Γιν και Γιανγκ;

Είναι η συζήτηση του καλοκαιριού και πολλοί θεωρούν ότι θα είναι και η συζήτηση του χειμώνα. Μαζί στην ίδια ομάδα Ο πλέι μέικερ και Ο σούτινγκ γκαρντ του NBA. Όμως, οι δυο τους είναι απίστευτα διαφορετικοί ως άνθρωποι, ως συμπαίκτες, ως ηγέτες. Η ερώτηση για το αν θα ταιριάξουν απασχολεί κάθε φίλο των Λος Άντζελες Λέικερς που έχοντας δει και τους δύο τις προηγούμενες χρονιές, ξέρει ότι έχουν σχεδόν αντίθετους τρόπους στο να προσεγγίζουν το παιχνίδι.

Φανταστείτε μια φάση με τον Παού Γκασόλ να αστοχεί σε ένα σημαντικό σουτ μετά από μια ατομική προσπάθεια. Πώς θα αντιδράσουν οι δύο; Ο Νας το πιο πιθανό είναι να πάει στον Γκασόλ να του δώσει το απαραίτητο φιλικό χτύπημα στην πλάτη και να του πει ότι είναι παικταράς και να συνεχίσει να σουτάρει. Απ’ την άλλη χρειάζεται καν να πούμε πώς θα αντιδράσει ο Μπράιαντ; Με το κλασσικό υφάκι «μπορείτε να πιστέψετε πόσο κακούς συμπαίκτες έχω;» που έχει μόνιμα όταν δεν σουτάρει αυτός με την… υποσημείωση στην γκριμάτσα του «δώσε μου να σουτάρω εγώ την άλλη φορά».

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις φάσεις που ο Μπράιαντ προτιμά να κάνει κατάχρηση και να σουτάρει αυτός από το να δώσει πάσα, εξ ου και ο τίτλος που έχει ως ο «παίκτης του NBA που είναι πιο πιθανό να αγνοήσει τους συμπαίκτες του».

Ο ένας καθοδηγεί με… αγάπη, ενώ ο άλλος φωνάζοντας και μαλώνοντας τους συμπαίκτες του. Ακόμη και ο Πίπεν ανέφερε τον τρόπο που ο Μάικλ Τζόρνταν φερόταν στους συμπαίκτες του στους Μπουλς (εννοώντας το γεγονός ότι τους «έχωνε» συνεχώς) ως «κάνοντας τον Κόμπι» στο βιβλίο του Τζακ ΜακΚάλουμ «Dream Team».

Ο Νας δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από αυτό. Μια ματιά στα… καταγεγραμμένα 239 high-fives του σε έναν και μόνο αγώνα, φτάνει για να πείσει και τον πλέον άσχετο για τον τρόπο που καθοδηγεί τους συμπαίκτες του.

Όμως, όσοι πιστεύετε ότι ο Γκασόλ και οι υπόλοιποι θα… εκραγούν με το μία κρύο, μία ζέστη των δύο αρχηγών τους, ας μην ανησυχείτε. Ο Αμίν Ελχασάν, πρώην υπεύθυνος των Σανς αναφέρει μια πολύ γνώριμη… αποτελεσματική ρουτίνα.

«Είναι το τέλειο πάντρεμα καλού μπάτσου, κακού μπάτσου. Ο Κόμπι είναι ο τύπος που χώνει στους συμπαίκτες του, την ώρα που πολλοί κριτικάρουν τον Στιβ ότι δεν το έκανε αρκετά στην καριέρα του. Απ’ την άλλη, έχεις τον Στιβ, που ανεβάζει τους συμπαίκτες του και βοηθά την αυτοπεποίθησή τους, κάτι που ξεκάθαρα όλοι κριτικάρουν τον Κόμπι ότι δεν έκανε στην καριέρα του. Νομίζω ότι είναι ένα τέλειο, τέλειο πάντρεμα».

Και ποιο είναι το παράδειγμα κάποιας ομάδας που να είχε δύο αστέρες που λειτουργούσαν σε αυτή την αντίθετη λογική και της βγήκε σε καλό; Ο Μπιλ Σίμονς στο βιβλίο του «The Book of Basketball» αναφέρει λόγια του Φιλ Τζάκσον: «Στους Μπουλς ο Σκότι Πίπεν ήταν ο παίκτης που όλοι οι άλλοι πήγαιναν περισσότερο. Έβγαζε προς τα έξω το καλύτερο σε όλους τους συμπαίκτες του και επικοινωνούσε καλύτερα με όλους. Ηγέτης, πραγματική καθοδήγηση είναι ένα από τα πιο δυνατά του στοιχεία. Όλοι λένε ότι ο Μάικλ είναι φοβερός ηγέτης. Οδηγεί με το να θέτει το παράδειγμα, να τους μιλάει σκληρά, να τους κριτικάρει πολύ. Ο Σκότι καθοδηγεί με εξίσου δυναμικό τρόπο, αλλά η δική του καθοδήγηση είναι να σε χτυπήσει στην πλάτη, να σε υποστηρίξει».

Δηλαδή η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών ήταν στημένη σε αυτή τη λογική όσον αφορά στους ηγέτες της. Και στο βιβλίο του ΜακΚάλουμ, ο Σκότι Πίπεν λέει σχετικά με το θέμα: «Για μένα η ομάδα μας ήταν πάντα θέμα χημείας. Ποτέ δεν μπορούσαμε να έχουμε χημεία εξαιτίας του Μάικλ. Δεν πίστευε στους συμπαίκτες του. Ήταν δύσκολο για μας. Μας κατηγορούσε ότι απλώς καθόμασταν και κοιτούσαμε επειδή αυτός θα έκανε πάντα… τον Κόμπι. (σημ. ΜακΚάλουμ: Εννοεί όταν έδειχνε εμφανή θυμό προς τους συμπαίκτες του, όπως κάνει ο Κόμπι Μπράιαντ στους Λέικερς). Όταν ήρθε ο Φιλ Τζάκσον, έκανε τεράστια διαφορά στον Μάικλ. Ο Φιλ τον έπεισε να πιστέψει στους συμπαίκτες του και νομίζω ότι εγώ ήμουν ο πρώτος που ο Μάικλ εμπιστεύτηκε πραγματικά. Δεν ανησυχούσαμε πια ότι ο Μάικλ θα πάει να παίξει ένας εναντίον πέντε. Μπορούσαμε να παίξουμε ως ομάδα».

Ο Τζο Κλάιν, παλιός παίκτης των Μπουλς, είχε πει: «Ο Μάικλ ήταν η πατρική φιγούρα που έλεγε ‘είσαι τιμωρημένος’. Ο Πιπ ήταν η μαμά που ερχόταν μετά στο δωμάτιό σου και σου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά».

Όλα αρχίζουν να βγάζουν νόημα για τους Λέικερς. Σε τέτοια ηλικία, μάλιστα, που οι δύο τεράστιοι αστέρες βρέθηκαν στην ίδια ομάδα, είναι βέβαιο ότι μπορούν να διαχειριστούν επιτυχώς τους συμπαίκτες τους, τους εαυτούς τους, ο ένας τον άλλο, ή ό,τι άλλο τυχόν έρθει στον δρόμο τους, με τα μάτια καρφωμένα στον ένα και μοναδικό τους στόχο: το δαχτυλίδι του πρωταθλητή του 2013.

Είτε χρειαστούν λίγα high-five περισσότερα οι Λέικερς για να φτάσουν ως εκεί, είτε χρειαστούν λίγες φωνές παραπάνω, Κόμπι και Νας το έχουν αναλάβει κι αυτό.

Νίκος Κουσούλης