Το μπάσκετ στα χαρακώματα

Δημοσιεύτηκε στις 26 Ιουλίου 2008

Με ενδιαφέρον είδαμε προχτές την ανακοίνωση του ΠΣΑΚ για τα τεκταινόμενα στο χώρο του μπάσκετ. Ο ΠΣΑΚ είδε και απόειδε και αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει σκληρή γλώσσα. Ο ΠΣΑΚ μίλησε για μια συνάντηση που δεν έγινε ποτέ, για την υπόσχεση του υφυπουργού, Γιάννη Ιωαννίδη, που από τις αρχές Ιουλίου είχε πει ότι θα μεσολαβούσε για να βρεθούν ΕΟΚ και ΠΣΑΚ, αλλά δεν το έκανε, για τα ακραία μέτρα που αναγκάζεται να πάρει πια, μπροστά στην αδιαφορία των αρχών.

Αμέσως, η ΓΓΑ και ο Γιάννης Ιωαννίδης απάντησαν ότι η συνάντηση έχει «κλείσει» εδώ και καιρό για την επόμενη εβδομάδα (28/7-3/8), κάτι που βεβαίως είναι μεγάλο ψέμα. Αλλά μακάρι να γίνει η συνάντηση έστω κι έτσι.

Επειδή είχα την τύχη να βρεθώ μέσα στο συγκεκριμένο θέμα από την αρχή του, μπορώ με σιγουριά να βεβαιώσω ότι το υπουργείο ήταν παντελώς κωφό και αδιάφορο στις εκκλήσεις του ΠΣΑΚ για συνάντηση.

Ο ΠΣΑΚ συναντήθηκε με δημοσιογράφους σε ένα είδος σύγχρονου «μυστικού δείπνου» (μην το πάρετε τοις μετρητοίς και νομίσετε ότι έγιναν… μηχανορραφίες) και ζήτησε τη γνώμη τους για το θέμα, τη συμβουλή τους, αλλά και τη στήριξή τους στην προσπάθεια που θα κάνει. Το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι και φέτος ίσως είναι η πιο σημαντική χρονιά στην ιστορία του.

Απ’ τη μία η προσπάθεια του ΠΣΑΚ να εξασφαλίσει τα αυτονόητα δικαιώματα των παικτών (ασφάλιση), απ’ την άλλη η όλη αηδία με τους ανεγκέφαλους που καταστρέφουν τα πιο σημαντικά ματς του πρωταθλήματος κάθε χρόνο.

Οι δημοσιογράφοι (τουλάχιστον οι εκτός της γνωστής κλίκας) στέκονται στο πλευρό του ΠΣΑΚ, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Ο ΠΣΑΚ έχει μιλήσει με σχεδόν όλους τους παίκτες που θα αγωνίζονται του χρόνου στην Α2 και άπαντες συμφωνούν να φτάσουν στα άκρα. Ο χώρος του μπάσκετ είναι απλώς μια μικρογραφία της υπόλοιπης εργατικής κοινωνίας. Γενικώς στις εργασιακές σχέσεις, στα δικαιώματα των εργαζομένων, στις ώρες εργασίας και στους μισθούς, το πράγμα έχει φτάσει στην Ελλάδα στο απροχώρητο. Ένα καζάνι που βράζει είναι η περίφημη «γενιά των 700 ευρώ», η οποία έχει απαισίως πλέον γίνει «γενιά των 500 ευρώ» ή «γενιά του… δούλευε τζάμπα γιατί είσαι κορόιδο».

Επανέρχομαι στα μπασκετικά, καθότι δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος για να μιλήσουμε για τα προβλήματα της χώρας που ζούμε. Λοιπόν, όλοι οι παίκτες της Α2 είναι αποφασισμένοι να φτάσουν ακόμη και στην αποχή. Κι αυτό είναι μεγάλη νίκη για τον ΠΣΑΚ γιατί φαίνεται ότι μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχει καταφέρει να οργανώσει τους παίκτες. Γιατί δεν έχει σημασία αν 150 άτομα θέλουν το ίδιο. Σημασία έχει να ξέρει ο καθένας ότι και οι υπόλοιποι 149 θέλουν το ίδιο με αυτόν. Όμως, το σημαντικό στοιχείο είναι ότι και οι αστέρες του ελληνικού μπάσκετ, τα παιδιά της εθνικής, είναι ταγμένοι στο πλευρό των συναδέλφων τους.

Μπορεί η ΕΟΚ και η ΓΓΑ να μην θέλουν να το πιστέψουν, αλλά αν δεν ασχοληθούν σοβαρά με το πρόβλημα του μπάσκετ, φέτος στα πρωταθλήματα θα μπει λουκέτο. Χωρίς υπερβολή.

Και ο Λάζαρος Παπαδόπουλος είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Έχει αποδείξει ότι δεν λυπάται την εικόνα του (να το θεωρείτε σίγουρο ότι ο άνθρωπος που θα ηγηθεί της προσπάθειας θα χτυπηθεί, θα φθαρεί και να κατηγορηθεί), ότι δεν τον νοιάζει η σύγκρουση και ότι είναι αποφασισμένος να φτάσει όπου χρειαστεί για να βοηθήσει ουσιαστικά τα παιδιά που προσπαθούν να παίξουν μπάσκετ (στην ουσία, όχι στους τύπους) επαγγελματικά. Μάλιστα ο ΠΣΑΚ πρόκειται να προχωρήσει στην πολύ σημαντική κίνηση να ζητήσει και από τις γυναίκες της Α1 να ενταχθούν στον Σύνδεσμο.

Επειδή κάποια στιγμή μέσα στο άρθρο ανέφερα τους τραμπούκους, θα εξηγηθώ. Οι παίκτες της εθνικής Ελλάδας (δηλαδή τα παιδιά του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, η αφρόκρεμα του ελληνικού μπάσκετ αν θέλετε) και ο ΠΣΑΚ έχουν φέτος προχωρήσει σε μία σημαντική άτυπη συμφωνία. Ότι θα αποχωρήσουν από το γήπεδο την πρώτη φορά που θα γίνουν επεισόδια (αλλά και κάθε φορά στη συνέχεια, μέχρι να παρθούν ουσιαστικά μέτρα). Η απόφαση αυτή είχε παρθεί και παλιότερα, αλλά ο τότε πρόεδρος του ΠΣΑΚ, Φραγκίσκος Αλβέρτης, ήταν διστακτικός και το σχέδιο είχε εγκαταλειφθεί. Πλέον, η κατάσταση φαίνεται ότι πάει από το κακό στο χειρότερο, χωρίς επιστροφή και οι παίκτες είναι αποφασισμένοι. Επειδή γνωρίζουν ότι η απόφασή τους αυτή ίσως προκαλέσει αντιδράσεις, το μόνο πρόβλημα είναι ποιος θα είναι ο πρώτος που θα αποχωρήσει. Οι διεθνείς δεν φοβούνται (το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός μοιάζει… ιδανικό, εξάλλου εκεί υπάρχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα), αλλά το θέμα είναι πώς θα αντιμετωπιστούν τα παιδιά (του Άρη, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ) που έχουν μικρότερο ειδικό βάρος. Για να δούμε, αν και νομίζω ότι φέτος μπορεί να αλλάξει κάτι στο «βασίλειο της Δανιμαρκίας».