Έβαλαν μυαλό;

Τι δείχνουν να έχουν μάθει οι Αμερικάνοι;

1. Ότι πρέπει να έχουν κάποιον έμπειρο και ομαδικό πλέι-μέικερ. Η παρουσία του Τζέισον Κιντ αποτελεί «κλειδί» για την ομάδα. Εκτός από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, ο Κιντ ξέρει και να πατάει στα πόδια του και το έδειξε δηλώνοντας: «Τα πράγματα δε θα είναι καθόλου εύκολα για τις ΗΠΑ. Υπάρχουν πολλές καλές ομάδες και αν δεν παρουσιαστούμε πανέτοιμοι θα αντιμετωπίσουμε πολλά προβλήματα». Παρεμπιπτόντως, ο Κιντ είναι και ο μόνος με χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στη συλλογή του, από το 2000.

2. Ότι πρέπει να έχουν κάποιον κλασικό σουτέρ στο ρόστερ, αυτός είναι ο Ρεντ.

3. Ότι πρέπει να βάζουν και παίκτες που κάνουν περισσότερες από μία δουλειές, όπως ο Πρινς.

4. Ότι πρέπει να πάρουν τον κατά τεκμήριο καλύτερο Αμερικανό των τελευταίων χρόνων, τον Κόμπι.

5. Ότι δε θα μπορούσαν να αφήσουν έξω το μοναδικό παίκτη που έπεισε τα προηγούμενα χρόνια, τον Καρμέλο Άντονι.

6. Ότι δεν πρέπει να αλλάζουν συνεχώς προπονητές μετά από κάθε ήττα. Ο Σιζέφσκι με το τεχνικό του τιμ έμειναν και φέρνουν μια ελπίδα για μεγαλύτερη ομοιογένεια και ομαδικότητα.

7. Ότι ξέρουν μπάσκετ και… πέρα από τον Ατλαντικό! Το δήλωσε ο Σιζέφσκι: «Μάθαμε ότι και άλλες εθνικές είναι πολύ ταλαντούχες και παίζουν πολύ καλά ομαδικά».

Τι δε μοιάζουν ακόμα να έχουν μάθει;

1. Ότι το μάρκετινγκ δε φέρνει την ευτυχία! Γουέιντ, Λεμπρόν, Πολ, Χάουαρντ, Μπος έπαθαν σοκ πρόπερσι νομίζοντας ότι θα παίξουν με τριτοκοσμικούς αντιπάλους. Οι παίκτες που πλασάρονται από το NBA ως οι πλέον ταλαντούχοι παγκοσμίως (προστέθηκε φέτος και ο Ντερόν Ουίλιαμς) δε θα μπορούσαν να λείπουν από το ρόστερ και μένει να δούμε αν έμαθαν τίποτα από την εμπειρία της Ιαπωνίας.

2. Ότι οι καλές εθνικές έχουν και πολύ καλές φροντ-λάιν. Στο ρόστερ των ΗΠΑ περιλαμβάνονται μόλις 3 κλασικά 4-5άρια: Μπος, Μπούζερ, Χάουαρντ, κάτι που δημιουργεί ένα σωρό ερωτηματικά για το στήσιμο της ομάδας.

3. (σε συνέχεια του προηγουμένου…) Ότι δε χρειάζεται να χωρέσουν στην πεντάδα όλα τα αστέρια – περιφερειακούς τους. Η έλλειψη ψηλών από το ρόστερ μάλλον υποδεικνύει ότι θα δούμε (στα δύσκολα βέβαια εννοούμε) για πολλή ώρα στο «4» μάλλον τον Λεμπρόν, για να είναι ταυτόχρονα μέσα μαζί με τους Γουέιντ ή Άντονι και τον Μπράιαντ. Ο Πρινς μπορεί να παίξει στο «4», αλλά ποιον θα βγάλουν για να τον χωρέσουν;

4. (σε μία ακόμη συνέχεια του προηγουμένου…) Ότι τα φυσικά προσόντα δε φέρνουν την ευτυχία! Η έλλειψη ψηλών υποδηλώνει και ότι θα ρίξουν στις θέσεις των ψηλών τα 3άρια τους για να τα βάλουν με τα Ευρωπαϊκά 4άρια.

5. Ότι δε χρειάζεται να ανακοινώνουν δωδεκάδα από τα μέσα Ιούνη! Μερικές φορές δεν είναι κακό να παίρνεις 15 παίκτες, να τους ρίχνεις στην προετοιμασία, την προπόνηση και τα φιλικά και να βλέπεις ποιος πονάει πιο πολύ τη φανέλα.

Οι Αμερικάνοι φέτος είναι πιο διψασμένοι και αποφασισμένοι από ποτέ. Το βασικό χαρακτηριστικό του NBA είναι ότι ξέρει με καταπληκτικό τρόπο να προωθεί το προϊόν του. Έτσι ο «μύθος» γύρω από το επίπεδο του πρωταθλήματος και των παικτών του δε θα σβηστεί ποτέ από τη συνείδηση του ευρωπαϊκού κόσμου. Ωστόσο, με τους παίκτες των άλλων εθνικοτήτων δεν είναι έτσι. Καμία από τις μεγάλες εθνικές ομάδες δεν μπαίνει πια για να χάσει αξιοπρεπώς. Ξεφύλλιζα πριν από λίγες ημέρες από το αρχείο μου ένα τεύχος ελληνικού μπασκετικού περιοδικού από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και βρήκα την παρουσίαση των εθνικών ομάδων για τους Ολυμπιακούς του 1996. Βλέποντας μόνο τα ονόματα των ομάδων εξεπλάγην. Στη μια σελίδα έγραφε «Αυστραλία», στην επόμενη «Βραζιλία» και έπειτα «Ντριμ Τιμ»! Όχι ΗΠΑ, αλλά «Ντριμ Τιμ»!

Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι Αμερικανοί είναι να αφήσουν την εποχή που όλοι τους μνημόνευαν ως ομάδα – όνειρο, να ξεχάσουν τις επιτυχίες της δεκαετίας του 1990, να ξεχάσουν τα παχυλά συμβόλαια του NBA και να στρωθούν στη δουλειά, έχοντας τα πόδια τους στο έδαφος. Γιατί ο φόβος στους αντιπάλους δεν υπάρχει πια, οι δικαιολογίες για το ποιοι δεν κατεβαίνουν κάθε χρόνο έχουν κουράσει, οι δύο κόσμοι μοιάζουν πιο κοντά από ποτέ και ο δρόμος για να ξανακερδίσουν το σεβασμό είναι μακρύς και ανηφορικός…