Φέρτε πίσω χρυσάφι!

Δημοσιεύτηκε στις 20 Ιουλίου 2008

Την ώρα που το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται στα έσχατα όριά του, την ώρα που θα χρειαστεί μια επανάσταση, μια επικοινωνιακή βόμβα και «αίμα» για να αλλάξει η κατάσταση (κρατήστε αυτά τα λόγια), η εθνική μας ομάδα αποτελεί μια όαση. Μια όαση, που θέλουμε να κρύβει μέσα της χρυσάφι. Χρυσάφι πάνω σε κεντημένο μετάξι. Εκεί είναι φέτος η γη της Επαγγελίας. Στη χώρα του μεταξιού. Εκεί πάμε κι εμείς.

Πάμε με ελπίδες, με όνειρα, με φιλοδοξίες. Κάποιοι πάμε για να ζήσουμε το όνειρο, άλλοι θέλουν να δουν ως πού φτάνει η δύναμή μας. Άλλοι θόλωσαν από το χρυσό, κάποιοι είναι μετριοπαθείς και ζητούν απλώς βάθρο, υπάρχουν κι εκείνοι που ίσως δεν πιστεύουν ότι θα βγάλει κάπου αυτή η περιπέτεια. Πολλοί από εμάς θα πάμε απλώς νοερά, άλλοι θα δώσουν το υστέρημά τους ή το… περίσσευμά τους, ορισμένοι θα ταξιδέψουν μέσα από τις εικόνες της τηλεόρασης, άλλοι μέσα από τα μάτια των διεθνών μας. Κάποιοι μέσα από τις λέξεις μιας εφημερίδας, ή μέσα από την πορτοκαλί αγάπη του Age of Basketball. Αρκετοί θα πάμε αποφασισμένοι να πάρουμε εκδίκηση για όσα έγιναν πέρσι, άλλοι θα είναι «σε αποστολή», άλλοι θέλουν αμερικάνικα σκαλπ, άλλοι τα… θέλουν όλα, ίσως κάποιοι περιμένουν το τέλος για να ανασάνουν, ίσως από την αρχή νιώσουν σίγουροι. Μα ένα είναι βέβαιο: θα είμαστε όλοι εκεί. Γαλανόλευκα ντυμένοι. Και θα κοιτάμε προς κάτι που δεν έχουμε κατακτήσει ποτέ μας. Ολυμπιακό χρυσάφι: την πραγματική κορυφή του κόσμου.

Όταν μια ομάδα κερδίζει ένα τουρνουά με μέση διαφορά 32.3 πόντων ανά αγώνα, τότε αυτό δείχνει μόνο… ότι δεν έπρεπε να είναι εκεί. Η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει περάσει στο Πεκίνο από πέρσι. Το «λάθος» διορθώθηκε φέτος με τον πλέον πειστικό τρόπο. Πια είναι στο χέρι μας να τον κάνουμε εκκωφαντικό, τόσο πολύ που όπου κι αν σταθεί κάποιος στον μπασκετικό κόσμο θα μας ακούει.

Το Πουέρτο Ρίκο δεν μπορούσε. Αυτό το ξέραμε. Άλλη μια ομάδα πνίγηκε στην άμυνα της εθνικής μας, μια άμυνα που κυριολεκτικά σε κάνει να απελπίζεσαι όταν είσαι απέναντί της. Οι Πορτορικάνοι απέδειξαν ξανά πως όταν μια ομάδα δεν έχει καλό προπονητή, χάνει τα όπλα της. Ο Σιντρόν το μόνο που έκανε ήταν να εκνευρίζει τους παίκτες του με τις χαζές διαμαρτυρίες στην άκρη του πάγκου. Την ώρα που η ομάδα του είχε λιγότερα φάουλ, εκτέλεσε περισσότερες βολές, ήταν πιο άστοχη σε δίποντα και τρίποντα, και είχε λιγότερα ριμπάουντ, ασίστ, κλεψίματα και τάπες εκείνος ασχολιόταν με αστειότητες. Η πρόθεσή του εμφανής: 5 φορές οι Πορτορικάνοι παίκτες προσπάθησαν να ξεκινήσουν σύρραξη με τους Έλληνες, χωρίς κανέναν λόγο. Και τις 5, Παπαλουκάς και Διαμαντίδης συγκράτησαν τους συμπαίκτες τους. Το Πουέρτο Ρίκο προσπάθησε να κερδίσει από ανακατωσούρα, από καυγά, από ενδεχόμενη αποβολή, από εκνευρισμό. Τελικά το μόνο που κατάφερε ήταν να φτάσει η διαφορά στους 25 πόντους, χωρίς η Ελλάδα να φορτσάρει. Μα τότε πώς;

Αρόγιο και Αγιούσο είχαν μαζί 2 πόντους σε 31 συνολικά λεπτά με 0/9 σουτ εντός παιδιάς και 2/4 βολές. Η απόλυτη άμυνα. Κι αν ο Αρόγιο (πάντως έπαιξε 9 λεπτά) έχει… δικαιολογία, λόγω του τραυματισμού του, ο Αγιούσο απλώς πέρασε ένα εφιαλτικό βράδυ. Τι μας μένει; Μας μένουν 20 ημέρες μέχρι το τζάμπολ του Πεκίνου και 34 ημέρες μέχρι το χρυσό μετάλλιο.

Στον άλλο ημιτελικό, σας θύμισε κάτι η Γερμανία; Ε; Μήπως λίγο από… πέρσι και πρόπερσι; Ο Ντιρκ Νοβίτσκι ήταν πιο μόνος κι από Έλληνα τουρίστα τον Γενάρη στα Κουφονήσια. Όταν έχεις έναν παίκτη να κάνει (άτυπο) τριπλ νταμπλ με 30 πόντους, 13 ριμπάουντ και 18 κερδισμένα φάουλ, τότε πρέπει να κερδίσεις. Όταν έχεις έναν παίκτη, που οι αντίπαλοι δεν μπορούν να σταματήσουν με κανέναν τρόπο, όταν έχεις έναν παίκτη που έχει… αποβάλει 3,5 αντιπάλους, τότε πρέπει να κερδίσεις. Γιάγκλα, Φέμερλινγκ, Σούλτζε και Γκριν έμειναν άποντοι, την ώρα που Γκάρετ, Βισότσκι και Ρόλερ ήταν μέτριοι. Μόνο ο Χάμαν στάθηκε στο ύψος των ικανοτήτων του (όσες κι αν είναι αυτές), αλλά δεν έφτανε. Και πάλι οι Γερμανοί θα μπορούσαν να έχουν κερδίσει αν είχαν υπομονή στην προτελευταία φάση μέχρι να φτάσει η μπάλα στον Νοβίτσκι. Ο Ντιρκ θα έχει άλλη μια ευκαιρία το απόγευμα της Κυριακής, ενώ το βράδυ της ίδιας ημέρας θα μάθουμε και τους ομίλους του Πεκίνου. Με όλες τις ομάδες πλέον.

Χωρίς να θέλω να γίνω μελοδραματικός, ίσως είναι η τελευταία φορά που θα δείτε τον Νοβίτσκι στην Ελλάδα, αφού άλλο μεγάλο τουρνουά δεν έχει προγραμματιστεί εδώ και δεν είναι σίγουρο ότι θα έρθει για κάποιο «Ακρόπολις» στο μέλλον. Οπότε μια βόλτα στο ΟΑΚΑ για όσους το αντέχει η τσέπη τους, αξίζει την Κυριακή.