Η γιορτή της 7ης Μαΐου στο Αλεξάνδρειο είχε αργήσει ήδη πολλά χρόνια. Ο Άρης και το ελληνικό μπάσκετ τίμησαν τον Νίκο Γκάλη για την προσφορά του, μέσα από μια φιλική γιορτή στην οποία βρέθηκαν πολλοί από τους αντιπάλους του στα παρκέ, παλιοί φίλοι, συμπαίκτες, στην οποία η κίτρινη φανέλα με το νούμερο 6 αποσύρθηκε και επισήμως στην οροφή του γηπέδου και στην οποία το Αλεξάνδρειο έγινε πλέον «Nick Galis Hall».
Και λίγα έγιναν, για να τα λέμε όλα με το όνομά τους, αφού μιλάμε για τον άνθρωπο που άλλαξε τη ροή του αθλητισμού στην Ελλάδα, τον άνθρωπο ο οποίος όλους εμάς μας έκανε να πάμε τότε, πριν καν μπούμε στα 90s, στα ανοιχτά γηπεδάκια με μια σπυριάρα μπάλα.
Ο Σιγάλας κάποτε είχε πει ότι όλοι οι επαγγελματίες αθλητές στην Ελλάδα θα έπρεπε να πληρώνουν «Γκαλόσημο» στον Γκάνγκστερ, γιατί κανείς τους δεν θα είχε κάνει τα συμβόλαια που έκανε αν δεν υπήρχε ο Γκάλης. Ο Λάζαρος Λέσιτς το βράδυ της Τρίτης είπε «φάγαμε γλυκό ψωμάκι λόγω του Γκάλη».
Μια τεράστια φανέλα με το νούμερο 6 βρισκόταν πίσω από μία μπασκέτα, το video wall έπαιζε στιγμιότυπα από την καριέρα του, ενώ στο τέλος Άρης και Λιμόζ αγωνίστηκαν για δύο δεκάλεπτα προς τιμήν του.
Πολλοί ήταν παρόντες στη γιορτή για να τον τιμήσουν. Ανάμεσά τους παλιοί προπονητές του, ο Λευτέρης Κακιούσης, ο Ηλίας Ζούρος («Άλλαξε τη ροή του ελληνικού μπάσκετ»), ο Γιάννης Ιωαννίδης («Αργήσαμε να τον τιμήσουμε, αλλά αυτό θα το κάνουμε σήμερα»), ο Λάζαρος Λέσιτς, ο Στιβ Γιατζόγλου («Σήμερα τιμάμε τον δικό μας Μάικλ Τζόρνταν, ήρθε η ώρα να του πούμε ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’»), ο Μπάνε Πρέλεβιτς (θα μπορούσε να λείπει η καφρίλα ορισμένων κατά την είσοδό του), ο Όντι Νόρις («ονόμασα το γιο μου Νικ, χάρη σε εκείνον»), ο Παναγιώτης Φασούλας («Ευχαριστώ τον Άρη για την τιμή που κάνει στον μεγαλύτερο σκόρερ όλων των εποχών»), ο Αργύρης Καμπούρης («τον ευχαριστούμε για όλα»), ο Ντίνο Ράτζα («μαζί με τον Γιαννάκη έφτασαν εδώ το ελληνικό μπάσκετ. Μετά από αυτούς… χάος»), ο Γιώργος Σιγάλας («Νιώθω μεγάλη τιμή που είμαι κομμάτι της παρέας που ήρθαμε να τιμήσουμε τον Νίκο Γκάλη»), ο Κώστας Ρήγας, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο Τζόρντι Βιγιακάμπα («ο Γκάλης για μένα είναι θρύλος. Σας ευχαριστώ που είμαι εδώ»), ο Σάσα Βολκόφ («άλλαξε το ευρωπαϊκό και το ελληνικό μπάσκετ. Είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών»), ο Ντορόν Τζάμσι («χτες κοιμήθηκα μια χαρά γιατί κατάλαβα ότ σήμεραι δεν θα αντιμετωπίσω τον Γκάλη!»), ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς («Άλλαξε τον ρου του μπάσκετ»), η υπόλοιπη ομάδα του 1987 και, βεβαίως, ο έτερος θρύλος του ελληνικού μπάσκετ, Παναγιώτης Γιαννάκης.
Ο πρόεδρος του Άρης μίλησε για το λάθος της ομάδας απέναντι στον Γκάλη, αλλά και την αρχή για την αποκατάσταση της ιστορίας που έγινε με την εκδήλωση αυτή.
Η βραδιά τελείωσε, το «Nick Galis Hall» χαμήλωσε τα φώτα του και το ελληνικό μπάσκετ νιώθει λίγο πιο εξαγνισμένο τώρα που τίμησε τον μεγαλύτερό του, λίγο λιγότερο ένοχο για τον τρόπο που του είχε φερθεί εδώ και 20 χρόνια.
Κι όμως, αν με ρωτήσετε τι μου έμεινε ως γεύση στα χείλη από τη γιορτή αυτή, ως μπασκετάνθρωπος θα μιλήσω για μια μελαγχολία. Ίσως γιατί είδα ξανά στο παρκέ τον Γκάλη και τον Γιαννάκη μαζί και θυμήθηκα τους λόγους που πιάσαμε πρώτη φορά τη «σπυριάρα» μπάλα. Μου φάνηκε ίσως λίγη η γιορτή, μου φάνηκαν οι απουσίες πολλές, πού ήταν η ΕΟΚ, πού ήταν όλες οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες; Γιατί το ελληνικό μπάσκετ θα πρέπει να σταματήσει εδώ στο να τιμά τον Γκάλη;
Υπάρχουν πια παιδιά που είναι ενήλικα, παίζουν επαγγελματικό μπάσκετ και δεν έχουν δει ούτε μια στιγμή στη ζωή τους τον Γκάλη να παίζει (προφανώς και δεν φταίνε τα ίδια). Ή παιδιά που μεγαλώνουν με μια μπάλα στο χέρι, παρακαταθήκη του Γκάνγκστερ και του Γιαννάκη, και δεν ξέρουν γιατί την κρατούν. Μήπως θα έπρεπε αυτή η γιορτή να αποτελέσει ένα εφαλτήριο για να έχουμε κάθε χρόνο μια Ημέρα Μπασκετικής Ιστορίας στη χώρα; Να εκπαιδεύσουμε τους Έλληνες νέους στην πεμπτουσία του αθλήματος, που ξεπερνά τις ομάδες, τα πάθη, τα τρόπαια. Την πεμπτουσία που μιλά για μια πορτοκαλί μπάλα και τους μεγαλύτερους βιρτουόζους της. Τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τους παίκτες που υπερβαίνουν το ίδιο το άθλημα…
Εικόνες από την εκδήλωση: