The Brian Scalabrine Effect: Αλήτης με δίπλωμα!

Back by popular demand, που λένε. Με παίρνει ο Κουσούλης, μου αρχίζει τα «και έχουν στείλει mail και ρωτάνε πού είσαι», «και έχουν στείλει σχόλια και ρωτάνε πότε θα γράψεις» και να πω την αλήθεια με προβλημάτισε. Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς τους πιστούς μου που με αναζητούσατε, αλλά θέλω και να σας διορθώσω. Θα σας θυμίσω τα λόγια του μεγάλου White Mamba: «Το White Mamba είναι το πιο κοιμώμενο φίδι στον κόσμο. Απλώς κουλάρει. Παρακολουθεί και κουλάρει». Άρα, μην ανησυχείτε, αν δεν με βλέπετε απλώς θα κουλάρω.       

Ανάμεσα σε δύο «αιώνια» ντέρμπι, λοιπόν, το πρώτο στο ΣΕΦ, το δεύτερο στο πολύπαθο Ελληνικό, που το θυμόμαστε κάθε χρόνο έτσι για να το μισοκαταστρέψουν οι «αιώνιοι» στον τελικό Κυπέλλου. Εννοείται ότι και φέτος όλοι ευχήθηκαν μπάσκετ και όχι πόλεμο, να ασχοληθούμε με τα του παρκέ και όχι με τις εξέδρες και τα διάφορα άλλα γραφικά που ακούμε κάθε χρόνο. Το μόνο που έλειπε (εμένα πραγματικά μου έλειψε) ήταν ο Ομπράντοβιτς να λέει ότι στο πρώτο κέρμα από «πράσινους» οπαδούς θα πάρει την ομάδα και θα φύγει. Δεν είναι και λίγο να το ακούς 10 χρόνια και ξαφνικά όχι.

Μόνο στο BSE το δίπλωμα του Γιαννακόπουλου

Τελειώνει, λοιπόν, το ντέρμπι στο ΣΕΦ, κερδίζει ο Ολυμπιακός, πανηγυρίζουν ή κλαίνε όσοι από εμάς δεν είχαν κοιμηθεί από το πρώτο ημίχρονο στον καναπέ τους και λες μετά, μπορεί να μην ήταν το καλύτερο ντέρμπι έβερ των «αιωνίων», αλλά είχε μια κορυφή, ήταν το πιο βαρετό (πάνε οι καλές εποχές του 42-40). Τι θα μπορούσε να βρει κάποιος να πει για έναν τέτοιο αγώνα;

Κι όμως. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το έχει βάλει στόχο: δεν θα μας αφήσει να βαρεθούμε ποτέ. Μετά το ματς «φέρεται» (όπως… λένε τα ουδέτερα ελληνικά sites από το φόβο μην σπάσει τα γραφεία τους, ώπα, σβήστε το αυτό, το έχει ήδη κάνει) να είπε προς του διαιτητές: «Αυτό που κάνατε είναι αλητεία και θα το βρείτε μπροστά σας. Την αλητεία την έχω εφεύρει εγώ. Γράψτε ό,τι θέλετε στο φύλλο αγώνα, να ξέρετε ότι θα με βρείτε μπροστά σας».

Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα πολύ. Έψαξα πολύ. Σήκωσα κάθε πιθανή και απίθανη πέτρα, έφαγα ατελείωτες ώρες, αλλά, ναι, μπορώ με ανακούφιση να πω ότι τα όσα είπε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ισχύουν, είναι μεγάλες αλήθειες. Τρανή απόδειξη η παρακάτω εικόνα:

Ο αληθινός σκληρός και οι ιμιτασιόν

Αλλάζω στιλ, κλίμα, χώρα. Ο Ματ Ουόλς βρίσκεται σε μεγάλα κέφια τον τελευταίο καιρό. Ήδη θα είδατε στο site το θέμα με τη φανέλα με το νο.44 των Χιτ που έδωσαν στον Ομπάμα με το νο.44 να είναι το νούμερο που είχε αυτός σε δυο ματς με τους Χιτ (πού το θυμήθηκε το θηρίο;).

Αλλά αν σταματούσε εκεί θα ήταν καλά. Ο άτιμος περίμενε… 2 μήνες για να την πει στον Αξέλ Ερβέλ. Και, εντάξει, συμφωνώ κι εγώ ότι αυτό που έκανε ο Ερβέλ μου θύμισε κακομαθημένο κωλόπαιδο που θέλει ένα γερό χέρι ξύλο στα αποδυτήρια από τον προπονητή του, αλλά τα όσα έχετε ακούσει κατά καιρούς περί «συναδελφικότητας» και άλλα ευτράπελα, ξεχάστε τα. Ο Ερβέλ έκανε το παρακάτω, το οποίο ως Brian Scalabrine με κάνει να αηδιάζω, αλλά απ’ την άλλη, είναι ένας καλός μπασκετικός τρόπος να πάρεις το επιθετικό ριμπάουντ όποτε κάνεις άλμα τρέχοντας από πίσω:

Και τι έπαθε ο Ουόλς όταν το είδε; (Δεν θα σχολιάσω καν γιατί έψαξε για να το βρει) Τρελάθηκε. Είπε σας τα ‘λεγα εγώ «δεν μου κάνει έκπληξη, ο Ερβέλ είναι ένας ψεύτικος σκληρός τύπος, όπως και η υπόλοιπη Μπιλμπάο… τόσο σοφτ». Του έκανε τη μούρη κρέας δηλαδή. Και μετά στα σχόλια θυμήθηκε και το ματς του Δεκέμβρη που έγραψε 27π. και 14ρ. με πάνω από 40 ranking… αλλά δεν θυμήθηκε ότι το είχε χάσει.

Επόμενη στάση το… Rock ‘n’ Roll Hall of Fame

Και μέσα σε όλη την πίκρα της σεζόν του NBA, εκεί που δεν ξέρεις αν ο Κόμπι Μπράιαντ θα αντέξει να παίζει με τόσο σοφτ ψηλούς ή αν θα τον δείρει κάποια στιγμή ο Χάουαρντ για τα όσα λέει, αν ο ΛεΜπρον Τζέιμς θα βρει επιτέλους τη θέση που του αξίζει ως ιδρυτή του μπάσκετ (αφού ό,τι υπήρξε πριν από αυτόν τείνει να διαγραφεί από τις μνήμες όλων), αν ο Καρμέλο Άντονι θα πάρει επιτέλους έναν τίτλο για να τον τρίβει στις μούρες όλων για πάντα, μέσα σε όλα αυτά, λοιπόν, έχεις και τους Μάβερικς.

Τους ποιους θα πεις; Τους Μάβερικς, ντε, προπέρσινους πρωταθλητές. Και δεν εννοώ τους… Halia Mavericks που βλέπω στο ερασιτεχνικό που καλύπτει το AoB, εννοώ τους πιο χάλια Μάβερικς που είναι στο NBA. Τι έκαναν οι Μάβερικς; Με το ρεκόρ τους στο 21-28 την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ορκίστηκαν να μην ξυριστούν μέχρι η ομάδα να φτάσει το 50% (δηλαδή στα επόμενα 33 παιχνίδια να κάνουν τουλάχιστον 20 νίκες ή σε κάποια στιγμή να κάνουν 7 παραπάνω απ’ ότι ήττες για να αγγίξουν έστω το 50% μέσα στη σεζόν).

Ο περίφημος όρκος, ο οποίος το… τραβάει μακριά ζητώντας και από τους οπαδούς της ομάδας να κάνουν κάτι αντίστοιχο:

Και το Brian Scalabrine Effect είναι (και πάλι εδώ) για να σας δώσει μια μικρή γεύση από το πώς θα είναι οι παίκτες των Μάβερικς το καλοκαίρι μετά το τέλος της σεζόν (εννοώ στα μέσα Απρίλη, δηλαδή, που τελειώνει η κανονική περίοδος και θα πάνε σπίτια τους):

Μπράιαν (Αϊγουίς)