Να κρατούσε κι άλλο…

 Δημοσιεύτηκε στις 24 Αυγούστου 2008

Στον ίσως πιο θεαματικό τελικό στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, οι Αμερικανοί κατάφεραν, άξια, αυτό που τόσο ήθελαν, αυτό που δήλωναν ότι τόσο επιθυμούσαν εδώ και δύο ή και παραπάνω χρόνια, απέναντι σε μια εξίσου καλή, μαχητική και έτοιμη για όλα, Ισπανία.

Ο τελικός αυτός θα μείνει στην ιστορία για περισσότερους από έναν λόγους: 1) γιατί οι δύο ομάδες έβαλαν συνολικά 225 πόντους, ήταν μια διαφήμιση για το μπάσκετ, 2) γιατί 11 παίκτες έφτασαν σε διψήφιο αριθμό πόντων, 3) γιατί 5 παίκτες βρέθηκαν σε μεγάλη ημέρα προσφέροντας μια μεγάλη παράσταση των προσόντων τους, 4) γιατί οι Αμερικανοί κατάφεραν να πετύχουν το στόχο που είχαν θέσει και να πάρουν χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμια διοργάνωση ξανά μετά το 2000, 5) γιατί οι Ισπανοί έδειξαν την κλάση τους και οδήγησαν το παιχνίδι στο να κυλήσει με συναρπαστικό τρόπο.

Ο Κόμπι Μπράιαντ με 6 μεγάλους πόντους στο τέλος και 20 συνολικά, ο Ντουέιν Γουέιντ με μία ακόμη μεγάλη εμφάνιση, ο Παού Γκασόλ με απόλυτη κυριαρχία απέναντι στους αντιπάλους ψηλούς, ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο με τις γνωστές του «μπομπίτες» και ο Ρούντι Φερνάντεθ που έδειξε όλα αυτά τα στοιχεία για τα οποία θα τον… αγαπήσουν στο NBA, ήταν αυτοί που ξεχώρισαν στον εντυπωσιακό τελικό.

Το σκορ ξεκίνησε να ανεβαίνει από την αρχή και ο ρυθμός δεν έπεσε παρά μόνο στις τελευταίες επιθέσεις του αγώνα. Οι ΗΠΑ, ξεκίνησαν με 8/11 τρίποντα και παρότι σαφώς τους στέρεψαν στη συνέχεια, κράτησαν το προβάδισμα σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και, παρότι οι Ισπανοί ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να γυρίσουν τις μικρές διαφορές που «έχτιζαν», οι Αμερικανοί (και εδώ είναι η σημαντική τους διαφορά από τα προηγούμενα χρόνια) έδειξαν χαρακτήρα, ετοιμότητα και αντιστάσεις στο φινάλε για να πάρουν δίκαια την πρώτη θέση.

Μοναδική παραφωνία στον τελικό, κάποιες διαιτητικές αποφάσεις, με αποκορύφωση τις αστείες τεχνικές ποινές στους Ισπανούς στο τέλος, που δεν μπόρεσαν να χαλάσουν την εικόνα του αγώνα, παρά μόνο να μας κάνουν για ακόμη μία φορά στο τουρνουά να γελάσουμε με μια διαιτησία.

Η Αμερική ήταν καλύτερη από τα προηγούμενα χρόνια, πιο προετοιμασμένη και υποψιασμένη. Δεν απέφυγε μερικά λάθη υπεροψίας (η έλλειψη ψηλών πράγματι παραλίγο να της κοστίσει, αφού ο Χάουαρντ είναι ανεπαρκής, ενώ ο Μπος που έκανε καλό τουρνουά δεν είναι τόσο δυνατός), αλλά στο φινάλε κατάφερε να μείνει ψύχραιμη, κατάφερε να δείξει ενδιαφέρον σε όλα τα ματς, να κρατήσει καλό κλίμα και να κερδίσει, τελικά, όλα τα παιχνίδια.

Οι Ισπανοί είναι μια σπουδαία ομάδα, με μεγάλους παίκτες και συνέπεια σε όλες τις τελευταίες σημαντικές διοργανώσεις. Αξίζει να αναφερθούμε στον Ρίκι Ρούμπιο, που έγινε ο νεότερος άντρας μπασκετμπολίστας που πήρε μετάλλιο σε Ολυμπιάδα. Έχει κάποιες αδυναμίες στο παιχνίδι του και δεν ήταν πολύ καλός τις προηγούμενες ημέρες, αλλά ήταν σπουδαίος στον τελικό και έκανε μια πολύ ώριμη εμφάνιση.

Και δυο λόγια για τον μικρό τελικό: η Αργεντινή για μία ακόμη φορά απέδειξε την κλάση της και έκλεισε με νίκη και μετάλλιο ένα επιτυχημένο τουρνουά. Στηριζόμενη ξανά στους Ντελφίνο και Σκόλα, «παγίδεψε» τη Λιθουανία, η οποία δεν είχε κάποιον παίκτη σε πολύ μεγάλη ημέρα και δεν μπόρεσε να συνέλθει από την υπερπροσπάθεια του ημιτελικού.