Κόμπι: “Κανείς δεν μπορεί να με κερδίσει”

Ο Κόμπι Μπράιαντ έκατσε με ρεπόρτερ του ESPN πριν λίγες ημέρες για περίπου μια ώρα και έκανε αυτό που τόσο πολύ αρέσκονται οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι να διαφημίζουν «μίλησε για όλους και για όλα». Ο Μπράιαντ δεν είχε κανένα δισταγμό να πει ότι μόνο ο Τζόρνταν μπορεί να συγκριθεί μαζί του, ότι παίκτες όπως ο ΛεΜπρον, ο ΜακΓκρέιντι, δεν έχουν καμία τύχη σε μονό ένας εναντίον ενός απέναντί του, ότι… θυσίασε την καριέρα του και τα στατιστικά του για να παίξει με τον Σακίλ Ο’ Νιλ.

Απολαυστικός, αιρετικός, εκνευριστικός ανά διαστήματα, ο Μπράιαντ δηλώνει ανίκητος και αρχίζει να… απαριθμεί θύματα (αληθινά ή… simulation), ΜακΓκρέιντι, ΛεΜπρον, Γκραντ Χιλ, Ρέτζι Μίλερ, Βαν Έξελ, Τζόουνς, Μπάτλερ, Έρβινγκ,  δεν υπάρχει περίπτωση να χαρακτηριστεί «μετριόφρων». Στη λογική του, όπως φαίνεται από την παρακάτω συνέντευξη, η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους.        

Να περάσουμε γρήγορα τα… αδιάφορα «γεννήθηκα για να παίξω μπάσκετ. Το αγαπάω ακόμα. Υπάρχουν προκλήσεις κάθε μέρα. Ξέρω ότι δεν έχω ακόμα πολύ καιρό, οπότε θα το διασκεδάσω. Θα βρω την κάθε πρόκληση που μπορεί να έρθει στο δρόμο μου».

«Είμαι υπερπλήρης από το 2003»

Και ας πάμε στα πιο ζουμερά, ενδιαφέροντα και όλα αυτά που κάνουν τον Κόμπι τον παίκτη που ο μπασκετικός κόσμος λατρεύει να μισεί: «Στο τέλος του 2003 το παιχνίδι μου ήταν πλήρες πλέον. Σουτ, άμυνα, ντρίμπλα, αιφνιδιασμός, όλα τα είχα. Από εκεί και πέρα ήταν απλώς ένα καλό κούρδισμα όλων και το να προσπαθώ να βελτιωθώ ακόμα περισσότερο. Ο κόσμος νομίζει ότι η κίνηση των ποδιών είναι κάτι νέο που έβαλα στο παιχνίδι μου, αλλά την είχα πάντα. Γυρνάς πίσω, βλέπεις ένα φιλμ πριν από 10 χρόνια, όλα τα έχω, τα πάντα. Με ενδιέφερε η κίνηση των ποδιών και το πώς σε βοηθά στο παιχνίδι, απ’ όταν ήμουν 8 ή 9 ετών. Έτσι μου έμαθαν το παιχνίδι, τα τεχνικά μέρη πάντα με ενδιέφεραν».

«Θυσίασα τα πάντα για να παίξω με τον Σακίλ»

Όταν μιλά για τα στατιστικά του, δεν μασάει τα λόγια του: «Ναι, σίγουρα θα ξανασκοράρω 50 πόντους μέχρι να αποσυρθώ. Όμως, μέχρι σήμερα δεν έχω δει ποτέ το ματς που έβαλα 81 πόντους. Δεν χρειάζομαι να το δω. Τι θα μάθω από αυτό; Δεν βλέπω τέτοια παιχνίδι. Βλέπω κασέτες συνήθως από μελλοντικούς αντιπάλους μας».

Στην ερώτηση γιατί έχει κερδίσει μόνο ένα MVP, ο Κόμπι δεν διστάζει: «Γιατί έπαιξα με τον Σακίλ. Είναι τόσο απλό. Τον περισσότερο καιρό αναιρούσαμε ο ένας τον άλλο σε αυτά. Θυσίασα πάρα πολλά για να παίξω μαζί του. Πραγματικά στο λέω. Το έκανα για την επιτυχία της ομάδας. Αν δεν είχα παίξει ποτέ μαζί του, τα νούμερά μου θα ήταν αδιανόητα».

«Ποτέ δεν φοβήθηκα τον Τζόρνταν»

Όταν η συζήτηση πηγαίνει στον Μάικλ Τζόρνταν, ο Κόμπι θυμάται ότι «είναι καιρός που δεν έχω δει κάποια κασέτα του. Πιθανότατα τελευταία φορά ήταν το 1999. Συνήθιζα να βλέπω πάρα πολλές, αλλά αυτό ήταν παλιά».

Πώς ήταν όταν στη δεύτερη σεζόν του ο 19χρονος Κόμπι έβαλε 33 πόντους στον Τζόρνταν; «Δεν τον φοβόμουν, δεν ήμουν νευρικός τότε όταν έπαιζα με τον Τζόρνταν. Με κοιτούσε σαν να επρόκειτο να με ξεσκίσει (σ.σ. «fuck me up»), αλλά έπρεπε να τον αναγκάσω να καταλάβει ότι δεν ήμουν αυτού του τύπου παίκτης. Να καταλάβει ότι δεν ήμουν όπως όλοι οι άλλοι με τους οποίους έπαιζε αντίπαλος. Δεν ήμουν εκεί για να του το κάνω εύκολο. Ήμουν εκεί για να ανταγωνιστώ και αυτό έκανα».

Ήταν ποτέ ο Τζόρνταν ο αποδέκτης του trash-talking του Κόμπι: «Κυρίως του το έδειχνα με τον τρόπο που έπαιζα και ανταγωνιζόμουν, όχι με το στόμα».

Όσο για τις συγκρίσεις με τον Τζόρνταν; «Τις εκτιμούσα, αλλά μετά από λίγο καιρό κούρασαν. Τελικά έσβησαν γιατί εγώ έφτιαχνα τη δική μου ταυτότητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσα έμαθα από τον MJ. Πήρα πολλά από αυτόν. Ήξερα τι έκανε, ήξερα τις κινήσεις του και τις χρησιμοποιούσα. Αλλά για μένα οι συγκρίσεις δεν δούλεψαν, γιατί ήμασταν από τελείως διαφορετικές καταστάσεις. Εγώ ήρθα κατευθείαν από το Λύκειο και έπαιξα με έναν κυρίαρχο ψηλό όπως ο Σακίλ. Φίλε, ήμουν τόσο μικρός όταν μπήκα στο NBA. Ήμουν 17 χρονών! Όσο το σκέφτεσαι, η ιστορία μου ήταν τελείως διαφορετική από του MJ, οπότε σταμάτησα να δίνω σημασία στις συγκρίσεις».

Και τώρα που αυτές επιστρέφουν; «Δεν με νοιάζει τώρα Είναι διαφορετικό τώρα που είμαι στο τέλος της καριέρας μου και κοιτάζω προς τα πίσω. Οι οπαδοί πάντα θέλουν να ξέρουν ποιος είναι καλύτερος και να συγκρίνουν παίκτες, το γουστάρω πολύ αυτό. Αυτό έκανα κι εγώ. Γι’ αυτό ο κόσμος γουστάρει να βλέπει μπάσκετ, γιατί έχει πλάκα να συζητάς τέτοια πράγματα».

Πού είναι η θέση του στο πάνθεον;

Ένας 17χρονος μπαίνει στο πρωτάθλημα από το νο.13 του ντραφτ και τελειώνει την καριέρα του ως ένας από τους 10 καλύτερους όλων των εποχών. «Αν κάποιος μου το έλεγε τότε, θα τον έλεγα τρελό. Απλώς τρελό. Είναι δύσκολο να το συλλάβεις».

Είναι ένας από τους 5 καλύτερους όλων των εποχών; «Δεν ξέρω. Το ελπίζω. Έχω ακόμα χρόνο μπροστά μου, αλλά ειλικρινά δεν έχω σκεφτεί και πολύ για τον θρύλο που θα αφήσω πίσω μου και τέτοια πράγματα. Νιώθω ότι υπάρχει μπροστά πολύς χρόνος για κάτι τέτοιο».

«Δεν φοβάμαι τίποτα»

Έχει φοβηθεί ποτέ σε γήπεδο μπάσκετ; «Όχι. Ούτε κατά διάνοια. Το μυαλό μου δεν δουλεύει με αυτό τον τρόπο. Είναι κάτι που ποτέ δεν μπαίνει στη διαδικασία σκέψης μου. Η τελευταία φορά που φοβήθηκα ήταν όταν ήμουν 6 χρονών σε μια τάξη καράτε. Είχα πορτοκαλί ζώνη και ο δάσκαλος με διέταξε να παλέψω με κάποιον που είχε μαύρη ζώνη, δυο χρόνια μεγαλύτερο και πιο σωματώδη από εμένα. Είχα χεστεί πάνω μου. Μιλάμε είχα παγώσει από το φόβο μου και με έδειρε πολύ. Αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν με έδειρε τόσο πολύ όσο είχα φοβηθεί ότι θα έκανε και ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε τίποτα που θα έπρεπε να με φοβίζει τότε. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι δεν υπάρχει φόβος αν το μυαλό σου είναι στη σωστή λογική».

«Η μεγαλύτερη τιμή, τα λόγια του Μάτζικ»

Πώς ένιωσε όταν ο Μάτζικ είπε ότι είναι ο καλύτερος Λέικερ της ιστορίας; «Δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις το πώς ένιωσα. Ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης όσο μεγάλωνα και το γεγονός ότι το είπε αυτός σήμαινε τα πάντα για μένα. Μικρός προσευχόμουν να γίνω 2.06 ώστε να κάνω ίδιο το παιχνίδι μου με το δικό του, αλλά δεν τα… κατάφερα (σ.σ. ο Κόμπι είναι 1.98) οπότε ήξερα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω σαν τον Μάτζικ. Αλλά είναι ένας παίκτης που πάντα θαύμαζα και εκτιμούσα πολύ. Αυτό είναι το απόλυτο κομπλιμέντο για μένα».

«Δεν μπορεί κανείς να με κερδίσει στο ένας-εναντίον-ενός»

Και πάμε και στα πιο ζουμερά… Όπως με ποιον, εν ενεργεία ή παλαίμαχο, θα ήθελε να παίξει ένας-εναντίον-ενός: «Με τον Τζόρνταν. Δεν χρειάζεται καν να ρωτάς τέτοια πράγματα».

Και ποιος θα κέρδιζε; «Δεν είμαι σίγουρος, αλλά θα κέρδιζε κάποια εκείνος, θα κέρδιζα κάποια εγώ, αν παίζαμε σε σειρά 7 αγώνων. Πιθανότατα θα κρινόταν στα τελευταία σουτ του έβδομου μονού».

Εναντίον του ΛεΜπρον; Ποιος θα κέρδιζε; «Εγώ. Δεν χρειάζεται καν να ρωτάς τέτοια πράγματα. Όσον αφορά στο ένας-εναντίον-ενός είμαι ο καλύτερος όλων των εποχών. Ο ΛεΜπρον είναι ένας καταπληκτικός all-around παίκτης, ένας παίκτης πέντε εναντίον πέντε λογικής, που είναι από τους καλύτερους όλων των εποχών. Αλλά τον έχω».

Ποιος θα μπορούσε να σε κερδίσει; «Ο Ντουράντ είναι ο τύπος που θα με δυσκόλευε πιο πολύ. Με το μήκος που έχει και την καλή του ντρίμπλα, θα ήταν δύσκολος αντίπαλος».

Και μετά ο δημοσιογράφος κάνει το λάθος να του πει ότι θα ήθελε να τον δει να παίζει κόντρα στον ΜακΓκρέιντι. Ο διάλογος που ακολουθεί, απολαυστικός:

– Πάντα ήθελα να σε δω να παίζεις με τον Τρέισι ΜακΓκρέιντι.
– «Έπαιξα με τον Τ-Μακ. Τον μαγείρεψα, τον έψησα, τον έσκισα. Δεν ήταν καν κοντά. Ρώτα τον, θα σου πει. Όταν ήμουν περίπου 20, ήμασταν στη Γερμανία για να κάνουμε μια προώθηση για μια εταιρεία παπουτσιών και παίζαμε μπάσκετ κάθε μέρα. Ήμασταν στο γυμναστήριο όλη την ώρα. Παίξαμε 3 παιχνίδια ένας-εναντίον-ενός στα 11. Τα κέρδισα και τα 3. Ένα από αυτά το κέρδισα με 11-2. Μετά το τρίτο παιχνίδι είπε ότι είχε σπασμούς στην πλάτη και δεν θα έπαιζε άλλο».
– Η πλάτη του τον ενοχλούσε στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του.
– «Λοιπόν, τώρα ξέρεις και το λόγο».

Όσο για τον Κάιρι Έρβινγκ; «(Γελώντας) Ο Κάιρι είναι ο άνθρωπός μου, αλλά δεν θα τολμούσε να με παίξει. Δεν θέλει να με δει απέναντί του σε μονό. Αλλά θα είχε πλάκα. Έχω κερδίσει πολλούς παίκτες στο ένας-εναντίον-ενός, τον Ρέτζι Μίλερ, τον Γκραντ Χιλ. Έπαιζα με τον Καρόν Μπάτλερ στην προπόνηση όλη την ώρα όταν ήταν στους Λέικερς. Όταν ήμουν ρούκι κέρδιζα τους Νικ Βαν Έξελ και Έντι Τζόουνς. Ξέρουν. Θα σου πουν. Μου έρχονταν άγρια, αλλά δεν το ανεχόμουν. Λατρεύω να παίζω ένας-εναντίον-ενός με κάποιον. Αυτός είμαι. Δεν έχω χάσει ποτέ. Είναι τελείως διαφορετικό παιχνίδι να τους έχεις μπροστά σου και να μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις».

«Ποια μαλλιά;»

Θα ξαναφήσει τα μαλλιά του; «Θα ήταν πολύ δύσκολο. Θα ήταν πολύ άσχημο μπροστά. Θα έπρεπε να περάσουν δύο μήνες στους οποίους ο κόσμος θα με κοίταγε και θα αναρωτιόταν τι σκατά συμβαίνει με το κεφάλι μου. Θα ήταν εντελώς καμένο το θέαμα».

«Δεν θα ακολουθήσω κανέναν στο Twitter»

Πρόσφατα ο Κόμπι έκανε εμφάνιση στο Twitter ανοίγοντας λογαριασμό. Και ο Κρις Πάλμερ κάνει το… λάθος να τον ρωτήσει ποιους από τους παίκτες του NBA θα ήθελε να κάνει «follow» στο Twitter για να πάρει μια απολαυστική απάντηση: «Πιθανότατα κανέναν. Δεν με ενδιαφέρει τι έφαγες για πρωινό. Το Twitter είναι πολύ καλός τρόπος για να συνδέεσαι με τον κόσμο και να είσαι ξεκάθαρος. Αυτό το διασκεδάζω. Αλλά στην πραγματικότητα, προσπαθώ ακόμα να καταλάβω το νόημα όλων των υπολοίπων».