Ολυμπιακός: 11 χρόνια λάθη

Δημοσιεύτηκε στις 30 Ιουλίου 2008

Ακόμη μία χρονιά φέτος κυριάρχησε εντός συνόρων ο Παναθηναϊκός, αφήνοντας τον κόσμο του Ολυμπιακού να αναρωτιέται… αν στραβός είναι ο γιαλός ή αν η ομάδα τους στραβά αρμενίζει εδώ και μια δεκαετία. Στην πραγματικότητα, «διαβάζοντας την ιστορία» θα διαπιστώσουμε πολλά λάθη, αλλά και ατυχίες, σε αυτήν την πορεία των 11 χρόνων που οδήγησαν σε ισόχρονη «ξηρασία». Για μια ομάδα με το ειδικό βάρος και το πλήθος κόσμου, όπως ο Ολυμπιακός, ένα κύπελλο Ελλάδας σε 11 χρόνια είναι μια πολύ φτωχή συγκομιδή.

 

Ο Ολυμπιακός αυτές τις 11 σεζόν δεν είχε κακές ομάδες. Το αντίθετο μάλιστα υπήρξαν χρονιές που ήταν από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Τα πρώτα χρόνια μετά το τριπλ-κράουν του 1997, εντός συνόρων ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά έπαιρνε τα πρωταθλήματα απέναντι σε μια εξίσου καλή ομάδα, όπως άλλωστε έκανε και ο Ολυμπιακός στους τελευταίους δικούς του τίτλους. Ας δούμε σεζόν προς σεζόν την πορεία των «ερυθρολεύκων» και το σημαντικότερο «λάθος» κάθε χρονιάς.

 

Τη σεζόν 1997-98, παρά τη φυγή του Ρίβερς, του Σιγάλα και του, «αντάρτη» τότε, Παπανικολάου, ο Ολυμπιακός έπειθε ότι μπορούσε να παραμείνει στην κορυφή με τον ερχομό του Αρτούρας Καρνισόβας, του Τζόνι Ρότζερς και του πολλά υποσχόμενου Βούκσεβιτς. Οι τραυματισμοί διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλον, ο Καρνισόβας έχασε πολλά ματς, η χρονιά αυτή θεωρείται ακόμη ως η πλέον άτυχη στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας και, κάπως έτσι, ο Ολυμπιακός έχασε τα πρωτεία με το μεγάλο τρίποντο του Πέτζα Στογιάκοβιτς στον ημιτελικό του πρατωθλήματος. Το λάθος της σεζόν 1997-98: Η έλλειψη αξιόπιστων αναπληρωματικών όταν άρχισαν οι τραυματισμοί.

 

Την επόμενη χρονιά, τελευταία του Φασούλα, ήρθαν νέοι αξιόλογοι παίκτες: Ομπέρτο, Κόμαζετς, Γκολντγουάιρ. Η συνταγή λειτούργησε, η ομάδα του Πειραιά έπαιξε καλό μπάσκετ, έφτασε μέχρι το φάιναλ-φορ (όπου τον σταμάτησε η… υπερηχητική Ζαλγκίρις) και μπήκε στους τελικούς της Α1 με πλεονέκτημα έδρας για να χάσει με 3-2 από τον Παναθηναϊκό του Μποντιρόγκα. Το λάθος της σεζόν 1998-99: Η εντός έδρας ήττα στον 5ο τελικό της Α1.

 

Ο Ολυμπιακός δεν είχε αρχίσει ακόμα να πληρώνει το γεγονός ότι είχε γεμίσει το ρόστερ του με κοινοτικούς και «μισθοφόρους», και είχε μια καλή ομάδα τη σεζόν 1999-00. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού θυμούνται ακόμα τον Τζέιμς «Χόλιγουντ» Ρόμπινσον και την τελευταία χρονιά του Τάρλατς, αλλά και τίποτα άλλο από εκείνη τη σεζόν που έφυγε χωρίς καμία επιτυχία. Το λάθος της σεζόν 1999-00: Η περιορισμένη επένδυση σε πρόσωπα.

 

Οι επόμενες δύο σεζόν ήταν οι μεγαλύτερες ευκαιρίες του Ολυμπιακού, το τέλος, ουσιαστικά, της εποχής και η αρχή της πτώσης. Με το Ρίβερς, πιο αργό βέβαια, πίσω στην ομάδα, τον Ράτζα να είναι ο ηγέτης και τον Παπανικολάου να κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν… δύσκολα τους στόχους τους, πήγαν δυνατά στην Ευρωλίγκα μέχρι να τους αποκλείσει η Ταού στους «8», ενώ στο πρωτάθλημα έχασαν στον τελικό με 3-2 από τον Παναθηναϊκό. Το λάθος της σεζόν 2000-01: Η πρόσληψη του Ζούρου σε ηλικία μικρότερη από τα δύο αστέρια της ομάδας!

 

Το 2001-02 το σκορ οδηγούσε ο αείμνηστος Φορντ, ενώ την υπόλοιπη δουλειά έκαναν ο Φόρεστ, ο Ρισασέ και, φυσικά ο ανερχόμενος Παπαλουκάς. Όλα έδειχναν ότι εκείνη ήταν η χρονιά για τη μεγάλη επιστροφή του Ολυμπιακού, αφού κατέκτησαν και το Κύπελλο. Όμως, στην Ευρωλίγκα και αφού είχαν αποκτήσει πλεονέκτημα από Παναθηναϊκό και ΑΕΚ στον «ελληνικό» όμιλο, έχασαν ουσιαστικά την πρόκριση από την… Ολίμπια, ενώ εντός συνόρων βρέθηκαν στους τελικούς να προηγούνται με 2-0 της ΑΕΚ, αλλά να χάνουν τον τίτλο με 3-2! Το λάθος της σεζόν 2001-02: Η αγωνιστική κατάρρευση στους τελικούς της Α1 και η ανώριμη ήττα από την Ολίμπια στην Ευρωλίγκα.

 

Οι συνεχόμενες αποτυχίες και η οριακή ήττα του 2002 έφεραν απογοήτευση στην ομάδα και μείωση των επενδύσεων. Μέτριοι παίκτες άρχισαν να έρχονται και το ρόστερ θύμιζε μωσαϊκό εθνικοτήτων. Παρότι το δίδυμο ξένων ήταν σχετικά καλό (Μορίς Έβανς, ΝτεΜάρκο Τζόνσον), η χρονιά έφυγε χωρίς καμία επιτυχία. Το λάθος της σεζόν 2002-03: Η φυγή του Παπαλουκά για μικρή οικονομική διαφορά.

 

Την επόμενη σεζόν, έγινε μια νέα προσπάθεια. Χαρίσης, Διαμαντόπουλος, Γκόρενς, Λιαδέλλης, Βολκοβίσκι έδιναν ελπίδες για ανάκαμψη. Ωστόσο, οι σκόρερ στην περιφέρεια δε βρήκαν ποτέ «χημεία» και ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να επανέλθει. Το λάθος της σεζόν 2003-04: Το κακό στήσιμο του ρόστερ.

 

Τη σεζόν 2004-05, ο Ολυμπιακός ήταν μια μέτρια ομάδα. Ήρθε ο Καζλάουσκας που όμως δεν μπορούσε να μετατρέψει σε καλή ομάδα ένα περιορισμένων δυνατοτήτων ρόστερ. Το λάθος της σεζόν 2004-05: Η «άκομψη» φυγή του Τόμιτς.

 

Η επόμενη χρονιά, με την παραμονή του Καζλάουσκας και την εμπιστοσύνη σε κάποιους ταλαντούχους παίκτες, έγινε η αρχή για να ξαναχτυπήσει τον «αιώνιο» αντίπαλο. Μετά από 4 χρόνια, ο Ολυμπιακός φτάνει στον τελικό όπου χάνει, όμως, «με κάτω τα χέρια». Το λάθος της σεζόν 2005-06: Οι μεγάλες προσδοκίες που δημιουργήθηκαν παρότι ο Παναθηναϊκός είχε ακόμη καλύτερο ρόστερ.

 

Φτάνοντας στα τελευταία 2 χρόνια που όλοι τα έχουν παρακολουθήσει από κοντά, ο Ολυμπιακός είναι πια μια καλή ομάδα που προσπάθησε αρχικά να χτυπήσει στα ίσια τον Παναθηναϊκό, και πλέον το καταφέρνει χωρίς ακόμη επιτυχία. Το λάθος της σεζόν 2006-07 ήταν οι πολλές αλλαγές στο ρόστερ ενώ το λάθος της σεζόν 2007-08 ήταν η επιμονή στον Γκέρσον.

 

Ο Ολυμπιακός έχει πια επιστρέψει στο να συγκαταλέγεται στις καλύτερες ομάδες της ηπείρου, αλλά αυτό για το οποίο «διψάει» ο κόσμος, είναι οι τίτλοι. Οι επενδύσεις είναι μεγάλες και σημαντικές και οι μάχες για το πρωτάθλημα δίνονται πλέον ανάμεσα σε δύο ισοδύναμες ομάδες που «διαφημίζουν» το μπάσκετ. Όσο για τον καημό και τη «δίψα» του κόσμου; Η νέα προσπάθεια ξεκινάει με τον winner Παπαλουκά ξανά στο παρκέ.