Ν. Κρεμαστής: Και στο Λονδίνο θα είναι ωραία…

Γιορτινή ατμόσφαιρα στη χώρα, αλλά γιορτινή ατμόσφαιρα και στα Ολυμπιακά δρώμενα. Η ομάδα κατάφερε να είναι στο φάιναλ φορ του Λονδίνου μετά από μια μακρά και δύσκολη σεζόν και έχω μεγάλο δίλημμα. Να αρχίσω να τη λέω δεξιά και αριστερά σε δικούς μας και αντιπάλους ή να ασχοληθώ με το ραντεβού του Λονδίνου. Σίγουρα τα σημαντικά είναι στο Λονδίνο, αλλά αν δεν κάνεις και λίγη καζούρα στους αγαπητούς βάζελους, τότε χάνεται η μισή χαρά.          

«Ολυμπιακός, Ολυμπιακός»

Ξύπνησαν και οι Ισπανοί, λοιπόν, είναι σίγουρα πιο… ιδιαίτερο να αποκλείεσαι από το φάιναλ φορ στην Ισπανία και όλο το γήπεδο να φωνάζει από το ημίχρονο «Ολυμπιακός, Ολυμπιακός». Το χάρηκαν πολύ οι «πράσινοι» παίκτες, ακόμα περισσότερο οι «πράσινοι» οπαδοί. Ίσως κι εκείνο το “πράσινο” παιδί που με κορόιδευε στα σχόλια τον Νοέμβρη όταν του έλεγα ότι έχω ήδη βγάλει εισιτήρια για Λονδίνο. Φίλε σου είχα πει τότε ότι θα είμαι στο μεγάλο μπασκετικό ραντεβού ακόμα κι αν δεν φτάσει ο Ολυμπιακός, γιατί το μπάσκετ είναι το πάθος μας. Τώρα, δεν χρειάζεται να πω κάτι. Σου απάντησε ο Σπανούλης για μένα. Ας μη στρίψω το μαχαίρι στην πληγή λέγοντας κάτι ακατάλληλο.

Και τι να πεις άλλωστε. Εδώ, είμαστε όλοι σίγουροι ότι αν ο Παναθηναϊκός προκρινόταν στο φάιναλ φορ, πήγαινε τρένο εκεί και κέρδιζε με 64-49 τον ημιτελικό και με 55-38 τον τελικό για να πάρει το τρόπαιο, οι βάζελοι οπαδοί θα γκρίνιαζαν επειδή δεν το πήρε ο Ομπράντοβιτς. «Ναι, αλλά με τον Ομπράντοβιτς παίζαμε άλλο μπάσκετ», «ναι, αλλά ο Ομπράντοβιτς ήταν αλλιώς», «ποιος Πεδουλάκης μωρέ, ο Διαμαντίδης το πήρε μόνος του». Παρά τρίχα…

Η μαγκιά του να είσαι Ολυμπιακός

Είσαι πρωταθλητής Ευρώπης και είσαι στο φάιναλ φορ της επόμενης χρονιάς, πανέτοιμος να υπερασπιστείς το τρόπαιό σου, το στέμμα σου. Καθόλου εύκολο κατόρθωμα, ακόμα πιο δύσκολος στόχος.

Συνολικά από το 1988 που εισήχθησαν τα φάιναλ φορ (βγάζω την ταλαίπωρη χρονιά του 2000-01 για τους ευνόητους λόγους που κανένας μπασκετικός δεν θέλει να τη θυμάται) συνολικά 9 φορές έχουμε δει την τροπαιούχο να επιστρέφει στο φάιναλ φορ και την επόμενη φορά, με τον Ολυμπιακό να τις κάνει 10.

Οι ομάδες που το έχουν καταφέρει είναι πολύ λιγότερες, μόλις 7 με τον Ολυμπιακό αφού Γιουγκοπλάστικα (89-90 και 90-91), Μακάμπι (04-05 και 05-06) και ΤΣΣΚΑ (06-07 και 08-09) το έχουν κάνει από δύο φορές (για να συνεννοούμαστε, η πρώτη χρονολογία είναι αυτή του τίτλου, η δεύτερη η επιστροφή στο φάιναλ φορ). Εκτός από αυτές τις τρεις, το έχουν καταφέρει και η Ρεάλ (95-96), η Κίντερ Μπολόνια (98-99) και ο Παναθηναϊκός (11-12).

Όπως εύκολα γίνεται κατανοητό από τα παραπάνω, μόλις 2 ομάδες είναι στο κλαμπ του repeat από καταβολής φάιναλ φορ στην Ευρωλίγκα, στο κλαμπ που θα προσπαθήσει σε μια βδομάδα από τώρα να μπει ο Ολυμπιακός.

Η μάχη με την Εφές

Ο Ολυμπιακός δυσκολεύτηκε αρκετά από την Εφές Πίλσεν και ίσως τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα αν ο Μαχμουτί δεν προσπαθούσε να αποδείξει ότι είναι πιο ανώριμος από τον Βούγιατσιτς, με τους δύο να κοντράρονται αναίτια πριν το 5ο ματς της σειράς.

Για μένα αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός στον 5ο αγώνα… δεν γίνεται. Τα πέμπτα ματς σειρών είναι πάρα πολύ δύσκολοι αγώνες. Είναι ματς που νιώθεις το βάρος όλης της χρονιάς πάνω σου. Είδατε τον Παναθηναϊκό, έμεινε πίσω στην αρχή και μετά δεν είχε καμία ψυχολογία ως το τέλος του ματς κάθε φορά που προσπαθούσε να σουτάρει. Μπορεί η άμυνα του Πεδουλάκη να ήταν εκεί, αλλά με 0/10 τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο δεν θα μπορούσε να κερδίσει. Η ψυχολογία του 5ου αγώνα τον καταπλάκωσε και το μόνο που έμεινε ήταν το νέο… προπονητικό κλειστό που έχτισε στους Καταλανούς.

Απ’ την άλλη ο Ολυμπιακός έδειξε ότι είναι από άλλο μέταλλο φτιαγμένος και φέτος. Οι «ερυθρόλευκοι» ξεκίνησαν εξίσου εφιαλτικά τον αγώνα, βρέθηκαν να χάνουν με 15 πόντους, 21-36 μέσα στο ΣΕΦ, με τη λογική να λέει ότι τέτοια ματς δεν γυρνάνε. Κι όμως, το να προσπαθήσω εγώ να μιλήσω για… επική ανατροπή, καρδιές πρωταθλητών και τέτοια, δεν νομίζω να προσδώσει τίποτα στο κατόρθωμα του Ολυμπιακού. Τα γεγονότα τα λένε όλα: σε αυτά που θα ήταν τα τελευταία 25 λεπτά της σεζόν σε περίπτωση ήττας, ο Ολυμπιακός έτρεξε επιμέρους σκορ 61-36 απέναντι σε μια πάρα πολύ δυνατή ομάδα, η οποία είχε μετά από κάποιο σημείο ξεκάθαρα ρόλο κομπάρσου.

Ακόμα και όταν η Εφές μπόρεσε και με γρήγορο 0-8 προσπέρασε με 66-67 ο Ολυμπιακός αντέδρασε σωστά. Ο Σπανούλης πήρε αμέσως την επόμενη επίθεση, έγραψε το 68-67, ουσιαστικά ηρέμησε τον κόσμο και τους συμπαίκτες του, τους έδωσε την απαραίτητη ψυχολογία για να συνεχίσουν τον αγώνα ως το τέλος χωρίς να φοβούνται ότι δικό τους σουτ θα κρίνει όλη τη σεζόν. Γιατί, τα έχουμε πει πλειστάκις, δεν είναι τυχαίο που ο Σπανούλης είναι αυτός που είναι και πληρώνεται αυτά που πληρώνεται.

Για εμάς το σκηνικό θριάμβου είχε στηθεί, η χαρά μας το βράδυ εκείνο ήταν απερίγραπτη, το ματς που γύρισε ήταν απίστευτα ηδονικό, τρελό κατόρθωμα. Απ’ την άλλη, ο Μαχμουτί έβλεπε σε μια επιλογή του να πετιέται στα σκουπίδια όλη η σεζόν. Ο καυγάς του με τον Βούγιατσιτς θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ήταν ο λόγος που η ομάδα του αποκλείστηκε. Ο Μπάρατς έπαθε κάταγμα κόπωσης στο ματς, ο Φάρμαρ τραυματίστηκε και έμεινε εκτός στο τελευταίο δεκάλεπτο, η Εφές δεν είχε σκορ όταν έβλεπε τον Ολυμπιακό να προσπερνά, δεν είχε τον παίκτη που θα σούταρε και δεν θα τον ένοιαζε ούτε το σκορ, ούτε το χρονικό σημείο, ούτε ο κόσμος, τίποτα.

Ο Φάρμαρ είναι τέτοιος, ο Βούγιατσιτς επίσης. Ο τραυματισμός του πρώτου μάλλον έκανε τον Μαχμουτί να πεταχτεί από τον ύπνο του ιδρωμένος τη νύχτα σε κρίση πανικού, σκεπτόμενος αν η δική του επιλογή στέρησε το όνειρο από την ομάδα του. Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Ο απολογισμός

Η χρονιά στην Ευρωλίγκα έχει φτάσει στο τέλος της. Οι γκρίνιες φέτος ήταν περισσότερες μιας και ο Ολυμπιακός έδειξε αστάθεια σε μεγάλο μέρος της σεζόν. Απ’ την άλλη, η ομάδα είναι ξανά στο φάιναλ φορ, οπότε είναι ξεκάθαρα απόλυτα επιτυχημένη η σεζόν της, ο στόχος επετεύχθη και με το παραπάνω.

Ο Ολυμπιακός είχε 20-9 στην Ευρωλίγκα φέτος, κέρδισε 9 από τα 12 εκτός έδρας παιχνίδια του στις δύο πρώτες φάσεις της διοργάνωσης, ενώ όταν χρειάστηκε κατάφερε να υπερασπιστεί αυτό για το οποίο πάλευε όλη τη σεζόν: το πλεονέκτημα έδρας. Παρότι είχε 4 ήττες εντός έδρας στα 12 παιχνίδια στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός είχε 3/3 στα προημιτελικά, εκεί δηλαδή που πρέπει να κερδίζεις στην έδρα σου για να πάρεις την πρόκριση.

Ο πρωταθλητής Ευρώπης ήταν και φέτος το κέντρο της συζήτησης στην Ευρωλίγκα, είναι στο φάιναλ φορ, ενώ έχει στις τάξεις του τον Καλύτερο Νέο Παίκτη της διοργάνωσης φέτος (αναδείχτηκε ο Παπανικολάου).

Και επιστρέφω στην γκρίνια. Ο Μπαρτζώκας έχει ακούσει πάρα πολλά φέτος, άλλα δικαιολογημένα, άλλα όχι. Η χρονιά ήταν ξεκάθαρα πιο δύσκολη από την προηγούμενη, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, το σύστημα στο Top-16 ήταν κάτι νέο (και για τους προπονητές και για τους γυμναστές των ομάδων), ήταν εξοντωτικό και είδαμε πολλούς να την «πατάνε» εξαιτίας του (δείτε τα «σκασίματα» που είχε ο Διαμαντίδης, δείτε τι έπαθε η Σιένα που μετά το 7ο-9ο παιχνίδι δεν άντεξε και κατέρρευσε). Ο Μπαρτζώκας έκανε προφανώς καλή διαχείριση (αλλιώς δεν θα ήμασταν στο φάιναλ φορ).

Από εκεί και πέρα, ως Ολυμπιακοί είμαστε λίγο υπερβολικοί, αλλά δεν είμαστε και τρελοί, έτσι; Θέλουμε η ομάδα μας να κερδίζει με 130-20 όλα τα παιχνίδια της για να είμαστε σχετικά ικανοποιημένοι με την άμυνα και την επίθεση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όποτε γκρινιάξαμε για τον Μπαρτζώκα είχαμε άδικο. Οι επιλογές στους ξένους μέσα στη σεζόν ήταν λανθασμένες (Πάουελ, Σερμαντίνι, Πέρκινς) όχι γιατί πήρε κακούς παίκτες, αλλά γιατί πήρε παίκτες που δεν τους πίστευε. Η ομάδα είχε παιχνίδια που δεν είχε το απαραίτητο πάθος ή την απαραίτητη διάθεση, αλλά αυτό που μένει στο τέλος είναι αυτό που είπε ο Πρίντεζης: «Πήραμε όλα τα παιχνίδια που έπρεπε να πάρουμε».

Και έτσι είναι. Σε όλα αυτά τα παιχνίδια, ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του μας έδωσαν πολλά που θα μας κάνουν να δούμε με αισιοδοξία την περιπέτεια στο Λονδίνο. Θυμηθείτε τις 7 συνεχόμενες νίκες στην κανονική περίοδο με τα 4 συνεχόμενα διπλά, θυμηθείτε το διπλό στη Σιένα, το διπλό στη Χίμκι, τις δύο νίκες στο τέλος του Top-16. Να πω και θυμηθείτε το 5ο ματς των προημιτελικών; Χρειάζεται; Το έχει ξεχάσει κανείς άλλωστε;

Δεν θα αναφερθώ σε λάθη απειρίας, πρέπει να του δώσουμε και κάτι του Μπαρτζώκα, δεν γίνεται να τον «σταυρώσουμε» για όλα, ό,τι κι αν είναι, αυτή ήταν η πρώτη του χρονιά σε τόσο υψηλό επίπεδο. Και έφτασε φάιναλ φορ, ενώ μέχρι τώρα είχε προπονήσει την Ολύμπια, το Μαρούσι και τον Πανιώνιο, έτσι; Ενώ μέχρι τώρα είχε συνολικά στην καριέρα του όλα κι όλα 16 παιχνίδια Ευρωλίγκας, με το Μαρούσι το 2009-10, έτσι;

Θα περιμέναμε κάτι παραπάνω ορισμένες φορές; Ξεκάθαρα. Όμως, φοβηθήκαμε για κάτι λιγότερο στο τέλος; Ναι, αλλά ο Μπαρτζώκας έφερε την ομάδα στο φάιναλ φορ. Στο τέλος αυτό μετράει. Και μετά εξαρτάται από εμάς το πώς θα πάμε στο Λονδίνο. Αν θα πάμε έχοντας στο μυαλό μας το 98-72 από την Εφές, το τελευταίο δίλεπτο στο ματς με τη Λαμποράλ στο ΣΕΦ στο Top-16, το ματς στη Βαρκελώνη, το τελευταίο δίλεπτο του 4ου προημιτελικού με την Εφές. Ή αν θα πάμε σκεπτόμενοι το ματς στο Μιλάνο, το ματς στη Βιτόρια στην κανονική περίοδο, το ματς στη Σιένα, το ματς στο Τελ Αβίβ, τα τελευταία 25 λεπτά του 5ου προημιτελικού με την Εφές.

Τα λέμε στο Λονδίνο

Όπως κι αν πάμε, θα τα πούμε στην πρωτεύουσα της Αγγλίας. Το Age of Basketball θα είναι εκεί με πολλαπλή αποστολή (τα παιδιά πήραν δύο διαπιστεύσεις απ’ ότι έμαθα) αλλά και στις εξέδρες της O2 Arena (θα είμαι εκεί!).

Ο Ολυμπιακός παίζει στον ημιτελικό στις 19:00 (ώρα Ελλάδας) την Παρασκευή, απέναντι στο μεγάλο φαβορί της διοργάνωσης, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Τα έφερε έτσι η τύχη τα πράγματα που κάτι ο τραυματισμός του Μάικλ, κάτι η σειρά με τον Παναθηναϊκό, αποκαθήλωσαν την Μπαρτσελόνα από τη θέση του φαβορί στις συνειδήσεις όλων. Οι Ρώσοι θέλουν εκδίκηση για τα περσινά (όσες φορές και να μας κερδίσουν, βέβαια, το περσινό δεν θα το ξεχάσουν ποτέ), αλλά δεν θεωρώ ότι θα την πάρουν και τόσο εύκολα.

Οι δυο ομάδες δεν συναντήθηκαν φέτος ως τώρα, ο Ολυμπιακός παίζεται ως αουτσάιντερ στο φάιναλ φορ, με την ΤΣΣΚΑ να είναι το μεγάλο φαβορί και τις δύο ισπανικές να διχάζουν για το ποια είναι αμέσως μετά. Πόσο μας νοιάζουν αυτά; Καθόλου, γιατί είμαστε οι πρωταθλητές Ευρώπης, πολύ γιατί πάντα είναι ωραία να κατακτάς το τρόπαιο ενώ μπαίνεις ως το αουτσάιντερ.

Στο επόμενο άρθρο μου, πιθανότατα την Τετάρτη, θα έχουμε να πούμε πολλά για το φάιναλ φορ και τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, για τον οποίο και θα μιλήσουμε σχεδόν αποκλειστικά. Μέχρι τότε ετοιμάστε βαλίτσες όσοι θα ταξιδέψετε στο Λονδίνο, ενώ οι υπόλοιποι βγείτε λίγο παραπάνω με τις κοπέλες σας, γιατί Παρασκευή-Κυριακή θα τις έχουμε κλεισμένες, ιδίως το βράδυ της Κυριακής!

Νώντας Κρεμαστής

ΥΓ: Η Ευρωλίγκα έκανε πολύ μεγάλο λάθος με τα εισιτήρια, φοβάμαι ότι πια είναι πολύ αργά για να διορθωθεί, ελπίζω να μην δούμε άδεια καθίσματα στην O2, αν και πια το θεωρώ πιθανό. Επίσης, τα εισιτήρια που έβγαλε αρχικά ως πιο φτηνά για τον Ολυμπιακό ήταν των 400 ευρώ, νούμερο γελοίο και τελείως εκτός πραγματικότητας για την Ελλάδα (και την Ισπανία) αυτή την εποχή.

ΥΓ2: Στον φίλο που είχαμε τη διαφωνία για τον Παπανικολάου έχω να πω ότι θα είδε πως παρ’ όλες τις πολλές ευκαιρίες που είχα μετά να του απαντήσω μιας και δικαιώθηκα, δεν το έκανα. Απλώς θα του θυμίσω τη φράση που του είχα γράψει τότε στην αρχική μου απάντηση για την οποία μου είχε πει ότι δεν ήταν απάντηση, ότι «ο Παπανικολάου δεν είναι πρόβλημα για την ομάδα», η απόδοσή του θα ανέβει όταν ανέβει αυτή της ομάδας, δεν είναι βαρίδι που κρατά την ομάδα πίσω. Φαντάζομαι, πια, ότι θα το είδες πως έτσι ήταν, κάτι ξέρουμε κι εμείς από μπασκετάκι… (για να μας έχει διαλέξει και ο Κουσούλης για να γράφουμε, εξυπακούεται, θα έπρεπε να το έχετε φανταστεί!)