Ανιχνευτές χρυσού

Δημοσιεύτηκε στις 6 Αυγούστου 2008

Κάποτε η Ελλάδα ταξίδευε στους Ολυμπιακούς για να προσπαθήσει να διεκδικήσει την είσοδο στους «4» ή «με ένα όνειρο τρελό». Σήμερα, δεν ονειρευόμαστε. Πατάμε γερά στα πόδια μας και ταξιδεύουμε στην Κίνα για το χρυσό. Η Εθνική την τελευταία τετραετία έχει εδραιωθεί ως μία από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου, έχει κερδίσει το σεβασμό και το φόβο των αντιπάλων και κατεβαίνει στο Πεκίνο ως ένα από τα μεγάλα φαβορί. Οι εποχές έχουν αλλάξει, η ομάδα μας έχει δείξει ότι μπορεί να κερδίσει τον οποιονδήποτε και, επειδή εμείς είμαστε μπασκετικό site, δε συμβιβαζόμαστε στην «προσπάθεια για μετάλλιο». Η Ελλάδα θέλει και μπορεί να αγγίξει χρυσάφι…

Το υλικό είναι πλούσιο και πολλά υποσχόμενο. Υπάρχει ο ψυχολογικός ηγέτης (Παπαλουκάς), οι ηγέτες της επίθεσης (Σπανούλης, Φώτσης), οι ηγέτες της άμυνας (Διαμαντίδης, Βασιλόπουλος), υπάρχουν παίκτες για όλες τις δουλειές (Ζήσης, Τσαρτσαρής), «θηρία» για μέσα στη ρακέτα (Μπουρούσης, Γλυνιαδάκης), «μηχανάκια» που βγάζουν ενέργεια (Πελεκάνος, Πρίντεζης), υπάρχει και ο Σχορτσανίτης που είναι ένα κεφάλαιο μόνος του. Έχουμε κάνει αρκετές αναλύσεις για το ρόστερ και την ομάδα με αφορμή το Προολυμπιακό. Όλοι έχουν ένα ρόλο στο παρκέ, ενώ και για τον Γλυνιαδάκη που μοιάζει να είναι ο 12^ος, υποψιαζόμαστε ότι ο Γιαννάκης κάτι έχει στο μυαλό του απέναντι σε ομάδες που δεν έχουν και τόσους ψηλούς στο ρόστερ τους…

Το κοινό με τις προηγούμενες παρουσίες της Ελλάδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι φυσικά η παρουσία του Παναγιώτη Γιαννάκη, του ανθρώπου που έχει συνδέσει το όνομα του με τις περισσότερες από κάθε άλλον επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ και ξέρει με τέλειο τρόπο να δίνει κίνητρα και στόχους στους παίκτες του. Οι αθλητές τον έχουν σαν πατέρα και πρότυπό τους και είναι και αυτός ένας παράγοντας από τον οποίον πηγάζει το πολύ καλό κλίμα που επικρατεί στις τάξεις της ομάδας.

Η διαφορά με τις προηγούμενες επιτυχίες της Εθνικής είναι η έλλειψη κάποιων παιδιών που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε με τα γαλανόλευκα. Κακιούζης, Ντικούδης, Χατζηβρέττας και πιο πολύ ο Παπαδόπουλος ήταν αναπόσπαστα μέλη του ρόστερ. Η ομάδα, όμως, σαν άλλος χαμαιλέοντας, άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού της για να προσαρμοστεί παρά τις αλλαγές και η νέα εικόνα της είναι πιο γρήγορη, πιο ελκυστική, πιο ελπιδοφόρα…

Στο Πεκίνο, η Ελλάδα θα βρει απέναντί της τις καλύτερες ομάδες του κόσμου, τις περισσότερες μάλιστα, από πολύ νωρίς. Έτσι κι αλλιώς, όμως, μια ομάδα που στοχεύει για την κορυφή πρέπει να κερδίσει όλους τους μεγάλους αντιπάλους της για να φτάσει εκεί. Η εμπειρία έχει δείξει ότι πολύ δύσκολα μπορεί μια ομάδα να κερδίσει δύο φορές σε λίγες ημέρες την Εθνική και αυτό μας κάνει επιπλέον αισιόδοξους, παρά τον δύσκολο όμιλο. Ωστόσο, και η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται στις καλύτερες και, μάλιστα, είναι μακράν η καλύτερη εθνική ομάδα του κόσμου την τελευταία 5ετία από αυτές που δεν έχουν παίκτες από το NBA στο ρόστερ τους, διαλύοντας τον… μύθο ότι χρειάζεται αστέρας από το NBA για να κάνεις μεγάλη ομάδα.

Η Ελλάδα φέτος δεν έχει να κρύψει τίποτα. Όλοι την ξέρουν, όλοι τη σέβονται. Ορισμένοι την περιμένουν για να την εκδικηθούν και κανένας δεν μπορεί πια να δηλώσει ότι τον εξέπληξε. Η Ελλάδα φέτος είναι φαβορί. Είναι μεγάλη ομάδα με μεγάλους παίκτες και φιλοδοξεί να είναι συνεπής στην εικόνα που έχει χτίσει τα τελευταία χρόνια. Και θα είναι. Πώς το είπε ο Κώστας Τσαρτσαρής; «Να ανέβουμε το βουνό για να φτάσουμε στην κορυφή»…