The Brian Scalabrine Effect: Νέα στήλη στο AoB!

Το Age of Basketball σας καλωσορίζει στη νέα του στήλη, που κάνει ντεμπούτο σήμερα για τη σεζόν 2012-13 και θα μας κρατήσει συντροφιά όλο το χρόνο. Πρόκειται για στήλη σατυρική, καυστική, που δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο, αν κρίνω από το πρώτο άρθρο. Προσεγγίστε τη με την απαραίτητη… προσοχή γιατί «δαγκώνει», αλλά και με τη σωστή διάθεση. Είπαμε, υπάρχει για να σατιρίζει τα τεκταινόμενα στο χώρο του μπάσκετ. Εμείς εδώ δεν θα «λογοκρίνουμε» τον συντάκτη της που θα κυκλοφορεί «ινκόγκνιτο» στα ελληνικά γήπεδα όλη τη σεζόν. Όσο για το τι είναι το «Brian Scalabrine Effect»; Αφού κάναμε τις απαραίτητες συστάσεις, σας αφήνω στον αρμόδιο για να το εξηγήσει…

The Brian Scalabrine Effect

Χαιρετώ τους αναγνώστες του Age of Basketball, ευχαριστώ τους δημιουργούς της ιστοσελίδας που με δέχτηκαν να γράφω και μου έδωσαν και (σχεδόν) απόλυτη ελευθερία στα όσα θα λέω («Μην τολμήσεις να γράψεις άσχημο για Γιαννάκη και Λάζο, ελληνικές ομάδες, λοιπούς Έλληνες παίκτες, ΕΣΑΚΕ, ΕΟΚ, εθνική, Έλληνες διαιτητές, Έλληνες δημοσιογράφους και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς»). Υπόσχομαι ότι θα σας κάνω να γελάσετε, θα σας τη σπάσω, θα σας εκνευρίσω, θα σας προκαλέσω. Είπαμε, ο Έλληνας είναι πρώτα οπαδός και μετά φίλαθλος. Κι εμένα μου τη δίνουν οι οπαδοί. Και οι φίλαθλοι.

Τι είναι, λοιπόν, το «Brian Scalabrine Effect»; Το «Brian Scalabrine Effect» είναι τα πάντα. Είναι ο κόουτς που σας ζητά να παίξετε fullcourt press μετά από δικό σου αιφνιδιασμό όταν οι 4 υπόλοιποι συμπαίκτες σου είναι στη ρακέτα άμυνάς σας. Είναι ο οπαδός που λέει ότι είναι φίλαθλος αλλά κλαίει όταν χάνει η ομάδα του. Είναι αυτός που κάθεται δίπλα σου στο γήπεδο και δεν τον έχεις ξαναδεί αλλά νομίζετε και οι δύο ότι έχετε κάτι κοινό. Είναι ο παίκτης στην άκρη του πάγκου που λες ότι είναι μόλις ένα βήμα μακριά από «πετσετάς», αλλά αυτός σηκώνει πρώτος το κάθε τρόπαιο. Είναι ο πρόεδρος που φέρνει νέα ήθη, αλλά στο παρασκήνιο κάνει τα ίδια με τον προηγούμενο. Είναι ο 20χρονος παίκτης που δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι κάθε βλακεία που γράφει στο Facebook και το Twitter τη βλέπουν κι άλλοι κι όχι μόνο ο κολλητός του 20χρονος από την απέναντι ομάδα. Είσαι εσύ που δεν έγινες επαγγελματίας παίκτης και ποτέ σου δεν κατάλαβες γιατί. Είσαι εσύ που έγινες επαγγελματίας παίκτης και ποτέ κανείς μας δεν κατάλαβε γιατί.

Είναι ο προπονητής ΕΣΚΑ που δεν σε βάζει να παίζεις γιατί «σε έφερε ο πρόεδρος» κι εκείνου του είχε πει ο μπαμπάς του ότι είναι ο νέος Μπόμπι Νάιτ. Είναι ο διαιτητής που νομίζει ότι αυτός είναι η… μετενσάρκωση του Ντικ Μπαβέτα και πίσω του αφήνει συντρίμμια που έχουν ανάγκη από υπογλώσσια για να ηρεμήσουν. Είναι οι παίκτες, προπονητές, πρόεδροι, που με τροφοδοτούν με «καύσιμα» για να τους κατακεραυνώνω, είτε τους αξίζει είτε όχι. Είναι ο μπασκετόφιλος που θέλει να φύγουν οι «αιώνιοι» από το ελληνικό μπάσκετ, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυτό θα πάψει να υπάρχει. Είναι ο «αιώνιος» μπασκετόφιλος που πιστεύει ότι δεν χρειάζονται άλλες ομάδες πλην των δύο δικών του στη χώρα γιατί δεν μπορεί να καταλάβει ότι το μπάσκετ δεν τελειώνει στον Αλβέρτη. Είναι οι δημιουργοί του Age of Basketball που νόμιζαν ότι αν έφερναν ποιότητα στο χώρο της μπασκετικής δημοσιογραφίας θα έβλεπαν και την ανάλογη ανταπόκριση από τους Έλληνες οπαδούς. Είστε εσείς. Είμαι εγώ. Είναι πάνω απ’ όλα ο χρόνος που όλα τα λυγίζει με τον τρόπο που θέλουμε και τα φέρνει στα μέτρα μας. Κι αν δεν πειστήκατε, ορίστε το σχετικό διδακτικό απόσπασμα από τη Βίβλο δηλώσεων του Μεγάλου Brian Scalabrine όταν κάποιος αφελής πήγε να τον προσβάλει:

«Δεν ήταν και τόσο δύσκολο που δεν έπαιξα ούτε δευτερόλεπτο στους τελικούς με τους Λέικερς, γιατί ΤΩΡΑ ίσως λες ότι δεν έπαιξα ούτε δευτερόλεπτο. Αλλά ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ θα το έχετε ξεχάσει. ΣΕ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ θα είμαι ακόμα πρωταθλητής, ΣΕ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ θα λέω πιθανότατα στο παιδί μου ότι ήμουν πενταδάτος και ΣΕ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ λογικά θα λέω ότι ήμουν και MVP. Οπότε μη σκας». ‘Nuff Said.

Όταν καείς με το χυλό…

Θα σας εισάγω ήρεμα σήμερα, να μην πάθετε σοκ (η χρονιά δεν έχει αρχίσει ακόμα, κάντε υπομονή…). Ξεκινώ λέγοντας ότι σε αντίθεση με τον Κουσούλη εγώ δεν τη βρίσκω με το να μη με ξέρει κανείς εμένα και το site μου (που δεν έχω, αλλά πιάσατε τη μεταφορά). Οπότε σας προκαλώ! Μετά το πρώτο άρθρο που θα έχει 100 likes (δεν μιλάω για αναγνώσεις γιατί αυτές δεν μπορείτε εσείς να τις ελέγξετε) θα κληρωθεί μπασκετικό δώρο (μπάλα ας πούμε) σε έναν απ’ όσους έχουν κάνει Like τη σελίδα του Age of Basketball στο Facebook. Και δεν θα σταματήσω εκεί. Θα ανεβάζω τον στόχο των Likes και την αξία των δώρων. Μέχρι να φρικάρει ο Κουσούλης και να μου το ξεκόψει. Κάντε το Age of Basketball γνωστό μέσα από τη δική μου στήλη, αφού δεν θέλει από μόνο του να γίνει. Γιατί απ’ ότι κατάλαβα έχετε μαζευτεί εδώ κι εσείς κι αυτοί που το γράφουν και έχετε συνεννοηθεί μη γίνει καμιά στραβή και μαθευτεί προς τα έξω το πράγμα…

Για να μπούμε όλοι στο κλίμα της ημέρας (έγραφα το κείμενο 25/9, δηλαδή 7 χρόνια μετά το χρυσό στο Βελιγράδι) θα ξεκινήσω σήμερα με κάτι που είπε ο Παναγιώτης Γιαννάκης όταν ανέλαβε τη Λιμόζ και όλοι καταλάβαμε τι εννοούσε, γιατί είχε προηγουμένως καεί και τώρα φυλάει τα ρούχα του να έχει τα μισά: «Οι παίκτες πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να είναι συνέχεια συγκεντρωμένοι στο στόχο της ομάδας. Για να το πετύχουν αυτό, ακόμα και η διατροφή τους παίζει ρόλο. Γι’ αυτό, καλό θα ήταν να κλείσουν τα McDonald’s που υπάρχουν δίπλα στο γήπεδο». Ακούς Σχορτσανίτη; Άφησες ανεξίτηλο το σημάδι σου…

Η χρονιά θα ξεκινήσει σε λίγο και θα δούμε και στην πράξη τα λόγια του Μπαρτζώκα ότι «φέτος θα είμαστε καλύτεροι από πέρσι». Αν τη χαρακτήριζα «τολμηρή» τη δήλωση Μπαρτζώκα θα ήμουν ευγενικός. Πέρσι η ομάδα του πήρε πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα, φέτος δηλαδή πρέπει προφανώς να πάρει triple-crown. Εκτός αν θα είναι καλύτεροι στο γήπεδο, αλλά δεν θα φανεί στα αποτελέσματα…

Κλείνω με τον Βλαντιμίρ Ρομανόφ, ο οποίος είναι ενθουσιασμένος με τον Χοάν Πλάθα, νέο προπονητή της Ζαλγκίρις. Τον συνέκρινε μάλιστα με τον Ηλία Ζούρο. Εγώ πάντα θα υπερασπίζομαι τον Ζούρο, το καλοκαίρι που μας πέρασε έγραψε ιστορία, έβαλε μόνος του την Αφρική στον παγκόσμιο μπασκετικό χάρτη. Με τη Ζαλγκίρις πήρε πρωτάθλημα Λιθουανίας, πρωτάθλημα Βαλτικής, Κύπελλο Λιθουανίας. Προφανώς ο Ρομανόφ πιστεύει ότι ο Πλάθα θα τα πάει καλύτερα, λέγοντας ότι «είναι εντελώς διαφορετικός από τον Ζούρο. Βλέπουμε πειθαρχία στην προπόνηση και οι παίκτες νιώθουν ότι είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Πιστεύω ότι ο Πλάθα μπορεί να πετύχει πολλά πράγματα». Και στη Ρεάλ το ίδιο πίστευαν το 2007-08. Και ξανά το 2008-09. Μετά σταμάτησαν.

Είπα να κλείσω, αλλά η φωνούλα μέσα μου φώναζε να γράψω και για τον Μάρμπερι. Ο μέγας Στέφον ήταν πάντα μπροστά από την εποχή του. Αυτός ήταν που έβγαζε σειρά σνίκερς για τους φτωχούς των γκέτο, καθώς αυτή ήταν μια αγορά που η Nike με τα 300άρια των παπουτσιών του Τζόρνταν και του ΛεΜπρον δεν μπορούσε να χτυπήσει. Έτσι ο Μάρμπερι των φτωχών και κατατρεγμένων ήταν η λύση. Τέλος πάντων, τώρα ο Μπάρμπερι (που παρεμπιπτόντως παίζει μπάσκετ στις Πάπιες Πεκίνου, χωρίς πλάκα) είπε ότι ο Καρμέλο και ο Στανταμάιρ δεν κολλάνε μαζί και ότι η Νέα Υόρκη δεν πάει πουθενά. Πρόσθεσε κιόλας ότι τον Καρμέλο τον πήραν «μάλλον για να βγάλουν λεφτά και όχι για να κάνουν νίκες». Άρα πάνε άπατοι οι Νικς;

Ναι, ο Μάρμπερι όταν ρωτήθηκε πού πιστεύει άρα ότι θα φτάσει η ομάδα είπε: «Έχουν πολύ καλή ομάδα. Νομίζω ότι θα φτάσουν 2ο γύρο πλέι οφς και βλέπουμε για πιο μακριά». Ανάλυση Ιωάννου δηλαδή. Αν πάνε καλά θα δικαιωθεί. Αν πατώσουν θα δικαιωθεί. Ωχ, η ΕΡΤ έχει ανοίξει παγκόσμια σχολή…

Μπράιαν (Αϊγουίς)