Οδοστρωτήρες…

Στο ΣΕΦ, ο Άρης του Αντρέα Ματσόν μπήκε καλύτερα διαβασμένος και στημένος απ’ ότι θα μπει το 98% των ομάδων φέτος, αν θέλετε τη γνώμη μου. Ο Ματσόν κατάφερε να βραχυκυκλώσει τον Ολυμπιακό, που προφανώς είναι ανέτοιμος ακόμα και βραχυκυκλώνει πιο εύκολα απ’ ότι στη συνέχεια της χρονιάς, για περίπου 35 λεπτά. Μέχρι τότε η διαφορά ήταν και πάλι υπέρ του Ολυμπιακού στους 6-8 πόντους, αλλά ο Άρης ήταν στο κόλπο. Χρειάστηκε ένα τρίλεπτο ξέσπασμα του Ολυμπιακού για να τελειώσει το ματς με 17 πόντους. Το να κλειδωθεί/εμφανιστεί ξανά έτσι φέτος ο Ολυμπιακός το θεωρώ από δύσκολο έως αδύνατο, οπότε μια ομάδα η οποία κερδίζει με 17 πόντους στη χειρότερη βραδιά της έναν πολύ δυνατό αντίπαλο, βεβαίως και τρομάζει τους υπολοίπους.

Στο ΣΕΦ δεν θα σταθώ πολύ παραπάνω, παρά μόνο για να αναφέρω ότι ο Τεόντοσιτς χρειάζεται ακόμη σκληρή δουλειά στον άσο (αλλά οι συγκυρίες λένε ότι δίπλα του έχει τον καλύτερο Ευρωπαίο πλει μέικερ-Παπαλουκάς, τον καλύτερο Έλληνα πλει μέικερ όλων των εποχών-Γιαννάκης, και τον καλύτερο πλέι μέικερ της ιστορίας του Ολυμπιακού-Τόμιτς, οπότε αν δεν εξελιχθεί και τώρα όπως θα έπρεπε…). Από τον Άρη, που φέτος με τον Ματσόν στο τιμόνι, μοιάζει ξανά να εμπνέει εμπιστοσύνη, θα ξεχωρίσω τον Μάρσαλ. Για μένα, το παιδί έχει ήδη μπει σε διαδικασία αντίστροφης μέτρησης. Εξ όσων γνωρίζω θα του δοθούν ευκαιρίες, αλλά κανείς δεν θα περιμένει μέχρι τον Μάρτιο μήπως και παίξει καλό μπάσκετ. Μέχρι στιγμής έχει 0/2 και τα πρώτα σύννεφα ήδη μαζεύτηκαν.

Στη Ρόδο, ο Παναθηναϊκός πέρασε και… ο Κολοσσός ψάχνει να βρει τι τον χτύπησε. Η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων ήταν δεδομένη, αλλά όταν σε τέτοιο ματς μπαίνεις μέσα (ο Κολοσσός) για να παίξεις μπάσκετ γρήγορο, χαλαρό και στα ίσια, τότε πρέπει να θεωρείς εαυτόν πολύ χαρούμενο που γλίτωσες την κατοστάρα και τους 40 πόντους διαφορά. Η ήττα ήταν δεδομένη για τον Κολοσσό και δεν θα πείραζε κανέναν, αλλά η ομάδα της Ρόδου φλέρταρε σοβαρά με το ενδεχόμενο… ιστορικού σκορ. Αν δεν ήμασταν στον Οκτώβριο και αν ο Παναθηναϊκός δεν χαλάρωνε από το 13ο λεπτό κιόλας λόγω εποχής, τότε… Ο Παναθηναϊκός έδειξε για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα απόλυτα έτοιμος και πανίσχυρος δεδομένης της εποχής. Ο Κολοσσός πρέπει άμεσα να δείξει ότι μπορεί να σταθεί στην κατηγορία, με το πρόγραμμά του να είναι άθλιο και να λέει Μαρούσι εκτός, ΑΕΛ εκτός, Πανιώνιος μέσα, Τρίκαλα εκτός, Πανελλήνιος μέσα και Ολυμπιακός εκτός, μέχρι την 9η αγωνιστική που είναι η πρώτη που παίζει εντός έδρας με ομάδα της δυναμικότητάς του. Αν πάει μέχρι την 9η αγωνιστική με 0-8, που είναι αρκετά πιθανό, τότε θα υπάρξει σίγουρα πρόβλημα ψυχολογίας. Ιδίως με βαριές ήττες. Μπορεί να μην του έχει στοιχίσει πρακτικά τίποτα (αν έχει χάσει με λίγους πόντους από ΑΕΛ και Τρίκαλα), αλλά η ψυχολογία μπορεί να σε ρίξει κατηγορία πριν το καταλάβεις.

Στην Κυψέλη, ο Πανελλήνιος, προς έκπληξη πολλών (και δική μου) έκανε περίπατο με την Ολύμπια. Η Ολύμπια μέχρι τον τραυματισμό του Μπατή ήταν μπροστά στο σκορ, μετά βρέθηκε πίσω για να καταρρεύσει στο δεύτερο μέρος πλήρως, όταν πέτυχε 2 πόντους σε 9 λεπτά. Πεδουλάκης και Μπαρτζώκας στάθηκαν στον τραυματισμό του Μπατή, ως το σημείο που άλλαξε τη ροή του αγώνα, αλλά δεν ξέρω αν συμφωνώ ότι αυτό ήταν που καθόρισε το αποτέλεσμα. Όταν θες να λες ότι έχεις δυνατή ομάδα πρέπει να προσαρμοστείς. Η Ολύμπια είχε μετά τον Μπατή τον Κούρτοβιτς να κάνει το χειρότερό του παιχνίδι (0/4 σουτ και 2 λάθη η στατιστική του) και τον Καστλ να παίζει αρκετά άσχημα (αρά τους 11 πόντους, 1/6 τρίποντα και 7 λάθη). Άρα δεν είχε εναλλακτική στον άσο. Έτσι έχασε, με τον Τόμας να είναι μέτριος και τον Σούλτζε μετριότερος.

Στη Λάρισα δεν θεωρώ ότι είχαμε έκπληξη. Αυτή είναι η φετινή μοίρα της ΑΕΚ. Μπορεί η νίκη με τον Κολοσσό να ήρθε εύκολα, αλλά η «Ένωση» θα «ματώνει» κάθε εβδομάδα στο παρκέ για να παίρνει τον έξτρα βαθμό της νίκης με οποιαδήποτε ομάδα κι αν παίζει. Κανείς δεν θα σωθεί εύκολα φέτος.

Θα κλείσω το άρθρο με αναφορά στην απίστευτη τελευταία άμυνα της ΑΕΛ, απόδειξη του ότι κάποιες φορές είναι καλό να έχεις υπάκουους πιτσιρικάδες στην ομάδα. Η άμυνα φώναζε «Αλεξανδρής» και θα έπρεπε ο Φλεβαράκης από το πρώτο φάουλ να προσαρμοστεί αλλά δεν το έκανε. Για όσους δεν είδαν το ματς: η ΑΕΛ είχε να ξοδέψει 3 φάουλ στην τελευταία άμυνα του αγώνα, με 28.5 δευτερόλεπτα να απομένουν. Το πρώτο έγινε με 17.5 να μένουν, δηλαδή μετά από 11 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Το δεύτερο με 11.8 να μένουν και το τρίτο με 5.9, αναγκάζοντας την ΑΕΚ να κάνει επίθεση 5 δευτερολέπτων και μοιραία να αστοχήσει. Από το πρώτο φάουλ έπρεπε η «Ένωση» να έχει προσαρμοστεί και να πάει την μπάλα κατευθείαν στη ρακέτα για σουτ και φάουλ για βολές, καθώς έτσι φαινόταν ότι τα φάουλ θα γίνονταν έτσι ώστε να μην οργανωθεί επίθεση και να χαθεί ουσιαστικά το ματς, αφού ξοδεύτηκαν 29 δευτερόλεπτα, χωρίς σκοπό. Η άμυνα αυτή πρέπει να… διδάσκεται, καθώς εκμεταλλεύτηκε στην εντέλεια ό,τι της προσφέρθηκε ως όπλο. Κατά τα άλλα, αυτή η νίκη βάζει την ΑΕΛ στον χάρτη και δείχνει ότι ο Φράνσις των 21 πόντων και των 10 ριμπάουντ ως… σέντερ, επιβεβαιώνει τη φήμη του.

Υ.Γ.: Η ντροπή συνεχίστηκε στο… γυναικείο μπάσκετ. Θα κάνει κανείς κάτι επιτέλους;