Γ. Σκιάς: Crash tests για γερούς χαρακτήρες

Το πρώτο από μια σειρά παιχνιδιών με απόλυτη αναγκαιότητα νίκης κατέληξε νικηφόρα για τον Παναθηναϊκό, άσχετα αν η εμφάνιση κόντρα στην καλοκουρδισμένη Καντού είχε τα σχετικά σκαμπανεβάσματα. Ακόμα έχουμε Οκτώβρη και με τόσα νέα πρόσωπα θα ήταν απίθανο να αποδίδει η ομάδα πολύ καλύτερο μπάσκετ αυτή την εποχή. Το θέμα είναι πόσο καλά μπορεί να σταθεί κόντρα στον ανταγωνισμό: Ολυμπιακός ακολουθεί και το «πρέπει» μάς πνίγει όπως κάθε φορά.

Αυτό τουλάχιστον πιστεύει ο μέσος οπαδός της ομάδας που ζει για να βλέπει νίκες (άλλες λέξεις χρησιμοποιούν, αλλά ο Κουσούλης μου έχει ζητήσει να κρατάω επίπεδο) επί του «αιώνιου» αντιπάλου. Για μένα η νίκη απόψε δεν είναι τόσο απαραίτητη όσο ήταν αυτή επί της Καντού. Η κανονική περίοδος στην ευρωλίγκα τελειώνει μόλις σε 10 ματς και είναι πολύ εύκολο να χάσει το τρένο της πρόκρισης μια ομάδα που ξεκινάει με 2 σερί ήττες. Στο ματς με τον Ολυμπιακό το ζητούμενο είναι να φανεί μια πειστική, ανταγωνιστική εικόνα και αν έρθει και η νίκη ακόμα καλύτερα. Αλλά ενδεχόμενη ήττα (προφανώς με μικρή διαφορά) μπορεί να διορθωθεί το χειμώνα, όταν η ομάδα (φαντάζομαι πως) θα παίζει πολύ καλύτερα. Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, η παρουσία στο τοπ-16 ή (ακόμα καλύτερα) στα πλέι-οφ είναι πολύ σημαντικότερη από την πρωτιά στην Α1. Τελεία και προχωρώ στην Καντού.

Δεν μπορούσε να… τελειώσει

Η νίκη ήρθε με πολλή αγωνία ως το τέλος: ακόμα και τη στιγμή που το ξεσπασματάκι των Διαμαντίδη-Πάνκο έδωσε το +9 με ένα λεπτό να μένει, οι Ιταλοί είχαν άλλη γνώμη και με αστραπιαίο σερί 8-1 μας τρόμαξαν για τα καλά. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να μιλήσουμε για έτοιμο Παναθηναϊκό: η ομάδα που θέλουμε να βλέπουμε δεν μπορεί να είναι τόσο επιπόλαιη. Γενικότερα, τα προβλήματα δεν ήταν λίγα. Οι παίκτες του Τρινκιέρι έβρισκαν ευνοϊκές καταστάσεις για δημιουργία μετά από πικ-εν-ρολ: οι σουτέρ του με μια απλή τακτική (προσποίηση και ντρίμπλα προς το χάι-ποστ) εξέθεσαν την περιφερειακή μας άμυνα. Δυσκολίες είχαμε στο ατομικό μαρκάρισμα του Μπρουκς, ενώ ο Τάιους έφτιαξε κάμποσα… πόστερ με τους ψηλούς μας.

Διαβασμένοι

Γενικά, οι φιλοξενούμενοι έδειξαν τα προσόντα τους (καλή τεχνική, σούπερ τακτική προετοιμασία, ομαδικότητα) και δεν μας επέτρεψαν να απλώσουμε την καλή μας απόδοση σε κανένα διάστημα μεγαλύτερο των 4-5 κατοχών. Από την πλευρά του ο Πεδουλάκης είναι φανερό ότι ψάχνεται με τα σχήματα, ενώ θέλει να βάλει και όσο περισσότερους παίκτες γίνεται στο παιχνίδι, ζητώντας τους να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι. Ο Κίτσεν π.χ. ανταποκρίθηκε, ο Γιαννόπουλος όχι και τόσο. Το καραμπινάτο πρόβλημά μας εντοπίζεται στα σημεία που δεν έχουμε μαζί τον Σοφοκλή (καταποντισμός στην επίθεση, αμφίβολα κέρδη στην άμυνα).

Στο κέντρο

Μιλώντας για το «θηρίο», ήταν και πάλι πολύ αποτελεσματικός, αλλά και σημείο εστίασης στο επιθετικό μας παιχνίδι. Το γεγονός ότι ο Τρινκιέρι πήγε σε πολλές βοήθειες πάνω του (όταν βρισκόταν βαθιά στον κεντρικό άξονα, συνήθως αντιμετώπιζε τριπλ-τιμ), τού «θάμπωσε» ελαφρώς τη στατιστική εικόνα, τού έκοψε και μερικά highlights παραπάνω. Πρέπει πάντως να αναγνωρίσουμε τη βελτίωσή του τόσο στην πάσα προς τα έξω, όσο και στις βολές – είναι δύο σημεία-κλειδιά που, αν καταφέρει να τα σταθεροποιήσει σε καλό επίπεδο, θα γίνει πραγματικά ασταμάτητος.

Αναλυτικότερα, όσον αφορά το πρώτο, είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν νέο Σαμπόνις, αλλά και αυτό που βλέπουμε μας κάνει. Ο Σχορτσανίτης, ως παίκτης-παλαιστής, έχει την τάση να χαμηλώνει πολύ όταν γυρίζει προς το καλάθι, για να βγάλει τη δύναμή του και να κερδίσει χώρο. Η κίνηση αυτή του δίνει ντεσαβαντάζ όταν τελικά επιλέξει την πάσα, πρώτον, γιατί δεν «βλέπει» το ίδιο καθαρά (σκεφτείτε π.χ. τον πάντα όρθιο Πάου Γκασόλ) και δεύτερον γιατί χρειάζεται υπερέκταση για να βγάλει τα χέρια του πέρα από την άμυνα, ώστε να περάσει η μπάλα. Έτσι δεν έχει καλή ισορροπία και είναι αδύνατον να έχει 100% ακρίβεια στις μεταβιβάσεις του. Ωστόσο, σε σχέση με 3-4 χρόνια πριν η εξέλιξή του είναι εντυπωσιακή. Όσο για τις βολές, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο φίλος μας έγινε ξαφνικά παίκτης του 75% και περιμένω να τον δω σε βάθος χρόνου. Πάντως σουτάρει τόσο πολύ από τη γραμμή που και μια μικρή αύξηση του ποσοστού του θα δώσει στην ομάδα κάμποσους έξτρα πόντους.

Από πίσω το χάος

Το σίγουρο είναι ότι ο κόουτς ποντάρει πολύ στο «θωρηκτό» του και καλά κάνει, δεδομένου ότι αυτή την εποχή δεν έχει στα χέρια του κανένα τόσο αποτελεσματικό επιθετικό όπλο. Το πρώτιστο πρόβλημα στην πράσινη επίθεση είναι η αδυναμία που παρατηρείται μέχρι στιγμής στο «κλασικό» πικ-εν-ρολ με τον σέντερ: ακόμα αναζητείται ικανός roller, αφού ο Χίλτον παραμένει στον κόσμο του και ο Λασμ δεν μας έδειξε ακόμα τίποτα.

Τα καλά νέα έρχονται από τα δύο 4άρια μας που παρά τα χρονάκια τους δείχνουν πόσο μπάσκετ ξέρουν. Τόσο ο Πάνκο όσο και ο Τσαρτσαρής παίρνουν σωστές αποφάσεις και είναι υπερπολύτιμοι στο hi-post, αφού μπορούν και να περάσουν κάθετη πάσα, και να σουτάρουν (αν έχουν χώρο), και να προχωρήσουν με ντρίμπλα (αν ανοιξει διάδρομος). Μαζί με τον Λασμ που θα δίνει ενέργεια και τον Μασιούλις για ειδικούς ρόλους το «4» κλείνει μια χαρά. Αλλά μένει το πρόβλημα στο «5».

Ενισχύσεις

Και το ερώτημα είναι: μπορεί ο Λασμ να λογίζεται 5άρι; Μπορεί με το νεύρο του να υπερκαλύψει το μειονέκτημά του σε μπόι και σε κιλά; Διότι ο Ντόρσει π.χ. δεν τον περνάει σε πόντους, αλλά του ρίχνει καμιά 15αριά κιλά και αυτό δεν ξεπερνιέται εύκολα. Πόσο δυσκολότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα, κόντρα σε ένα βαρύ κλασικό ποστ-απ πεντάρι; Θεωρητικά, χρειαζόμαστε ένα σέντερ-σκιάχτρο, εκτός αν το τεχνικό μας τιμ ελπίζει να βγάλει κάτι τέτοιο από τον μακάριο Χίλτον Άρμστρονγκ. Να του πιστώσω πάντως ότι στο άθλιο εξάλεπτό του με Καντού είχε 3 καλούτσικες φάσεις – αυτό είναι πρόοδος.

Ως τώρα ο Τσαρτσαρής είναι αναπληρωματικός και στο «4» και στο «5» (δηλ. τρεις παίκτες καλύπτουν τις δύο θέσεις των ψηλών), ενώ όταν θα έχουμε Λασμ στην πεντάδα αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να του ταιριάσει. Διαφορετικά: με Πάνκο-Λασμ χάνουμε σε ύψος, με Σόφο-Λασμ χάνουμε σε σουτ, άρα σε spacing. Δεν ξερω κατά πόσο ένας καλός Άρμστρονγκ μπορεί να φτιάξει την εικόνα (ας τον δω πρώτα και τι στον κόσμο!). Διαπιστώνεται κάποιο κενό στο ροτέισον και περιμένω τα επόμενα παιχνίδια για να δω πώς θα το καλύψει ο «Άρτζι». Έχουμε να κάνουμε με φαινόμενο που θα λυθεί συν τω χρόνω ή με δομικό ελάττωμα στη στελέχωση του ρόστερ;

Από νωρίς στα βαθιά

Καλά όλα αυτά, αλλά σε λίγες ώρες έχουμε το πρώτο ντέρμπι της χρονιάς. Πρόωρο, δε λέω, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα –άγνωσται αι βουλαι της κληρωτίδας. Οι παίκτες και οι προπονητές και των δυο ομάδων θα άλλαζαν ευχαρίστως την ημερομηνία, αν ήταν στο χέρι τους. Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση είναι το ποιος καίγεται περισσότερο για τη νίκη: αφού ο μεν Παναθηναϊκός θέλει να εκμεταλλευτεί την έδρα του, ο δε Ολυμπιακός θέλει να σβήσει την κακή εντύπωση που προκάλεσε το ρεζιλίκι της Κωνσταντινούπολης. (Αμ’ πώς; Δεν θα γίνονται μόνο θαύματα…)

Τα κενά

Ομολογώ ότι η βαριά ήττα από την Εφές μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά το αποψινό ματς, αφού το κύριο πρόβλημα των Πειραιωτών ως τώρα ήταν η ελάχιστή διάθεσή τους να παλέψουν στην άμυνα. Η παρ’ ολίγον 100άρα σίγουρα τους έχει κάτσει βαριά στο στομάχι και θα έρθουν στο ΟΑΚΑ με τελείως διαφορετική νοοτροπία. Πέρα όμως από τον τομέα διάθεση-συγκέντρωση, οι πρωταθλητές (δεν μπορώ να το συνηθίσω με τίποτα) έχουν δείξει σημαντικές αδυναμίες στην άμυνά τους. Μπορεί να τις εντοπίσει κανείς στην αντιμετώπιση των συνεργασιών ψηλού-κοντού, στην προσωπική άμυνα στη μπάλα ή στο (ποιος θα το πίστευε;) προβληματικό αμυντικό τρανζίσιον. Αν μιλάμε ατομικά, ο Τζόι Ντόρσεϊ δεν έχει δείξει την απαιτούμενη σοβαρότητα, ενώ η έλευση του Περπέρογλου (που πάει θαυμάσια) έχει διαταράξει τις ισορροπίες στη θέση «3».

Ποιος μπορεί;

Το ζητούμενο είναι αν ο Παναθηναϊκός έχει τις δυνατότητες, έχει τους παίκτες για να εκμεταλλευτεί τα κενά που όντως παρουσιάζει αυτή την εποχή ο αιώνιος αντίπαλος. Ότι συνολικά το ρόστερ των «ερυθρόλευκων» είναι μία κλάση ανώτερο μόνο η «Πράσινη» δεν θα το έβλεπε, αλλά σε ένα τέτοιο ματς αυτό μπορεί και να μην έχει την παραμικρή σημασία. Μπροστά μας έχουμε έναν αντίπαλο που δεν «ρολάρει» ακόμα και η ευκαιρία για μια χρήσιμη (από πολλές απόψεις) νίκη είναι προκλητική. Αν έρθει το αποτέλεσμα, οι «πράσινοι» θα πάρουν πίστωση χρόνου από τον κόσμο που θα πλησιάσει περισσότερο αυτή την νέα προσπάθεια.

Συνοπτικά, θα θέλαμε ένα αποτελεσματικό πικ-εν-ρολ, αλλά δεν έχουμε. Θα θέλαμε ένα παιχνίδι στο ανοικτό γήπεδο, αλλά δεν φαίνεται να έχουμε. Θα θέλαμε μερικούς καλούς slashers στην περιφέρεια, αλλά για την ώρα δεν τους έχουμε δει. Ζημιά μπορεί να κάνει το πικ-εν-ποπ με τους Πάνκο-Τσαρτσαρή, αλλά για το κύριο στοιχείο του παιχνιδιού μας που είναι το παιχνίδι στο ποστ δεν έχει ακόμα αποδειχθεί ότι μπορεί να σκοτώσει αυτόν τον Ολυμπιακό. Αν μιλάμε για τον Σόφο, ο Μπαρτζώκας δεν είναι κορόιδο να μην του στείλει βοήθειες και οι υπόλοιποι αμυντικοί του είναι αρκετά γρήγοροι ώστε να καλύψουν τα κενά στην περιφέρεια. Όσο για τα ποσταρίσματα των γκαρντ μας, η επιτυχία τους προϋποθέτει έξυπνο παιχνίδι από όλη την ομάδα και ακόμα δεν το έχουμε δει σε ικανοποιητικό βαθμό.

Το ζουμί

Το πιο καυτό κομμάτι για εμάς αφορά την άμυνα πάνω στους γρήγορους και εκρηκτικούς (περίπου) ψηλούς που έχει ο ΟΣΦΠ. Τον ταχύτατο Πρίντεζη δεν τον πιάνει ούτε ο Τσαρτσαρής, ούτε ο Πάνκο και αν τον πιάσει ο Λασμ, θα βρει μισμάτς ο Χάινς. Εκεί είναι το παιχνίδι. Οι επιλογές της τακτικής θα παίξουν ρόλο, αλλά περισσότερο θα μετρήσει και η ψυχολογία που θα πάει με όποιον δει πρώτος κέρδη από τα αναπόφευκτα ρίσκα. Π.χ. αν ο Χάινς ευστοχήσει σε μιντρέιντζ σουτάκια ή αν ο Πάνκο βγάλει 1-2 καθαρές άμυνες στο ποστάρισμα του Πρίντεζη. Τα τριάρια του Ολυμπιακού έχουν υψομετρικό αβαντάζ με τους δικούς μας, αλλά Μπράμος και Μασιούλις είναι δυνατά παιδιά και δεν τους πολύ-φοβάμαι.

Όπως το βλέπω, ο Ολυμπιακός είναι μια πιο δεμένη ομάδα που κουβαλάει την εμπειρία (και τις δάφνες) της περυσινής σεζόν, άρα οι απαιτήσεις για αυτόν είναι μεγαλύτερες, έστω κι αν παίζει εκτός έδρας. Για εμάς το ζητούμενο σε αυτή τη φάση δεν είναι τόσο μια εντυπωσιακή νίκη ή το καπάρωμα της πρώτης θέσης (και πέρσι νικήσαμε και μετά καταστραφήκαμε στην Καβάλα), όσο η συγκρότηση μιας ομάδας σοβαρής και ικανής να κρατήσει τη σημαία ψηλά.

Μπορεί μια ψυχρή θεώρηση να προτάσσει τη σημασία της νίκης στο εντός έδρας ντέρμπι, αλλά θεωρώ ότι οι υποκειμενικοί παράγοντες έχουν μεγαλύτερη σημασία. Καλοδεχούμενη μια νίκη, αλλά περισσότερο μετράει η συνολική εικόνα: να δούμε πρόοδο μέσα στο χρόνο. Άλλωστε, αν κάτι μάθαμε από τα περσινά είναι ότι οι τίτλοι κρίνονται την άνοιξη.

Γ.Σκιάς