Η ακτινογραφία της εθνικής

Δημοσιεύτηκε στις 24 Ιουλίου 2008

Μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου απομένουν 17 ημέρες (αφού το μπάσκετ ξεκινά στις 10 του Αυγούστου) και η εθνική ομάδα θα δώσει μέχρι τότε δύο φιλικούς αγώνες. Άρα, το δείγμα γραφής που έχουμε από το προολυμπιακό τουρνουά είναι εκείνο που μπορεί να μας προσφέρει τα πιο ασφαλή συμπεράσματα για το αγωνιστικό προφίλ της Ελλάδας. Θα περάσω τα συνηθισμένα στατιστικά στα γρήγορα, για να σταθώ σε κάτι διαφορετικό.

Στο προολυμπιακό, οι δώδεκα παίκτες τα εθνικής αγωνίστηκαν από 4 (Γλυνιαδάκης) μέχρι 27 (Διαμαντίδης) λεπτά ανά αγώνα. Είχαμε την ευκαιρία (την οποία απευχόμαστε να έχουμε ξανά) να δούμε πώς θα αντιδράσει η εθνική σε περίπτωση τραυματισμού ενός περιφερειακούς της παίκτη. Το είχαμε συζητήσει όταν γράφαμε αν ο Γιαννάκης θα επιλέξει 2 ψηλούς για τις τελευταίες θέσεις της δωδεκάδας, το βρήκαμε μπροστά μας στο ματς με το Πουέρτο Ρίκο. Ο Νίκος Ζήσης τραυματίστηκε μετά από 2 λεπτά συμμετοχής, οπότε αίφνης ο ομοσπονδιακός προπονητής έπρεπε να καλύψει εκ των έσω 20 λεπτά (μέχρι τότε ο Νίκος έπαιζε 22 λεπτά στα προηγούμενα ματς). Από αυτά, 7 παραπάνω (από τον μέχρι τότε χρόνο του) έπαιξε ο Παπαλουκάς, 5 ο Σπανούλης, 5 ο Διαμαντίδης και 3 ο Βασιλόπουλος.

Στο σκοράρισμα η Ελλάδα δεν παρουσίασε κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα χρόνια. Εννιά παίκτες πετύχαιναν από 6.3 πόντους (Σχορτσιανίτης) μέχρι 12.8 (Σπανούλης). Μόνοι που είχαν λιγότερους ήταν οι Πρίντεζης, Πελεκάνος και Γλυνιαδάκης. Πλουραλισμός και στα ριμπάουντ, αλλά και στο μοίρασμα του παιχνιδιού (ασίστ) με τον Φώτση (6.3 ριμπάουντ) και τον Παπαλουκά (5.0 ασίστ) να είναι πρώτοι. Στα σημαντικά στατιστικά στοιχεία της εθνικής, είναι το γεγονός ότι και οι 12 παίκτες της σούταραν με τουλάχιστον 50% στα δίποντα, δείγμα των πολύ καλών επιλογών που προκύπτουν μέσα από τα συστήματα του Παναγιώτη Γιαννάκη. Ας αφήσουμε αυτά τα στατιστικά και ας εστιάσουμε την προσοχή μας σε κάτι πιο εξεζητημένο.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης χρησιμοποίησε κατά τη διάρκεια του τουρνουά 19 διαφορετικές πεντάδες (που αγωνίστηκαν έστω και για 1 δευτερόλεπτο μαζί) με Λίβανο, 25 με Βραζιλία, 21 με Νέα Ζηλανδία και 21 με Πουέρτο Ρίκο. Αριθμοί απίστευτοι, δείγμα της πληρότητας και ποικιλίας λύσεων της εθνικής. Από τις 86 αυτές πεντάδες (εννοείται ότι επαναλαμβάνονταν ανά αγώνα οι ίδιες), οι 36 ήταν νικηφόρες, δηλαδή όση ώρα βρέθηκαν στο παρκέ αύξησαν τη διαφορά της εθνικής έστω και για έναν πόντο (ή μείωσαν έστω και έναν πόντο), οι 34 ήρθαν ισόπαλες (δεν υπήρξε κατά την παρουσία τους αλλαγή στη διαφορά) και μόλις οι 16 έχασαν.

Από τις 36 νικηφόρες, ο Θοδωρής Παπαλουκάς βρισκόταν στο παρκέ στις 23, ο Διαμαντίδης στις 22, ο Ζήσης επίσης στις 21, ο Σπανούλης στις 17, ο Μπουρούσης στις 16, ο Τσαρτσαρής στις 16, ο Πελεκάνος στις 15, ο Φώτσης επίσης στις 15, ο Βασιλόπουλος στις 12, ο Σχορτσιανίτης στις 9, ο Πρίντεζης επίσης στις 9 και ο Γλυνιαδάκης στις 5. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό το στατιστικό για τον Μιχάλη Πελεκάνο, που βρισκόταν στο παρκέ μόλις 11 λεπτά ανά αγώνα! Επίσης, σημαντικό είναι να προσέξετε ότι ο Νίκος Ζήσης βρισκόταν σε 21 πεντάδες, αλλά ουσιαστικά στα 3 πρώτα ματς (σε μία στο 4^ο), αφού στο τελευταίο έπαιξε μόλις 2 λεπτά.

Ας δούμε ανά ματς την πεντάδα που επέλεξε ο Παναγιώτης Γιαννάκης να αγωνιστεί περισσότερη ώρα:

Λίβανος: Διαμαντίδης, Σπανούλης, Βασιλόπουλος, Φώτσης, Τσαρτσαρής (έπαιξαν 5:48, δηλαδή 2:02 περισσότερο από τη δεύτερη σε χρόνο πεντάδα).

Βραζιλία: Διαμαντίδης, Σπανούλης, Βασιλόπουλος, Φώτσης, Τσαρτσαρής (έπαιξαν 11:15, δηλαδή 8:29 περισσότερο από τη δεύτερη σε χρόνο πεντάδα).

Νέα Ζηλανδία: Διαμαντίδης, Σπανούλης, Βασιλόπουλος, Φώτσης, Τσαρτσαρής (έπαιξαν 5:40, δηλαδή 21 δευτερόλεπτα περισσότερο από τη δεύτερη σε χρόνο πεντάδα).

Πουέρτο Ρίκο: Διαμαντίδης, Σπανούλης, Βασιλόπουλος, Φώτσης, Τσαρτσαρής (έπαιξαν 9:31, δηλαδή 6:03 περισσότερο από τη δεύτερη σε χρόνο πεντάδα).

Έχει ιδιαίτερη αξία να δούμε ότι σε όλα τα ματς του προολυμπιακού τουρνουά, η πεντάδα που βρέθηκε για περισσότερη ώρα στο παρκέ μαζί (όχι πάντα συνεχόμενα βέβαια), ήταν η βασική πεντάδα της εθνικής. Όπως έχει επίσης αξία ότι σε κανένα ματς δεν έπαιξε για περισσότερο από 11 λεπτά μαζί, ενώ με τους Νεοζηλανδούς καμία πεντάδα δεν έμεινε στο παρκέ για περισσότερα από 5:40!

Ας δούμε τώρα και την πεντάδα που πήρε τη μεγαλύτερη διαφορά ανά αγώνα (πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και τη διαφορά του κάθε αγώνα, για να θέσουμε στη σωστή βάση το δεδομένο στατιστικό στοιχείο):

Λίβανος: Διαμαντίδης, Σπανούλης, Βασιλόπουλος, Φώτσης, Μπουρούσης (κέρδισαν με +12 σε μόλις 1:43).

Βραζιλία: Διαμαντίδης, Ζήσης, Βασιλόπουλος, Πρίντεζης, Τσαρτσαρής (κέρδισαν +5 σε μόλις 1:30).

Νέα Ζηλανδία: Διαμαντίδης, Σπανούλης, Βασιλόπουλος, Φώτσης, Μπουρούσης (κέρδισαν +11 σε μόλις 1:18).

Πουέρτο Ρίκο: Διαμαντίδης, Ζήσης, Βασιλόπουλος, Φώτσης, Τσαρτσαρής (κέρδισαν +8 σε 0:52).

Απ’ ότι βλέπετε σε κανένα ματς η πεντάδα που έπαιξε τον περισσότερο χρόνο δεν ήταν αυτή που πήρε και τη μεγαλύτερη διαφορά. Πάντα, μια πεντάδα που αγωνιζόταν λιγότερο (!!!) από δύο λεπτά, έκανε ένα ξέσπασμα και έπαιρνε διαφορές (ή γύρναγε διαφορές). Έχει αξία να συγκρίνουμε το στοιχείο αυτό με την παρουσία του Παπαλουκά στις περισσότερες νικηφόρες πεντάδες, οι οποίες κέρδιζαν μικρότερη διαφορά κάθε φορά. Τέλος βλέπουμε ότι ενώ οι ψηλοί εναλλάσσονται, στην περιφέρεια Διαμαντίδης και Βασιλόπουλος είναι σε κάθε πεντάδα. Εντύπωση, τέλος, κάνει η παρουσία του Ζήση στην καλύτερη πεντάδα του ματς με το Πουέρτο Ρίκο, όπου σε μόλις 52 δευτερόλεπτα (πριν τραυματιστεί) είχε βοηθήσει την εθνική σε διαφορά 8 πόντων.

Όλα αυτά τα στατιστικά στοιχεία, μας έδωσαν μια εικόνα του τρόπου με τον οποίο αγωνίστηκε η εθνική στο προολυμπιακό τουρνουά και θα μας βοηθήσουν να είμαστε πιο προετοιμασμένοι στο τι θα δούμε στο Πεκίνο. Εκεί λογικά η δωδεκάδα θα είναι η ίδια, εκτός κι αν γίνει κάποια έκπληξη με τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη (το θεωρώ πολύ δύσκολο), που με 4 λεπτά ανά ματς φάνηκε ως ο μόνος που δεν είχε ξεκάθαρο ρόλο στη δωδεκάδα.