Age Of Basketball AGE OF BASKETBALL. Η μοναδική Αθλητιατρική Μπασκετική Πύλη στο ελληνικό διαδίκτυο ξεχωρίζει μέσα από το περιεχόμενο, τα άρθρα …
Δημοσιεύτηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2008
Ο μοναδικός άντρας μπασκετμπολίστας, από όσους έχουν αγωνιστεί κάποια στιγμή στο NBA, που έχει δηλώσει δημοσίως ότι είναι ομοφυλόφιλος είναι ο, γνωστός μας από τη θητεία του στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό, Τζον Αμίτσι. Ο Βρετανός μπασκετμπολίστας το δήλωσε (αφού είχε αποχωρήσει) το Φεβρουάριο του 2007, στο ESPN, ενώ έβγαλε και ένα βιβλίο («Man in the middle») στο οποίο περιέγραφε τη ζωή του ως αθλητή που πάντα έκρυβε τις προτιμήσεις του.
Στην πραγματικότητα, ο Αμίτσι ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση αθλητή, αφού μπορεί μεν ποτέ να μη θεωρείτο κορυφαίος αλλά απλώς χρήσιμος και φιλότιμος, στη ζωή του, όμως, δε δίσταζε να λέει τη γνώμη του, ενώ σήμερα (εκτός από τηλεοπτικός σχολιαστής) είναι ενεργός πολιτικός ακτιβιστής. Το 2002, μάλιστα, είχε δηλώσει ότι οι μειονότητες δεν εκπροσωπούνται κατάλληλα στο ΝΒΑ, προσθέτοντας: «υπάρχουν ελάχιστοι Λατίνοι παίκτες, κανένας Ασιατικής καταγωγής, το ότι δεν υπάρχει, λοιπόν, κανείς που να έχει δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλος δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Θα ήταν σαν ένας εξωγήινος να πέφτει από το διάστημα».
Ο Βρετανός σέντερ είχε μια αξιοπρεπή παρουσία στο NBA, με 6.2 πόντους και 2.6 ριμπάουντ μέσο όρο καριέρας σε 294 παιχνίδια, ενώ έπαιξε καλύτερα στην Ευρώπη. Οι πρώτοι που έσπευσαν να υπερασπιστούν τον Αμίτσι μετά τη δήλωση του 2007 ήταν ο Μπίλι Μπιν (βετεράνος του μπέιζμπολ που είχε μιλήσει για τις ερωτικές του προτιμήσεις το 1999) ο οποίος δημοσίευσε μια επιστολή στήριξης, και ο συγγραφέας Σιντ Ζίγκλερ που ανέφερε ότι η δήλωση του Αμίτσι δε θα έχει καμία άσχημη επίδραση στη δουλειά του.
Κάποιοι παίκτες, ωστόσο, από το NBA δεν πήραν με πολύ καλό μάτι το συγκεκριμένο θέμα, φανερώνοντας και ορισμένα στοιχεία για τους χαρακτήρες τους. Ο Τιμ Χαρνταγουέι δήλωσε ευθαρσώς: «Δε θα ήθελα έναν ομοφυλόφιλο στην ομάδα μου. Δεν τον θέλω στα αποδυτήρια. Οι παίκτες της ομάδας δε θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν, στο γήπεδο ή στα αποδυτήρια, και θα ανησυχούσαν συνέχεια για αυτόν. Δε θα μπορούσαν να τον δεχθούν». Τα λόγια και ο τρόπος του συνοψίζουν ίσως τους περισσότερους από τους στενόμυαλους και στερεότυπους (ου μην και ρατσιστικούς) λόγους οι οποίοι έχουν οδηγήσει στο γεγονός ότι κανείς άλλος ομοφυλόφιλος άντρας μπασκετμπολίστας του NBA δεν έχει αποφασίσει να παραδεχθεί τη σεξουαλικότητά του.
Όταν ο Αμίτσι, όμως, του απάντησε με τα ακόλουθα λόγια: «Ο Χαρνταγουέι δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα για παρενόχληση των νεαρών γκέι και των λεσβιών στα σχολεία. Σε 33 πολιτείες μπορείς να χάσεις τη δουλειά σου για αυτόν τον λόγο. Αυτή η κατάσταση πληγώνει όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο τους γκέι», ο Χαρνταγούει έτρεξε για να… τα μαζέψει: «Μετάνιωσα, ζητώ συγνώμη. Δεν έπρεπε να πω ότι μισώ τους γκέι, ήταν ένα λάθος»!
Κάποιοι άλλοι, όπως ο Στήβεν Χάντερ και ο Σαβλίκ Ράντολφ, δήλωσαν κάτι, που μάλλον ακούγεται λίγο ανόητο: «εφόσον δεν έστρεφε την ομοφυλοφιλία του προς εμένα δε θα είχα πρόβλημα να είμαστε συμπαίκτες»! Ο Λεμπρόν Τζέιμς, αντίθετα, θεώρησε ότι το όλο θέμα είναι… ζήτημα εμπιστοσύνης και ότι «δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τον συμπαίκτη σου αν σου κρύβει την αλήθεια για αυτόν» (χωρίς σχόλιο).
Από τα σημαντικά ονόματα του μπάσκετ, αυτός που στήριξε τον Αμίτσι ήταν ο Γκραντ Χιλ που εξέφρασε την άποψη ότι «το γεγονός ότι ο Τζον το παραδέχθηκε, ίσως δώσει και σε άλλους το κουράγιο και την ενθάρρυνση να το παραδεχθούν, είτε είναι εν ενεργεία, είτε παλαίμαχοι». Σε πλήρη αντιπαραβολή με τον Χαρνταγουέι, τα λόγια του Χιλ συνοψίζουν την ελπίδα που έφεραν (κυρίως η Σουπς και ο Αμίτσι) ότι το ζήτημα θα ξεπεραστεί (σιγά σιγά πάντως) στο μέλλον.
Τρεις μήνες μετά την ανακοίνωσή του, ο Αμίτσι, παρά τις αντιδράσεις αλλά και κάποιες απειλές δολοφονίας που δέχθηκε (!), έκανε μία ακόμη επίδειξη ανωτερότητας δηλώνοντας: «είχα υποτιμήσει την Αμερική: περίμενα να δεχθώ περισσότερες εκδηλώσεις οργής». Αργότερα είπε και το αυτονόητο: «είναι χαζό να πιστεύουμε ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι αναγνωρίσιμοι από το στιλ τους. Μερικές φορές είναι δίμετροι και μαύροι».
Ο Αμίτσι, όχι μόνο ακτιβιστής αλλά και με σημαντικό φιλανθρωπικό έργο, έφερε επανάσταση και προκάλεσε αντιδράσεις, περισσότερο απ’ ό,τι η Σουπς, και γιατί ήταν μικρότερο όνομα αντίστοιχα απ’ ό,τι η Σέριλ (για την οποία οι περισσότεροι ντράπηκαν να μιλήσουν λόγω της σπουδαίας καριέρας της), αλλά, ίσως, και για έναν ακόμη λόγο που αναφέρει στο βιβλίο του: «το NBA είναι πιο ξενοφοβικό».
