Γ. Σκιάς: Βαρέα μέταλλα

Φέρνοντας στο νου εικόνες του μαγικού 2011, ο Παναθηναϊκός πέτυχε το μπρέικ στη Βαρκελώνη και επιστρέφει στο ΟΑΚΑ (άλλες μνήμες 2011, πιο φίσκα δεν γίνεται) με στόχο να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο και να κερδίσει την πρόκριση για το F4. Μετά τα δύο πρώτα ματς οι «πράσινοι» έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις, έχουν πάρει πάνω τους την ψυχολογία του νικητή και δείχνουν ικανοί να… εκτροχιάσουν το εξπρές του Top-16, μια ομάδα που τρομοκράτησε κάθε αντίπαλο το τελευταίο τρίμηνο. Μέχρι στιγμής, οι συμπαθείς Καταλανοί βρίσκουν το δάσκαλό τους.

Τρελαίνομαι στη σκέψη ότι ο (τέταρτος από τον όμιλο) Παναθηναϊκός έχει πετύχει το μοναδικό μπρέικ των φετινών πλέι-οφ και μάλιστα παίζοντας κόντρα στην κατά τεκμήριο κορυφαία ομάδα. Την ίδια στιγμή, στα άλλα τρία ζευγάρια των «8» επίκειται σκούπισμα, καθώς Κάχα, Εφές και Μάκάμπι εμφανίστηκαν πολύ κατώτερες των περιστάσεων (και των προσδοκιών) και, ειδικά στα Game 2 της Παρασκευής, έμοιαζαν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Το μπρέικ θέλει πάνω από όλα χαρακτήρα, κάτι που οι “Mitsos & Co.” για μία ακόμα φορά αποδεικνύουν ότι διαθέτουν. Θα έλεγα μάλιστα ότι σώζουν την τιμή της διοργάνωσης, μιας και τα υπόλοιπα ζευγάρια δεν μας έχουν δώσει συγκινήσεις επιπέδου πλέι-οφ. Όσοι ενδιαφέρονται για ένα γνήσιο μπασκετικό ντέρμπι, ας στραφούν στο ΟΑΚΑ (τουλάχιστον ώσπου να ξεκινήσει η ποστ-σιζον στην άλλη μεριά του Ατλαντικού).

Μαύρο άλογο

Τον χαρακτήρα του μαχητή ο Παναθηναϊκός τον έχει… οικοδομήσει από την αρχή της χρονιάς: όσες αστοχίες κι αν υπήρξαν σε επιλογές παικτών και όσο κι αν αυτές μας έφεραν πίσω, ήταν από την αρχή ξεκάθαρο ότι στόχος του Πεδουλάκη και των συνεργατών του ήταν η δημιουργία μιας ομάδας σκληροτράχηλης που θα στηρίζεται στην άμυνα και δεν θα κωλώσει απέναντι σε κανέναν αντίπαλο. Οι καλές στιγμές της ομάδας μέσα στη σεζόν ήταν κυρίως σε παιχνίδια σκληρά, με μεγάλη ένταση και αγωνία, και σε μπασκετικές συνθήκες που ανέδειξαν τις μοναδικές αμυντικές αρετές ενός Λασμ, την αστείρευτη ενέργεια των Μπράμος-Μασιούλις και, φυσικά, την ασύλληπτη ικανότητα του Διαμαντίδη στο crunch time. Λίγο μας τα χάλασαν οι «πράσινοι» τους πρώτους μήνες του ’13, αλλά από τη στιγμή που κλείδωσε το ροτέισον και είδαμε τους Ούκιτς και Γκιστ να καταλαβαίνουν επιτέλους το ρόλο τους, η Ευρωλίγκα απέκτησε το καινούριο της δηλητηριώδες αουτσάιντερ.

Αξέχαστοι

Εννοείται ότι το έργο κόντρα στην Μπαρτσελόνα δεν έχει τελειώσει και προφανώς ελπίζουμε να πανηγυρίσουμε την πρόκριση το βράδυ της Πέμπτης, αλλά ακόμα κι όλα πάνε στραβά και μείνουμε με τη γλύκα, αυτό που έχει ήδη γίνει είναι πολύ μεγάλο για να ξεχαστεί. Το project το έχουμε αγαπήσει και αξίζει να έχει συνέχεια (πρόεδρε, πάρε μέτρα εγκαίρως). Καμαρώνω αυτή την ομάδα που βρίσκεται εδώ και δύο μήνες σε μια υπερβατική πορεία, πράγμα που νομίζω ότι κορυφώθηκε στα ματς της Βαρκελώνης. It was not a thing of beauty, που λένε και στο Αμέρικα, αλλά εγώ λέω ότι, πρώτον, η ομορφιά μετράει κυρίως στα καλλιστεία και, δεύτερον, ο καθένας οφείλει να παλεύει με τα όπλα που διαθέτει και όχι με τα όπλα που θα ήθελε να διαθέτει (αλλά δεν έχει λεφτά να αγοράσει).

Παρένθεση

Γίνεται μήνες τώρα πολλή κουβέντα για το low budget του φετινού ΠΑΟ και σωστά, αφού οι συγκρίσεις με τα προ διετίας-τριετίας δεδομένα (πού το ρόστερ του Βερολίνου!) προκαλούν κρίσεις κατάθλιψης. Είναι σίγουρα αξιέπαινη η διοίκηση και η τεχνική ηγεσία που κατάφεραν να στήσουν ένα τέτοιο ανταγωνιστικό σύνολο, από τη στιγμή που καλούνταν να έχουν ένα ρόστερ αλλαγμένο κατά τα 10/12. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια, καθώς το ένα από τα εναπομείναντα 2/12 ονομάζεται Δημήτρης Διαμαντίδης. Που πέρα από θρύλος του ευρωπαϊκού μπάσκετ (τίτλος που είχε ήδη κερδίσει πριν κλείσει καλά καλά τα 30), είναι ο ιδανικός θεμέλιος λίθος για όποιον θέλει να χτίσει ομάδα. Ένας αθλητής με τρομερό μπασκετικό σώμα, που όμως ρίχνει το βάρος κυρίως στο μυαλό. Ένας παίκτης που έχει όλες τις δυνατότητες να γράφει τρομερά στατιστικά και να προβάλλει τον εαυτό του, που όμως βάζει πάντα μπροστά την ομάδα και θέλει να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Υπόθεση εργασίας: έστω το μπάτζετ μας ήταν τριπλάσιο, αλλά ο Μήτσος μας είχε αποχαιρετήσει, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι θα είχαμε φτάσει ως εδώ; (Απάντηση: Ούτε με Ζοτς!)

Φοβού τους Έλληνες

Επειδή δεν θέλω να γίνω κουραστικός και να μπω σε πολλές πολλές λεπτομέρειες για τα δύο ματς, σημειώνω πρώτα το ρεζουμέ: η Μπαρτσελόνα έχει χάσει ανεπιστρεπτί τον τίτλο του ακλόνητου φαβορί. Δεν είναι ότι έκανε την ήττα. Σε μικρολεπτομέρειες κρίθηκαν τα παιχνίδια. Άλλωστε, την ίδια γνώμη είχα και μετά την πρεμιέρα, που χάσαμε. Σαφώς και παραμένει ανώτερη σε ποιότητα, πληρότητα και εμπειρία, αλλά έχει φανεί καθαρά ότι σε αυτή τη σειρά δεν παίζει με άνεση. Το στοιχείο που την κάνει να ξεχωρίζει στην Ευρώπη, αλλά και στην Ισπανία (όταν παίζει σοβαρά) είναι η ικανότητά της στο παιχνίδι της τακτικής. Είναι δύο χρόνια τώρα (μετά το στραπάτσο του ’11) που ο Πασκουάλ έχει αλλάξει τακτική κι έχει ρίξει το τέμπο, με την ομάδα του πλέον να επιβάλλεται μέσα από την υπεροχή της στο σετ παιχνίδι (το φετινό ρόστερ μάλιστα είναι ακόμα πιο προσανατολισμένο στο μισό γήπεδο). Το πρόβλημα είναι ότι συναντά μπροστά του έναν Παναθηναϊκό και έναν Πεδουλάκη που αυτού του είδους το μπάσκετ το έχουν κάνει δεύτερη φύση τους, άρα το στοιχείο της υπεροχής καταργείται και οι δύο ομάδες ξεκινούν από κοινή αφετηρία. Για να το πούμε αλλιώς, ο Πασκουάλ κινδυνεύει να αναπτύξει φοβία, αφού απειλείται με τρίτο συνεχόμενο αποκλεισμό από ελληνική ομάδα!

Ο θάνατός σου η ζωή μου

Βέβαια, θα βλέπαμε μια πολύ διαφορετική Μπάρτσα αν δεν είχε προκύψει αυτή η αναποδιά με τον αγαπητό μας Πιτ Μάικλ. Θυμηθείτε τι βόλτες πήγε τον ικανότατο Παπανικολάου αυτός ο τρομερός 35άρης στα δύο ματς με τον Ολυμπιακό. Στη φετινή τους βερσιόν οι «μπλαουγκράνα» παρουσιάζουν μια αναθεωρημένη γραμμή ψηλών που πια δεν έχει χαρακτηριστικά αεροπορίας (με Ντονγκ, Βάσκεθ κλπ να ταπώνουν ό,τι κινείται), αλλά έχει την ποιότητα να δημιουργεί στην επίθεση και όσο για πίσω ποντάρει στα μεγάλα κορμιά που γεμίζουν τη ρακέτα. Σε αυτό το σημείο ερχόταν ο Μάικλ να προσθέσει λίγη αμυντική σκληράδα που πάντα χρειάζεται. Επιπλέον, στο επιθετικό κομμάτι είχε πάντα την ικανότητα να κινείται πανέξυπνα χωρίς την μπάλα, αλλά και να δουλεύει ωραία στο παιχνίδι με πλάτη δίνοντας σίγουρο σκορ (γι’ αυτό και φέτος ο Λόρμπεκ είναι μονίμως παρκαρισμένος στο τρίποντο). Τώρα που ο Αμερικανός είναι στα πιτς, η ομάδα έχει χάσει τη σειρά της και βγάζει μεγάλη νευρικότητα.

Στόχευση

Από πριν ξεκινήσει η σειρά περίμενα ότι πολλά θα κριθούν από την παρουσία του Λόρμπεκ, πράγμα που όντως συνέβη, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Φανταζόμουν ότι με κάποιον τρόπο ο Σλοβένος θα επανέλθει στο ζωγραφιστό (όπου πέρυσι παρέδιδε μαθήματα), αλλά μέχρι στιγμής δεν του έχει επιτραπεί να δείξει τις αρετές του. Γενικά, οι παίκτες του Πεδουλάκη τα δίνουν όλα στο μαρκάρισμα του χαμηλού ποστ και φαίνεται ότι το σκληρό παιχνίδι έχει αποσυντονίσει τους (ολίγον σοφτ) ψηλούς του Πασκουάλ. Ο Τόμιτς έλαμψε στο πρώτο ματς, αλλά στο δεύτερο επηρεάστηκε και αυτός – ο Λασμ έκανε ό,τι μπορούσε για να τον κρατάει όσο γίνεται μακρύτερα από το καλάθι. Δεν είναι όμως μόνο ο Γκαμπονέζος, αλλα και όλοι όσοι χρειαστεί να μαρκάρουν ψηλούς, έστω και για μισή φάση – είδαμε π.χ. τον Μασιούλις να βγάζει εκτός θέσης το «όρος» Τζαουάι σε διεκδίκηση ριμπάουντ.

Κρυφά χαρτιά

Μέχρι τώρα έχουμε πάρει πολλά από τη θέση «4», με τον Γκιστ να ανεβάζει στροφές και να κερδίζει οπαδούς με τις εμφανίσεις του – ο τραυματισμός του σίγουρα μπερδεύει την κατάσταση. Υπάρχει οδηγία να μπαίνει η μπάλα στο παρκέ από τα 4άρια, πάντα σε δεύτερο χρόνο και πάντα ξεκινώντας από την αδύναμη πλευρά. Ο Γκιστ το κάνει με νεύρο, ο Τσαρτσαρής με τεχνική (κι ο Λασμ με… καλές προθέσεις), αλλά το αποτέλεσμα είναι σταθερά θετικό. Για μια ομάδα σαν τη δικιά μας που δεν έχει αφθονία επιθετικών τρόπων, κάθε τέτοιος πόντος είναι χρυσάφι (χώρια που δίνεται ευκαιρία για καλάθι και φάουλ) αφού μετατρέπουμε το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Ο Διαμαντίδης δεν έχει πολλές ευκαιρίες να σκοράρει, ενώ ο Σόφο μέχρι τώρα δεν έχει κάνει τη μεγάλη εμφάνιση (για Μπανκς δεν συζητώ καν, μεγάλη απογοήτευση τελευταία). Στοχεύουμε σε χαμηλό σκορ και περιμένουμε πόντους από συνεργασίες με τον Λασμ (δούλεψε πολύ στο πρώτο ματς, μέχρι να τον εξαφανίσουν οι διαιτητές) και από μερικά καθαρά σουτ απέξω. Τα 10 τρίποντα της Πέμπτης ήταν σχεδόν οι μισοί μας πόντοι – μαζί με το +70% στις βολές γίνονται καλή προίκα για μια την φτωχή επίθεσή μας.

Τα «κομάντα»

Φυσικά, το κέντρο βάρους του παιχνιδιού μας είναι στην άμυνα όπου έχουμε καταφέρει να χαλάσουμε τα συστήματα του αντιπάλου και μαζί το μυαλό του σε μεγάλο βαθμό. Ο Ούκιτς είναι ο κυρίως… κυνηγός του Ναβάρο (και με ένα πόδι παραμένει ανελέητος φονιάς) και κάπου εκεί τελειώνει το σκληρό μαν το μαν – εξαίρεση ο Σάρας όταν αρχίζει να κινείται – καθώς οι παίκτες μας προσέχουν πολύ το χώρο με στόχο να εμποδίζουν την κυκλοφορία της μπάλας. Λασμ και Γκιστ αλλάζουν πολύ συχνά πηγαίνοντας σε περιφερειακούς, ενώ γενικώς στις θέσεις 3-5 (όταν είναι μέσα ο Μασιούλις) αλλάζουμε συνέχεια τα μαρκαρίσματα. Νομίζω ότι όλη η διαφορά γίνεται από την πίστη που βγάζουν οι παίκτες μας στις επαφές: με τόσο ανώτερο ποιοτικά αντίπαλο είναι αδύνατον να επιβληθούμε αν δεν παίξουμε και λίγο καλώς εννοούμενο ξύλο. Την Τρίτη το πληρώσαμε με τα γρήγορα (και απελπιστικά) φάουλ του Λασμ. Την Πέμπτη οι διαιτητές ήταν πιο ανεκτικοί και ο Γκαμπονέζος είχε όλο το δεύτερο ημίχρονο (22’-40’) στη διάθεσή του. Με αυτόν στη μέση γυρίσαμε το -13 και φτάσαμε στη σπουδαία νίκη.

Bottom line

Από την άλλη, όλα είναι λεπτομέρειες. Στήνεις ένα πλάνο, το ακολουθείς φανατικά, όμως όλα μπορεί να παιχτούν σε ένα τυχερό γκελ της μπάλας ή σε ένα κακό σφύριγμα. Το δικό του κομμάτι ο Πεδουλάκης (εδώ και λίγο καιρό η κερκίδα του ΟΑΚΑ τον υποδέχεται με χειροκροτήματα!) το έχει βγάλει ιδανικά και είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από τον Πασκουάλ. Οι παίκτες μοιάζουν τέλεια προετοιμασμένοι και από όλες τις απόψεις (τακτικά, σωματικά, ψυχολογικά) και κατάφεραν να φανούν ισάξιοι (και ανώτεροι) μιας πολύ πιο πλούσιας και ταλαντούχας ομάδας. Η διαιτησία σίγουρα έπαιξε ρόλο και θα παίξει και στα επόμενα – στο πρώτο ματς μας άφησαν χωρίς σέντερ μετά το 35’, στο δεύτερο μας χάριζαν φάουλ και αμφισβητούμενες τάπες – όμως πρέπει να βάζουμε μπροστά το μπάσκετ. Πάντα μετρούν οι προσωπικοτητες: την Τρίτη ο Ναβάρο με τον Σάρας έβαλαν τα μεγάλα σουτ και έσωσαν την ομάδα τους. Την Πέμπτη ο Λιθουανός είχε εξουθενωθεί (τρομερή πάλη με τον Μασιούλις στο ποστ!) και ο «Μπόμπα» είχε μοναξιές – το λόγο πήρε ο Διαμαντίδης (πνιγμένος την Τρίτη) που πρόσθεσε άλλο ένα στιγμιότυπο στον clutch μύθο του.

Τώρα η πίεση είναι με τη μεριά μας, αφού ξέρουμε πολύ καλά πως πρέπει να αποφύγουμε ένα πέμπτο παιχνίδι στη Βαρκελώνη. Για τους Καταλανούς, μία νίκη στα δύο ματς είναι αρκετή. Χώρια που έχουν σοβαρό ροτέισον στα γκαρντ τη στιγμή που εμείς τη βγάζουμε με δυόμισι παίκτες και λέμε πάλι καλά (ως τα μέσα Φλεβάρη ο Ρόκο ήταν αγνοούμενος). Τουλάχιστον να πάρουμε κάτι περισσότερο (σε σκορ) από τα ποσταρίσματά μας και κυρίως με τον Μασιούλις που πρέπει επιτέλους να καταπιεί ζωντανό τον Γιασικεβίτσιους και να τον χώσει μέσα στο καλάθι. Τι να πω, ας μας πληγώσει ο Σάρας, πρώτος εγώ θα τον χειροκροτήσω, αλλά όχι και με την άμυνά του. Μην το δούμε και αυτό.

Γιώργος Σκιάς