυψη της ιστορίας της ξεσήκωσε διεθνή κατακραυγή για τον τρόπο που η Κίνα φέρεται στους αθλητές της, στερώντας τους πλήρως από την προσωπική ταυτότητα και την οικογενειακή ζωή.

Ο πατέρας της, πάντως, δεν φάνηκε να έχει δεύτερες σκέψεις για το «λευκό» όπως το αποκάλυψε ψέμα: «Το έκανα για να την προστατεύσω. Ήταν ζωτικής σημασίας να πω αυτό το ψέμα. Δεχθήκαμε πριν πολύ καιρό ότι δεν ανήκει μόνο σε εμάς. Δεν θα τολμούσα καν να σκεφτώ πράγματα όπως το να απολαμβάνω την οικογενειακή ευτυχία και τέτοια». Σίγουρα μια από τις πιο περίεργες ιστορίες των Αγώνων…

– Μπορεί να μην έγραψε ιστορία μέσα στο γήπεδο, αλλά η Αμερικανίδα γυμνάστρια ΜακΚέιλα Μαρόνι γράφει ήδη ιστορία στο διαδίκτυο. Δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τις άλλες ιστορίες που αναφέρουμε εδώ, αλλά και μόνο για να ξέρετε τι είναι αυτό που βλέπετε (γιατί θα το πετύχετε κάποια στιγμή) ακούστε την ιστορία της.

Ήταν το μεγάλο φαβορί στο άλμα, αλλά μία πτώση στο τέλος της προσπάθειάς της της στέρησε το χρυσό και της έδωσε το ασημένιο μετάλλιο. Όπως καταλαβαίνετε από τη φωτογραφία, η Μαρόνι προσπάθησε μάταια να κρύψει τη δυσαρέσκειά της για το ασημένιο. Ο μορφασμός της έμεινε στην ιστορία και πλέον κυκλοφορεί παντού στο διαδίκτυο, συνήθως ως απάντηση σε κάποιο κατόρθωμα που δεν είναι θεαματικό με τη λεζάντα «η ΜακΚέιλα δεν ενθουσιάστηκε» σε οποιοδήποτε κόνσεπτ μπορείτε να φανταστείτε…

– Ήρθαν στους Αγώνες ως το μεγάλο φαβορί και με το χρυσό επιβεβαίωσαν την ανωτερότητά τους. Ο λόγος για την εθνική ομάδα μπάσκετ των Η.Π.Α., που στο ματς με τη Νιγηρία έσπασε το ρεκόρ πόντων σε ματς Ολυμπιακών Αγώνων σκοράροντας 156, αλλά και το ρεκόρ πόντων σε δεκάλεπτο αγώνα, με 49. Το να πει κανείς τους Νιγηριανούς «σάκο του μποξ» μάλλον είναι ευφημισμός.

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου τελείωσαν, αλλά πριν στρέψουμε τα βλέμματα στο μέλλον και το Ρίο, αξίζει τον κόπο να ανοίξουμε την τηλεόραση 29 Αυγούστου με 9 Σεπτεμβρίου, κατά τη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων. Οι ήρωες της ζωής, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό, θα παρελάσουν στις οθόνες μας και το απόλυτο respect σε αυτούς τους αθλητές είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορεί κανείς να προσφέρει. Ήδη για τους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου έχουν πωληθεί περισσότερα εισιτήρια απ’ ότι κάθε άλλη φορά στην ιστορία, και το οικτρό θέαμα των άδειων κερκίδων της Αθήνας θα λείπει. Αν ψάχνετε τρόπο ή λόγο για να εμπνευστείτε, δεν θα βρείτε καλύτερο. Κάθε στιγμή είναι στιγμή έμπνευσης για το πόσα εμπόδια μπορείτε να ξεπεράσετε στη ζωή σας ώστε να κάνετε αυτό που νιώθετε ότι πραγματικά σας αξίζει…