Είπαν… και έμεινε στην ιστορία

Δημοσιεύτηκε στις 5 Αυγούστου 2008

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες εκτός από μοναδικές στιγμές μας έχουν προσφέρει και ατάκες που έχουν μείνει στην ιστορία. Απολαυστικές στιγμές της ιστορίας, μέσα από τα λόγια των πρωταγωνιστών της. Πριν περάσουμε στην ανάλυση του μπάσκετ, το Age of Basketball παρουσιάζει μερικές από τις ατάκες που έγραψαν ιστορία στους Ολυμπιακούς Αγώνες:

– «Δεν έχω ποτέ καταδικαστεί σε θάνατο, αλλά φαντάζομαι ότι έτσι νιώθει ένας θανατοποινίτης. Έτρεμα πριν από κάθε προσπάθεια», Βασίλι Αλεξέγιεφ, σχετικά με την γενική πίστη ότι ήταν απόλυτα ψύχραιμος πριν τις προσπάθειές του στην άρση βαρών (πίστη που του είχε χαρίσει το προσωνύμιο «ο άνθρωπος από ατσάλι»). Ο Αλεξέγιεφ, όταν αποσύρθηκε είχε σπάσει 80 φορές το παγκόσμιο ρεκόρ και είχε κατακτήσει 2 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια.

– «Υπάρχουν δύο είδη αθλητών στις καταδύσεις. Υπάρχουν αυτοί που κάνουν υπέροχες, δύσκολες, συμμετρικές, όμορφες καταδύσεις. Και υπάρχει και ο Γκρεγκ Λουγκάνις», η πιο διάσημη ρήση για το μεγαλείο του Γκρεγκ Λουγκάνις.

– «Δεν καταλαβαίνουν, γιατί κάθε μέρα στη ζωή μου προπονούμαι τόσο όσο οι αντίπαλοί μου δεν θα προπονηθούν σε ολόκληρη τη δική τους ζωή», Αλεξάντερ Καρέλιν, απαντώντας όταν ρωτήθηκε γιατί οι αντίπαλοί του τον αποκαλούν «το Πείραμα».

– «Οι Αμερικάνοι θα πρέπει να ντρέπονται γιατί τα χρυσά τους μετάλλια τα κερδίζουν οι μαύροι», Αδόλφος Χίτλερ, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 στο Βερολίνο.

– «Μπορούσα να τρέξω ακόμα 10 χιλιόμετρα», Αμπέμπε Μπικίλα, όταν, έχοντας μόλις τερματίσει πρώτος, το 1964, στο Τόκιο, για δεύτερη συνεχόμενη φορά σε μαραθώνιο, μπροστά στα εμβρόντητα μάτια των φιλάθλων ξεκίνησε να κάνει μια σειρά από διατάσεις, χωρίς να φαίνεται καθόλου κουρασμένος.

– «Η χώρα μου δεν με έστειλε 5.000 μίλια μακριά για να αρχίσω τον αγώνα, με έστειλε 5.000 μίλια μακριά για να τελειώσω τον αγώνα», Τζον Ακχουάρι, Τανζανός μαραθωνοδρόμος, που στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 τερμάτισε ματωμένος και σχεδόν λιπόθυμος 1 ώρα μετά τον νικητή, όταν ρωτήθηκε γιατί συνέχισε να τρέχει μέχρι τέλους και δεν τα παράτησε.

– «Μας έδιωξαν με τη αιτιολογία ότι πολιτικοποιήσαμε τους Αγώνες. Αν δεν ήθελαν να πολιτικοποιηθούν οι Αγώνες, τότε ας μην τρέχαμε με τα χρώματα της χώρας μας και ας μην ακούγονταν οι εθνικοί ύμνοι όταν κερδίζαμε. Ας κατέβαιναν όλοι οι αθλητές με τα Ολυμπιακά χρώματα στις φανέλες τους χωρίς χώρες», Τζον Κάρλος το 1994 για το περιστατικό με το σήκωμα της γροθιάς των Μαύρων Πανθήρων από αυτόν και τον Τόμι Σμιθ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των Η.Π.Α..

– «Ήρθα εδώ για να πάρω το χρυσό μετάλλιο. Δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Δεν με νοιάζει τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Ήρθα μόνο για να πάρω το χρυσό», Μπεν Τζόνσον, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988.

– «Μόλις ακουστεί η πιστολιά του αφέτη, η κούρσα έχει τελειώσει», Μπεν Τζόνσον, πριν τον τελικό 100 μέτρων των Ολυμπιακών Αγώνων του 1988 για την κόντρα του με τον Καρλ Λιούις.

– «Δεν γίνεται κάποιος να τρέξει τόσο γρήγορα τα 100 μέτρα. Δεν ξέρω τι έγινε και έχασα, αλλά φαίνεται αφύσικο», Καρλ Λιούις αμέσως μετά την κούρσα των 100 μέτρων το 1988, όταν έχασε από τον Μπεν Τζόνσον (9.79) τρέχοντας σε 9.92 τα 100 μέτρα. Έξι χρόνια μετά την απόσυρσή του από τους στίβους αποκαλύφθηκε ότι πριν τους Αγώνες της Σεούλ είχε βρεθεί θετικός σε τρεις απαγορευμένες ουσίες. Οι Αμερικάνοι μπροστά στον κίνδυνο να τιμωρηθεί με 6 μήνες αποκλεισμό και να χάσει τους Αγώνες, ως δια μαγείας «έθαψαν» το θέμα στην έφεση και ο Λιούις αθωώθηκε!

– «Ήταν σαν να πάλευα με τον Κινγκ Κονγκ», Ματ Γκαφάρι, μετά τον τελικό των βαρέων βαρών στην Ατλάντα το 1996, όπου ηττήθηκε από τον Αλεξάντερ Καρέλιν, χωρίς να πάρει πόντο.

– «Δεν έχω κάποιο τελετουργικό πριν τους αγώνες μου, αλλά έχω μετά: Ανεβαίνω πάντα στο βάθρο, στο ψηλότερο σκαλί και φοράω στο στήθος το χρυσό μετάλλιο», Μάικλ Τζόνσον μετά την απίστευτη κούρσα 19.32 στον τελικό των 200 μέτρων στην Ατλάντα το 1996.

– «Ένιωθα σα να έτρεχα με καρτ. Με πήγαινε ο μπαμπάς μου όταν ήμουν μικρός και πάντα χαιρόμουν που έτρεχε πολύ γρήγορα», Μάικλ Τζόνσον μετά την απίστευτη κούρσα 19.32 στον τελικό των 200 μέτρων στην Ατλάντα το 1996.

– «Ήξερα ότι αν ξεφύγει η Λονγκό, θα έχανα την κούρσα. Έτσι πάλεψα κι έμεινα κοντά της. Την τέταρτη φορά που επιτάχυνε ήμουν τόσο κουρασμένη που σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να πεθάνω για να την κυνηγήσω», Κλάρα Χιουζ, ποδηλάτης, χάλκινη Ολυμπιονίκης στους Αγώνες της Ατλάντας το 1996, μιλώντας για τον τρόπο που αγωνίστηκε η Λονγκό εκείνη την ημέρα.

– «Μόλις είδα την πισίνα νόμιζα ότι αυτή ήταν 100 μέτρα και όχι 50 όπως μου είπαν μετά», Έρικ Μουσαμπάνι, πριν την μνημειώδη εμφάνισή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000 στα 100 μέτρα ελεύθερο.

– «Στα τελευταία 15 μέτρα δεν άντεχα άλλο, αλλά σκεφτόμουν ότι ή έπρεπε να κολυμπήσω ή θα πνιγώ. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Άκουγα τον κόσμο και έπαιρνα θάρρος», Έρικ Μουσαμπανί, για την εμφάνισή του στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ το 2000 στα 100 μέτρα ελεύθερο, όπου τερμάτισε σε 1:52.72, ένα λεπτό πιο αργά από το παγκόσμιο ρεκόρ!

– «Είμαι απλώς ένας δρομέας. Ως ο τελευταίος αθλητής που έμεινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχω να πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένος», Πιάμπου Τούουλ, σχεδόν τυφλός μαραθωνοδρόμος, όταν τερμάτισε στο βοηθητικό στάδιο της Βαρκελώνης το 1992, μόνος του, χωρίς ούτε έναν θεατή, την ώρα που στο κανονικό Στάδιο γινόταν η Τελετή λήξης μετά από εντολή του βασιλικού ζεύγους της Ισπανίας.