Με τη ματιά του διαιτητή: Το blog του Παναγιώτη Ισιγώνη στο AoB!

Το Age of Basketball, στην προσπάθειά του να μας φέρει σε επαφή με όλες τις πλευρές του αθλήματος που αγαπάμε, είναι χαρούμενο που βρίσκεται στη θέση να εγκαινιάζει μια νέα ενότητα. Ο Παναγιώτης Ισιγώνης, διαιτητής Γ’ Εθνικής, ο οποίος σφυρίζει αυτή την περίοδο στην Ιταλία, από εδώ και στο εξής θα μοιράζεται μαζί μας τα βράδια των Κυριακών (ανά δύο εβδομάδες) τις μπασκετικές του εμπειρίες στην Ιταλία μέσα από το blog του στο site. Η επαφή μας με το μπάσκετ δεν θα μπορούσε να είναι πλήρης όσο λείπει ένας από τους βασικούς «παίκτες» του παιχνιδιού. Ο Π. Ισιγώνης θα μας δείξει τους αγώνες μέσα από ένα ζευγάρι μάτια που δεν έχουμε συνηθίσει να τους βλέπουμε, ώστε η επαφή μας με το μπάσκετ να γίνει πιο πλήρης και σφαιρική. Και αφού οι απαραίτητες συστάσεις έγιναν, σας αφήνω στο «ημερολόγιο ενός Έλληνα διαιτητή στο εξωτερικό», όπως ο ίδιος το αποκαλεί, και στο πρώτο κεφάλαιο αυτού:

«Καλησπέρα σε όλους τους αναγνώστες του Age of Basketball!

Από σήμερα ξεκινάμε, παρέα με την συντακτική ομάδα του site, ένα νέο μπασκετικό ταξίδι με σχετικά άγνωστο προορισμό, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε το ταξίδι αυτό ως «το ημερολόγιο ενός Έλληνα διαιτητή στο εξωτερικό», ένα μπλογκ το οποίο θα περιέχει διάφορες μπασκετικές ιστορίες, γραμμένες και διηγημένες από την πλευρά ενός διαιτητή και όχι από την πλευρά ενός παίκτη, ενός φιλάθλου ή ενός δημοσιογράφου.

Δεν γνωριζόμαστε οπότε ας αρχίσουμε με τα τυπικά: Είμαι ο Παναγιώτης Ισιγώνης, διαιτητής καλαθοσφαίρισης Γ’ Εθνικής κατηγορίας με καταγωγή από το νησί της Πάρου και αυτή την στιγμή σας γράφω από την όμορφη Βενετία της Ιταλίας. Ανήκω στον σύνδεσμο διαιτητών Κυκλάδων (ΣΕΔΚΑΚ) αλλά ουσιαστικά εδώ και 1,5 χρόνο έχω πάρει «μεταγραφή» στον σύνδεσμο διαιτητών Βενετίας (GAP Venezia), λόγω του ότι βρίσκομαι εδώ για σπουδές.

Μέσω του μπλογκ θα προσπαθήσω να μοιράζομαι μαζί σας διάφορα πράγματα που σχετίζονται με την καθημερινότητα, εντός κι εκτός γηπέδων, ενός διαιτητή: Ένα παιχνίδι, ένας κανονισμός, κάποια δύσκολη φάση, μία ιστορική ομάδα ή ένα ιστορικό γήπεδο, η προετοιμασία για τους αγώνες είτε πνευματικά είτε αγωνιστικά, ανησυχίες και χαρές που μας προσφέρει το παιχνίδι ή απλά τις διαιτητικές μου εμπειρίες σε μία νέα χώρα και ένα διαφορετικό πρωτάθλημα. Η θεματολογία μας δεν είναι αυστηρά καθορισμένη, οπότε οποιαδήποτε ιδέα και πρόταση είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτες!

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η προσαρμογή σε ένα νέο αθλητικό περιβάλλον είναι εύκολη και άμεσα εφικτή, είτε μιλάμε για ένα παίκτη, ένα προπονητή ή ένα διαιτητή. Και όσο πιο δύσκολο φαντάζει για ένα παίκτη που πρέπει να μάθει τη νέα του ομάδα, το νέο του προπονητή, το νέο του πρωτάθλημα και ούτω καθεξής, τόσο πιο εύκολο φαντάζει για ένα διαιτητή που καλείται απλά να φέρει εις πέραν έναν αγώνα, που στο κάτω κάτω διέπεται από τους ίδιους κανόνες (σχεδόν) παγκοσμίως, είτε παίζουμε στην Ελλάδα, είτε στην Ιταλία ή στην Κίνα.

Έτσι νόμιζα κι εγώ στις αρχές του 2012 που έπαιξα τα πρώτα μου παιχνίδια επί Ιταλικού εδάφους αλλά η πραγματικότητα ήταν αρκετά διαφορετική. Μπορεί ο κανονισμός να είναι ο ίδιος αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι νέα. Οι συνθήκες, οι συνάδελφοι, οι οδηγίες της ομοσπονδίας, η οργάνωση, οι απαιτήσεις, η γλώσσα….αχ ναι, η γλώσσα, αυτή που σου κάνει τη ζωή ιδιαίτερα δύσκολη όταν μιλάμε για μία χώρα που η Αγγλική δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη. Αλλά όταν βλέπεις τη χιουμοριστική πλευρά των πραγμάτων όλα γίνονται πιο εύκολα και ευχάριστα: πριν από περίπου 2 μήνες σε ένα παιχνίδι στην περιφέρεια της Πάντοβα κατά την διάρκεια του ημιχρόνου συνομιλούσα στα αποδυτήρια με τον συνάδελφο μου, όταν τον έπιασαν τρελά γέλια και αναρωτιόμουν γιατί. Αλλά όταν του λες ότι «η μπάλα δεν έχει χτυπήσει το αρνί» αντί του «η μπάλα δεν έχει χτυπήσει τη στεφάνη», είναι λογικό να «πέσει» από την καρέκλα του. Στα Ιταλικά «agnello» (ανιέλο) είναι το αρνί και «anello» (ανέλο) η στεφάνη…εύκολο να τα μπερδέψει κανείς. Παρόλα αυτά, η προσαρμογή στα νέα μου πρωταθλήματα είναι όλο και πιο ομαλή με την πάροδο του χρόνου.

Ένα σημείο το οποίο θα ήθελα να υπογραμμίσω στο πρώτο μου ποστ είναι η πεποίθηση μου ότι η διαιτησία του μπάσκετ είναι μία πολύ δύσκολη ενασχόληση και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται αναλόγως. Θα προσπαθήσω να το αναλύσω διεξοδικά σε κάποιο μελλοντικό κείμενο αλλά πριν σας χαιρετήσω για σήμερα, θα σας αναφέρω ένα περιστατικό από το παιχνίδι της προηγούμενης Κυριακής (εφήβων κάτω των 17, 1η κατηγορία). Είναι μία από τις φάσεις που ανήκει στην κατηγορία «άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας» και συμβαίνει αρκετά συχνά στα γήπεδα. Όπως σίγουρα γνωρίζετε όλοι, μία ομάδα έχει στην διάθεση της οκτώ (8) δευτερόλεπτα για να περάσει την μπάλα στο εμπρός γήπεδο της, κοινώς στην επίθεση. Αποκλειστικά υπεύθυνος για την μέτρηση αυτών των 8 δευτερολέπτων είναι ο διαιτητής και όχι ο χρονομέτρης, αλλά πόσοι από τους θεατές ενός αγώνα το γνωρίζουν αυτό; Στο παιχνίδι της Κυριακής χρονομέτρης των 24 ήταν μία αξιαγάπητη αλλά νέα κριτής, η οποία δεν έχει αποκτήσει μεγάλη εμπειρία ακόμα. Μετά από διεκδίκηση ενός ριμπάουντ η ομάδα Α κερδίζει την κατοχή και ξεκινάει μία νέα επίθεση. Σαν διαιτητής κεφαλής (κάτω από την μπασκέτα) ακολουθώ την επίθεση από την αρχή της και μετράω τον χρόνο. Μετά από 6 περίπου δευτερόλεπτα βλέπω ότι το 24άρι δείχνει ήδη ‘16’ που σημαίνει ότι η χρονομέτρης έχει ξεκινήσει τον χρόνο τουλάχιστον 2 δευτερόλεπτα νωρίτερα από εμένα, κάτι που μας (βλ. διαιτητές) δημιουργεί πρόβλημα αφού παίκτες, προπονητής της Β ομάδας και θεατές βλέπουν το χρονόμετρο και διαμαρτύρονται ότι υπάρχει παράβαση. Ορθά δεν σφυρίχθηκε καμία παράβαση όμως, η επίθεση συνεχίστηκε κανονικά και κατέληξε σε εύστοχο τρίποντο από την γωνία. Πώς το δικαιολογεί κανείς αυτό το μη-σφύριγμα όμως; Πώς μπορείς να πείσεις τους θεατές, που συνήθως δεν ενδιαφέρονται αν ο διαιτητής έχει κρατήσει τον χρόνο ακόμα κι αν έχει κάνει την χαρακτηριστική κίνηση του χεριού όπως προβλέπει ο κανονισμός;

Είναι πολύ λεπτή η γραμμή μεταξύ της πιστής εφαρμογής του κανονισμού και της παράσυρσης από την ροή του αγώνα. Θα μπορούσε να γίνει το λάθος, να σφυριχθεί παράβαση που στερεί 2-3 πόντους από μία ομάδα και ποιός ξέρει, να κριθεί έτσι ένας αγώνας. Παρόμοιες φάσεις μπορούν να συμβούν από οποιοδήποτε τοπικό πρωτάθλημα μέχρι την Ευρωλίγκα. Κλείνω όμως εδώ την μικρή αυτή παρένθεση και ελπίζω να σας κίνησα την περιέργεια.

Μία από τις ιδέες των συντακτών του site για να εμπλουτίσουμε το διαιτητικό περιεχόμενο της σελίδας και να έχουμε μία διαδραστική σχέση με τους αναγνώστες είναι να κάνουμε ανάλυση ερωτήσεων ή αποριών που μπορεί να έχετε σχετικά με κανονισμούς ή την διαιτησία ενός αγώνα μπάσκετ. Έτσι, εάν θέλετε μπορείτε να στέλνετε με email τις ερωτήσεις σας στην διεύθυνση asktheref@ageofbasketball.net ή να αφήνετε τα σχόλια σας στο site και εμείς αφού τα συγκεντρώνουμε θα σας απαντάμε (όχι στα σχόλια ή με mail, αλλά) μέσω συγκεκριμένου περιοδικού post.

Σας χαιρετώ,
Παναγιώτης»