Γ. Σκιάς: Δεν γινόταν αλλιώς!

Έχοντας βγει όρθιοι από το Παλαντέζιο, με την πρόκριση σχεδόν στην τσέπη, οι «πράσινοι» παίρνουν μια βαθιά ανάσα και κερδίζουν πίστωση χρόνου. Δεν είναι ότι έπαιξαν το μεγάλο μπάσκετ κόντρα στην Καντού, αλλά σίγουρα κατάφεραν να πάρουν με το σπαθί τους μια νίκη που την ήθελαν όσο τίποτα. Αυτό είναι το νο.1 στοιχείο που βάρυνε υπέρ τους και τους κάνει πλέον να κοιτούν το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία, άσχετα αν υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν.

Μιλάμε πάντα για ένα work in progress που μάλιστα έχει ήδη δείξει ότι χρειάζεται αναθεώρηση σε μερικά δομικά χαρακτηριστικά του. Όταν π.χ. ακόμα υπάρχει ψάξιμο για ρόλους, αλλαγές παικτών, και γενικότερη φιλοσοφία παιχνιδιού, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν στο πράσινο στρατόπεδο είναι να τεθεί σε κίνδυνο η «επιβίωσή» τους σε πλαίσιο Ευρωλίγκας. Για να προχωρήσει το πλάνο και να πάμε προς μια καλύτερη εικόνα, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να παίζουμε στην Ευρωλίγκα.

Εδώ υπάρχουμε

Άσχετα με το ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας στη διοργάνωση (μεγάλη συζήτηση αυτή), είναι δεδομένο ότι χωρίς το στοιχείο του υψηλού ανταγωνισμού που το συναντάμε μόνο στα ευρωπαϊκά παρκέ κανένα project πρωταθλητισμού δεν μπορεί να περπατήσει. Είτε σε επίπεδο ατομικής απόδοσης παικτών, είτε σε επίπεδο βελτίωσης των συνεργασιών, είτε ως προς το χτίσιμο χαρακτήρα πρωταθλητή, το να παίζεις αποκλειστικά στην Α1 των χίλιων προβλημάτων θα ήταν η απόλυτη ματαίωση. Προσωπικά, ένας ενδεχόμενος αποκλεισμός θα με ξενέρωνε απίστευτα και, πολύ περισσότερο, κάτι ανάλογο θα συνέβαινε με όλα τα πρόσωπα-κλειδιά στην ομάδα.

Μάτι που γυάλιζε

Μέσα στο παρκέ ήταν φανερό από το πρώτο λεπτό ότι οι παίκτες είχαν καταλάβει πάρα πολύ καλά πόσο κρίσιμη ήταν η κατάσταση και γι’ αυτό έδωσαν το 110% και κατάφεραν να βγουν αλώβητοι παρ’ όλα τα προβλήματα που κουβαλούσαν. Όταν στην πρώτη περίοδο υποχρεώνεις τον αντίπαλο στο ταπεινωτικό 40% στο αμυντικό του ριμπάουντ, είναι φανερό ότι έχεις πάει εκεί για να νικήσεις. Οι «πράσινοι» επέβαλαν τη θέλησή τους στο παιχνίδι και νίκησαν όσο μπορούσαν να νικήσουν, υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Η Καντού έβγαλε λίγες καλές φάσεις (κυρίως συνεργασίες Ταμπού-Αραντόρι με Τάιους), προβληματίστηκε στην επίθεση και δεν είχε καθαρό μυαλό στο φινάλε. Η ουσία είναι ότι ο Πεδουλάκης είχε στα χέρια του πολύ περιορισμένες λύσεις και κατέστρωσε ένα πλάνο λειτουργικό που τελικά βγήκε. Είχε και ρέντα, όμως το πλάνο ήταν σωστό και υπήρχε θέληση.

Η ρέντα φτιάχνεται

Αυτό είναι το στοιχείο που διαφοροποιεί τα δύο τελευταία ευρωπαϊκά μας ματς, σε σχέση με τη ντροπιαστική εμφάνιση που προηγήθηκε. Κόντρα στην Κίμκι η ομάδα σερνόταν. Ήμασταν σοφτ στην άμυνα, δεν βρήκαμε ρυθμό και στην τελική ευθεία ο αντίπαλος μας άφησε πίσω με διψήφιες διαφορές. Και μερικοί τότε έμειναν να καταριούνται την τύχη, γιατί λέει δεν βάζουμε τα ελεύθερα τρίποντα και γιατί χάνουμε βολές κ.λπ. Δυστυχώς, δεν έχουμε το ρόστερ του 2005-12 και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει για πολλά χρόνια ακόμα. Μπορούμε όμως να περιμένουμε περισσότερα από την τύχη μας, αν την κυνηγάμε με το σωστό πλάνο και με τη δέουσα επιμονή.

Ο ήρωας

Προφανώς και ο Μάικ Μπράμος δεν είναι ούτε Αλβέρτης, ούτε Νίκολας. Είναι όμως ένας ικανός σουτέρ που κατάφερε σε μια βραδιά πιεστικής ανάγκης να κάνει την υπέρβασή του, να γίνει ο (έστω και κατά λάθος) ήρωας που έγραφα την προηγούμενη βδομάδα. Δεν περιμένω από αυτόν να βάζει σε κάθε αγώνα 6-7 τρίποντα, τώρα όμως ξέρουμε όλοι (και το ξέρει και ο ίδιος) ότι μπορεί να το κάνει. Αν δεν το καταφέρει αυτός, ίσως να το καταφέρει κάποιος άλλος. Το θέμα είναι να ‘σαι έτοιμος για την υπέρβαση. Αφορμές βρίσκονται.

Σαν έτοιμοι από καιρό

Γενικώς, χρειάζεται ένα μεγάλο μπράβο στο τεχνικό τιμ για την άψογη πνευματική προετοιμασία των παικτών. Όταν φτάνεις με τόσα προβλήματα (μισερή φροντλάιν, απροπόνητος Ούκιτς) σε ένα τέτοιο παιχνίδι του «πρέπει», είναι πολύ εύκολο να διαλυθείς από την πίεση. Κι όμως η ομάδα είχε το χαρακτήρα και έδειξε να επηρεάζεται μόνο σε συγκεκριμένα σημεία στο β’ ημίχρονο – όπου χρειάστηκε το μαγικό τελικό τρίλεπτο του Διαμαντίδη για να καθαρίσει η μπουγάδα. Ένα τόσο ψυχοβγαλτικό παιχνίδι δεν μπορούσε παρά να κριθεί στις λεπτομέρειες και όταν πηγαίνεις εκεί σίγουρα βοηθάει να έχεις έναν τέως MVP (και ο αντίπαλος να μην έχει).

Place the bets

Ο Πεδουλάκης χρειάστηκε να πάρει ρίσκα που βγήκαν. Καταρχήν, υπολόγισε για ενεργότατο ρόλο τον πρωτοεμφανιζόμενο Μπανκς και πήρε από αυτόν μια θετικότατη συνεισφορά. Πόνταρε σε ένα δύσκολο σχήμα για το ξεκίνημα του παιχνιδιού: τρία γκαρντ, κοντό 4άρι, Χιλτον στο «5». Είναι η πρώτη φορά που ο Αμερικανός έμεινε στο παρκέ για 9 συναπτά λεπτά – γενικότερα αυτή η περίεργη 5άδα έθεσε τα όρια του όλου παιχνιδιού και κράτησε τον ΠΑΟ στο +1! Το να μαρκάρει ο Διαμαντίδης το αντίπαλο «3» (Μαρκοϊσβίλι) δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά το να παίζει ο Μασιούλις κατά 90% στο «4» είναι εντελώς καινοφανές. Το είχαμε πει από καιρό ότι μόλις ξεκαθαρίσει η κατάσταση στην περιφέρεια (μόνιμο θέμα, αφού στους ψηλούς καθαρίζει ο Γκαμπονέζος) θα είναι πιο εύκολο να πάμε σε χαμηλότερα σχήματα – ελπίζω να έχει συνέχεια, γιατί δείχνει να πηγαίνει καλά.

Εύγε, Χίλτον παιδί μου!

Η αλήθεια είναι ότι οι Ιταλοί δεν δημιουργούσαν προβληματικά matchups – το μόνο «γνήσιο» mismatch τους το δημιουργούσε ο Μπρουκς που ευτυχώς ήταν σε κάκιστο βράδυ (αντίθετα με τον α’ γύρο, στο ΟΑΚΑ). Ως προς τα δικά μας «ερωτηματικά» ο Κίτσεν ήταν εξαιρετικός στο ξεκίνημα (πολλή ενέργεια σε άμυνα-ριμπάουντ), αλλά άθλιος στο β’ μισό, κάνοντας μάγκα τον Ταμπού με τις αμυντικές του επιλογές. Ομοίως και ο Άρμστρονγκ: συμπαθητικός αρχικά, κακός αργότερα. Τουλάχιστον, κατάφερε να κρατήσει την κατάσταση σε ελεγχόμενα πλαίσια στο χρόνο «ανάπαυσης» που χρειαζόταν ο «πυρηνικός» Λασμ. Και να δώσουμε λίγο credit στο παλικάρι για την τρομερή αφοσίωση που δείχνει: αν και «υπ’ ατμόν», δεν αρνείται να μπει να βοηθήσει και κάνει ό,τι μπορεί. Κύριος.

Bank(s’) robbery

Τα σημεία που κρίθηκε το παιχνίδι ήταν η τρομακτική φόρμα του Μπράμος που απογείωσε το περιφερειακό μας σουτ (4/13 είχαν οι υπόλοιποι), η ουσιαστική βοήθεια του Μπανκς και το αλάνθαστο φινάλε του Διαμαντίδη. Κι αν από το αρχηγό έχουμε ξαναδεί ανάλογα heroics, από έναν παίκτη που ήρθε δοκιμαστικά δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε περισσότερα. Το έγραψα και στο προηγούμενο, έχει ένα κορμί που μας χρειαζόταν έτσι κι αλλιώς. Ακόμα παραπάνω, αφού ξέρει και το χρησιμοποιεί σωστά: μπαίνει στα «ρουθούνια» του αντίπαλο πλέι-μέικερ, κάνει ντράιβ «τσαμπουκαλεμένα» μέχρι μέσα και ξέρει να κερδίζει το “and one”. Δυστυχώς, αυτά τα στοιχεία δεν τα είχε ούτε ο Ούκιτς, ούτε και ο Κίτσεν που παραμένει σε αναζήτηση ρόλου. Τα κακά νέα έρχονται από το σουτ: τη μοναδική φορά που βρέθηκε ο Μπανκς σε «σποτ», γέλασε και το παρδαλό κατσίκι. Αν πρέπει να ξεχωρίσω μια λεπτομέρεια είναι ένα κλέψιμο που έκανε στον Ταμπού (μέσα δ΄ περιόδου), γιατί μας έδωσε σκορ σε σημείο που είχαμε κολλήσει επικίνδυνα.

United colors of UOL

Ακολουθεί η Ολίμπια εντός έδρας και το παιχνίδι αυτό είναι επίσης must, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Πλέον δεν διακυβεύεται η επιβίωσή μας. Εδώ ψάχνουμε την επικύρωση της πρόκρισης και το δικαίωμα για κάτι καλύτερο παρακάτω. Πλάκα πλάκα, στη Στόζιτσε Αρίνα μόνο το «τριφύλι» έκανε παρέλαση και ίσως αυτό κάτι να λέει. Ελπίζω να είναι σε καλή κατάσταση ο Πάνκο κι έτσι να έχουμε στο «3» τον Μασιούλις, για να εκθέσει (και πάλι) στο ποστ τον trendy Γιάκα Μπλάζιτς. Μιλώντας για trends, στο πρώτο ματς τα είχα χάσει με τα πολλά χρώματα στα παπούτσια των Σλοβένων: πράσινα ο Ουότερς, κόκκινα ο Μπλαζιτς, μπλε ο Μούριτς, φλούο κίτρινα ο Μπέινς.

Το χάσαμε το κορμί…

Ο τελευταίος είναι και το μεγαλύτερο «θέμα» στην αντιμετώπιση της Ολίμπια, αφού (ελλείψει Σόφο) δεν έχουμε κορμί να τον κρατήσει. Άλλωστε, οι postup καταστάσεις είναι (λέμε τώρα) η «αχίλλειος πτέρνα» στο αμυντικό παιχνίδι του Λασμ – αντίθετα, σε δυναμικές καταστάσεις ο Γκαμπονέζος είναι πραγματική σχολή, χάρμα οφθαλμών! Θα παίξει πολύ ντουμπλάρισμα στον Αυστραλό πάντως, που δεν έχει καθόλου δημιουργικά χαρακτηριστικά: μόλις πιάσει μπάλα γίνεται «μαύρη τρύπα» και κοιτάει μόνο το καλάθι, ενώ είναι επιρρεπής στο λάθος. Όπως και να έχει μιλάμε για παίκτη-αποκάλυψη στο θεσμό, με σούπερ στατιστικά. Να σημειώσω δε, ότι είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που η Ολίμπια ψωνίζει παίκτη από το ελληνικό πρωτάθλημα και δη από τον Ίκαρο – πέρυσι ήταν ο Ντιόν Τόμσον που φέτος καταπλήσσει με τη φανέλα της Άλμπα. Σε τέτοιους καιρούς δεν μας παίρνει να χάνουμε τέτοια λαβράκια μέσα από τα χέρια μας…

Παραμένουμε… κίνητρο

Πίσω στο ματς, όλο το θέμα είναι να έχουμε λίγη συγκέντρωση, ώστε να μην πάρουν θάρρος οι πιτσιρικάδες του Φιλιπόφσκι. Εννοείται ότι αν τα πράγματα στραβώσουν, εκείνοι έχουν στο ρόστερ τους κάμποσα παικτάκια ικανά για το μεγάλο σουτ ή για κάποια προσωπική φάση. Εκεί ο Μπλάζιτς είναι… μανούλα, εξού και το μεγάλο γκελ που έχει κάνει στη φετινή Ευρωλίγκα. Γενικώς, ακόμη κι αν οι πιθανότητές τους για πρόκριση είναι μηδαμινές, λόγω ηλικίας έχουν τεράστιο κίνητρο κόντρα σε ένα μεγάλο αντίπαλο – που σίγουρα εξακολουθούμε να είμαστε. (Και θα τα πούμε στο τοπ-16)

Γ. Σκιάς