Ν. Κρεμαστής: Αυτός, αυτή και το repeat…

Εδώ είμαστε. Ευρωλίγκα. Τελικός. Ρεάλ Μαδρίτης. Κυνηγώντας αυτό που δεν έχουν καταφέρει παρά μόνο η διαστημική Μακάμπι και η Ποπ ’84 των αμέτρητων παικταράδων. Ο Ολυμπιακός είναι 40 λεπτά μακριά από το repeat, από το δεύτερο συνεχόμενο ευρωπαϊκό στέμμα του. Και αν δεν γίνει αυτό…            

Τι μένει να πούμε τις τελευταίες ώρες πριν τον τελικό; Περπατούσα στο Λονδίνο το Σάββατο και θυμόμουν τα προηγούμενα φάιναλ φορ της ομάδας. Εκείνα των 90s, το μεγάλο κενό, και μετά αυτά των τελευταίων χρόνων. Οι διαφορές του τώρα με τα πρώτα, πάρα πολλές. Μα πάρα πολλές. Όσοι ήσασταν εκεί θα το θυμάστε. Όσοι τα είδατε από την τηλεόραση θα το είχατε καταλάβει ακόμη κι έτσι. Σα να μιλάμε για άλλη εποχή, για άλλο κόσμο. Όμως, όλα είχαν ένα κοινό παρανομαστή. Τον κόσμο της ομάδας. Αυτόν που είχε κάνει όλη την Ευρώπη να παραληρεί όταν είχε γεμίσει τη Ρώμη. Ο κόσμος είναι ο ίδιος, η αγάπη είναι η ίδια. Μπορεί εμείς να είμαστε κοντά 20 χρόνια μεγαλύτεροι από τα τότε, αλλά η αγάπη μας για τον Ολυμπιακό είναι 20 χρόνια πιο γεμάτη. Και το βράδυ της Κυριακής αυτή θα κατακλύσει την O2.

Ο ημιτελικός

Ποιος ημιτελικός; Μπορώ να κάτσω να λέω κατά πόσο έπεσα μέσα στα όσα είχα πει: Τεόντοσιτς, Κρστιτς, Χριάπα, ριμπάουντ, άμυνα Ολυμπιακού, επίθεση ΤΣΣΚΑ. Αλλά όταν βλέπεις έναν ημιτελικό που για 26 λεπτά έχει διψήφια διαφορά και τα 26 αυτά λεπτά είναι συνεχόμενα και διαρκούν ως το τέλος του αγώνα, τότε μόνο μια ανάλυση μπορείς να κάνεις: ποια ΤΣΣΚΑ;

Η ΤΣΣΚΑ που θα ερχόταν λέει στο Λονδίνο για εκδίκηση. Τελικά, οι μισοί από το ρόστερ της έκαναν το χειρότερο παιχνίδι στις καριέρες τους, σε σημείο που ο Μεσίνα να μη θέλει ούτε να τους δει μπροστά του μετά το ματς. Μιλάμε για τέτοιο «κάψιμο» που ο Κρστιτς έπαιξε 15 λεπτά, δεν είχε κουράγιο ούτε να τον ξαναδοκιμάσει όπως έπαιζε.

Ο Τεόντοσιτς κάπου πιο πέρα έψαχνε να βρει τι πήγε στραβά. Τι έγινε. Πώς έγινε. Ποιος είναι. Τι πέρασε από πάνω του και τον ποδοπάτησε. Με 1/9 σουτ, εξαφανισμένος από το σκοράρισμα, τις ασίστ, την οργάνωση, τα πάντα. Και ακούω από τους… κλασσικούς «μα πώς να μην κερδίσετε με τέτοιο Τεόντοσιτς, ο καλύτερός σας ήταν». Μα, ρε μάγκες, γιατί ήταν αυτό; Μήπως γιατί ο Ολυμπιακός έπαιξε άμυνα για σεμινάριο;

Και όχι από αυτά που πας, γράφεσαι, παίρνεις το χαρτί και φεύγεις. Από τα άλλα. Εκείνα που πρέπει να πληρώσεις 2 μισθούς για να σε αφήσουν να τα παρακολουθήσεις. Και ο Παπαλουκάς μπήκε, έκανε μια βόλτα, πέταξε δυο μπάλες στα courtside καθίσματα, πέταξε και δυο σουτ στο σίδερο (εντάξει, ένα, το άλλο ήταν από το κέντρο), και βγήκε. Και κάπου εκεί, σε πιάνει ο κρύος ιδρώτας, λες «ωχ, αυτοί δεν είναι σαν εμάς να τους κάνει πλάκα ο Παπαλουκάς». Προφανώς δεν είναι. Αν ήταν, θα καθόμασταν μαζί στον καναπέ τώρα.

Ο ημιτελικός ήταν απολαυστικός. Όλη η μπασκετική Ευρώπη έχει πάθει την πλάκα της με το ματς του Ολυμπιακού. Το 69-52 θεωρώ ότι μόνο εν μέρει αποτυπώνει το τι έγινε στο ματς. Ο Ολυμπιακός «ποδοπάτησε» την ΤΣΣΚΑ, για να δανειστώ την έκφραση του Κουσούλη, αλλά όχι… απλά, την ποδοπάτησε όπως ένα κοπάδι βούβαλοι ποδοπατά όποιον άμοιρο βρεθεί στον δρόμο του ενώ τρέχει αφηνιασμένο.

Ήταν ο ημιτελικός της Ευρωλίγκας και η ΤΣΣΚΑ δεν μπόρεσε καν να παλέψει. Όχι να περάσει, ούτε καν να δικαιολογήσει την παρουσία της στο Λονδίνο. Όχι να δυσκολέψει τον Ολυμπιακό, ούτε καν να «χρυσώσει το χάπι» 500-1000 φίλους της στις εξέδρες ότι δεν ταξίδεψαν τζάμπα από τη μια άκρη της Ευρώπης στην άλλη, αλλά ότι θα δουν την ομάδα τους να μάχεται.

Το ματς χάθηκε τόσο νωρίς για τους Ρώσους και τόσο εύκολα που μετά από κάποιο σημείο δεν είχαμε τι να κάνουμε. Πόσο να εκτονωθείς με έναν αντίπαλο που δεν σε δυσκολεύει καν, που δεν τον νιώθεις στο γήπεδο καθόλου; Μετά από κάποιο σημείο είναι και άδικο να τα βάζεις με τον μικρό και αδύναμο. Γιατί έτσι έμοιαζε η ΤΣΣΚΑ στο ματς. Αλλά ως εδώ. Μπροστά έχουμε τα σημαντικότερα.

Ο τελικός

Ρεάλ, λοιπόν, όπως σας είχα γράψει ότι θα γινόταν. Η Μπαρτσελόνα το μάτι δεν μου το γέμιζε. Μιλάω για τα προημιτελικά, μιλάω για μετά τον τραυματισμό του Μάικλ. Οι Καταλανοί το απέδειξαν αυτό «περίτρανα» και στον ημιτελικό. Εκεί που πήραν 9 πόντους διαφορά και λες «τώρα θα το καθαρίσουν», είδαν τον Ρέγιες να κάνει την πλάκα του.

Ο Ρέγιες μπορεί να είναι… αχώνευτος, αλλά είναι παικταράς. Μπορεί να μην είναι θεαματικός, αλλά είναι πολύ έξυπνος, ξέρει να κινείται χωρίς την μπάλα, ξέρει να εκμεταλλεύεται ό,τι του δίνει η αντίπαλη άμυνα. Και η Μπαρτσελόνα… τον έκανε ήρωα. Δίπλα του ο Ροντρίγκεθ μοίραζε ασίστ σαν τρελός, έβγαλε και τις δύο απίστευτες άμυνες πάνω στον Ναβάρο, ενώ ο Ρούντι τα έκανε όλα.

Και εδώ είμαστε. Οι Μαδριλένοι ανέτρεψαν ένα -9 και πήραν την πρόκριση. Στον τελικό, παρότι θεωρώ ότι είναι ξεκάθαρα σε καλύτερη κατάσταση από την Μπαρτσελόνα, τους προτιμούσα. Γιατί ξέρεις τι θα συναντήσεις. Παίκτες με το βεληνεκές των Ναβάρο και Γιασικεβίτσιους δεν τους προτιμώ για τέτοια παιχνίδια.

Από τη Ρεάλ ξέρεις τι θα περιμένεις. Γιατί, ας πούμε, είδαμε τον Ρέγιες να καθαρίζει στο τέλος, αλλά δεν ήταν κανείς μας που είπε «μα πώς;», φυσιολογικός φάνηκε ο τρόπος που ήρθε. Χωρίς κάποια υπέρβαση. Όταν, κύριε Λόρμπεκ, δεν μπορείς να περάσεις μια πάσα στην πιο κρίσιμη επίθεση της χρονιάς στον παίκτη που θες και αναγκάζεσαι να πετάς τρίποντο λες και η μπάλα έκαιγε, τότε ποιος τελικός ρε παιδιά;

Τη Ρεάλ την προτιμούσα, αλλά λένε «πρόσεχε τι εύχεσαι». Και ο Ολυμπιακός θα πρέπει να προσέξει πολύ. Η Ρεάλ έδειξε ξεκάθαρα στον ημιτελικό ότι έχει ψυχολογία φάιναλ φορ. Δεν είναι και λίγο ανατροπή 16 πόντων στην τελευταία περίοδο (από το -9 στο +7). Αυτό δείχνει πολλά. Και για την ψυχολογία της ομάδας, αλλά και για τον τρόπο που ο πάγκος κρατά τους παίκτες σε ήρεμη κατάσταση μέσα στο ματς.

Όχι ότι ο Ολυμπιακός θα πελαγοδρομεί. Φέτος δεν το περιμένω. Ο ημιτελικός δεν το έδειξε. Ο Ολυμπιακός έπαιρνε ό,τι ήθελε όποτε το ήθελε, έμενε στο σχέδιό του προσκολλημένος και περίμενε πότε θα του αποδώσει. Εδώ κάνω μια παρένθεση. Ο Μπαρτζώκας έκανε απίστευτο παιχνίδι, θεωρώ ότι πολλοί προπονητές από τους πρωτοκλασάτους της Ευρώπης θα ήθελαν να το είχαν ως παράσημο στην καριέρα τους αυτό που έκανε ο Μπαρτζώκας χτες.

Για τις δυνατότητές του τα έλεγα και όταν… του την έλεγα, χαίρομαι που είχε την ψυχολογία που έπρεπε στο φάιναλ φορ ώστε να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό. Με τον Μεσίνα να χάνει το ματς για πλάκα από τον Μπαρτζώκα (χωρίς αυτό βέβαια να μειώνει την απίστευτη κλάση του ως προπονητή, γιατί πολλοί Έλληνες… δημοσιογράφαροι έσπευσαν να το κάνουν, ίσα ίσα που έρχεται προς επίρρωση της μεγάλης βραδιάς του Μπαρτζώκα).

Λοιπόν, πού θα έχω στραμμένο το βλέμμα μου στο ματς; Στο κατά πόσο ο Ροντρίγκεθ και ο Λιουλ θα κλείσουν τον Σπανούλη, με τη Ρεάλ να τον παίζει όπως τον έπαιζε η Εφές, δηλαδή να γίνεται φάση στη ρακέτα και ο αμυντικός του να είναι κολλημένος πάνω του στα 8 μέτρα με πλάτη γυρισμένη στη φάση (πόσες φορές το βλέπετε αυτό σε ευρωπαϊκό γήπεδο; Πόσο τεράστιος παίκτης πρέπει να είσαι για να σε παίζουν έτσι;).

Στους διαδρόμους προς τη ρακέτα. Και ο Ολυμπιακός τους ψάχνει και η Ρεάλ. Τα ντράιβ, οι πάσες στους ψηλούς μετά το κλείσιμο των αντιπάλων, είναι αγαπημένο παιχνίδι για τους Μαδριλένους.

Στη μονομαχία Ρούντι-Παπανικολάου και Περπέρογλου. Θεωρώ ότι μπορούν οι Έλληνες φόργουορντ να κερδίσουν αυτή τη μάχη, ή για να το πω πιο σωστά, να μην τη χάσουν. Όπως το έκαναν με τον Χριάπα. Το να πω ότι εκεί θα κριθεί το ματς υπέρ μας, θα σήμαινε ότι θα ήταν… μαύρη τρύπα ο Ρούντι στο ματς. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, αλλά το να βρεθούμε στο τέλος σε μια ισορροπία στο «3» ή με την πλάστιγγα να γέρνει χωρίς να μας έχει «πονέσει», αυτό δεν το θεωρώ απίστευτο.

Στο μυαλό του Σπανούλη και του Ροντρίγκεθ. Αφήνω όλα τα άλλα στην άκρη. Και οι δύο μπορούν να δημιουργήσουν, να πασάρουν πολύ καλά, να δώσουν εύκολα καλάθια. Αν ο τελικός κριθεί σε λεπτομέρειες, ίσως μια ασίστ παραπάνω από εδώ ή από εκεί κάνει τη διαφορά.

Στις μάχες στη ρακέτα. Εδώ θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός θα κερδίσει τον πόλεμο αν ελέγξει τα αμυντικά του ριμπάουντ. Η Ρεάλ δεν είναι τόσο ψηλή ομάδα, αλλά είναι πολύ αθλητική και παίρνει πολλά ριμπάουντ. Συνεχείς ανανεώσεις επιθέσεων μπορούν να σε φθείρουν σωματικά και ψυχολογικά σε έναν τελικό και να σε κάνουν να χάσεις το καθαρό μυαλό σου, αυτό που θα σου χρειαστεί για να χτυπήσεις στην επίθεση. Ο Χάινς, ο Πρίντεζης, ο Άντιτς, ο Σερμαντίνι και ο Πάουελ θα έχουν πολλή δουλειά.

Στον x-factor. Μιλάμε για τις δύο καλύτερες ομάδες της Ευρώπης φέτος. Δεν πρόκειται να σκάσει από τον πάγκο ξαφνικά ένας παίκτης που δεν τον έχει ξαναδεί ποτέ κανείς. Ξέρουμε ποια είναι τα όπλα τους. Όμως, ποιος θα ξεχωρίσει στον τελικό πέρα από τους συνήθεις υπόπτους; Θα είναι τα τρίποντα του Άντιτς; Κάποιο ξέσπασμα του Λο; Ο Σλούκας; Ο Σουάρεθ; Ο Μπέγκιτς; Ίσως κριθούν πολλά από το ποια ομάδα θα βρει τις περισσότερες λύσεις πέραν των 2-3 αστεριών της.

Στην κλάση των μεγάλων παικτών. Είναι τελικός. Είναι το ματς της χρονιάς. Μπορεί να μην δούμε τον Σπανούλη, τον Ρούντι, τον Χάινς, τον Ρέγιες να βάζουν 30 πόντους, ή να μας κάνουν να τρίβουμε τα μάτια μας με τα στατιστικά τους κατορθώματα. Αλλά στο τέλος, τέτοια ματς συνήθως κρίνονται από το κάτι παραπάνω που κάνει το αστέρι της μιας ή της άλλης ομάδας. Κι ας είναι αυτό ένα επιθετικό ριμπάουντ στην πιο δύσκολη στιγμή, ένα σουτ όταν όλοι οι άλλοι διστάζουν, μια άμυνα εκεί που την έχεις ανάγκη, ένα κερδισμένο φάουλ και δυο βολές που θα ηρεμήσουν όλη την ομάδα.

Σε τελική ανάλυση θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί της αναμέτρησης, θεωρώ ότι η Ρεάλ έχει δεδομένες αδυναμίες, περισσότερες από αυτές του Ολυμπακού και, όσο μας επιτρέπει ένας τελικός να το πούμε, ότι οι «ερυθρόλευκοι» είναι πιο κοντά στο τρόπαιο από τους αντιπάλους τους πριν το τζάμπολ. Βέβαια, δεν θα πρέπει να γελιόμαστε ότι η Ρεάλ είναι ομάδα που μπορείς εύκολα να βάλεις από κάτω. Κοιτώντας τη χρονιά, κανείς άλλος δεν το έκανε, αλλιώς δεν θα ήταν εδώ.

Το repeat είναι λέξη μαγική, ελπίζω αυτή να λένε τα χείλη όλων των μπασκετικών δημοσιογράφων της Ευρώπης το βράδυ της Κυριακής. Αλλά στον τελικό βρισκόμαστε, αυτό που καλό θα ήταν να κάνουμε όλοι μας είναι να απολαύσουμε τη μαγική στιγμή ενός τέτοιου αγώνα, αγώνα στον οποίο μας έδωσε η ομάδα μας τη χαρά να την απολαύσουμε και φέτος. Μετά τον ημιτελικό μπαίνουμε στο τελευταίο ματς της χρονιάς σίγουροι για την άμυνά μας, σίγουροι για το πάθος των παικτών, αλλά και σίγουροι για τον πρωταθλητή Ευρώπης. Είμαστε πρώτοι και κερδίσαμε την ευκαιρία να παλέψουμε για να μείνουμε στην κορυφή, ως το τελευταίο δευτερόλεπτο του τελευταίου αγώνα της χρονιάς. Και μετά από αυτό να πανηγυρίσουμε έναν ακόμα τίτλο.

Νώντας Κρεμαστής

ΥΓ. Νομίζω καταλάβατε όλοι τι κοιτάει ο Μπαρτζώκας και έχει στο πρόσωπό του το ύφος του ανθρώπου που ορέγεται κάτι αφάνταστα, στη φωτογραφία του άρθρου! Και απ’ ότι βλέπω ο Λάσο με τον Ρέγιες ούτε που έχουν πάρει χαμπάρι ότι ετοιμάζεται να ορμήσει και να το αρπάξει.