Στιγμές Ολυμπιακών Αγώνων I

Δημοσιεύτηκε στις 3 Αυγούστου 2008

– Αρχίζουμε το ταξίδι μας από πολύ βαθιά στο χρόνο. Στην αρχαιότητα θεωρούταν ο μεγαλύτερος ίσως Ολυμπιονίκης και γενάρχης Ολυμπιονικών. Ο λόγος για τον Διαγόρα τον Ρόδιο, που νίκησε στην πυγμαχία το 464π.Χ.. Ο Διαγόρας είχε 3 γιους, αλλά και εγγόνια Ολυμπιονίκες, ενώ κόρη του ήταν η πασίγνωστη Καλλιπατείρα, που είναι η πρώτη γυναίκα που παρακολούθησε Ολυμπιακούς Αγώνες σε εποχές που απαγορευόταν και η ιστορία της συγκινεί έως σήμερα. Η μεγαλύτερη στιγμή για τον Διαγόρα έμελλε να έρθει πολύ αργότερα, το 448π.Χ. όταν γέροντας πια παρακολουθούσε τις προσπάθειες των γιων του, Ακουσίλαου και ο Δαμάγητου. Μόλις αμφότεροι αναδείχτηκαν Ολυμπιονίκες, ο ένας στην πυγμαχία και ο άλλος στο παγκράτιο, οι δύο γιοι σήκωσαν στους ώμους τους τον Διαγόρα και τον περιέφεραν πανηγυρικά στο γήπεδο. Τότε, λέει η μυθολογία, ακούστηκε μια φωνή από το πλήθος «Κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις Όλυμπον αναβήση» (δηλαδή «πέθανε τώρα Διαγόρα, δεν πρόκειται να ανέβεις και στον Όλυμπο», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «πέθανε τώρα Διαγόρα, που είσαι ανάμεσα σε θεούς κι ανθρώπους, σηκωμένος στα χέρια Ολυμπιονικών πάνω από τους θνητούς, δεν μπορείς να πάς ψηλότερα, δεν μπορείς να είσαι πιο χαρούμενος»). Ο Διαγόρας τότε, εξιστορεί ο θρύλος, χαμογέλασε ευτυχισμένος και άφησε την τελευταία του πνοή.

– Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Σεούλ σημαδεύτηκαν από δύο αθλητές. Τον Μπεν Τζόνσον και την Φλόρενς Γκρίφιθ-Τζόινερ. Η Φλο-Τζο μέχρι το 1988 δεν είχε πείσει κανέναν ότι θα αποτελέσει το απόλυτο είδωλο των Ολυμπιακών Αγώνων της Σεούλ. Όμως, στα αμερικανικά τράιαλς πριν τους Αγώνες έκανε 10.49, συντρίβοντας κάθε χρονόμετρο. Τότε, οι «κακές γλώσσες» είπαν ότι το ανεμόμετρο μπλόκαρε, καθώς την ίδια ώρα στο τριπλούν, άλλο ανεμόμετρο έδειχνε +4.3 άνεμο. Όμως, το παγκόσμιο ρεκόρ μέτρησε. Και η Γκρίφιθ-Τζόινερ πήγε στη Σεούλ ως το απόλυτο φαβορί. Εκεί έκανε 10.62 (προημιτελικά), 10.70 (ημιτελικά) και 10.54 στον τελικό, με θετικό άνεμο, σε μια απίστευτη κούρσα στην οποία το εξωφρενικότερο είναι ότι η Γκρίφιθ-Τζόινερ, από τα 40 μέτρα και μετά φαίνεται στον φακό να τρέχει γελώντας! Μία από τα ίδια και στα 200 μέτρα, όπου με 21.34 συνέτριψε το παγκόσμιο ρεκόρ με επίδοση που καμιά δεν έχει ποτέ πλησιάσει (21.62 η Μάριον Τζόουνς, 21.64 η Μάρλεν Ότι). Το 1998, η Φλο-Τζο πέθανε από ασφυξία στο κρεβάτι της κατά τη διάρκεια μιας επιληπτικής κρίσης, η οποία ίσως οφείλεται σε εγκεφαλικό σηραγγώδες αιμαγγείωμα. Ο θάνατός της μεγάλωσε ακόμη περισσότερο τις υπόνοιες για ντόπινγκ, αλλά βεβαίως τίποτα δεν αποδείχτηκε ποτέ και ο θρύλος της έχει μείνει ακηλίδωτος. Η Γκρίφιθ-Τζόινερ έχει ακόμα τα παγκόσμια ρεκόρ σε 100 και 200 μέτρα, και μάλιστα με χρόνους που καμία άλλη αθλήτρια δεν έχει καν… ονειρευτεί.

– Ο Μπεν Τζόνσον από το 1981 είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του, το 1987 κέρδισε τον Καρλ Λιούις, αλλά το 1988 η χρονιά άρχισε άσχημα για τον Καναδό. Αρκετοί τραυματισμοί και ύστερα από αυτούς ήττες, έκαναν τον κόσμο και τους ειδικούς να πιστέψουν ότι ο Καρλ Λιούις ήταν το φαβορί στα 100 μέτρα στη Σεούλ. Ο Μπεν Τζόνσον εμφανίστηκε στους Αγώνες αποφασισμένος και τις εμπρηστικές του δηλώσεις μπόρεσε να τις υποστηρίξει μέσα στο στάδιο. Εκεί όπου με χαρακτηριστική άνεση και με το χέρι σηκωμένο ψηλά τερμάτιζε 3 μέτρα μπροστά από τον εμβρόντητο Λιούις. Όμως, η χαρά του, και η χαρά των Καναδών, έμελλε να κρατήσει λιγότερο από 24 ώρες. Το δείγμα που έδωσε βγήκε θετικό και ο Τζόνσον θα περνούσε την υπόλοιπη καριέρα του ντροπιασμένος, μέχρι να ξαναβρεθεί θετικός και να αποκλειστεί δια βίου. Ο θρύλος (μέσα από τα λόγια γυμναστών του) λέει ότι ένα μήνα πριν τους Αγώνες, ο προπονητής του του είπε να μην πάρει τίποτα, αλλά μία ένεση στανοζόλης 26 μέρες πριν τους Ολυμπιακούς ήταν εκείνη που έκανε το κακό. Η στανοζόλη ήταν η μόνη ουσία που ανιχνεύτηκε στον Τζόνσον, παρότι και ο ίδιος αποκάλυψε ότι από το 1981 έπαιρνε και αρκετές άλλες. Το χρυσό πήγε στον Λιούις, το ασημένιο στον Λίνφορντ Κρίστι, με έναν μεγάλο αστερίσκο όμως. Ο Κρίστι βρέθηκε ντοπαρισμένος! Η ουσία που ανιχνεύτηκε στα ούρα του ήταν σε μικρή ποσότητα (λίγο… ντοπαρισμένος δηλαδή) και η IAAF με τη ΔΟΕ αποφάσισαν με ψήφους 11-10 να του δώσουν το ασημένιο μετάλλιο. Αυτά για να μαθαίνουμε κάτι παραπάνω για τους ανθρώπους που το παίζουν αδιάφθοροι (μόνο όμως) σε… επιλεκτικές περιπτώσεις.

– Το 1968 στο Μεξικό, οι Ολυμπιακοί Αγώνες επιφύλασσαν την πιο απίστευτη ίσως στιγμή στην ιστορία. Όταν ο Μπομπ Μπίμον ξεκινούσε την προσπάθεια που θα του χάριζε μια θέση στο πάνθεον, κανείς δεν φανταζόταν τι θα ακολουθήσει. Όταν ο Μπίμον προσγειώθηκε στα 8.90 ακολούθησε πανδαιμόνιο. Το «ηλεκτρονικό μάτι» δεν έφτανε (!!!) μέχρι εκεί για να μετρήσει την επίδοση και η μέτρηση έγινε με μεζούρα μετά από ένα 15λεπτο. Όταν ανακοινώθηκε το 8.90μ. ο Μπίμον… δεν αντέδρασε. Ο λόγος ήταν ότι δεν ήταν εξοικειωμένος με τη μέτρηση σε πόντους και δεν κατάλαβε πόσο είχε πηδήξει («Νόμιζα ότι είχα σπάσει το παγκόσμιο για 5-10 πόντους»). Όταν του… το μετέτρεψαν σε πόδια και ίντσες κυριολεκτικά… παρέλυσε. Σωριάστηκε στο τερέν με «κρίση μυϊκής παράλυσης από συγκίνηση» και έμεινε εκεί για 5 λεπτά. Το ρεκόρ έμεινε ακατάρριπτο για 23 χρόνια, μέχρι το 1991.

– Ο Αλεξάντερ Καρέλιν (1.92, 110 κιλά όταν αγωνιζόταν) είναι κατά πολλούς ο μεγαλύτερος αθλητής όλων των εποχών. Σίγουρα, το «Πείραμα» (όπως ήταν το προσωνύμιό του εξαιτίας της υπερφυσικής του διάπλασης και δύναμης, που έκανε τους αντιπάλους του να λένε ότι είναι αποτέλεσμα πειράματος) ήταν ο μεγαλύτερος παλαιστής όλων των εποχών. Η καριέρα του χρυσή και τα κατορθώματά του αξεπέραστα. Τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, 9 σε παγκόσμια πρωταθλήματα, για να αναφέρουμε μόνο… το χρυσάφι, ο Καρέλιν αγωνιζόταν στην κατηγορία βαρέων βαρών, παρότι πιο αδύνατος (!) από τους αντιπάλους του. Από το 1987 ο Καρέλιν έχασε το… 2000 στο Σίδνεϊ σε ηλικία 33 ετών.
Το 1988 στη Σεούλ, έχανε 3-0 στον τελικό από τον Βούλγαρο Γκερόφσκι, αλλά πρωτοπαρουσιάζοντας την απαράμιλλη κίνηση «Καρέλιν-lift», το σήμα κατατεθέν του (σήκωνε τον αντίπαλο από τη μέση και τον πέταγε πίσω από την πλάτη του), πήρε 5 πόντους και τη νίκη, για να σημάνει την έναρξη της κυριαρχίας του. Στη Βαρκελώνη το 1992 έκανε… την πλάκα του (του πήρε 5 λεπτά να κερδίσει τον Φινλανδό Αχόκας και… 5:32 για τους υπόλοιπους 4 αντιπάλους του μαζί!). Στην Ατλάντα το 1996, οι Αμερικάνοι θυμήθηκαν ψυχροπολεμικές τακτικές. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του ήταν «εχθρός», όπου πήγαινε αποδοκιμαζόταν, ενώ οι Αμερικάνοι είχαν βρει στο πρόσωπο του Ιρανού (πολιτογραφημένου Αμερικανού), Ματ Γκαφάρι, τον άνθρωπο που θα κέρδιζε (νόμιζαν) τον Καρέλιν, που πήγε στους Αγώνες τραυματίας και απροπόνητος. Γκαφάρι και Καρέλιν είχαν συναντηθεί 20 φορές και ο Ρώσος είχε κερδίσει και τις 20. Στον τελικό, ο Γκαφάρι πάλεψε, αλλά δεν μπόρεσε να πάρει ούτε πόντο. Η ατάκα που είπε μετά (σ.σ. υπάρχει στο “είπαν… και έμεινε στην ιστορία”), έμεινε στην ιστορία. Οι Αμερικάνοι τον αποκαλούσαν «Ρόκι» (ακόμη και στην εκφώνηση των ονομάτων), αλλά ο ίδιος υποκλινόταν στον τεράστιο αντίπαλό του. Ο Γκαφάρι είχε μια φωτογραφία του Καρέλιν πάντα στο πορτοφόλι του και τον θεωρούσε ίνδαλμά του! Το 2000, στο Σίδνεϊ, ο Ρώσος γίγαντας είχε λυγίσει, κάτω από το βάρος των τραυματισμών. Έχασε από τον Αμερικανό Ρούλον Γκάρντνερ στον τελικό με 1-0, όμως ο μύθος του καλύτερου παλαιστή όλων των εποχών, δεν θα σβήσει ποτέ.