Αφιέρωμα: Όσκαρ Ρόμπερτσον, μέρος III

 

Δημοσιεύτηκε την 1η Ιουλίου 2008

Φτάσαμε στο τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για τον μεγάλο Όσκαρ Ρόμπερτσον. Στις περισσότερες συγκρίσεις, το όνομα του Ρόμπερτσον αφήνεται απ’ έξω, με πιο… εμπορικά ονόματα να βρίσκονται στα δύο μέρη της εξίσωσης. Όμως, το γεγονός ότι ο Ρόμπερτσον μνημονεύεται κάθε φορά που ένας περιφερειακός πετύχει κάτι σημαντικό στο πρωτάθλημα, δείχνει πολλά: «Ήταν ο πρώτος από τον Ρόμπερτσον που…» ή «έγινε ο δεύτερος μαζί με τον Ρόμπερτσον που…».

Στην πράξη είναι αδύνατο να συγκρίνεις παίκτες διαφορετικών εποχών. Συνήθως στο μπάσκετ, η απάντηση στην ερώτηση ποιος ήταν ο καλύτερος όλων των εποχών είναι ο Μάικλ Τζόρνταν και αυτό που γέρνει την πλάστιγγα είναι οι τίτλοι του MJ. Όμως, δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν τον Ρόμπερτσον ως τον πιο πλήρη και καλύτερο παίκτη όλων των εποχών. Ας τον μάθουμε μέσα από ορισμένες δικές του σκέψεις, άλλες αιρετικές όσο και αληθινές και άλλες σκληρές για τη λίγκα.

«Ο Κόμπι, ο ΛεΜπρον, είναι πολύ καλοί παίκτες, χωρίς αμφιβολία. Όμως είναι αυτό που τα ESPN όλου του κόσμου προωθούν. Το έχουν ανάγκη να προωθούν αυτούς τους παίκτες. Το καταλαβαίνω. Πάντα λένε ποιος είναι ο καλύτερος και ρωτάνε τύπους που δεν ήταν εδώ και δεν έχουν δει τους μισούς να παίζουν, λες και όλα ξεκίνησαν ξαφνικά τώρα».

«Όμως τους αναγνωρίζω αυτό. Κάνουν τα παιδιά αυτά να μοιάζουν τόσο γοητευτικά που είναι σαν να είναι καλύτεροι απ’ όλους τους υπόλοιπους. Όμως, εδώ υπήρχε ένας τύπος (σ.σ. ο Τσάμπερλεν) που είχε 50 πόντους και 25 ριμπάουντ μέσο όρο. Εγώ είχα μέσο όρο τριπλ νταμπλ για μια χρονιά (σ.σ. όπως είπαμε στην πραγματικότητα είχε συνολικά στα 5 πρώτα χρόνια της καριέρας του). Και μάλιστα τριπλ-νταμπλ την ώρα που βάζω 30 πόντους (σ.σ. και χωρίς τρίποντο και με μόλις 18 σουτ ανά αγώνα). Τώρα οι παίκτες κάνουν τριπλ νταμπλ με 10 πόντους». Μεγάλη αλήθεια, όσο μεγάλη είναι και το γεγονός ότι ο Ρόμπερτσον χρειαζόταν 18 σουτ για να πετύχει 30 πόντους, ενώ οι σταρ του σήμερα έχουν τόσα σουτ όσους και πόντους συνήθως.

«Δεν αμφισβητεί κανείς ότι παιδιά όπως ο Κόμπι, ο ΛεΜπρον, ο Κρις Πολ θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον καθένα. Αλλά υπάρχουν τύπου που βάζουν έναν και δύο πόντους και παίρνουν 5 εκατομμύρια δολάρια. Και άλλοι που παίρνουν 1 εκατομμύριο και δεν μπαίνουν καν στο ματς. Και νομίζουν ότι τους αξίζει κιόλας».

Ο Ρόμπερτσον ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να προπονήσει κάποια ομάδα ή να γίνει τζένεραλ μάνατζερ ομάδας: «Ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία για μια τέτοια θέση. Η ζωή συνεχίζεται. Αλλά όπως ο ελέφαντας, ποτέ δεν ξεχνάς. Απλώς θυμάσαι τι έγινε και συνεχίζεις». Ο Ρόμπερτσον ποτέ δεν ήταν το αγαπημένο παιδί του NBA. Πάντα έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους και πάντα… ήταν μαύρος. Πολύ κακός συνδυασμός, που δεν ήταν αποδεκτός για πολλά πολλά χρόνια.

Σκεφτόμενος το NBA του σήμερα, ο Ρόμπερτσον μειδιά… Πλέι μέικερ και σούτινγκ γκαρντ: «Όταν ένας παίκτης δεν μπορεί να κάνει κάτι, τότε του φτιάχνουν μια θέση. Δεν μπορεί να κάνει ντρίμπλα, τότε είναι σούτινγκ γκαρντ». Ο Ρόμπερτσον ήταν απλώς γκαρντ. Και τι γκαρντ…

Ο Ρόμπερτσον είχε την ατυχία να παίζει σε μια κακή ομάδα σχεδόν όλη την καριέρα του. Έτσι δεν κέρδισε τίτλους για να αναφέρεται αμέσως ως απάντηση στην ερώτηση για τον καλύτερο. Όμως, τη χρονιά που πήρε το πρωτάθλημα, ίσως έπαιζε στην καλύτερη ομάδα όλων των εποχών. Οι Μπακς τότε είχαν ρεκόρ 65-11, μέχρι τα τελευταία 6 παιχνίδια που ο Λάρι Κοστέλο δεν χρησιμοποίησε τους βασικούς με αποτέλεσμα να χάσουν 5 από αυτά για το 66-16. Τότε, βλέπετε, δεν κυνηγούσε κανείς τα ρεκόρ νικών.

Να πούμε και κάτι άλλο; Όταν ο Ρόμπερτσον είχε πάνω από 10 ασίστ μέσο όρο τα πρώτα 9 χρόνια της καριέρας του, ως ασίστ μετρούσε μόνο η πάσα από την οποία ένας παίκτης έβαζε καλάθι χωρίς να κάνει ντρίμπλα. Πλέον, ασίστ είναι όταν ο σκόρερ κάνει ακόμη και δύο ντρίμπλες. Μιλάμε για τεράστια διαφορά στα νούμερα.

Το πόσο άλλαξε το παιχνίδι ο Ρόμπερτσον φαίνεται στους μεγαλύτερους παίκτες των επόμενων δεκαετιών. Όταν ο Τζόρνταν κάνε fadeaway… κίνηση που εισήγαγε ο Ρόμπερτσον. Όταν ο Μάτζικ αλλάζει κατεύθυνση σε ντράιβ ή προστατεύει την μπάλα με το σώμα… πάλι κίνηση που εισήγαγε ο Ρόμπερτσον.

Να κλείσουμε, δανειζόμενοι λόγια άλλων;

Πόσο καλός ήταν ο Ρόμπερτσον; «Είναι τόσο καλός που με τρομάζει», είπε κάποτε ο Ρεντ Αουερμπαχ. Ενώ ο Τζέρι Λούκας έδωσε τον επίλογο: «Ήταν εξωπραγματικός, πολύ μπροστά από την εποχή του. Δεν έχει υπάρξει πιο πλήρης παίκτης από τον Όσκαρ».