Έκρουσε τον κώδωνα…

Το 1999-2000 ο Άρης έφτασε μέχρι την 8η θέση. Ο 21ος αιώνας ξεκίνησε με τον Άρη να τερματίζει στη 12η θέση του πρωταθλήματος, ενώ η συνέχεια ήταν ανάλογη με τη 10η θέση το 2001-02.

Στη συνέχεια ξεκίνησε μια προσπάθεια ανάκαμψης του «αυτοκράτορα», η οποία κορυφώθηκε με την επιστροφή στην Ευρωλίγκα, την περίοδο 2006-07. Η επιτυχία επαναλήφθηκε το 2007-08, αλλά ο Άρης στο περσινό πρωτάθλημα δεν μπόρεσε να πάρει την τρίτη προνομιούχο θέση, αφού πληρώνοντας τα λάθη του Γκόρντον Χέρμπερτ στον σχεδιασμό, αλλά και τη μέτρια προπονητική του ικανότητα, αποκλείστηκε στην οκτάδα από το Μαρούσι, τερματίζοντας 5ος στο πρωτάθλημα.

Στη Θεσσαλονίκη επέστρεψε ο Αντρέα Ματσόν, που στην πρώτη του θητεία είχε δεχτεί απίστευτη κριτική, αλλά οδήγησε τον Άρη στις δύο καλύτερες χρονιές των τελευταίων σχεδόν 20 χρόνων.

Ο Ματσόν πέρσι πίστεψε ότι ήρθε η ώρα να κάνει το βήμα παραπάνω, αλλά πηγαίνοντας στη Φορτιτούντο, πήγε σε ομάδα τρελοκομείο, με αποτέλεσμα από τον Γενάρη να περιμένει άνεργος τον διακανονισμό για να πάρει όσο πιο πολλά χρήματα γινόταν από το συμβόλαιό του.

Οι επαφές με τον Άρη ήταν σίγουρο ότι θα γίνουν και σχεδόν σε χρόνο μηδέν επήλθε συμφωνία. Πολλοί κατέκριναν την επιλογή του Άρη να επιστρέψει στον Ματσόν, αλλά το θέμα είναι ότι «κίτρινοι» και Ιταλός παραδέχτηκαν από κοινού το λάθος τους και ξεκίνησαν δεύτερη θητεία στην πλήρως πετυχημένη συνεργασία τους. Η παράδοση αναφέρει ότι η δεύτερη θητεία για τους (περισσότερους) προπονητές σπανίως είναι το ίδιο επιτυχημένη. Όμως, ο αντίλογος λέει, γιατί να χαλάσεις μια δοκιμασμένη συνταγή;

Όλα μέχρι εδώ ωραία. Πέρσι, όμως, ο Άρης είδε κάτι πρωτόγνωρο: τον κόσμο του να του γυρνάει την πλάτη. Το συνήθως κατάμεστο Αλεξάνδρειο, μια από τις πιο καυτές έδρες σε ολόκληρη την Ευρώπη, πέρσι έμενε σχεδόν πάντα μισογεμάτο. Ή μισοάδειο αν προτιμάτε. Ο κόσμος του Άρη ίσως νόμισε ότι η ομάδα έχει σίγουρη την 3η θέση, ίσως πίστεψε ότι με το ρόστερ που είχε ο Άρης θα μπορούσε να σπάσει το δίδυμο Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, ίσως θεώρησε ότι η πρόκριση στους 16 της Ευρωλίγκας δεν ήταν υπέρβαση, ίσως, ίσως, ίσως…

Το αποτέλεσμα; Οι δηλώσεις του Θανάση Τζεβελέκη: «Θεωρώ ότι ο κόσμος του Άρη πρέπει να σπάσει το φράγμα των 2.500 διαρκείας. Είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνει για να δείξει ότι είναι κοντά στην ομάδα. Θα σας πω κάτι για πρώτη φορά. Η πορεία των εσόδων από τα εισιτήρια και τα διαρκείας θα είναι ένας σημαντικός παράγοντας που θα επηρεάσει τις σκέψεις μου για το αν θα συνεχίσω τα επόμενα χρόνια. Δεν το έχω ξαναπεί ποτέ, το λέω όμως φέτος, γιατί εγώ δεν είμαι στον Άρη για τον εαυτό μου. Ήρθα για να βοηθήσω την ομάδα και θα χαίρομαι αν βλέπω τον κόσμο στο γήπεδο. Θεωρώ ότι πρέπει να είναι στο γήπεδο. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν Άρη να παίζει σε ένα μισοάδειο γήπεδο. Δεν του πάει του Άρη ένα μισοάδειο Παλέ και περιμένω από τον κόσμο να αγκαλιάσει την ομάδα».

Η δήλωση αυτή είναι πολύ πιο σοβαρή απ’ ότι ακούγεται. Αν ο Τζεβελέκης φύγει από την ΚΑΕ, τότε η απόσταση από την τετράδα του πρωταθλήματος, τους 16 της Ευρωλίγκας και το ULEB Cup, μέχρι την 8η ή τη 10η θέση, είναι πολύ μικρή. Για μια ομάδα που έχει ταλανιστεί από διοικητικά προβλήματα, που κατάφερε με καταπληκτική διαχείριση να «καθαρίσει», τότε κάτι τέτοιο θα είναι πισωγύρισμα.

Θα μου πείτε, με ποια λογική ο Τζεβελέκης ασκεί πίεση, εκβιάζοντας τον κόσμο της ομάδας να πάει στο γήπεδο; Η απάντηση είναι ότι αν ο κόσμος μιας ομάδας δεν θέλει να πηγαίνει να τη βλέπει, τότε η ομάδα αυτή δεν έχει σκοπό ύπαρξης ως επαγγελματικό σωματείο (μην κοιτάτε τι γίνεται στην Ελλάδα). Και δεν μπορούμε να πούμε ότι ο ποδοσφαιρικός Άρης είναι τόσο ανεβασμένος που πλήττει τον μπασκετικό. Ακόμη κι αν το δεχτούμε για πέρσι, φέτος ο ποδοσφαιρικός Άρης έσπασε ένα ρεκόρ στην Ευρώπη: έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία των ευρωπαϊκών Κυπέλλων που αγωνίστηκε σε έναν αγώνα της με 14 ξένους παίκτες και κανέναν γηγενή, 11 ξένους στη βασική ομάδα και 3 ακόμη αλλαγή. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οποιοσδήποτε υγιής φίλαθλος θα προτιμήσει να δει κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον, φίλαθλοι με μακρά παράδοση στήριξης στο μπάσκετ. Ο κόσμος του Άρη φέτος πρέπει να επιστρέψει στο Αλεξάνδρειο. Η Α1 έχει ισχυροποιηθεί αρκετά, ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ, το Μαρούσι, ο Πανελλήνιος και ο Πανιώνιος, θα διεκδικήσουν επί ίσοις όροις την 3η θέση και προμηνύεται μια χρονιά γεμάτη συγκινήσεις και αγώνες στην κόψη του ξυραφιού. Αν οι «Αρειανοί» λείψουν από το Αλεξάνδρειο, το πλήγμα για τον «αυτοκράτορα» θα είναι ισχυρό και φέτος, αλλά και μακροπρόθεσμα.

Υ.Γ.: Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες βρίσκονται σε εξέλιξη και πραγματικά αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσει κανείς τις προσπάθειες ανθρώπων που δεν είχαν τη βοήθεια της φύσης και της τύχης, αλλά κατάφεραν να γιγαντωθούν και να κερδίσουν το σεβασμό όλων μας, όντας πιο άξιοι και πιο μαχητές από τους περισσότερους. Και, μεταξύ μας, κάνοντας απίστευτα πράγματα, παρά την αναπηρία τους.