Γ. Σκιάς: Πίσω στον πολιτισμό!

Μετά από έναν ακόμα επεισοδιακό (εξευτελιστικό, καλύτερα) τελικό Κυπέλλου, ο Παναθηναϊκός βγαίνει ανεβασμένος, έχοντας υπερισχύσει στη μάχη για τον πρώτο τίτλο της σεζόν. Φυσικά, τα «δομικά» του προβλήματα παραμένουν ολοζώντανα και χρήζουν επίλυσης, ωστόσο είδαμε και μερικά στοιχεία που τα περιμέναμε καιρό και ελπίζουμε να μην ξαναχαθούν στο σκοτάδι. Κατά τα άλλα, η κυκλοθυμική μας διοίκηση άφησε κατά μέρος τις κοκορομαχίες και πλέον παζαρεύει… νυχτερίδες στο Μιλάνο, ενώ η ομάδα βρίσκεται ήδη στη Μόσχα για masterclass.

Λίγα και το κλείνουμε

Το να σχολιάζω κι εγώ με τη σειρά μου τα περί βίας και επεισοδίων νομίζω πως είναι τελείως άσκοπο, άλλωστε ο Κουσούλης έγραψε ουκ ολίγα τα οποία σε μεγάλο βαθμό προσυπογράφω. Η ιστορία έχει όντως κουράσει και είναι πια σαφές ότι κανείς δεν διαθέτει πραγματική βούληση να βάλει ένα τέλος. Αυτό που μου κάνει τρομερή εντύπωση σε όλο αυτό το νταβαντούρι είναι ότι δεν εμφανίζεται ούτε ένας από τους άμεσα εμπλεκόμενους που να έχει το σθένος να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας και να παραδεχτεί το δικό του ποσοστό ευθύνης, κατονομάζοντάς το. Βέβαια, και η μπουρδολογία έχει κάποια ποσοτική/ποιοτική διαβάθμιση: από ρεσιτάλ ευθυνοφοβίας (Τσαγκρώνης), μέχρι απροκάλυπτα «χουλιγκανικό» παραλήρημα (Γιαννακόπουλος). Και πάλι καλά να λέμε…

Περισσότερο ενδιαφέρον έχει η τοποθέτηση των Αφών Αγγελόπουλων που για μία ακόμα φορά έκαναν επίδειξη αφέλειας και είναι κρίμα γιατί καταρχήν δίνουν την εντύπωση ότι έχουν την ποιότητα να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Δυστυχώς όμως, σε κρίσιμα σημεία χάνουν το στόχο τους είτε από αναποφασιστικότητα, είτε επειδή παρασύρονται από κακές επιρροές (που δυστυχώς αφθονούν παντού). Θέλω να πω ότι, αφενός, δεν μπορώ να ξεχάσω την τρομερή προσωπική προσπάθεια του Παναγιώτη Αγγελόπουλου να βγάλει τους «άγριους» από το ΣΕΦ (6/6/2010). Από την άλλη απορώ πώς μπορεί να μιλάει για σωστές διαδικασίες διάθεσης εισιτηρίων από τη στιγμή που οι οπαδοί της ομάδας του έφτασαν στη «γιορτή του μπάσκετ» (χα χα χα!) ντυμένοι με τα συγκεκριμένα t-shirts. Αστεία πράγματα…

Ψυχή και… χέρια

Ως προς το παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ ανεβασμένος σε σχέση με το ΣΕΦ και αυτό το αποδίδω σε δύο λόγους. Αφενός, η ήττα της περασμένης Δευτέρας ζητούσε εκδίκηση και οι παίκτες ήταν κατάλληλα προετοιμασμένοι στο ψυχολογικό κομμάτι – αυτό φάνηκε καθαρά από τις πρώτες κατοχές, 13-3 τα συνολικά ριμπάουντ στην α’ περίοδο! Εξάλλου, παιζόταν κι ένας τίτλος. (Κάπου διάβασα ότι η φετινή ομάδα, λέει, ήδη ισοφάρισε σε τίτλους την ακριβότερη περσινή – μακριά από μας τέτοιες βλακείες!) Το δεύτερο κρίσιμο σημείο ήταν το ροτέισον της περιφέρειας: ο Πεδουλάκης κατάλαβε το λάθος του ΣΕΦ και επέμεινε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα σε σχήματα με δύο ασόδυα. Πραγματικά, για πρώτη φορά μετά από καιρό, ο Μπράμος δεν βρέθηκε στο «2» ούτε για μια κατοχή!

Yes, he can

Μπορεί ο Μπανκς να ήταν (ξανά) σε άθλια κατάσταση και να αναγκάστηκαν οι Διαμαντίδης-Ούκιτς να πάρουν από 36 λεπτά, όμως η κοινή τους παρουσία ήταν αποδοτικότερη από κάθε άλλη φορά φέτος. Ο Κροάτης πήρε τις ευθύνες που έπρεπε, ξεφόρτωσε τον αρχηγό από την πίεση στο κατέβασμα της μπάλας και, από τα μισά του ματς και πέρα, ανέλαβε πρωτοβουλίες στο σκοράρισμα. Είναι πια σαφές ότι ο συγκεκριμένος παίκτης εξαρτάται πλήρως από την καλή ψυχολογία, ενώ θέλει οπωσδήποτε και αίσθηση εμπιστοσύνης από τον πάγκο. Η διαφορά με άλλες εμφανίσεις είναι ότι στον τελικό δεν βιάστηκε να πάρει το παιχνίδι πάνω του, αλλά άφησε το χρόνο να δουλέψει υπέρ του. Μετά από μερικές εύστοχες (και σωστές) προσπάθειες ήταν πια σε θέση να τελειώσει πιο δύσκολες και κρίσιμες φάσεις και σίγουρα πιστώνεται μεγάλο μέρος της νίκης.

The real deal

Αλλά όχι και MVP, θα πέσει φωτιά να μας κάψει. Όταν έχεις έναν Διαμαντίδη (πρώτος σκόρερ, πασέρ και ριμπάουντερ) να κυριαρχεί στο παρκέ σε δεύτερο συνεχόμενο ντέρμπι, είναι αστείο να δίνεις το βραβείο αλλού, όσο κι αν ο Κροάτης είχε περισσότερο ανάγκη την αναγνώριση (δεν έχει ακούσει και λίγα από την κερκίδα). Ο Μήτσος πρόσθεσε ακόμη μια μεγάλη εμφάνιση στην πλούσια… ταινιοθήκη του και δείχνει ότι παραμένει το κορυφαίο υπόδειγμα Έλληνα μπασκετμπολίστα. Συγκεντρωμένος σε απόλυτο βαθμό, προσανατολισμένος πάντα στο καλό της ομάδας, δημιούργησε για τους άλλους, έκλεισε τρύπες, μάζεψε μπάλες και σκόραρε όσο χρειαζόταν. Εν προκειμένω, σκόραρε περισσότερο από όλους, κυρίως εκμεταλλευόμενος τις πολλές βολές, άρα και τα κάποια διαιτητικά δωράκια – διατί να το κρύψομεν, άλλωστε…

Παίρνω θέση

Παρένθεση. Ο τελικός είχε, κατά τη γνώμη μου, μια μετριότατη διαιτησία. Κυρίως μετά τη διακοπή οι λεβέντες σφύριζαν ό,τι ήθελαν και πολλές φορές μπήκαν σε λογικές συμψηφισμού, συμπαρασύροντας και τη ροή του παιχνιδιού. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έκριναν το τελικό αποτέλεσμα, όσο κι αν γκρινιάζουν οι Πειραιώτες. Τα ίδια έκαναν και οι δικοί μας στο Φάληρο. Ο Σπανούλης π.χ. θα μπορούσε να κερδίσει περισσότερα φάουλ, αν έπαιζε λίγο πιο τολμηρά αντί να μπουμπουνίζει τρίποντα όλο το βράδυ. Συνολικά, ο ΟΣΦΠ πλήρωσε ακριβά την απουσία inside game και μου φαίνεται ότι κακώς η διοίκηση ψάχνεται για γκαρντ, όταν υπάρχει τόσο κραυγαλέα απουσία μιας στιβαρής παρουσίας στο ζωγραφιστό. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Λες να δουλέψει;

Γενικά, ο Πεδουλάκης είδε να του πιάνουν κάποια επιμέρους πράγματα που δοκίμασε. Πέρα από τον θετικό Ούκιτς (δύσκολα μπορεί να παίξει καλύτερα, πάντως), είχε μεγάλη σημασία η παρουσία του Γκιστ στο ξεκίνημα. Έχοντας πάρει εντολή να βάλει την μπάλα κάτω (προσποίηση και …βουρ!), κατάφερε βγάλει εκτός παιχνιδιού τον επικίνδυνο Πρίντεζη, αλλάζοντας τις ισορροπίες του αντιπάλου. Σε συνδυασμό με την κακή βραδιά του Παπανικολάου, ο Ολυμπιακός δεν ήταν πια «πυραυλοκίνητος» κι έτσι διατηρήθηκε υπό έλεγχο. Εξίσου σημαντικό για τον Γκιστ (και εντελώς σπάνιο) ήταν το γεγονός ότι κατάφερε να λειτουργήσει καλά σε πεντάδες με τον Λασμ (οι δυο τους μπορούν να γίνουν εφιάλτης στα αντίπαλα ντράιβ), καθώς ήταν γρήγορος στις κινήσεις του και κάλυπτε τους χώρους, έστω κι αν έφαγε 2-3 σουτάκια παραπάνω. Αν δεν είχε κάνει το σούπερ καραγκιοζιλίκι να πιαστεί από το στεφάνι στο τέλος, θα είχε πιστωθεί ένα νικητήριο καλάθι. Κρίμα, την επόμενη φορά.

Batman returns (?)

Παρεμπιπτόντως, μιας και ακούγεται ότι είμαστε κοντά στην απόκτηση Φώτση, πρέπει να σημειώσω ότι δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο σενάριο. Όχι γιατί είναι Έλληνας, παιδί της ομάδας, με πλούσιο παρελθόν και σε ηλικία που δεν τον λες ξοφλημένο (κλείνει τα 32 την Πρωταπριλιά). Περισσότερο γιατί έχει χαρακτηριστικά που λείπουν τρομερά από αυτό το ρόστερ: ταιριαστός για φάσεις πικ εν ποπ και με δεδομένη ικανότητα στο στατικό σουτ, από κάθε θέση και απόσταση. Ταυτόχρονα, είναι πανύψηλος και αλτικός, σούπερ στο ανοικτό γήπεδο και σοβαρός ριμπάουντερ. Να πω και ότι δεν πολυζητάει μπάλα, άρα δεν θα χαλάσει τις ισορροπίες και δεν θα κακοκαρδίσει τους συμπαίκτες του. Με αυτόν θα δούμε (επιτέλους) λειτουργικά σχήματα για τον Σόφο, ενώ σε πεντάδες με Λασμ (ή και Γκιστ) θα τρομάζουν κόσμο. Από την άλλη, δεν ξέρω αν θα είναι σε θέση να τινάξει μεμιάς από πάνω του τη αρνητική ενέργεια της Αρμάνι, ενώ έχω κάποιες επιφυλάξεις και για το οικονομικό κομμάτι μιας τέτοιας συμφωνίας. (Υποτίθεται ότι ρίχνουμε το μπάτζετ…)

The song remains the same

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το ενδιαφέρον στρέφεται στην Ευρώπη, όπου τα πράγματα είναι πάντα ζόρικα. Θέλουμε την πρόκριση, αλλά πρέπει να παίξουμε και μπάσκετ, κάτι που με το παρόν back court δεν το βλέπω εύκολο. Γινόμαστε κουραστικοί, αλλά οι Ούκιτς και Μπανκς δεν έχουν πολλά να προσφέρουν στον Διαμαντίδη και επιπλέον έχουν αρκετά όμοια επιρροή στο παιχνίδι. Όσο κι αν διαφέρουν σωματομετρικά, επί της ουσίας δεν προσφέρουν πολλά διαφορετικά στοιχεία και τελικά η επιλογή του κόουτς περιορίζεται στο αν θα παίξει με έναν ή με δύο γκαρντ, ενώ και το 35λεπτο του Μήτσου είναι ακατέβατο. Υπό αυτή την έννοια (και μιας και «ξεμπούκωσε» ο πανάκριβος Ούκιτς), ίσως θα ήταν καλό να επανεξεταστεί η περίπτωση Μπανκς (άλλωστε το παιδί έχει και θέματα πίσω στην πατρίδα). Το βλέπει ο καθένας ότι θα μας ήταν πιο χρήσιμος ένας παίκτης με λιγότερο «σολιστικό» χαρακτήρα, κάποιος που να έχει περισσότερα να δώσει στο σύνολο (άμυνα, πόδια, ηρεμία) με έξτρα στοιχείο το αξιόπιστο τρίποντο. Τόσες χιλιάδες Αμερικανοί υπάρχουν, κάτι θα βρεθεί.

Not you again…

Αυτά βέβαια ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας – η διοίκηση έχει φάει κόλλημα με τον Φώτση – και επίκειται δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι. Διότι πώς να λησμονήσω το περσινό όργιο που μας έκανε η ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα, έστω αν ο Σισκάουσκας είναι πια παρελθόν. Σε κάθε περίπτωση πάμε σε σκληρή έδρα (που έχει ήδη σπάσει, άρα οι Ρώσοι θα είναι υποψιασμένοι), όπου θα αντιμετωπίσουμε την καλύτερη (μη ισπανική) ομάδα της διοργάνωσης. Ταυτόχρονα, ο Πεδουλάκης θα διασταυρώσει ξίφη με ένα από τα (φαντάζομαι) ινδάλματά του και ο Διαμαντίδης θα συναντηθεί ξανά με τον «λατρεμένο» Μίλος Τεόντοσιτς.

Face the music

Ως συνολική εικόνα, οι Ρώσοι τρομάζουν με την ικανότητά τους στην κυκλοφορία της μπάλας, αφού έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάσουν πεντάδες με τρεις πασέρ (Τεόντοσιτς, Μίτσοφ, Κριάπα), συνδυασμένους με καυτούς σκόρερ στο πλάι και γερά κορμιά στη ρακέτα. Δεν έχουν το (ανεπανάληπτο) περσινό υλικό, αλλά παραμένουν πανίσχυροι και όσο περνά ο καιρός βελτιώνουν την άμυνά τους, στοχεύοντας καθαρά στην κούπα. Το στοίχημα για τον Μεσίνα είναι να κερδίσει το μάξιμουμ από τον Τεόντοσιτς, ελαχιστοποιώντας τις κακές του στιγμές.

Εκεί πρέπει να χτυπήσουν οι «πράσινοι» με την επίθεσή τους, για να βάλουν τον Σέρβο σε δύσκολη θέση (κούραση, φάουλ, νεύρα). Τα κακά νέα είναι ότι οι Μοσχοβίτες έχουν και τρομερή ποιότητα στο «ένας με έναν» και δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα ματς που δεν το υπολογίζουμε για νίκη. Προσφέρεται μάλλον για ένα γερό τεστ στο τοπ επίπεδο – αν κάτσει και το διπλό ακόμα καλύτερα, αλλά δεν το πιστεύω καθόλου.

Γιώργος Σκιάς