Γ. Σκιάς: Άμυνα βρήκαμε. Επίθεση;

Δυστυχώς επιβεβαιώθηκα σε πολλά από αυτά που έγραφα πριν το ντέρμπι: οι «πράσινοι» μάλλον δεν ήταν σε θέση να χτυπήσουν στις αδυναμίες του αντιπάλου. Το (ακόμα ανύπαρκτο! Πού ‘σαι, Μάικ!) πικ-εν-ρολ δεν πόνεσε τον Ολυμπιακό, ποσταρίσματα των περιφερειακών δεν είδαμε ποτέ, ενώ το παιχνίδι με τον Σόφο μέσα στο ζωγραφιστό εξουδετερώθηκε πλήρως από τον Μπαρτζώκα. Για αιφνιδιασμό δεν συζητάμε.

Δεν τρέχουμε που δεν τρέχουμε, πέσαμε και στο ψυχαναγκαστικό στυλ των «ερυθρόλευκων»: είχαν τέτοια προσήλωση στο αμυντικό τρανζίσιον που έβγαλαν το πρώτο ημίχρονο χωρίς ούτε ένα επιθετικό ριμπάουντ! Αντίθετα, όπως τα λέγαμε, το πικ-εν-ποπ μας έδωσε ορισμένες ελπίδες προς το τέλος και κατά τα άλλα ήταν η άμυνα που μας κράτησε ζωντανούς.       

Όλο από κάτω

Το παιχνίδι, για μένα, χάθηκε πολύ νωρίς, όταν τα ντουμπλαρίσματα (ή μάλλον… quadruple-αρίσματα) στον Σόφο μάς προκάλεσαν τη συνήθη αναστάτωση. Μετά από 3-4 κακές επιθέσεις, η τακτική διαφοροποιήθηκε (με τον Σχορτσιανίτη σε πιο πλάγιες θέσεις, για να ελαχιστοποιούνται οι βοήθειες) και η μπάλα βγήκε έξω με μεγαλύτερη ψυχραιμία, για να προκύψουν δύο «τρίποντα-ψυχολογίας», όμως μας πρόδιδε η άμυνα. Σπανούλης και Περπέρογλου βρήκαν ορισμένες καταστάσεις στα μέτρα τους και έστειλαν τη διαφορά στα διψήφια. Από εκεί και πέρα ο ΠΑΟ διαρκώς κυνηγούσε στο σκορ και, άσχετα αν η αμυντική εικόνα βελτιώθηκε πολύ στο δεύτερο ημίχρονο, η ομάδα δεν μου έδωσε την αίσθηση ότι μπορεί (αυτή την εποχή!) να επιβληθεί σε έναν τέτοιο αντίπαλο.

Όπως και με την Καντού, έλειψε ένα καλό σερί αναπάντητων πόντων που θα διαφοροποιούσε τη δυναμική της αναμέτρησης. Η ζώνη στην αρχή της γ’ περιόδου και η παρουσία του Λασμ στη ρακέτα έκοψαν τη φόρα των φιλοξενούμενων που σκόραραν πια με το σταγονόμετρο, αλλά τελικά οι παίκτες του Πεδουλάκη δεν κατάφεραν να αλλάξουν τη ροή. Πρώτον, γιατί ο Ολυμπιακός είχε από την αρχή αποκτήσει αέρα νικητή. Δεύτερον, γιατί ο Σπανούλης ζεστάθηκε νωρίς-νωρίς και έκτοτε υποχρέωσε τον Διαμαντίδη να δαπανήσει ενέργεια και στο δικό του μαρκάρισμα. Τρίτον, το ‘γραψα και στο προηγούμενο κομμάτι, γιατί το ρόστερ του Ολυμπιακού είναι πληρέστερο, με την έννοια ότι ο 10ος παίκτης τους είναι πιο ποιοτικός/έμπειρος/έτοιμος από τον αντίστοιχο δικό μας. Και φάνηκε στα κρίσιμα σούτ.

Οι γνωστοί δύο

Τι να λέμε, με 34% εντός παιδιάς δεν μπορείς να κερδίσεις τον πρωταθλητή Ευρώπης όσο καλή άμυνα κι αν παίξεις. Ο Παναθηναϊκός είναι work in progress και είναι απόλυτα φυσικό. Ακόμα και παίκτες με μεγάλη εμπειρία στα παρκέ (π.χ. Πάνκο, Μασιούλης –έτσι τον γράφει η φανέλα!!!) θέλουν κάποιο χρόνο μέχρι να σταθεροποιήσουν απόδοση σε ένα νέο περιβάλλον. Οι «πράσινοι» ψάχνονται και αυτό φαίνεται κυρίως στην επίθεση που μόνο από τα χέρια των Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή προκύπτουν επεξεργασμένες καταστάσεις, γι’ αυτό και οι δυο τους τραβάνε τόσο κουπί. Το στοίχημα είναι να κρατηθούν γεροί για όσο διάστημα χρειαστεί να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος, ώσπου να βρεθούν περισσότεροι παίκτες στο προσκήνιο.

Οι άλλοι

Από τους νέους ο Άρμστρονγκ δεν είχε την τραγελαφική εικόνα άλλων αγώνων, αλλά δεν έδωσε και λαβή στον Πεδουλάκη να τον ξαναπεράσει πέραν του (στάνταρ -ως πότε;) πρώτου πεντάλεπτου. Ο Μασιούλις πήρε τα περισσότερα λεπτά στο «3» χωρίς καμία ιδιαίτερη προσφορά (κουβέντα να γίνεται, αν αδικήθηκε ο Μπράμος…). Ο Γιαννόπουλος πήρε τα σουτ που έπρεπε και τα έστειλε στο σίδερο –έτσι είναι, πρώτο ντέρμπι. Ο Κίτσεν έδειξε ότι μπορεί να βοηθήσει, αλλά για πρωταγωνιστή δεν τον βλέπω. Ο Πάνκο δεν είχε καθόλου καλή έναρξη στο παιχνίδι και τελικά η όλη δυναμική της αναμέτρησης τον άφησε στο περιθώριο και μάλλον δικαίως. Ο Ούκιτς ήταν το γνωστό «ασανσέρ»: λίγο κατέβασμα, λίγο σκοράρισμα, λίγη άμυνα, καθόλου σουτ κλπ.

Ο μάγκας

Και περνάμε στον Λασμ που ήταν το τιμώμενο πρόσωπο, αφού εκείνος βοήθησε όσο κανείς στο να κρατηθεί το «τριφύλλι» στο παιχνίδι και ίσως να έχει στο φινάλε κάποια δυνατότητα να κλέψει το ματς. Καταρχάς, να πω ότι θέλω να τον δω ξανά για να πειστώ για την επάρκειά του ως σέντερ. Το θέμα είναι ότι έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να προσφέρει ο Άρμστρονγκ στην ομάδα και το πιο λογικό είναι να μας αδειάσει τη γωνιά, μπας κι έρθει κάποιος πιο χρήσιμος. Αλλά θα είναι 5άρι ή 4άρι; Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να είναι ή μια κολώνα που θα καταπίνει κόσμο ή κάποιος σούπερ τεχνίτης με καλό midrange game. Στη δεύτερη περίπτωση θα πρέπει να είναι κάποιος πιο αθλητικός από Τσαρτσαρή/Πάνκο, αλλά να έχει και λίγο σουτάκι. Ελπίζω να υπάρχει κάποιος τέτοιος και να είναι προσιτός.

Επιστρέφοντας στον Γκαμπονέζο «σέντερ» (με ξενίζει το τόσο ελαφρύ του «σκαρί»), ήταν εντυπωσιακή η προσφορά του, δεδομένου ότι δεν βρίσκεται σε τοπ φόρμα. Όσο βρισκόταν στο παρκέ, ο Ολυμπιακός ξέχασε την έννοια «εύκολο καλάθι». Μπορεί να του λείπουν τα κιλά, αλλά είναι τόσο μπροστά σε ταχυδύναμη που μπορεί να καλύψει το χάντικαπ σε πολλές περιπτώσεις. Ο τύπος βρισκόταν παντού, έκανε switch σε κάθε θέση, έβλεπε τα ενδεχόμενα ελεύθερα σουτ και έσπευδε για close out, απειλούσε με τάπα κάθε αντίπαλο ντράιβ, κράταγε το χώρο του στο αμυντικό ριμπάουντ. Με λίγα λόγια, ονειρικός αμυντικός.

Τα κακά νέα είναι ότι στην επίθεση απειλεί μόνο με κάρφωμα μετά από πικ εν ρολ ή στο ανοικτό γήπεδο. Πάντα προϋπόθεση είναι να έχει την ελάχιστη επαφή με την μπάλα –η γνωριμία του με τη «θεά» είναι εντελώς πρόσφατη. Δεν σουτάρει, δεν ντριμπλάρει και φοβάμαι ότι δεν πασάρει καν. Στις βολές, δράμα. Φυσικά, κάνει σκριν (απ’ τα σωστά) και αυτή θα είναι η κύρια επιθετική του προσφορά, είτε στην απελευθέρωση συμπαικτών του, είτε στο στήσιμο πικ-εν-ρολ απ’ όπου αν δεν σκοράρει αυτός, σίγουρα θα απασχολήσει τους αμυντικούς, ώστε να ανοίξει κάποιο καλό look στην περίμετρο. Πιο ταιριαστός του παρτενέρ (όπως αναμενόταν) ήταν ο Τσαρτσαρής με τον οποίο εναλλάσσονται στα μαρκαρίσματα και θωρακίζουν την άμυνα. Ο Λασμ, λοιπόν, στην άμυνα έπεφτε συνήθως στο «4», αλλά στην επίθεση τον μάρκαρε το «5».

Ροτέισον

Έτσι, ο Πεδουλάκης έχει έτοιμα τα ζευγάρια των ψηλών –το άλλο είναι Πάνκο-Σχορτσανίτης– και τώρα θα πρέπει να βρει λύση για τον Άρμστρονγκ (ή τον αντ’ αυτού) και να βολέψει τα γκαρντ. Ούκιτς και Διαμαντίδης είναι δύσκολο να συνυπάρξουν, ειδικά όσο ο Κροάτης δεν πατάει καλά. Μέχρι στιγμής κρατάει το πόιντ, με τον Μήτσο στο «2», άσχετα αν εκείνος παραμένει ιθύνων νους. Ο Ούκιτς είναι άσος-σκόρερ, θέλει να παίρνει ντράιβ και να τελειώνει φάσεις κοντά στο καλάθι. Το πρόβλημα είναι η αδυναμία του στο σουτ που τον κάνει ακίνδυνο σε off ρολο. Αυτό είναι γενικότερο πρόβλημα: ο Πεδουλάκης δεν έχει δεύτερο χειριστή με σουτ, πέραν του αρχηγού του. Όσο για τα 3άρια μας, στο επιθετικό τους στυλ δεν πολύ-διαφοροποιούνται (κακό αυτό) και είναι κατά κύριο λόγο στατικοί σουτέρ, χωρίς δημιουργικές αρετές. Αν έχουν ζεστό χέρι, ΟΚ. Αν, όπως προχτες, δεν τα βάζουν, κλάφτα Χαράλαμπε.

Συνολικά, το ντέρμπι ήταν μάλλον δυσάρεστο ως θέαμα. Οι «πράσινοι» είχαν κάποια θετικά διαστήματα, κάποια πολύ αρνητικά διαστήματα, και το μόνο σίγουρα θετικό είναι ότι φάνηκε η δυνατότητα της ομάδας να παίξει τρομερή άμυνα. Αυτό μόνο μπορεί να είναι ελπιδοφόρο, γιατί ξέρουμε ότι μόνο έτσι μπορεί μια μικρότερου μπάτζετ ομάδα να κάνει υπερβάσεις μέσα στη χρονιά. Στα επόμενα ματς θα δούμε πολύ περισσότερα και η εκτός έδρας αναμέτρηση με την Ολίμπια είναι πρώτης τάξεως τεστ.

Open court

Φαντάζομαι ότι ο Άρτζι θα παρουσιάσει τους παίκτες του αποφορτισμένους από το ντέρμπι, μιας και η «Στόζιτσε» δεν είναι και η ευκολότερη έδρα. Οι Σλοβένοι έχουν μόνιμη λιτότητα και το έχουν ρίξει στα πιτσιρίκια. Μέχρι στιγμής πάνε πολύ καλύτερα από το αναμενόμενο (άνετο διπλό στην Καντού, αξιόμαχη παρουσία εντός με Φενέρ), έχοντας τόνους ενέργειας να εκτονώσουν. Θα χρειαστεί να λιώσει στο τρέξιμο η ομάδα προκειμένου να φέρει ένα διπλό που το χρειάζεται για να πάρει φόρα στον αγώνα της πρόκρισης και να βάλει δεύτερη ομάδα από κάτω (μετά την Καντού). Πολύ ζουμί θα έχουν και οι μάχες εντός ρακέτας, να δούμε τι ψάρια θα πιάσουν οι ψηλοί μας απέναντι στον δυναμικό Μπέινς (πέρσι στον Ίκαρο) που μέχρι στιγμής έχει κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις.

Όσο για την ήττα από τον Ολυμπιακό, αν συμφωνούμε ότι πρέπει πάντα να κοιτάμε ψηλά, δεν πρέπει να θεωρείται οδυνηρή. Το ζητούμενο είναι να βελτιώνεται η ομάδα και να φτιάχνει χαρακτήρα. Άλλωστε, το -4 δεν είναι καμία τρομακτική διαφορά και με λίγη τύχη μπορεί να καλυφθεί στο δεύτερο γύρο. Εννοείται ότι ο Ολυμπιακός είναι φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, αλλά αυτό ίσχυε έτσι κι αλλιώς. Για την ώρα οι «πράσινοι» είναι ένα βήμα πίσω, αλλά ακόμα είναι απελπιστικά νωρίς και δεν πρέπει να αποκλείουμε τίποτα.

Γ.Σκιάς