Επειδή μπορεί… σε ώρα αιχμής

Δε γνωρίζω πόσοι αντιλήφθηκαν, και κυρίως στην πλήρη έκτασή του, το σταθμό που αποτέλεσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου για ένα ιδίως θέμα. Για εμένα, ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα αθλητικά και κοινωνικά γεγονότα, ο Όσκαρ Πιστόριους είναι το πρόσωπο, όχι μόνο των Αγώνων αλλά και, της χρονιάς.

Υπάρχει ένας πολύ απλός λόγος γιατί ο Πιστόριους κατέβηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί αψήφησε τις αντιδράσεις και διαφωνίες, γιατί προσπάθησε για απίθανες προκρίσεις, γιατί απογοητεύτηκε όταν είδε τον Mogawane να πέφτει πριν πάρει ο ίδιος τη σκυτάλη στα 4×400, και γιατί μετά την επιτυχημένη ένσταση κατέβηκε στον τελικό του αθλήματος.

Επειδή μπορεί.

Ο Πιστόριους είναι το απόλυτα κατάλληλο πρόσωπο για τη σύνδεση των Ολυμπιακών Αγώνων με τους επερχόμενους Παραολυμπιακούς. Η προσπάθειά του και το ότι εστιάζουμε σε αυτόν δε μειώνει τους υπόλοιπους αθλητές των Αγώνων του Αυγούστου ή του Σεπτέμβρη, αλλά έριξε μια μεγάλη προκατάληψη… για πρώτη φορά σε ώρα αιχμής.

Είναι αλήθεια ότι κατά κανόνα αδυνατούμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει Άτομο με Αναπηρία και αυτό επειδή δεν τα έχουμε γνωρίσει. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο τρόπος με τον οποίο προβάλλονται οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διατηρεί τις παρανοήσεις. Ζούμε σε μια χώρα που έχει γκετοποιήσει τους ανθρώπους με αναπηρίες. Και αφού δεν τους βλέπουμε, θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν. Ότι δεν υπάρχουν κάπου 900.000 άνθρωποι (επίσημη καταγραφή πάντως επίσης δεν υπάρχει).

Και καταλήγουμε κάθε 4 χρόνια να βρίσκουμε αφορμή στους Παρα-Ολυμπιακούς Αγώνες για να προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε ο ένας τον άλλον. Ενώ περπατάμε στο δρόμο και οι ράμπες είναι κλεισμένες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ενώ περπατάμε και τα πεζοδρόμια είναι ανύπαρκτα. Ενώ κυκλοφορούμε και τα μέσα μεταφοράς είναι απροσπέλαστα για τους ανθρώπους σε αμαξίδιο. Ενώ μπαίνουμε σε διάφορες υπηρεσίες και γραφεία και δε βλέπουμε κανένα άτομο με αναπηρία. Ενώ διαβάζουμε άρθρα να παραποιούν την αλήθεια. Ενώ το κρατικό κανάλι κράτησε τη μη ψηφιακή προβολή του για τους Ολυμπιακούς, αλλά όχι για τους Παραολυμπιακούς.

Όχι, δε θα αλλάξει τίποτα αυτές τις ημέρες, μετά και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Κανένας δε θα ευαισθητοποιηθεί περισσότερο, ούτε θα βελτιωθεί η ζωή των ανθρώπων με αναπηρία. Αυτό είναι σίγουρο, ιδίως για την Ελλάδα. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι κάτι μπορεί να άλλαξε μετά τους Ολυμπιακούς.

Για αυτό επιλέγω να θαυμάζω τον Όσκαρ Πιστόριους. Επειδή (για να παραφράσω τον Gill Scott-Heron) οι μεγάλες «επαναστάσεις» δεν είναι μαγνητοσκοπημένες, είναι ζωντανές. Και ο Πιστόριους κατάφερε μία τέτοια σε ώρα αιχμής…

Αντώνης Κουσούλης

ΥΓ. Επανάσταση μπορεί να σημαίνει η εικόνα του άρθρου. Επανάσταση μπορεί να σημαίνει το πώς ένα νέο παιδί ή κάποιοι γονείς κάνουν σχέδια παρά την αναπηρία. Κάπως έτσι αρχίζουν οι μεγάλες αλλαγές.